Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή!!

Είναι φριχτό να μένεις μόνος στη ζωή ...?

Η ζωή καμιά φορά σε βάζει σε δικό της δρόμο και τον ακολουθείς θέλοντας και μη... μέχρι να σε βγάλει στο ξέφωτο... 
Χάθηκα από εδώ λόγω απρόβλεπτων δυσκολιών τον τελευταίο χρόνο... Ελπίζω σιγά σιγά να ισορροπήσουν τα πράγματα και να τα λέμε πάλι στην @αυλή αυτή του marianaonice....

Τυχαία άκουσα το παραπάνω τραγούδι του αξέχαστου Καζαντζίδη και ασυναίσθητα αναρωτήθηκα: 
Αρκεί άραγε να συγχωρεί κανείς για να ξαναγίνουν τα πράγματα όπως πριν;
Αρκεί μια συγνώμη για να ζωντανέψουν συναισθήματα, σκέψεις και ελπίδες που από καιρό έχουν πεθάνει στην ασφυξία της αδιαφορίας, συμφεροντολογίας, ωχαδελφισμού και ατομισμού;
Αρκεί μια συγνώμη άραγε για να ξανακολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη της ψυχής μας που θρυματίστηκε στο βράχο της άρνησης να σε ακούσουν, να σε υπολογίσουν, να σε εκτιμήσουν και να αφουγκραστούν την απελπισία σου, την απογοήτευσή σου, το θυμό σου;...
Αρκεί μια συγνώμη για να εμπιστευτείς ξανά αυτούς που ήταν ανίκανοι εδώ και χρόνια να νοιώσουν την αποξένωσή σου και την απέραντη μοναξιά σου ανάμεσα τους και να ακούσουν την ατέλειωτη κραυγή της απόγνωσής σου;
Αρκεί μια συγνώμη για να ξεχαστεί η απαξίωση που σου έδειξαν και η πονηριά που βίωσες στο μεδούλι σου επί σειρά ετών από ανθρώπους που περνούσαν τον εαυτό τους πιο ξύπνιο από σένα και σε μεταχειρίστηκαν σαν λάφυρο που κέρδισαν με απάτη και ψευτιές; 
Από ανθρώπους που σου έταξαν λαγούς με πετραχήλια και στο τέλος το μόνο που σου έδωσαν ήταν τα ανέξοδα και χωρίς κανένα κόστος λόγια; 
Όταν εσύ δίνεις τα πάντα χωρίς υπολογισμούς και καιροσκοπισμούς, χωρίς καχυποψία και υστεροβουλία, όταν εσύ δίνεις όσα έχεις και ό,τι έχεις στην ψυχή αλλά και στην τσέπη σου... και εισπράττεις μόνον απληστία και μεγαλύτερη απαίτηση για να δώσεις κι άλλα σε ανθρώπους που έπρεπε να σου σταθούν και να σε στηρίξουν αντί να τους στηρίξεις εσύ... τότε μια συγνώμη δεν αρκεί για να σβήσει η χρόνια απαξίωση και ο εξευτελισμός που ένοιωσες κοντά τους...
Έρχεται η στιγμή που οφείλεις πια να λυπηθείς τον εαυτό σου και να τον σεβαστείς και να τον λυτρώσεις από τον απέραντο θυμό και τη θλίψη που σου δημιούργησαν άνθρωποι που δεν σε εκτίμησαν γι' αυτό που εσύ είσαι ούτε άξιζαν την αγάπη και την προσφορά σου... 
Άνθρωποι που σου λένε ότι σ' αγάπησαν αλλά χωρίς κόστος και χωρίς καμιά θυσία για σένα, αντίθετα μόλις αντιληφθούν ότι έπαψαν να σε εξουσιάζουν γίνονται εκδικητικοί και ζητούν να σε αφανίσουν και να σε εξευτελίσουν ολοκληρωτικά, είναι ψεύτες και ακόμη κι αν τους δώσεις τη συγνώμη σου δεν πρέπει πια να τους εμπιστευτείς ξανά στη ζωή σου...
Άνθρωποι που σε χρέωναν για τα καθημερινά αναγκαία σε όλους πράγματα στη ζωή και σου πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν τι σημαίνει εκτίμηση, αγάπη και θυσία... 
Άνθρωποι μίζεροι και συμφεροντολόγοι ακόμη και ένα διαμάντι να συναντήσουν στο διάβα τους θα το προσπεράσουν γιατί θα το νομίσουν για απλή "κοτρώνα"...
Συγχώρεσέ τους... μα προχώρα μπροστά και μη κοιτάς πίσω σου... γιατί θα σε εγκλωβίσουν πάλι στη μιζέρια και στο βάλτο τους... στην πονηριά και τη συμφεροντολογία τους και τότε θα τσακίσουν κάθε προσπάθειά σου να πετάξεις και να γλυτώσεις από τη λασπώδη και ανιαρή μοναξιά τους..
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΝΟΣ παρά να πορεύεσαι στη ζωή μαζί με αυτούς τους ανθρώπους...

