Eίναι η ζωή μας μέρα που περνά...

Η φωτογραφία είναι του @φίλου μου του ηλιογράφου

Χθες γιόρτασα τα γενέθλια ενός καλού @φίλου...
Σήμερα η θλίψη για δύο απρόσμενους θανάτους ήρθε και φώλιασε στην ψυχή μου...
Δεν είναι οι άνθρωποι που "έφυγαν"... αυτό που με πικραίνει μόνο...
Είναι αυτό το ρίγος της απέραντης μοναξιάς που νοιώθεις όταν ο θάνατος ... φτερουγίζει στη ... γειτονιά σου... ανάμεσα στους φίλους σου, στους συναδέλφους σου, στους πιο δικούς σου ανθρώπους κάποτε...
Είναι το ρίγος που νοιώθεις όταν σ' αγγίζει με την παγερή φτερούγα του...
Ο Δημήτρης "έφυγε" χθες βράδυ... ήταν ένας καλός συνάδελφος, κι η είδηση του χαμού του ήταν μαχαιριά για όλους μας...
Ο Κώστας, σήμερα έμαθα ότι "έφυγε" πριν λίγες μέρες, νομικός κι αυτός, παλιός αγαπημένος φίλος, που μου στάθηκε με πολλή αγάπη και υπομονή στα πρώτα μου βήματα στη δουλειά μου... Γι αυτόν πόνεσα πιο πολύ... Ήταν ένα κομμάτι αγαπημένο της ζωής μου... και φεύγοντας το πήρε μαζί του...
Είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια... δεν επικοινωνούσαμε... όμως μάθαινε για μένα και εγώ μάθαινα για κείνον, από κοινή μας φίλη, ήξερα ότι είχε προβλήματα υγείας, που όμως έλεγαν ότι τα είχε ξεπεράσει...
Η είδηση του θανάτου του, ήρθε να μου θυμίσει ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε παρά μόνον κομπάρσοι του θεάτρου της ζωής... ο καθένας πρέπει να παίξει το ρόλο του... και μετά να αποχωρήσει, από τη σκηνή, μόλις ο ρόλος αυτός τελειώσει...
Οι ρόλοι του Δημήτρη και του Κώστα μάλλον ήταν σύντομοι και τέλειωσαν γρήγορα...
Ως εδώ ήταν... έφυγαν αθόρυβα βυθίζοντας στο πένθος τους αγαπημένους τους ανθρώπους...

Το δειλινό γι' αυτούς έφθασε και η δύση τους αγκάλιασε γλυκά για να τους αναπαύσει...
Σαν τα Δειλινά της Μαρίας Πολυδούρη

Περνάει εμπρός μας η μέρα
σημάδι φωτεινό.
Και πάντα έτσι μας βρίσκει
απάντεχο από πέρα
βαρύ το δειλινό.

Το φως σου θα στερέψεις
ελπίδα μας χρυσή
θα σε σιμώσουν οι ήσκιοι
κι έτσι μοιραία θα γνέψεις
στο δειλινό και σύ...

Δυό δάκρυα και αυτό το αφιέρωμα σε δύο νέους ανθρώπους που η ελπίδα τους, έγνεψε στο δειλινό τόσο αναπάντεχα...
.

Η Αίγυπτος "μανδρόσκυλο" του Ισραήλ?

Οι φίλοι Angus και Kirstie που ζουν μόνιμα στη Σκωτία και ασχολούνται εθελοντικά με τη σκωτσέζικη προ-παλαιστινιακή οργάνωση διατηρούν ένα πολύ όμορφο blog το οποίο ενημερώνουν καθημερινώς με λεπτομέρειες για το τί ακριβώς συμβαίνει στη Γάζα!
Σήμερα λάβαμε ένα email από τη φίλη τους Eleni S <lnesidi@hotmail.com> η οποία μας πληροφορεί ότι αυτή τη στιγμή οι δύο φίλοι βρίσκονται στο Κάιρο μαζί με άλλα γκρουπ από τη Γαλλία, Ισπανία και Ελλάδα και διαδηλώνουν κατά του πολέμου, υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και κατά των εγκλημάτων κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως συμβαίνουν αυτή τη στιγμή εκεί! Σχεδίαζαν να περάσουν στη Γάζα και να συμμετέχουν σε ειρηνική διαμαρτυρία εκεί, όπως και να μιλήσουν με τους Παλαιστίνιους και κατόπιν να ενημερώσουν και να αφυπνίσουν και να κινητοποιήσουν όσο περισσότερο γίνεται.

Ωστόσο, βρίσκονται ακόμα καθηλωμένοι στο Κάιρο, παρακρατούμενοι από την αιγυπτιακή αστυνομία καθώς τους εμποδίζουν να συνεχίσουν τις διαδηλώσεις.

Η φίλη τους Ελένη, που ζει στο Εδιμβούργο της Σκωτίας μας παρακαλεί να αναδημοσιεύσουμε το θέμα, για να μάθει ο κόσμος τι γίνεται εκεί κάτω και πόσο δύσκολο είναι να βοηθήσει κανείς τον Παλαιστινιακό λαό, αφού οι Ισραηλινοί έχουν τα πιστά μαντρόσκυλά τους που δεν επιτρέπουν την προσέγγιση στη Γάζα κανενός ανεπιθύμητου εθελοντή και ακτιβιστή!!
Επιβεβαίωσα την είδηση και την αναδημοσιεύω.

Αξίζει να προσέξουμε το παρακάτω:
Η απόφαση της 85χρονης Αμερικανοεβραίας επιζώσας του Ολοκαυτώματος Χέντι Επστάιν να ξεκινήσει από χθες απεργία πείνας μπροστά στο κτίριο της αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα διαμαρτυρόμενη γι' αυτό το «Μαμνούα» ανακοινώθηκε το βράδυ από τους διοργανωτές του «Gaza Freedom March». Η ίδια αμέσως μετά δήλωσε: «Δεν το έχω ξανακάνει και δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει το σώμα μου, αλλά θα κάνω ό,τι χρειάζεται».

Τα λόγια περιττεύουν! Μπράβο της!!

Nα τα εκατοστήσεις Άλκη!!

Ο φίλος μου ο @Ανεμος χθες είχε γενέθλια...
Την ανάρτηση αυτή του τη χρώσταγα...
Όμως χθες λόγω του σημαντικού θέματος της Παλαιστίνης, τα γενέθλια του αγαπημένου μου Άλκη θα φάνταζαν ασήμαντα...
Έτσι σήμερα, που κι ο ίδιος το θυμήθηκε να κάνει αναφορά στο δικό του μπλογκ, για να ευχαριστήσει τους πολυάριθμους διαδικτυακούς του φίλους που του ευχήθηκαν από την καρδιά τους, του αφιερώνω και εγώ μερικά τριαντάφυλλα από την ανθοδέσμη που έλαβα στα δικά μου γενέθλια, την Άνοιξη και του εύχομαι:
Πάντα η ζωή του να είναι μία διαρκής άνοιξη, όπου θ' ανθίζουν τα όνειρα και οι προσδοκίες του και οι συνεχείς αγώνες του, για ό,τι καλύτερο μας αξίζει, θα παίρνουν σάρκα και οστά...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΚΗ!
ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΧΗΤΙΚΑ!!
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙΣ!!

ΚΑΙ ΜΗ ΞΕΧΝΑΣ:
"Μπορεί τα προβλήματα της ζωής να είναι μεγάλα και σοβαρά, η ζωή μας όμως είναι μικρή και αστεία"!!!
:))

Σύμπτωση: Την ίδια μέρα έχει γενέθλια και ένα άλλο αγαπημένο μου πρόσωπο, ο αδελφός μου, στον οποίο φυσικά ευχήθηκα live!

Και ένα κομμάτι αγαπημένο μου, που πάντα έπαιζε στα δικά μου πάρτυ των γενεθλίων...
αφιερωμένο σε σένα φίλε μου!
"el condor passa"
.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Kαι εδώ η αυθεντική του εκτέλεση.

Εκεί που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι!!

Μετά από επανειλημμένες αναρτήσεις των blogs, απάντησε η ΓΣΕΕ για τα χρήματα του Τηλεμαραθώνιου για τα παιδιά της Γάζας

Διαβάστε την απάντηση του sibilla-σίβυλλα στο "μάγκα" συνδικαλιστή της ΓΣΕΕ!

Τι ήθελε δηλαδή?
Να μη ρωτάμε που πήγαν τα χρήματα του τηλεμαραθώνιου?
Ο τρόπος της απάντησής του χαρακτηρίζει το ήθος και το ύφος του ανθρώπου που ηγείται μάλιστα της ΓΣΕΕ!!
Εγώ μόνο λυπάμαι μπορώ να πω...
.
UPDATE:
Τρίτη 29/12, 6.00 μμ: Διαδήλωση έξω από την ισραηλινή Πρεσβεία!

