Οι μέρες τέλειωσαν... η επιστροφή πάλι προ των θυρών...
Πάντα στα μέσα Αυγούστου σε τούτο το νησί το φθινόπωρο προαναγγέλλει τον ερχομό του...
Έτσι και φέτος, παρά τον αφόρητο καύσωνα, το φθινοπωρινό κυκλάμινο, πιστό στο ραντεβού του, ξεπρόβαλε ανάμεσα από τα πεσμένα λιόφυλλα, αποδεικνύοντας ότι η φύση ξέρει πάντα να βρίσκει το ...δρόμο της...
Η δροσιά επιβάλλει το πανωφόρι, την εσάλπα, τη ζακέτα... Οι ευωδιές κατακλύζουν τον αγέρα που σιγοτραγουδά τις ιστορίες της παράδοσης, που εδώ μένει ζωντανή όσο πουθενά αλλού...
Και φέτος έζησα ανεπανάληπτες στιγμές χαράς και ξεγνοιασιάς...
Ανηφόρισα την "πατωμένη" ανάμεσα στα ελαιοκτήματα... αγνάντεψα το ασημί των λιόφυλλων, μέχρι πέρα στον ορίζοντα, όπου το ασήμι ανακατεύεται με το γαλάζιο ζαφείρι της θάλασσας και τ’ ουρανού και δένει με το πυροκόκκινο χρυσάφι της ανατολής και του δειλινού...
Ανάμεσα στα λιόδενδρα με το Στρατή συναντήσαμε τις μοναχικές αχλαδιές και γευτήκαμε τα λαχταριστά τους αυθεντικά αχλάδια..
Η σοδειά καλή... θα φθάσει και κάτι από αυτήν στην Αθήνα για να γλυκάνει τις πρώτες πικρές μέρες της προσαρμογής στη θανατερή, σκληρή πραγματικότητα της αμείλικτης καθημερινότητάς μας...
Όταν φθάσω Αθήνα με καλύτερο ιντερνετ, σας υπόσχομαι και κάποια βιντεάκια με το σαντούρι και τα τραγούδια του Στρατή... που με το δικό του τρόπο ξέρει να με οδηγεί για να γνωρίζω και να αγαπώ ακόμη περισσότερο αυτό τον τόπο με την ύπαιθρο, τα πέτρινα σπίτια του, τους ανθρώπους του και τις παραδόσεις του...
Άλλη μια φορά γεύτηκα τη φιλία και την αγάπη ανθρώπων αγνών, φίλων πιστών και συγγενών αγαπημένων... ξαναβρήκα παιδικές αγάπες και μνήμες και είχα τόσα πολλά να σας πω, μα το ιντερνετ φέτος μου έκανε κόλπα... ίσως για το καλό μου... ίσως για να μη χάσω δευτερόλεπτο από τις μοναδικές στιγμές του πρωινού καφέ και της απογευματινής βόλτας, με αγαπημένους φίλους... Της μπυρίτσας το βράδυ ή του ούζου στον καφενέ, με κουβεντούλα, πειράγματα σκωπτικά και γέλια πηγαία, που μπερδεύονταν με τους ήχους της μοναδικής μουσικής που είναι συνυφασμένη και απόλυτα συνταιριασμένη με το χωριό αυτό... και δεν λείπει από κανέναν καφενέ είτε ζωντανή με ερασιτέχνες μουσικούς είτε σε στερεοφωνική έκδοση...
Δεν έχω άλλα να πω... αφήνω τις εικόνες, που με κόπο κατάφερα επιτέλους να ανεβάσω για να μιλήσουν αντί για μένα... Μονο ένα θα πω:
Τα πάντα φαντάζουν δυνατά και κατορθωτά όταν είμαστε νέοι. Όμως ο μύθος και η πραγματικότητα συνθέτουν την ίδια τη ζωή που γράφει το δικό της σενάριο, έχει τους δικούς της κανόνες και αποφασίζει χωρίς να ρωτά κανέναν....
Έτσι και η δική μου ζωή έγραψε το δικό της σενάριο, χωρίς να με ρωτήσει... και αποφάσισε για μένα... χωρίς εμένα...
Κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο αυτό το συνειδητοποιώ και απλά τα καλοκαίρια στο χωριό αυτό αφήνομαι να ζω ένα flash back και να βιώνω την ψευδαίσθηση ότι ακόμη τα πάντα είναι δυνατά για μένα... γιατί ακόμη δεν θέλω να μεγαλώσω και γιατί ακόμη θέλω πάντα να έχω τη δύναμη και τα όνειρα των νέων ανθρώπων!
Και ναι ο τόπος αυτός με βοηθά πάντα να ονειρεύομαι... πως υπάρχει αγάπη, υπάρχουν ιδανικά... υπάρχουν άνθρωποι...