ΑΝΤΙ-ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Aναδημοσιεύω αυτή την αντιπροκήρυξη, Ενωμένους Bloggers μόνο και μόνο γιατί καταδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο το μεθοδευμένο σχέδιο του παρακράτους που δρα με τις δήθεν επαναστατικές οργανώσεις της συμφοράς και του απόλυτου φασισμού, προκειμένου να διαιρέσει το λαό και να αποπροσανατολίσει το στόχο και την αιτία της κακοδαιμονίας του, και να τον στρέψει σε λάθος ανθρώπους με αποτέλεσμα αντί να στραφούμε κατ' αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου,...

Κανένα σχέδιο-Μόνο αλήθεια

 Δεν αποδεχτήκαμε ποτέ τον “τίτλο ευγένειας” του Σωφρονιστικού υπαλλήλου. Ούτε δημιουργήσαμε ψευδαισθήσεις στην κοινωνία ότι “σωφρονίζουμε” τους κρατούμενους . Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού καμία εκπαίδευση δε μας δόθηκε και καμία υποδομή δεν υπάρχει. Αποδεχόμαστε το χαρακτηρισμό ανθρωποφύλακες γιατί απλά αυτό είμαστε.

 Ο συγκεκριμένος συνάδελφος είναι πράγματι γνωστός με το ψευδώνυμο Rex. Ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Ο Rex ήταν ένα αστυνομικό λαγωνικό σκυλί της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς που ανακάλυπτε ναρκωτικά, εκρηκτικά κ.ά. Έτσι και ο ανθρωποφύλακας-συνάδελφος έχει ανακαλύψει και χαλάσει πολλές δουλειές (χιλιάδων ευρώ) από ναρκωτικά, χάπια κ.α. των “βασανισμένων” κρατούμενων. Γι' αυτό και οι κρατούμενοι αναγνωρίζοντας τη ζημιά που τους κάνει τον αποκαλούν Rex. Αν ήταν βασανιστής και μαντρόσκυλο θα τον αποκαλούσαν Μπάμπαλη, δήμιο, κ.λ.π.

 Τολμούν να μιλούν για πέπλο σιωπής στη Φυλακή Ναυπλίου για τις συνθήκες κράτησης-βασανισμού, όταν εμείς οι ανθρωποφύλακες (με όση ανθρωπιά μας έχει απομείνει, γιατί όταν ζεις περισσότερο στη φυλακή παρά στο σπίτι σου με σκληρούς...  σκληραίνεις), από το2009 έχουμε αναδείξει το πρόβλημα. Καυστικές ανακοινώσεις στον τύπο, τηλεοπτικές παραστάσεις, απεργίες διάρκειας, μη παραλαβή νεοεισερχόμενων κρατουμένων και ανοιχτή ρήξη με το υπουργείο και τους εκάστοτε υπουργούς από όλο το  “Δημοκρατικό τόξο” όπως αυτοαποκαλούνται, είναι καταγεγραμμένες πράξεις και όχι λόγια.