Σβήνουμε τα φώτα σήμερα 8-9 το βράδυ...

Πέρισυ η Παλαιστίνη βίωνε τη φρίκη του άνισου πολέμου...
Φέτος βιώνει τον αποκλεισμό και το εμπάργκο όλων των πολιτισμένων "δημοκρατών" δορυφόρων της Αμερικής και του κράτους του Ισραήλ....

Για τα δολοφονημένα, μα και για τα ορφανεμένα παιδιά του λαού αυτού, που δεν είναι παρά μόνο παιδιά, αθώα και άκακα, που έτυχε να γεννηθούν στη χώρα του αιώνιου πολέμου και της φρίκης...
Ας αφήσουμε για λίγο την καταναλωτική μας μανία.. και ας σβήσουμε τα πολύχρωμα λαμπιόνια μας, για μία μόνο ώρα, σήμερα το βράδυ, 27 Δεκεμβρίου και ώρα 8 με 9 ...
Έτσι απλά για τη θύμησή τους, μα και για να ζητήσουμε από το σπλαχνικό πνεύμα των Χριστουγέννων να αγκαλιάσει με την αγάπη του και τα παιδιά αυτά... που ακόμη κι αν θέλουν να τα λένε παιδιά ενός άλλου θεού, για μένα είναι κι αυτά άγγελοι του ενός και μοναδικού συμπαντικού θεού!
Τους το χρωστάμε... αφού δεν τους δώσαμε τη βοήθεια που τους υποσχεθήκαμε, υπακούοντας στους ...σκληρούς αφέντες μας!

Ας μείνουμε για λίγο στο σκοτάδι και ας σκύψουμε με περίσκεψη, στον πόνο ενός λαού, που δοκιμάζεται με γενοκτονία, γιατί επιμένει να ζητάει ...πατρίδα!!

«Οδοιπορικό» μέσα στη Γάζα, στη διάρκεια των βομβαρδισμών (13-19 Γενάρη 2009), μαζί με τους απροσκύνητους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»

UPDATE:

Θυμήθηκαν σήμερα τη μεγαλύτερη ναζιστική σφαγή του πλανήτη, το Ολοκαύτωμα της Γάζας (12:00)

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ... ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

Το έχω ξαναγράψει... Τα Χριστούγεννα δεν είναι και η καλύτερη μου γιορτή...
Ίσως δεν είναι καν γιορτή για μένα...
Μόνο άγχος... κούραση και μελαγχολία!
Και κάθε χρονιά και χειρότερα...
Φέτος ούτε καν στα μαγαζιά δεν πήγα... Μόλις σήμερα το απόγευμα έκανα τα άκρως απαραίτητα ψώνια... για ένα φαγητό της προκοπής αύριο... μια και δεν θα δουλεύουμε... και κάποια μικροδωράκια στους πολύ αγαπημένους... της ζωής μου.
Ούτε φέτος στόλισα δένδρο! Απλά μερικά φωτάκια πάνω σε μια γλάστρα στο σαλόνι...
Έχω την αίσθηση ότι γενικά υπάρχει μια διάχυτη ακεφιά γύρω μας... Μπροστά μας:
Τα ελλείμματα και οι μαύρες τρύπες στα δημόσια ταμεία...
Τα μέτρα που λήφθηκαν και τα μέτρα που θα ληφθούν τις επόμενες μέρες σε βάρος μας για το κλείσιμο αυτών των ελλειμμάτων...
Τα άδεια μαγαζιά στην αγορά...
Τα σκουπίδια στο κέντρο που ακόμη η μπόχα τους είναι εκεί...
Πέρισυ τέτοιο καιρό το Ισραήλ τουφέκιζε τη ζωή στην Παλαιστίνη.
Φέτος η Παλαιστίνη αργοπεθαίνει από το ασφυκτικό εμπάργκο που όλοι μας υπό την αιγίδα της Αμερικής και του Ισραήλ της κάνουμε! Η βοήθεια που συγκεντρώσαμε από το Φεβρουάριο του 2009 δεν έφθασε ακόμη στον προορισμό της!!!
Η αξιοκρατία και η διαφάνεια που μας υποσχέθηκαν και η αξιοκρατία και η διαφάνεια που μας έδωσαν...

Η ιθαγένεια που θα δοθεί στους μετανάστες δεύτερης γεννιάς και η κατώτατη σύνταξη των 700 Ευρώ που θα δοθεί στους Βούλγαρους και Ρουμάνους μετανάστες, με ένα έτος εργασίας, στη χώρα μας, όχι δεν με παρηγορεί! Έμαθα να ζω στην καχυποψία και κάθε μέτρο δήθεν ανθρωπιστικό που παίρνουν, μου φαίνεται ύποπτο και πονηρό...

Βλέπετε σκέφτομαι και τον πατέρα μου, που έλιωσε στα πόδια του, να δουλεύει 35 χρόνια για να πάρει μία σύνταξη μόλις 850 Ευρώ!!
Και τη μάνα μου, που έστειλε και γιό στον ελληνικό στρατό και μια ζωή νοικοκυρά να μεγαλώνει τα παιδιά της για τη μάνα Ελλάδα, χωρίς μία δραχμή από τη "μάνα" αυτή, στα γεράματά της, που αν δεν ήταν τα παιδιά της, ούτε τους γιατρούς της δεν θα είχε να πληρώσει... γιατί το ΙΚΑ που είναι ασφαλισμένη... καταλαβαίνετε τι σημαίνει...
Η ελπίδα της καλύτερης ζωής με τη νέα κυβέρνηση, που πριν γεννηθεί άρχισε να ξεψυχάει...

Σας μαύρισα Χριστουγεννιάτικα το ξέρω... μα πως να γιορτάσεις με όλες αυτές τις σκέψεις??

Παρόλα αυτά ξέρω είναι σημαντικό να γιορτάζει κανείς τα Χριστούγεννα.
Είναι γιορτή αρχαία, προχριστιανική, που συνδέεται με το φως και το σκοτάδι, με το θάνατο και την αναγέννηση. Το αειθαλές έλατο που κρατιέται πράσινο δεν έχει σχέση με το Χριστό ούτε και η ημερομηνία που ήταν τα γενέθλια του Μίθρα, του θεού του φωτός και της σοφίας.
Είναι λοιπόν τα Χριστούγεννα μια γιορτή συμπαντική και οικολογική που ξαναθυμίζει στους ανθρώπους, και κυρίως σε μας τους κατοίκους των απάνθρωπων πόλεων, ότι η Γη είναι ζωνταντή, έχει κανόνες και κύκλους που πρέπει να τους σεβόμαστε, που οφείλουμε να συμμετέχουμε σεμνά με τις προσφορές μας και τις προσπάθειές μας στην υπέρβαση της ρουτίνας και της σκληρής καθημερινότητας μας, στις τελετές ευγνωμοσύνης προς τη μάννα Γη που μας κρατά ακόμη στην αγκαλιά της... παρά τα όσα της έχουμε κάνει!!

Γι' αυτό παρ' όλες τις αντιξοότητες, παρόλη την ακεφιά και τους φόβους για τα δύσκολα που έρχονται... θα ευχηθώ σε όλους εσάς τους αγαπημένους @φίλους που επί δύο συνεχή χρόνια (ναι στις 4 Δεκεμβρίου τούτο το μπλογκάκι έκλεισε τα δύο του χρόνια, άσχετο αν ξέχασα να του κάνω γενέθλια), @ταξιδεύετε μαζί μου, σ' αυτό το @ταξίδι των σκέψεων και των συναισθημάτων μου:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, με υγεία, χαρά, αγάπη και δημιουργικότητα!!
Και πάνω απ' όλα με ΕΙΡΗΝΗ για όλο τον κόσμο!
Και ψωμί για τους πεινασμένους όλης της γης!
Και ευσπλαχνία για τα αδύναμα πλάσματα του κόσμου όλου!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ @ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!
.

Αχ μη κλαις...