O νεαρός κρατούμενος που πέθανε πριν λίγους μήνες είχε νοσηλευτεί στα νοσοκομεία Άργους και Ναυπλίου και η φυλακή του είχε χορηγήσει νοσοκομειακή αγωγή. Ανακοπή καρδιάς μπορεί να συμβεί ξαφνικά στον καθένα από εμάς. Η μηνιαία δαπάνη της φυλακής για φάρμακα είναι κατά μέσο όρο 10.000 ευρώ. Δεκαεφτά (17) ευρώ μηνιαίως περίπου για κάθε κρατούμενο, όταν άνεργοι συμπολίτες μας δεν έχουν καμία περίθαλψη, καρκινοπαθείς δεν μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους και παιδάκια δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Επίσης δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις επεισοδιακές αποδράσεις κρατουμένων που έγιναν κατά τη μεταγωγή τους σε νοσοκομεία προφασιζόμενοι ασθένεια, με αποτέλεσμα οι συνάδελφοι ανθρωποφύλακες-νοσηλευτές να βρίσκονται σε αργία και να οδεύουν προς απόλυση, αφού κατά το υπουργείο δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Αν παραφράσουμε τη λαϊκή ρήση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” για εμάς ισχύει “μπρος τρομοκρατία και πίσω υπουργείο”.

Στη συνέχεια και για ένα διάστημα 4 μηνών και όχι 1,5 εμείς οι ανθρωποφύλακες – ανθρακωρύχοι του τσιμεντένιου μπουρδέλου – ανθρακωρυχείου Ναυπλίου δουλεύαμε πρωί- βράδυ στα καμμένα βγάζοντας σπαθιά, μαχαίρια, λοστούς από τους “ανυπεράσπιστους και βασανισμένους” κρατούμενους  και επισκευάζαμε τις ζημιές με προσωπική εργασία. Ζημιές για τις οποίες ακόμα και σήμερα τέσσερις μήνες μετά δεν έχει εγκριθεί το κονδύλι από το υπουργείο για να αποκατασταθούν. Παρόλα αυτά το μπουρδέλο -ανθρακωρυχείο λειτουργεί.

Στις φυλακές σήμερα το 70% του προσωπικού είναι ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης από οικογένειες βιοπαλαιστών (οικοδόμων, αγροτών) και με οικογένειες δικές τους. Δε φαντάστηκε ποτέ κανένας από εμάς όταν σπουδάζαμε στο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ότι θα σταδιοδρομούσαμε στις φυλακές και κανένας από εμάς δεν είναι γόνος ευκατάστατης οικογένειας. Στην Ελλάδα των τιμημένων γερατιών, των περήφανων νιάτων και της γαμημένης ανάπτυξης πρέπει να δουλέψουμε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αν είχαμε οποιαδήποτε άλλη επιλογή για εργασία να είστε σίγουροι δε θα γινόμασταν ανθρωποφύλακες βάζοντας σε καθημερινό κίνδυνο τη ζωή μας και τις οικογένειές μας. Επιλέξαμε όμως το δύσκολο δρόμο της πάλης και της εργασίας και όχι τον εύκολο του μηδενισμού και της παρανομίας.

Δε διαφωνούμε ότι το σύστημα είναι σάπιο παντού και όπως είναι λογικό, στη φυλακή ακόμα πιο σάπιο. Και στο δικό μας χώρο εργασίας όπως και σε όλη την επικράτεια επιβιώνουν σε βάρος μας, γίδια, ανίκανοι,φύλακες που θα θα έπρεπε να είναι φυλακισμένοι, κομματάρχες, συνδικαλιστομαμάδες, κουμπάροι της εξουσίας, κουμπάροι των προμηθευτών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι μέσα στη φυλακή κρατούνται βιαστές, παιδεραστές πρεζέμποροι που πουλούν ναρκωτικά στα παιδιά μας, δολοφόνοι,φονιάδες, πρεζόνια που λιώνουν με πέτρες τα κεφάλια γερόντων για τη δόση τους, εγκληματίες που σκοτώνουν ανυπεράσπιστους πολίτες που πηγαίνουν στη δουλειά τους, όπως οι δραπέτες των Τρικάλων,τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα παροπλισμένοι πολιτικοί. Όλους αυτούς τους αποκαλούν αιχμάλωτους και τους “υπερασπίζονται”. Αιχμάλωτοι είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι, από το ΤΕΡΑΣ της φυλακής. Αν νομίζετε ότι με τα χτυπήματά σας σε εργαζόμενους, οικογενειάρχες θα αλλάξετε το σύστημα γελιέστε ή έτσι τουλάχιστον θέλετε να πιστεύουμε.