Από το παράθυρο έμπαινε ο ήχος μιας αόριστης θλίψης...
Κοιτάγαμε τότε το μεγάλο φεγγάρι. Σωπαίναμε. Οι σκιές μας χάνονταν στα βάθη του χρόνου, ως τα βάθη της ηλικίας μας. Δεν φεύγω είπες, δεν ήμουν, δεν είμαι. Πάντα βρισκόμουν ανυπολόγιστα μακριά...
Το σφύριγμα του τραίνου, μαχαιριά που σκίζει τα σωθικά... για μια στιγμή τη ματιά σου σκοτεινιάζει η θύμηση... τότε που εκείνος έπρεπε να φύγει... τότε που εκείνος έπρεπε να μοιράσει τη λύπη στα δυο και να σ' αφήσει παίρνοντας μαζί του, για πάντα το μερίδιο που του αναλογούσε...
Εσύ έμεινες... για να θυμάσαι, να πονάς, να ονειρεύεσαι πως κάποτε θα πας να τον βρεις... για να πετάξετε ενωμένοι... σε έναν ουρανό μιας κοινής πατρίδας... που θα χωρά μόνο την αγάπη και δεν θα έχει περίσσευμα χώρου για τα μίση των ανθρώπων...
Τα χρόνια πέρασαν... τα όνειρα μαράζωσαν... η ζωή σε παρέσυρε στο ρεύμα της και σήμερα ζευγαρωμένη με έναν άνδρα που δεν ξέρεις αν αγαπάς, δεν ξέρεις αν θέλεις να σ' αγαπά... δεν ξέρεις αν θα συνεχίσεις το ταξίδι μαζί του...

Κρατάς σφιχτά το χεράκι της μικρής σου κόρης... και ελπίζεις... χωρίς να ξέρεις τι... Το βλέμμα του παιδιού πικρό, θλιμμένο και τα χειλάκια του σφιγμένα για να μη κλάψουν... Λυπάται γιατί λυπάσαι, κλαίει γιατί κλαις και συμπονά τον άνδρα που αφήνεις... λες και ξέρει ότι αυτός είναι η ζωή σου... κάνει προσπάθεια να του χαμογελάσει... νοιώθει ότι πρέπει να τον παρηγορήσει... τα μωρά έχουν ένστικτο... νοιώθουν τη μάνα...
Τώρα ξέρεις καλά πως άλλοι ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων, άλλοι ορίζουν την ευτυχία των αγαπημένων... κι η ζωή είναι μια ετεροχρονισμένη διαδρομή... Μια διαδρομή που ποτέ δεν βρίσκεις το σωστό timing και πάντα τρέχεις να προλάβεις εκείνο που δεν έζησες... Ένας διαρκής χωρισμός από όσα αγάπησες, από όσα πόθησες και μ' όλη τη δύναμη της ψυχής σου λαχτάρισες, από όσα έλπισες, από όσα με μανία αναζήτησες... Ένας αδυσώπητος χωρισμός, με καρδιές κομμένες στα δυο...



Ο ένας μένει πίσω στους σταθμούς και στα λιμάνια να αποχαιρετά και ο άλλος μετανάστης ή πρόσφυγας, ή απλά γιατί ανήκει αλλού, παίρνει την ελπίδα μαζί του και φεύγει... φεύγει χωρίς τη θέλησή του, για μια χώρα άγνωστη σ' αυτόν, που τώρα θα είναι ο ακούσιος και αφιλόξενος προορισμός του ή για μια ζωή, που ο ίδιος δεν θα ζει...
Σφίγγεις τα χείλη... θέλεις να κλάψεις... προσπαθείς να χαμογελάσεις... μα το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεύεσαι την αλμύρα της βροχής που πλημμύρισε το βλέμμα σου...
Πάντα τα πρέπει σου έπνιγαν τα θέλω σου, η καρδιά σου υποχωρούσε στα προστάγματα της λογικής και τώρα στα μέσα της διαδρομής σου αναμετράς τις χαμένες ευκαιρίες σου, αναμετράς τις απώλειές σου, νοιώθεις σαν ένα πλοίο που δεν έφθασε ποτέ στο λιμάνι του προορισμού του, σαν ένα πλοίο που μόνο θαλασσοδάρθηκε στους ωκεανούς και πάντα έβγαινε σε λάθος μπάρκα!
Και σε λίγο θα σκουριάζει σε ένα ξεχασμένο καρνάγιο...
Τον κοιτάς για τελευταία φορά, δεν αντέχεις τον πόνο που σφράγισε το πρόσωπό του...
Η απελπισία, η απόγνωση, το απόλυτο μηδέν της ζωής του... είναι εκεί, μπροστά του, έτοιμο να τον καταπιεί... μόλις εσύ του γυρίσεις την πλάτη και να τον ρίξει στο σκοτάδι που μόνον οι νεκροί γνωρίζουν...
...Αν χαθείς ξανά στης καρδιάς το μαχαλά...
Το τραγούδι ξεχύνεται και κατακλύζει την ακοή, το μυαλό, την ψυχή... βάλσαμο γλυκό... θα 'μαι δίπλα σου εγώ... χάρτης που διψώ το μελάνι της πορείας σου να πιω...
Στίχοι μάταιοι, αχ μη κλαις... τα ντουμάνια στου τραίνου τις γραμμές σου δείχνουνε το χθες, θες δεν θες... Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές, ανάψανε φωτιές...
Αχ μη κλαις...

Υ.Γ. Το ποστάκι αυτό εμπνεύστηκα από την ανάρτηση του @Άνεμου, πριν κάμποσο καιρό

"Στους σταθμούς των τραίνων ποτέ μην κοιτάς πίσω. Είναι σαν να αφήνεις μια υπόσχεση"

Και το αφιερώνω σε όλους όσους έζησαν τον αθέλητο χωρισμό και βίωσαν την ανείπωτη θλίψη του.
.

Μία δικαστική απόφαση με οικολογικές ευαισθησίες...

Στην προσωρινή απαγόρευση του κυνηγιού, του οποίου η περίοδος λήγει κανονικά στις 28 Φεβρουαρίου 2010, προχώρησε το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Το Ε΄Τμήμα του ΣτΕ έκανε δεκτή την αίτηση της Ζωοφιλικής Οικολογικής Ένωσης Ελλάδος και ανέστειλε την από 4.8.2009 απόφαση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης με την οποία καθορίζεται η κυνηγητική περίοδος, από 20.8.2009 έως 28.2.2010. Έτσι η απαγόρευση του κυνηγιού θα ισχύσει τουλάχιστον έως την έκδοση της οριστικής απόφασης επί της κυρίας αίτησης της Ένωσης που ζητεί την ακύρωση της υπουργικής απόφασης.

Η αναστολή στηρίζεται στο άρθρο 24 του Συντάγματος που προβλέπει την υποχρέωση προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, στο οποίο περιλαμβάνεται και η υποχρέωση προστασίας της άγριας πανίδας. Δεδομένου ότι, όπως έκριναν οι σύμβουλοι Επικρατείας, η υπουργική απόφαση δεν εκδόθηκε βάσει έγκυρης και επίκαιρης συνολικής επιστημονικής μελέτης ως προς το κίνδυνο αφανισμού ή μείωσης του πληθυσμού των θηρευσίμων ειδών, πιθανολογείται ότι θα επέλθει βλάβη στην άγρια πανίδα, λόγω σημαντικής μείωσης των πληθυσμών της, η οποία δεν θα μπορεί να επανορθωθεί αν τελικά γίνει δεκτή η κύρια προσφυγή της Ζωοφιλικής Οικολογικής Ένωσης Ελλάδος και ακυρωθεί.

Στην απόφαση του ΣτΕ τονίζεται ιδιαίτερα το γεγονός ότι με την υπουργική απόφαση δεν επιβάλλεται απαγόρευση κυνηγιού στο σύνολο των εκτάσεων που καταστραφήκαν από τις πυρκαγιές, ούτε λαμβάνονται μέριμνα για την προστασία των ειδών που διαβιούσαν σε καμένες εκτάσεις.

Ναι είναι μία απόφαση που συμπλέει με την κοινή λογική και με την υποχρέωση διάσωσης των υπό αφανισμό ζωϊκών ειδών της χώρας μας, αφού στη σημερινή εποχή φαντάζει τραγικό να επιδίδεται κάποιος στη δολοφονία άγριων ζώων, μόνο και μόνο από χόμπυ και όχι από την ανάγκη επιβίωσης, που κάποτε επέβαλε το κυνήγι τους, από τον άνθρωπο!!

Ο Γιούνκερ είπε: ΥΠΟΜΟΝΗ και ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!

Ναι έτσι είπε:
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟΥ!
Μίλησε γενικά και αόριστα για όλους μας!
Δηλαδή όλοι οι Έλληνες στο ίδιο τσουβάλι, οι κλέφτες με τους κλεμμένους, οι ληστές με τους καταληστευμένους και οι απατεώνες με τους εξαπατημένους, το ίδιο κουράγιο και την ίδια υπομονή να κάνουν!
Δεν μας ξεκαθάρισε, αφού έχει λόγο στα οικονομικά μας και απειλεί με την τήρηση της Συνθήκης, σε ποιούς ακριβώς απευθύνεται?
Πριν μας κάνει υποδείξεις, ας μας πει ποιοί από μας έχουν εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής και ποιοί μπορούν ακόμη να κάνουν υπομονή!
Όσο για τα αποθέματα κουράγιου, μιλά λες και δεν καταλαβαίνει ότι εκείνοι που έχουν αποθέματα πλούτου μπορούν να έχουν και αποθέματα κουράγιου...
Αλληλένδετα είναι αυτά! Το να χάσουν ένα μέρος από τα πλούτη τους, σταγόνα στον ωκεανό!
Όσοι όμως έχουν μόνον ...αποθέματα φτώχιας, που θα βρουν τα αποθέματα κουράγιου?

Και ο πρωθυπουργός μας, κάνει το σκληρό και δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει να πτωχεύσει! Ξέρει καλά φαίνεται ότι θα αρμέξει πάλι τις ισχνές πια, όπως τις κατάντησαν αγελάδες!!
Γιατί οι παχυλές βόσκουν σε offshore λιβάδια καταπράσινα και ηλιόλουστα και κανείς δεν τις αγγίζει ποτέ!!

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ?
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΧΕΘΟΥΝ ΤΑ ΑΝΟΜΑ ΠΛΟΥΤΗ ΟΣΩΝ ΕΓΙΝΑΝ ΚΡΟΙΣΣΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ Ή ΣΕ ΜΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ??

Ας απαιτήσουμε την ΚΡΙΣΗ να την πληρώσουν οι υπεύθυνοι γι' αυτήν, ΚΡΟΙΣΣΟΙ και όχι εμείς!!

Τόση αδικία πια?

Κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου?? ...Κάτι βρωμάει εδώ...

Μετά τα προχθεσινά επεισόδια, τα ΜΜΕ μας λένε ότι:

Στο προσκήνιο επανέρχεται το θέμα του ασύλου μετά την επίθεση κατά Κίττα

Μας έχουν μπερδέψει με το θέμα αυτό! Συνεχώς συζητούν την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου, λες κι αυτό τους εμποδίζει να πιάσουν όσους κάνουν εγκλήματα μέσα στο χώρο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων!
Ανέτρεξα λοιπόν στο νόμο να δω τι σημαίνει πανεπιστημιακό άσυλο. Να τι βρήκα:Με βάση το νόμο 1268/1982, όπως αυτός τροποποιήθηκε και αντικαταστάθηκε με το νόμο 3549/2007, ορίζονται οι Ακαδημαϊκές ελευθερίες και το Πανεπιστημιακό Άσυλο, ως εξής:

"1. Η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα ,καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών κατοχυρώνεται στα Α.Ε.Ι.

2. Δεν επιτρέπεται η επιβολή ορισμένων μόνον επιστημονικών απόψεων και ιδεών και η διεξαγωγή απόρρητης ερευνας.

3. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των Α.Ε.Ι., και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει.

4. Το ακαδημαϊκό άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους του Α.Ε.Ι. στους οποίους γίνεται εκπαίδευση και έρευνα. Οι χώροι αυτοί καθορίζονται με απόφαση και ευθύνη της Συγκλήτου για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα Τ.Ε.Ι.. Δεν επιτρέπεται η επέμβαση δημόσιας δύναμης στους παραπάνω χώρους, παρά μόνο κατόπιν πρόσκλησης ή άδειας του αρμόδιου οργάνου του Ιδρύματος και με τηνπαρουσία εκπροσώπου της δικαστικής αρχής.

5. Αρμόδιο όργανο για την πρόσκληση ή άδεια της προηγούμενης παραγράφου είναι το Πρυτανικό Συμβούλιο για τα Πανεπιστήμια και το Συμβούλιο για τα Τ.Ε.Ι., με δικαίωμα ψήφου όλων των μελών τους. Τα όργανα αυτά συνέρχονται αμέσως, αυτεπαγγέλτως ή μετά από καταγγελία. Το αρμόδιο όργανο αποφασίζει κατά πλειοψηφία, τηρουμένων των διατάξεων του Εσωτερικού Κανονισμού του οικείου ιδρύματος και του Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας.

6. Επέμβαση δημόσιας δύναμης, χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου του Α.Ε.Ι., επιτρέπεται μόνον εφ` όσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής.

7. Οι παραβάτες των διατάξεων της παρ. 5 για το Ακαδημαϊκό Ασυλο τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών μετά από έγκληση του αρμόδιου οργάνου της παρ. 5 ή της Συγκλήτου, για τα Πανεπιστήμια και της Συνέλευσης για τα ΤΕΙ".

Από τις παραπάνω διατάξεις του νόμου, προσωπικά δεν βλέπω σε τι εμποδίζει αυτός ο νόμος, τα αρμόδια όργανα, πανεπιστημιακά και αστυνομικά να προβούν στη σύλληψη όσων μπαχαλάκηδων μπαίνουν στο πανεπιστημιακό χώρο και τα κάνουν γης Μαδιάμ, καταστρέφοντας δημόσια περιουσία και απειλώντας ζωές είτε φοιτητών, είτε καθηγητών!!
Γιατί φαγώθηκαν δηλαδή να αλλάξουν το νόμο?
Εγώ μια χαρά τον βλέπω το νόμο!
Αυτό που γίνεται λάθος είναι ότι τα εντεταλμένα όργανα δεν λειτουργούν κατά το νόμο! Και κανείς τους δεν πήγε μια φορά κατηγορούμενος για παράβαση καθήκοντος, παρά τους τόσους βανδαλισμούς και καταστροφές που έχουν γίνει στα δημόσια ιδρύματα, κάτω από τη μύτη τους, εδώ και 10ετίες!! Αν λειτουργούσαν σωστά, όλοι αυτοί οι αρμόδιοι, ανεύθυνουπεύθυνοι, πολλά θα είχαμε αποφύγει!!

Μήπως λοιπόν οι γνωστοί άγνωστοι μπαχαλάκηδες εξυπηρετούν κάποιο σχέδιο αυτών που ονειρεύονται να καταλύσουν κάθε έννοια ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, που πάντα φυτρώνει και εξαπλώνεται μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με πρωτοπόρους τους φοιτητές μας??

Μήπως και το αρμόδιο παραπάνω όργανο ή η Σύγκλητος εξυπηρετούν και αυτοί το σχέδιο αυτό? Γιατί πως αλλιώς να ερμηνεύσω την αδράνεια τους και την άρνησή τους να καλέσουν τα αστυνομικά όργανα όταν βλέπουν μέσα στο χώρο του εκπαιδευτικού ιδρύματός τους, να γίνονται σημεία και τέρατα και αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου που δεν έχουν καμία σχέση με την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών?

Ας αφήσουν λοιπόν κάτω το πανεπιστημιακό άσυλο! Δεν τους φταίει για την ανικανότητά τους να εφαρμόσουν σωστά το νόμο!!
Και ας επαγρυπνούμε γιατί πάλι μάλλον, επικαλούμενοι τους "δήθεν επαναστατικούς" καταστροφείς, θα επιχειρήσουν την κατάλυση ενός ακόμη αυτονόητου δικαιώματος των πολιτών, μιας δημοκρατίας!
.

Αδάμ και Εύα, οι ρίζες της γης...

Και η έκθεση των δημιουργημάτων της Εύας μας συνεχίζεται...
Μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, προλαβαίνετε αν θέλετε να θαυμάσετε τα έργα της...










Χρώματα λαμπερά, τέλεια συνταιριασμένα, σε ένα ουράνιο τόξο ομορφιάς που αντανακλά την ψυχή της καλλιτέχνιδας μας ...
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Εύα μας!!
.

Και τώρα ας σιωπήσουμε...

Είναι τα λόγια μας πολύ φτωχά...
Σ' ενός παιδιού, το θάνατο...
Κι είναι οι κραυγές μας, μαχαιριά
στης άμοιρης της μάννας του, τον πόνο!

Ας μη μιλήσουμε, λοιπόν...
γιατί η μιλιά, δεν φθάνει μόνο...
θέλει καρδιά και λεβεντιά,
για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο, κλώνο!!

Και ας έχουμε το νου μας!!
Γιατί ...

Σαν θα' ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους!!
Μπέρτολ Μπρέχτ
.

Τα Γκουαντάναμο των Ελληνικών φυλακών !!

Το Σωματείο των Σωφρονιστικών Υπαλλήλων των φυλακών Ναυπλίου καταγγέλλει και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου:

Το κατάστημά των παραπάνω φυλακών, έχει ξεπεράσει εδώ και αρκετό καιρό τα όριά του. Κατασκευάστηκε για να φιλοξενεί 320-340 άτομα και αυτή τη στιγμή έχει 525!!!
Ο αριθμός είναι σχεδόν εξωπραγματικός!
Στα κελιά αντί για 3 άτομα συνωστίζονται 6 άτομα, εκ των οποίων 3 κοιμούνται στο πάτωμα.
Στους θαλάμους της παλαιάς πτέρυγας φιλοξενούνται αντί για 24, 28 άτομα εκ των οποίων 4 κοιμούνται στο σαθρό από υγρασία πάτωμα.
Ο θάλαμος γυναικών έγινε θάλαμος ανδρών.
Τα 2 πειθαρχεία έγιναν κανονικά κελιά με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ειδικός χώρος για την κράτηση απείθαρχων κρατούμενων.
Αποτέλεσμα:
200 και πλέον κρατούμενοι κοιμούνται στο πάτωμα.
Αν είναι δυνατόν???!!!!