Ο Αλέκος Παναγούλης όταν ήθελε να ρίξει την εξουσία του Δικτάτορα έβαλε βόμβα στον ίδιο τον Παπαδόπουλο και όχι στους ασφαλίτες του. Εσάς δε σας είδαμε ακόμα να τα βάζετε με την εξουσία. Δεν είδαμε καμία προκήρυξη για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, για τις 4.000 αυτοκτονίες, για τους 1.500.000 ανέργους για την οικονομική υποδούλωση, για τον εξευτελισμό μας. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί, αντί για μηδενιστές είστε μηδενικά που “βυζαίνετε” από το σύστημα;

Κάποτε το καγκελόφραχτο μπουρδέλο – ανθρακωρυχείο του Ναυπλίου είχε την τιμή να φιλοξενήσει έναν χαοτικό, μηδενιστή, αντιεξουσιαστή, αναρχικό της συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς τον Κ. Σ. Γόνο μεγαλογιατρού , μοσχοαναθρεμένο. Ήταν τόσο πολύ απ' όλα τα παραπάνω που μπήκε αμέσως στα μεροκάματα, χωρίς να γλείψει την εξουσία (άλλοι περιμένουν χρόνια) και όλους εμάς τους ανθρωποφύλακες μας άφησε “κάγκελο” με την πίστη στις αρχές του και τη συνεργασία του με το σύστημα της φυλακής.

Είναι πολύ εύκολο για εσάς να σκοτώσετε κάποιον ή κάποιους από εμάς, αφού εμείς έχουμε ονοματεπώνυμο και διεύθυνση, ενώ εσείς είστε φαντάσματα. Να έχετε όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι κάποια στιγμή μπορεί.... να μπείτε φυλακή.

Με τιμή και σεβασμό

Ανθρωποφύλακας – Ανθρακωρύχος

των 800  ευρω, 60 χρωστούμενων ρεπό, των απλήρωτων νυχτερινών και υπερωριών.

Από το καμένο καγκελόφραχτο, τσιμεντένιο μπουρδέλο – ανθρακωρυχείο Ναυπλίου

                                                                  Η συνείδηση πάμφωτη

                                                                       σαν καλοκαίρι

                                                                                         Οδυσσέας Ελύτης

  

Υ. Γ.
Ο τίτλος της προκήρυξης Σχέδιο Φοίνικαςπαραπέμπει σε παρακρατική ομάδα του συστήματος και όχι σε τρομοκρατική οργάνωση.
η ανακοίνωση της τρομοκρατικης οργάνωσης εδώ 

Ο Χριστός Ανέστη... μα η ανθρωπότητα πεθαίνει...

 

Δεν ευχήθηκα φέτος Καλή Ανάσταση, ούτε Χρόνια πολλά….

Σιχάθηκα την τόση υποκρισία, βαρέθηκα να εύχομαι το μάταιο και να υποκρίνομαι ότι όλα θα φτιάξουν, η αγάπη και η δικαιοσύνη θα επικρατήσουν και η ανθρωπότητα θα αναστηθεί επιτέλους από το θάνατο που της φύλαξαν οι διεθνείς «σωτήρες» της!

Οι ειδήσεις ζοφερές, τα αδιέξοδα μυριάδες και η ελπίδα χαμένη..

Αρκεί μια ματιά:  

Οι ίδιοι οι ισλαμοφασίστες έκαναν χρήση χημικώνόπλων και όχι ο Ασάντ! 

Όταν 70χρονη: Έγινε λησταρχίνα για να πληρώσει το χαράτσι!

Όταν ντύθηκαν στα μαύρα δυο οικογένειες στην Κρήτη – με δυο αυτοκτονίες την Κυριακή του Πάσχα!

Όταν κραυγή αγωνίας από αξιωματικό στον Έβρο-"Μου κόβουν το ρεύμα-Καλή σας Ανάσταση" τρυπάει τ' αυτιά μας...

Το μόνο φως που χύθηκε στην καρδιά μας τη βραδιά της Αναστάσεως ήταν όταν το άγημα από τους δόκιμους της Σχολής Ναυτικών δοκίμων τόλμησε να τραγουδήσει τον Εθνικό Ύμνο της πατρίδας μας και να σκεπάσει τις υποκριτικές ψαλμωδίες του Χριστός Ανέστη του Αρχιεπίσκοπου και των παπάδων με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τις φουσκωτές κοιλιές που με περισσή υποκρισία έψαλλαν μπροστά στους πολιτικούς δολοφόνους του τόπου μας οι οποίοι παρά το ότι δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό αλλά μόνο στο διάβολο, παρατάχθηκαν στη θέση των επισήμων στη θεία λειτουργία της Αναστάσεως προκαλώντας με το θράσσος τους και την αναίδειά τους. 