Στο κατάστημα παραλαμβάνονται 110 περίπου κρατούμενοι, εβδομαδιαίως, και διακινούνται γύρω στους 160.
Ύστερα απ’ ‘όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και τις άθλιες και επικινδυνες εργασιακές συνθήκες που καθημερινά εξαναγκάζονται να βιώνουν οι εργαζόμενοι εκεί σωφρονιστικοί υπάλληλοι!!.
Αυτονόητοι είναι οι τεράστιοι κίνδυνοι που εγκυμονούνται από πλευράς ασφάλειας, αλλά και υγείας όλων, φυλακισμένων και δεσμοφυλάκων!!!

Οι εργαζόμενοι στις φυλακές Ναυπλίου, απαιτούν την άμεση μεταγωγή 100 και πλέον κρατουμένων την προσεχή εβδομάδα.
Εάν δεν συμβεί αυτό και μη έχοντας άλλο μέσο προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας των κρατουμένων και της διασφάλισης της ζωής και ψυχικής υγείας των εργαζομένων θα προβούν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Σωφρονιστικά ιδρύματα Γκουαντάναμο στην Ελλάδα!!
Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, ακούτε??
Φθάνουν πια οι "αοριστολογίες σε ...βάθος χρόνου"!

Αλήθεια ποιοι απειλούν να φιμώσουν τη φωνή όσων απαιτούν τα αυτονόητα??

Μοιραστείτε

Μάθημα ζωής από τη Γκιζέλα Ντάλι!!

"Περιμένω το τέλος"
Πάνε κάμποσες μέρες, που διάβασα την προσωπική περιπέτεια της υγείας της Γκιζέλα Ντάλι...



Βλέπει κατάματα το θάνατο, του χαμογελάει, του κλείνει πονηρά το μάτι και τραγουδάει Δημήτρη Μητροπάνο και «Οσοι με το χάρο γίναν φίλοι»!
Αυτή είναι η Γκιζέλα Ντάλι. Παλικάρι μέχρι την τελευταία στιγμή.
«Μοναξιά μου όλα», αλλά με υπερηφάνεια και ψηλά το κεφάλι. Οι αφηγήσεις της σοκάρουν. «Αρχισα να πετάω πράγματα. Γιατί να περιμένω άλλοι να μαζεύουν το σπίτι μου; Δεν το θέλω. Θα τα φτιάξω όλα μόνη μου!» εξομολογείται στην «Espresso».
Και ενώ επιδεινώνεται η κατάσταση της υγείας της, ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στα οστά- χαμογελάει και δίνει μαθήματα ζωής.

"Νόμιζα ότι θα ζούσα αιώνια" λέει. "Στενοχωριόμουν που μου πήρε το σπίτι ο ποταμός ή γιατί μου έσπασε ένα φλιτζάνι. Είναι πολύ ωραία η ζωή αν σταματήσουμε να την παίρνουμε στα σοβαρά, όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα. Πρέπει να περνάμε καλά, να γελάμε. Είναι αυτό που έχει πει ο Επίκουρος: “Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι ανάγκη να έχεις ανάγκη”. Αν δεν έχεις ανάγκη τίποτα, είσαι ελεύθερος και όταν είσαι ελεύθερος είσαι ευτυχής».

Με άγγιξε ιδιαίτερα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή της κάτω από τη σκιά του θανάτου... το νόημα στα μικρά και απλά πράγματα που δίνει... και σκέφτηκα πόσοι από εμάς, μπορούμε να δώσουμε νόημα στην ανιαρή καθημερινότητά μας?

Αλήθεια γιατί να περιμένουμε να μας αγγίξει η ανάσα του θανάτου, για να αναλογιστούμε ότι η ζωή είναι ωραία??
.

Γίνεται και καλύτερα, κύριοι, τολμείστε!!

Μας μιλούν για οικονομική κρίση, και εξαγγέλλουν μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Ένα από αυτά, για να μη γκρινιάζουμε ότι τα μέτρα χτυπούν, όπως πάντα, τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες, εξάγγειλε ο Φίλιππος Πετσάλνικος, για μείωση των δαπανών της Εθνικής Αντιπροσωπείας μας, δηλαδή της Βουλής, κατά 1,5%. Διάβασα λοιπόν ένα πολύ ωραίο άρθρο του Γιώργου Μασσαβέτα που προτείνει κάτι πολύ καλύτερο.
Διαβάστε το:

"Πειράζει να υπάρχει και κάποιος που ...δεν βολεύεται; Που επιμένει να ζητάει κάτι περισσότερο όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυριαρχείται από το πνεύμα «ε, κάτι είναι και αυτό»; Πάρτε για παράδειγμα τη μείωση δαπανών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, κατά 1,5 %, που αποφάσισε ο νέος πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Χαιρετίσθηκε ως ένα θετικό βήμα ανταπόκρισης του κοινοβουλίου στις επιταγές της οικονομικής συγκυρίας. Τονίσθηκε ιδιαιτέρως ότι είναι η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, που η Βουλή μειώνει τις δαπάνες της. Στην πραγματικότητα αν η νέα εξουσία θέλει να «βγάλει ξίγκι» από τη Βουλή, δεν έχει παρά να προχωρήσει, με το νέο εκλογικό νόμο που ετοιμάζει, στη μείωση του αριθμού των Βουλευτών.
Το Σύνταγμα αφήνει πλήρη άνεση προς τούτο, αφού δεν επιτάσσει ακριβή αριθμό αλλά θέτει μόνο οροφή (όχι πάνω από τριακόσιους) και δάπεδο (όχι λιγότερους από διακόσιους). Δεν μπορεί να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα με λιγότερους εθνοπατέρες; Τι γίνεται αλλού;

Διαβάστε όλο το άρθρο στην εφημερίδα:
"ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ" Μυτιλήνης.

Και πείτε μου: Συμφωνείτε??
.

ΗΣΑΠ: Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αγανακτισμένων Πολιτών!!

Δεν ταξιδεύω συχνά με τα ΜΜΜ, αλλά όταν ταξιδεύω τα νεύρα μου τσατάλια!!
Προχθές το πρωί λοιπόν, επιστρέφοντας από Πανόρμου, πήρα το Μετρό και κατέβηκα Μοναστηράκι για να πάρω τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο για Κάτω Πατήσια. Μέχρις εδώ όλα θαύμα!!
Στο σταθμό στο Μοναστηράκι, λοιπόν περίμενα... περίμενα... Κάποτε, μετά από ένα τέταρτο, εδέησε να φανεί ο συρμός.
Ο κόσμος μιλιούνια... Εν τω μεταξύ στην αποβάθρα, δεν λέω, μας είχαν ωραία μουσική,(πολιτισμένα πράγματα) για να χαλαρώνουμε όπως φαίνεται, μην ορμήξουμε και πνίξουμε τους σεκιουριτάδες ή τις καθαρίστριες, που περιφέρονταν κι αυτοί στην αποβάθρα..
Και το μικρόφωνο ειδοποιούσε "προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας"...
Όσοι έχετε βρεθεί εκεί θα έχετε δει να χάσκει ένα πελωριο κενό έτοιμο να καταπιεί το πόδι σας... την ώρα που σηκώνετε το μετέωρο ... βήμα σας, για να μπείτε στο βαγόνι, και από την άλλη να μας ενημερώνουν ότι ο συρμός δεν λειτουργεί μεταξύ των σταθμών Ταύρου και Παλαιού Φαλήρου, λόγω έργων...

Ξεκινήσαμε... φθάσαμε Ομόνοια.. κάναμε στάση, περιμένω να ξεκινήσουμε, μα που?
Ένα τέταρτο παρακαλώ στην Ομόνοια... συνεχίσαμε Πλατεία Βικτώριας... ευτυχώς εκεί σταθήκαμε μόνον ...5 λεπτάαα!! και μετά φθάσαμε στο σταθμό Αττική!
Εκεί να σας είχα... άλλο ένα τέταρτο και το αίμα μου να κοχλάζει έτοιμο να ζεματίσει το σύμπαν!!! Περάσαμε Αγιο Νικόλαο, άλλα 5 λεπτά και επιτέλους κατέβηκα τρέχοντας, στο σταθμό Κάτω Πατησίων... με τη σκέψη ότι εκεί θα κάναμε άλλο ένα τέταρτο και νοιώθοντας υπερτυχερή που γλύτωσα από αυτόν τον εφιαλτικό εγκλωβισμό μου σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που είχε μετατραπεί σε Μέσο Μαζικής παράνομης κατακράτησης παστωμένων ανθρώπων, ημεδαπών και αλλοδαπών!!!
Κάποιος που ρώτησα, μου είπε ότι αυτό γίνεται γιατί περιμένουν να περάσει ο συρμός της αντίθετης κατεύθυνσης σε ορισμένα σημεία που λειτουργεί μόνο μία γραμμή τροχιάς.

Δεν λέω, πρέπει να γίνουν τα έργα και αυτό είναι ένα πρόβλημα!
Αλλά σε πόσο χρόνο πρέπει να γίνουν?
Το πρόβλημα αυτό μου είπαν ότι υπάρχει από τον περασμένο Μάη. Καλύτερα να έκλειναν τελείως τον ΗΣΑΠ για ένα δύο μήνες, και να πλάκωναν να τελείωναν τα έργα, παρά αυτό το χάλι που κοντεύει να στείλει το μισό πληθυσμό της Αθήνας στο τρελλοκομείο!
Πριν τις εκλογές, έβαζαν μου είπαν τοπικά δρομολόγια ανάμεσα στους σταθμούς που λειτουργούσαν, για πιο πυκνές διαδρομές...
Τώρα όμως, τα έκοψαν αυτά και έτσι ο ηλεκτρικός πάει αγκομαχώντας...

Ρωτώ υπάρχει κάποιος να μας πει γιατί έκοψαν τα ενδιάμεσα τοπικά δρομολόγια?

Αληθεύει ότι ήταν απαίτηση των συνδικαλιστικών οργάνων των μηχανοδηγών και χειριστών, που τώρα δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούνται όλοι, λόγω της αραίωσης αυτής των δρομολογίων, και δουλεύουν εκ περιτροπής περίπου 2-3 μέρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες κάθονται και πληρώνονται??
...

Είναι όμορφο να καμαρώνεις το ταλέντο των παιδιών σου....

Η Εύα μας, η μικρή κόρη της πολυαγαπημένης δεύτερης μου ξαδέλφης, μα πάνω απ' όλα καρδιακής μου φίλης, από μικρά παιδιά, θα μας παρουσιάσει πάλι μερικά από τα αριστουργήματά της...

Η Ρένα παντρεύτηκε πολύ μικρή και μέχρι τα 20 της είχε κάνει και τις δύο κόρες της.
Εγώ λίγο μικρότερή της, ανύπαντρη τότε, έβλεπα τα δύο βλασταράκια της να μεγαλώνουν, σχεδόν μαζί μ' αυτήν.
Υπέροχες στιγμές σε κοινές εκδρομές και γλέντια και να κυνηγάμε τα δύο ατίθασα μωρά κι η Ρένα να προσπαθεί από τη μία να είναι μάνα και από την άλλη ένα κοριτσάκι κι αυτή, που διψούσε για τόσα πολλά στη ζωή της!!

Θαυματουργά τα χεράκια της μαμάς, με υπέροχα χειροτεχνήματα, από ζωγραφική, αγιογραφίες, ψιφηδωτά, σκαλιστά, ό,τι μπορείς να φανταστείς τα σκάρωνε και τα σκαρώνει απίστευτα!!!
Το σπίτι της για μένα ήταν ο χώρος των θαυμάτων.
Δεν μπορούσε λοιπόν αυτή η μάνα να μη βγάλει ένα εφάμιλλο ή και ανώτερό της ταλεντάκι!!

Σήμερα η Εύα μας, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, μανούλα κι αυτή μιας υπέροχης κόρης, εκφράζεται και δημιουργεί πάνω στους καμβάδες της, που τους μεταμορφώνει σε ονειρικές εικόνες, εξαϋλωμένες και αιθέριες σαν σε παραμύθι...
Δεν θα μιλήσω άλλο γι' αυτήν.
Σας αφήνω να τη γνωρίσετε μέσα από τα έργα της...

Όσοι πιστοί φίλοι της τέχνης και της ζωγραφικής, προσέλθετε...
Σίγουρα θα αποζημιωθείτε, από αυτά που θα δείτε...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Εύα μου!!!!

Είναι δυνατόν?? Μέσα σε κρατικό νοσοκομείο??

Ομαδικά όργια σε νοσοκομείο της Αθήνας

Τη στιγμή που τα νοσοκομεία μας, πνέουν τα λοίσθια λόγω ελλείψεως χρημάτων,
τη στιγμή που αν σου τύχει να νοσηλευτείς πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου για αποκλειστικές νοσοκόμες, νύχτα και μέρα...

Αυτή τη στιγμή, το προσωπικό που προσλήφθηκε και πληρώνεται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους ασθενείς νοσηλευόμενους, επιδίδεται σε όργια μέσα στο χώρο εργασίας, σε απόσταση αναπνοής από κάποιους έρημους ανθρώπους, που η μοίρα τους έρριξε στο κρεβάτι του πόνου και βιώνουν αν δεν έχουν χρήματα, για αποκλειστική νοσοκόμα, την απόλυτη εγκατάλειψη...

Εκείνοι από λειτουργοί της υγείας, κατάντησαν ζώα της απόλυτης κατάπτωσης και της πλήρους εξαχρείωσης!!
Και τολμούν να υποβάλλουν και μηνύσεις και να ζητούν την τιμωρία των συνεργατών και συνεργών τους, πορνοπρωταγωνιστών!!!

Δεν το πιστεύω πιαααα!!!
Ποιός θα δώσει τέλος σ' αυτή την απόλυτη εκμηδένιση κάθε ηθικής αξίας και κάθε αξιοπρέπειας, που βιώνουμε??
.

17 Νοέμβρη: Ξεθωριασμένες φωτογραφίες, μνήμες και απολογισμός...

Ξεθωριασμένες φωτογραφίες από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1974, καταχωνιασμένες στο χρονοντούλαπο της ζωής μου, ανασύρθηκαν σήμερα, μαζί με τις όχι ξεθωριασμένες μνήμες μου...

Ο πρώτος κατάλογος των νεκρών, αναρτημένος στα κάγκελλα, όπου χιλιάδες κόσμου, τότε εναπόθεταν λουλούδια και καρφίτσωναν ποιήματα...

Τα πρώτα στεφάνια, στη μνήμη αυτών που χάθηκαν... και που κανείς δεν ήξερε αν ήταν οι άνθρωποι της διπλανής του πόρτας...

Δεν ξέρω αλλά, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κάτι με βαραίνει, κάτι δεν μ' αφήνει να γράψω, να εκφράσω όλα όσα ένοιωσα τότε, παιδί ακόμη και όλα όσα νοιώθω σήμερα...
Ίσως γιατί σήμερα νοιώθω προδομένη... ίσως γιατί σήμερα κατάλαβα ότι κι αυτοί που τότε θυσιάστηκαν προδόθηκαν...

Κάποιοι λένε ότι το "Πολυτεχνείο" ήταν ένα ακόμη στημένο παιχνίδι του συστήματος και της Αμερικής, για τους δικούς τους σκοπούς, για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Ιωαννίδη και την εφαρμογή του σχέδιου Αττίλα 1 και 2, που δεν το αποκλείω, πλέον, σήμερα...

Όμως εγώ, αυτή τη μέρα, θα τιμώ αυτούς τους ονειροπόλους, που ακόμη κι αν παρασύρθηκαν σ' αυτό το παιχνίδι, πίστεψαν στο όραμα της δημοκρατίας και στην κατάλυση του πλέον χουντικού και αιμοσταγούς δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα και έτρεξαν, χωρίς να σκεφτούν τον κίνδυνο να ενωθούν με τις φωνές που απαιτούσαν τότε δημοκρατία!
Όπως και να γίνει, μπορεί να είμασταν παιδιά τότε, όμως θυμόμαστε πως βίωσαν οι γονείς μας την επταετία αυτή!!
Αυτό τιμώ εγώ σήμερα, και θα το τιμώ για πάντα!
Χωρίς να θεωρώ ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι αληθινή δημοκρατία και χωρίς να αρνούμαι ότι πολλοί ...αρχιαριστεροί εξαγόρασαν τους αγώνες και τη θυσία των άλλων, με τις χρυσές καρέκλες τους!!

Κάθε τέτοια μέρα αναλογίζομαι: Υπάρχει σήμερα δημοκρατία ή έμεινε λέξη χωρίς περιεχόμενο?