Ο Χριστός Ανέστη μα όχι για εμάς… για άλλη μια φορά Ανέστη για τους δολοφόνους μας, γι’ αυτούς που σκοτώνουν τον άνεργο, το συνταξιούχο, γι’ αυτούς που καταδικάζουν τα νέα παιδιά στην απελπισία και στην απόγνωση, γι’ αυτούς που οδηγούν στον όλεθρο εκείνους που μόνη λύση στην απελπισία τους βρίσκουν να πετάξουν στην αθανασία τινάζοντας τα μυαλά τους στον αέρα… Αναστήθηκε για άλλη μια φορά για τους δολοφόνους ολόκληρων λαών, στο όνομά του...

Για όλους όμως αυτούς τους αδικημένους ο Χριστός δεν Ανέστη… αυτοί δεν βίωσαν την Ανάσταση ακόμη μα την αιώνια δυστυχία και τη φρίκη της δικής τους ταφόπλακας που σκέπασε κάθε αχτίδα ζωής…

Καληνύχτα Ελλάδα…

Αργείς πολύ ακόμη να ζήσεις την Αληθινή Ανάσταση όπου η αγάπη και η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσουν…

Εμείς ταϊζουμε το λύκο μέσα μας...

 

Από μέρες έπεσε στο μάτι μου αυτή η τραγική δημοσίευση...
Τρεις νέοι άνθρωποι αποκεφαλίζουν και γδέρνουν ένα άμοιρο ζώο... ένα κατοικίδιο, από τα ζώα συντροφιάς του ανθρώπου όπως τα λένε... μία γατούλα... ή γάτο... ποιός ξέρει... ό,τι και νάναι το ίδιο πόνεσε, το ίδιο ούρλιαξε, το ίδιο απόρησε με την απρόκλητη δαιμονική κακία, την ίδια φρίκη συνάντησε στο οικτρό ξεψύχισμά του...
Το κακό, το δαιμονικό αυτό που αγγλικά το λένε evil κυριάρχησε στον κόσμο, το βλέπουμε παντού να γελά και να κοροϊδεύει πίσω από τις φρικώδεις πράξεις του τον άνθρωπο.
Το καταδικάζουμε, το χλευάζουμε, το καταγγέλλουμε... μάταια όμως... γιατί εμείς το τρέφουμε... ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συγχρόνως με την αδιαφορία μας, με τον ωχαδελφισμό μας στον πόνο των άλλων, με το βόλεμά μας, με τη δική μας σωτηρία που την εξαργυρώνουμε με το χαμό του συνανθρώπου μας...
Διαβάστε τούτο το παραμύθι και θα καταλάβετε ότι όλοι έχουμε την ευθύνη μας για όσα συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας...

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας".
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ..... "Αυτός που ταΐζεις."

ΑΠΩΛΕΙΕΣ…

Το σπίτι άλλη μια φορά δεν σε χωράει…

Φυλακή θαρρείς της σκέψης σου κατάντησε το μικρό δωμάτιο, αλυσίδα του κορμιού σου τα άψυχα γύρω ρημάδια της ψυχής σου, κλειστός ορίζοντας των θέλω σου τα πορτοπαράθυρά του…

Έχει νυχτώσει πια… η γιορτή της γυναίκας πέρασε και φέτος… και εσύ αναρωτιέσαι πάλι γιατί γιορτάζει άραγε η γυναίκα;

Έξω βρέχει… εκείνο το ψιλόβροχο που σταλάζει παγωνιά στο μεδούλι σου και υγραίνει το σβησμένο βλέμμα σου, μοιάζει αδύναμο να ξεπλύνει τη βρώμα που κατακλύζει τούτο τον κόσμο…

Αναμετράς τις απώλειες που τελευταία έγιναν ωκεανός και έπνιξαν κάθε ελπίδα να ανασηκωθεί η ψυχή και να ξανάβρει ο άνθρωπος την αλήθεια του και την αξιοπρέπειά του…

Αναζητάς ανθρώπινα βλέμματα μα γύρω σου ανδρείκελα άψυχα διαφεντεύουν τη ζωή σου…