Φοβάμαι ότι το πανίσχυρο, σύγχρονο κατεστημένο σύστημα, μόνο δημοκράτες δεν εκκολάπτει και δεν ανέχεται. Ελέγχει τον κοινωνικό κορμό και κατευθύνει τους νέους ανθρώπους στο συμβιβασμό, στην υποταγή, στην εξουθένωση. Δεν ανέχεται αντιστάσεις και ελεύθερα φρονήματα.
Μας θέλει όλους γονατιστούς, προσκυνητές της εξουσίας του.
Πολλοί έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πια τις πολυμήχανες αυτές μεθοδεύσεις του συστήματος, που περισφίγγει τις δαγκάνες του, γύρω από την ιδέα μιας "νέας τάξης πραγμάτων", με στόχο την αναγκαστική καθιέρωση μιας παγκόσμιας εξουσίας, όπως αυτής που διέλυσε πρόσφατα την περιοχή των Βαλκανίων, προσπαθώντας να επιβάλει μια αναδιάταξη στο χώρο αυτό και την επιβολή μιας ουδέτερης και άχρωμης θρησκείας, από ένα κράμα όλων των θρησκειών, πετυχαίνοντας τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, της οικονομίας, όπου όλοι και όλα θα εξαρτώνται από κεντρικούς μηχανισμούς και κατευθυνόμενες διαδικασίες.

Συμπέρασμα: Ούτε ήθος, ούτε δημοκρατία υπάρχει πια σήμερα, στο σύγχρονο κόσμο και προπαντός στην Ελλάδα. Μόνο μια ψεύτικη βιτρίνα, διαφημιστική όπου με ένα αισχρό και φασιστικό τρόπο ανελεύθερης δημοκρατίας, ο οικονομικά ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του στην κατανάλωση και ο καταναλωτής πληρώνει τα έξοδα της δουλείας του!
Ας μη ξεγελιώμαστε από κάποια μεμονωμένα φαινόμενα δημοκρατικής λειτουργίας ή και ελεύθερης έκφρασης που επίτηδες τα επιτρέπουν και τα ανέχονται οι μεγάλοι εξουσιαστές για να παραπείθουν, όπως κάποιες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες στους δρόμους, κάποιες ελεγχόμενες ίσως κινητοποιήσεις από εγκάθετους εργατοπατέρες ή ακόμη κάποια "ελεύθερη έκφραση" που μπορεί να παραποιεί κι αυτή τα γεγονότα και να μεθοδεύει το "πελατειακό σύστημα" σχέσεων, μεταξύ ψηφοφόρων και κομμάτων, ώστε η συναλλαγή να συντηρεί τη δημοκρατική επίφαση.
Αν βρεθεί ποτέ αληθινή δημοκρατία και αληθινοί δημοκρατές, τότε το πολιτικό ήθος θα γεννηθεί μόνο του. Μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε όλοι να γίνουμε δημοκράτες, αρχίζοντας τουλάχιστον από τον εαυτό μας, σεβόμενοι εαυτούς και αλλήλους...

Το χρωστάμε στη μνήμη αυτών που χάθηκαν τότε... το χρωστάμε στον εαυτό μας, που τότε πιστέψαμε στο όραμα... το χρωστάμε στα παιδιά μας... που τους επιφυλάξαμε ένα σκοτεινό μέλλον...
.

Η αρχή του κενού...

Το βίντεο αυτό, που μου έστειλε η roadartist γέννησε τις παρακάτω σκέψεις μου.

Πάνε χρόνια τώρα που νοιώθεις σαν παγιδευμένο ζώο σ' ένα κλουβί σιδερένιο.
Πάνε χρόνια τώρα που η ζωή σου η ίδια σε πνίγει σαν μια θηλειά γύρω στο λαιμό σου.
Ψάχνεις το κενό, αυτό που θα σου δώσει τη δυνατότητα να πάρεις την ανάσα της σωτηρίας σου, αλλά μάταια...
Γύρω σου όλα κλειστά, γεμάτα ασφυκτικά, ξέχειλα μέχρι θανάτου, δεν σου αφήνουν χώρο ούτε να σκεφτείς, ούτε να αισθανθείς, ούτε καν να κινηθείς!

Γιατί άφησες τον εαυτό σου να πνιγεί μέσα σ' όλη αυτή τη σαβούρα των πραγμάτων και των συναισθημάτων?
Θυμάσαι? από παιδί σου άρεσε πάντα η τέλεια τάξη, όλα στη θέση τους, τίποτε άχρηστο, τα πάντα λαμπερά και καινούρια ή μόλις ανακαινισμένα, τοποθετημένα στα συρτάρια τους ή στα ράφια τους με γεωμετρική ακρίβεια και με αληθινή αισθητικότητα...
Τα ρούχα σου, τα βιβλία σου, τα παιχνίδια σου παλιότερα, πάντα σωστά επιλεγμένα, ανανεωμένα όταν έπρεπε, ακουμπησμένα στο χώρο τους που πάντα είχε ένα κενό, γιατί πάντα ήθελες να φέρνεις το καινούριο στη ζωή σου... να την ομορφαίνεις με απλά, μικρά και ταπεινά, αλλά αναγκαία και χρήσιμα πράγματα...
Έτσι και στη ζωή σου... πάντα προσπαθούσες να τη γεύεσαι με μέτρο, σύνεση και συγκρατημένο αίσθημα και ποτέ με απληστία, γιατί φοβόσουν μη τη χορτάσεις, μη την μπουχτίσεις και σιχαθείς!!

Τα χρόνια σε άλλαξαν και ξεθώριασες και εσύ, όπως τα άχρηστα πράγματα της οικοσκευής σου και τα άχρηστα ρούχα της ντουλάπας σου.
Άφησες να γεμίσουν τα κενά σου με άχρηστες σαβούρες και άχρηστα συναισθήματα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν... που δεν έφθαναν για να πληρώσουν το άδειο της ζωής σου!

Και σήμερα κατάντησες πνιγμένη σε ένα σπίτι έτοιμο να παραδοθεί στη φθορά, μαζί με όσα άψυχα το κατακλύζουν.
Κατάντησες να ανέχεσαι να σε φυλακίζουν οι άλλοι, να ανέχεσαι να ζεις τη δική τους ζωή, να έχεις τη δική τους αταξία και σαβουροσύνη, νυχθημερόν μέσα στη ματιά σου, και να προσπαθείς μάταια να ξεθολώσεις το βλέμμα σου, από τη σκοτεινιά του ανύπαρκτου κενού, που δεν άφησαν για σένα και που μάταια αναζητάς για να χωρέσεις πάλι τα όνειρά σου, να χωρέσεις πάλι τα συναισθήματά σου, να συναντήσεις το καινούριο που μια ζωή αναζητάς... και που σου είπαν ότι δεν υπάρχει...
Κι εσύ έπαψες να το γυρεύεις... αυτό το απροσδιόριστο κάτι που πάντα αισθανόσουν ότι πλανιέται στον αέρα που ανασαίνεις... πως είναι εκεί και περιμένει να του αφήσεις χώρο για να μπει στη ζωή σου και να γεμίσει την ψυχή σου...
Μα εσύ πια είσαι φορτωμένη με ανείπωτα βάρη, γεμάτη με ανείπωτες έγνοιες και με όλα τα άχρηστα του κόσμου, έτσι που σήμερα δεν σου έμεινε χώρος, ούτε για να αποθέσεις τη σκιά του απροσδιόριστου αυτού κάτι, που μια ζωή ήθελες να περιμένεις... και που δεν είναι

"τίποτε άλλο" από

Ένα φεγγάρι ολόχρυσο
που λάμπει μέσα στη νυχτιά
τίποτε άλλο

Μια φωνή που γροικιέται
Μέσα στο σάλο
Τίποτε άλλο!

Πέρα μακριά
Ένα σινιάλο βαποριού που φεύγει
Τίποτε άλλο!

Και μέσα στην ψυχή μου
ένα παράπονο μεγάλο
Τίποτε άλλο!

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Το δίκιο του νεκρού Αλέξανδρου δεν μας αφορά??

"Οχι στη Χαλκίδα η δίκη για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο"

Στη Χαλκίδα έλαχε ο κλήρος να εξελιχθεί στη σκηνή του Δικαστικού της Μεγάρου, η τελευταία πράξη του δράματος της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου.

Εκεί θα έπρεπε όλοι να περιμένουμε να παιχτεί η πράξη της κάθαρσης και να επέλθει η λύτρωση! Η λύτρωση για τη μάνα του παιδιού αυτού, η λύτρωση για τον πατέρα του, τους συγγενείς του, τους καρδιακούς του φίλους, η λύτρωση για όλους εμάς που επιμένουμε να ψάχνουμε ίχνη δικαιοσύνης σ' αυτή την έρημη χώρα!

Κι όμως η πόλη της Χαλκίδας δεν τη θέλει αυτή την τελευταία πράξη, στη δική της σκηνή!