Απώλεσες το λόγο  ύπαρξής σου άνθρωπε… γι’ αυτό δαίμονας πια φρικτός ξορκίζεις τη φλόγα της αγάπης και σκορπίζεις το σκοτάδι του μίσους και το θάνατο…

Απώλειες… πόσες να θυμηθείς και πόσες να μετρήσεις; Αμέτρητες οι απώλειες της ζωής μας… κι ο πόνος μαχαίρι στα σπλάχνα σου για ό,τι φεύγει και πίσω δεν ξαναγυρνά…

Η γλυκιά και γελαστή μορφή του ταπεινού Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας που μόλις έσβησε μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο… πλημμυρίζει το βουρκωμένο βλέμμα… Ο αληθινός αυτός Άνθρωπος και Ηγέτης μιας βασανισμένης χώρας, έφυγε πριν προλάβει να δει το όραμά του να ανασταίνεται… και οι υποψίες για τους συνήθεις ύποπτους τέτοιου είδους «θανάτων» από καρκίνο γίνονται θηλιά στο λαιμό και κόμπος στο στήθος…

Αναρωτιέσαι πόσες απώλειες ακόμη θα βιώσει τούτη η ανθρωπότητα… πόσες απώλειες θα βιώσουν όσοι επιμένουν να μένουν άνθρωποι, πόσες μάταιες ελπίδες θα γίνουν πυροτέχνημα στην κόλαση που μας ετοίμασαν…

Από παιδί μόνον απώλειες θυμάσαι…

Απώλειες που συμβαίνουν πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια σου την ψυχή…

Σκέφτεσαι πώς θα ήταν ο κόσμος που θα ‘θελες να ζήσεις; Ο νους δεν συλλογιέται πια… μοιάζει μουτζουρωμένο χαρτί από όσα τόλμησες πάνω του να σχεδιάσεις και πριν την πορεία σου να χαράξεις, με πυξίδα τις γραφές σου, αναγκάστηκες να τα σβήσεις για να ξαναγράψεις άλλα που πάλι έσβησες γιατί δεν χώραγαν στη λογική αυτού του κόσμου… Και έτσι γράψε – σβήσε, χρόνια τώρα, μαύρισε από μουτζούρα το χαρτί και σκοτείνιασε ο νους…  Ούτε να ονειρευτείς δεν μπορείς πια… δεν έμεινε χώρος λευκός για να χωρέσει τα φωτεινά σου όνειρα…

Στο μέσον σχεδόν και πλέον της εφήμερης τούτης ύπαρξής σου αναρωτιέσαι γιατί το φθαρτό πάντα νικά το άφθαρτο, γιατί την αλήθεια και το αέναο «είναι» μας δεν τα αγγίζουμε ποτέ και φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο χωρίς ποτέ να τα συναντήσουμε;

 

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους μίζερους, ανθρώπους εγωιστές, άδικους και αδιάφορους στη θλίψη και τον πόνο του συνανθρώπου…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους ψεύτες που δεν διστάζουν να προδώσουν τις υποσχέσεις τους και να «σκοτώσουν» όσους τους «αγάπησαν» και τους εμπιστεύτηκαν…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους που έχασαν το στόχο και το σκοπό του αγώνα τους και της επ-ανάστασής τους…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν ο άνθρωπος δέχεται να γίνει κομπάρσος σε στημένους πολέμους και επαναστάσεις… δεν αλλάζει όταν ο αδελφός πολεμά τον αδελφό…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν αποθεώνονται οι δοσίλογοι δυνάστες και οι προδότες και «ξεπλυμένοι» γίνονται οι «σωτήρες» ενός προδομένου λαού…

Όχι ο κόσμος δεν αλλάζει όταν δεν το πάρεις απόφαση να ζήσεις το ξεβόλεμά σου, το ρίσκο σου, να αναμετρήσεις τις δικές σου απώλειες…

Δεν αλλάζει αν δεν αποφασίσεις να πετάξεις το μουτζουρωμένο χαρτί του νου σου και να χαράξεις νέα πορεία στο ολόλευκο του χιονιού και στο καταγάλανο του ουρανού!

Χάσαμε την ουσία μας, ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας, προδώσαμε την αγάπη και το δίκιο και χωρίς πυξίδα χαθήκαμε στο χάος της αδικίας, της παρανομίας και της απελπισίας…

Και αυτό είναι η μεγαλύτερη απώλειά μας…