Αρνείται να πάρει το ρίσκο, αρνείται να διακινδυνεύσει την ησυχία των πολιτών της, τις περιουσίες τους, την ίδια τους τη ζωή ακόμη! Δεν ξέρω σε άλλες εποχές τι θα έκαναν οι πολίτες! Δεν ξέρω αν θα υπολόγιζαν το κόστος να αναμετρηθούν με το τέρας της ψευτοεπαναστατικής καταστροφικής μανίας των μπαχαλάκηδων ή θα άνοιγαν την αγκαλιά τους να δεχθούν τον πόνο της μάνας που περιμένει δικαίωση για το αίμα του γυιού της και θα ήταν έτοιμοι να διαφυλάξουν με κάθε κόστος την ορθή εκδίκαση της υπόθεσης αυτής, διακινδυνεύοντας όχι μόνο ζημιές αλλά και την ίδια τους τη ζωή ακόμη!

Που πήγαν οι ήρωες, σ' αυτό τον κόσμο? Που πήγαν οι ήρωες σ' αυτή τη Χώρα?

Τι αξία έχουν οι υλικές ζημιές, μπροστά στη ζωή ενός 15χρονου παλληκαριού, σχεδόν αμούστακου ακόμη??

Τι Χριστούγεννα θα έκαναν αυτοί, αν ήταν το δικό τους παιδί?? Αναρωτήθηκαν??

Για σένα Αλέξανδρε... μερικοί στίχοι, που η καρδιά μου ένοιωσε τη νύχτα της δολοφονίας σου...

Ένα παιδί απόψε βγήκε

στων ονείρων του

τη στράτα να βαδίσει

Του ‘παν πως τα θηρία

που στη Χώρα αυτή

τη ζωή μας δυναστεύουν

αυτό μπορούσε να νικήσει!!

Ένα παιδί νεκρό!

Γιατί αλήθεια;;
.........

Ποιοι δόλωμα το έστειλαν

στων αιμοβόρων λύκων τα νύχια;

Τι έφταιξε;

Ποιοι έφταιξαν;;

Τα παιδιά δεν φταίνε πάντως!!

Έκλεισες τα μάτια Αλέξανδρε-Ανδρέα

σαν να πήγαινες για ύπνο!

Ύπνο σύντομο, γλυκό

με την προσμονή της μέρας

που ονειρεύτηκες πως έφθανε!

Στην προσδοκία σου απάντησε

με τρόπο τραγικό

ο ξερός των όπλων κρότος!!

Άραγε στο ζοφερό

που γύρω σου απλώθηκε σκότος
εσύ ξεχώρισες την ευχή

κι ελπίδα του λαού

για ένα ξημέρωμα φωτεινό;;

ή της θυσίας σου

είδες να χάνεται άδικα ο πόνος;;;
.

Σακατεμένη ψυχή ή σακατεμένο σώμα??

Η φωτογραφία είναι του @ηλιογράφου

Είναι κάποιες φορές που το ξημέρωμα μοιάζει βαρύ φορτίο...
Ο κάματος κι η θλίψη της προηγούμενης μέρας δεν έχουν φύγει, τα νοιώθεις να μουδιάζουν ακόμη το σώμα σου, να βαραίνουν τα βλέφαρα και να πλακώνουν το στήθος.
Το ξυπνητήρι αλύπητα σου θυμίζει το χρέος σου.
Τα πόδια αρνούνται να υπακούσουν κι εσύ σέρνοντας αρχίζεις την καινούρια μέρα που μοιάζει γολγοθάς και το λυτρωτικό βράδυ φαίνεται πια τόσο απόμακρο κι εσύ λαχταράς στη ζωή σου να είναι μόνο βράδυ... γιατί μόνο αυτό σε λυτρώνει από το βραχνά της μουντής σου καθημερινότητας.
Πρέπει να ετοιμαστείς γρήγορα, να ετοιμαστεί το παιδί, να φύγει για το σχολείο, κι εσύ με μηχανικές, γρήγορες κινήσεις, βάζεις μια πινελιά στα βλέφαρα, λίγο κραγιόν στα χείλη και λίγο ρουζ στα χλωμά μάγουλα, μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες, μασουλώντας την τελευταία μπουκιά από το φρυγανισμένο ψωμί που συνόδεψε τον καφέ σου... και προσεύχεσαι σήμερα η κίνηση να μην είναι τόσο τραγική...

Έχεις διανύσει τη μισή απόσταση, με το αυτοκίνητό σου... και ένα φανάρι ακόμη και βγαίνεις στην Πατησίων.

Εκεί στη διασταύρωση της Ιθάκης με την Πατησίων στέκεται κάθε πρωί, ένας ζητιάνος με κομμένες τις παλάμες των χεριών του. Πουλάει χαρτομάνδηλα.
Ο άνθρωπος αυτός σου θυμίζει πάντα αυτό που παιδί ακόμη διάβασες στο "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Μενέλεου Λουντέμη:
Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια!

Ναι ακριβώς αυτό!
Αισθάνεσαι πολλές φορές νικημένη από τη ζωή σου, στερημένη από αυτά που εσύ θα ήθελες να είχες, ακόμη και από τα απλά και καθημερινά, όπως έναν περίπατο, μια ξένοιαστη Κυριακή, χωρίς δουλειά, χωρίς διάβασμα, χωρίς συγύρισμα, χωρίς τίποτε... τίποτε... μόνο μια Κυριακή για σένα... με έναν λαμπρό ήλιο και ένα μοσχοβολιστό καφέ, σε μία όμορφη καφετέρια, με θέα την Ακρόπολη...

Τη σκέψη σου διακόπτει η φιγούρα του "κουτσουρεμένου" ανθρώπου που πλησιάζει προς το παράθυρο του οδηγού.
Ανοίγεις το τζάμι για να του δώσεις όσα ψιλά σου βρίσκονται στη κονσόλα και σου πετάει πάλι, όπως πάντα, μέσα, δύο τρία πακέτα χαρτομάνδηλα παρά τις φωνές σου ότι δεν θέλεις άλλααα!
Αρνείται να πάρει χρήματα έστω και μισό ευρώ, χωρίς να σου ρίξει, με τσαμπουκά, το εμπόρευμά του μέσα στ' αμάξι!
Μάταια προσπάθησες να κλείσεις, μια φορά, το τζάμι πριν προλάβει να ρίξει τα χαρτομάνδηλα... παρολίγο να του τσακώσεις τα κουτσουρεμένα χεράκια του!
Το αμάξι σου έχει γίνει τίγκα στο ...χαρτομάνδηλο!!
Όμως αυτός επιμένει να σου πουλάει, κάθε φορά που περνάς από το σημείο της "δουλειάς" του.
Σε γνωρίζει πια, σε καλημερίζει και σου χαμογελά σαν παλιά, καλή πελάτισσα...
Φτωχός και δυστυχισμένος, αλλά περήφανος και αξιοπρεπής!!

Δεν ξέρεις αν είναι αλλοδαπός ή Έλληνας, δεν ξέρεις καν τι ήταν αυτό που του στέρησε τα δυό του χέρια. Δεν ξέρεις σε ποιά φρικτή τραγωδία ήταν πρωταγωνιστής, πληρώνοντας το ρόλο του, με το πανάκριβο τίμημα των δυό του χεριών!
Είναι ένας λεπτός, μέτριος προς το κοντό, αξύριστος άνδρας, με ευγενική φυσιογνωμία και με περήφανη περπατησιά...
Λυπάσαι... λυπάσαι που είναι έτσι, λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτόν... και μέσα σου βαθειά θυμώνεις που εσύ ξεχνάς να χαρείς γιατί έχεις και τα δυό σου χέρια... γιατί μπορείς να εργάζεσαι... μπορείς να οδηγείς... να ζεις στο σπιτικό σου, στη θαλπωρή των δικών σου ανθρώπων...

Κάθε πρωί είναι εκεί, για να σου θυμίζει ότι η ζωή παλεύεται, ακόμη και με κουτσουρεμένα μέλη...
Είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι υπάρχουν και αξιοπρεπείς, δυστυχισμένοι άνθρωποι, που στέκουν όρθιοι και δεν σου επιτρέπουν να τους αμφισβητήσεις την αξιοπρέπειά τους και τη γενναιότητά τους να ζουν αυτή τη ζωή που τους έλαχε... έτσι όπως τους έλαχε... αψηφώντας το γεγονός της όποιας σωματικής αναπηρίας τους... γιατί έχουν ψυχή ακμαία και δυνατή!!

Και εσύ τότε νοιώθεις πιο αδύναμη από αυτούς, ανίκανη να αντιδράσεις στη μοίρα σου, με ένα σώμα αρτιμελές, μα με μια ψυχή αδύναμη και σακατεμένη...
Και αυτό είναι το χειρότερο.
....