Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Σκυτάλη @φιλίας...






Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:

"Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις.Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά.Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι.Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο!Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.» Προτείνεται το κείμενο να το συμπεριλάβετε στην αναρτησή σας".

Είχα την τιμή με το βραβείο αυτό που εγώ θα ήθελα περισσότερο να το αποδεχθώ σαν μια ένδειξη @φιλίας αγαπημένων συνοδοιπόρων μου σ' αυτά εδώ τα όμορφα @ταξίδια μου, που γεμίζουν τη μοναξιά μου και απαλύνουν την αγριάδα της καθημερινότητάς μου και τους φόβους μου στον αγώνα που μου έλαχε να κάνω στη ζωή μου, να με τιμήσουν οι υπέροχοι για μένα bloggers @Vad, @TOXOTISSA, @Λίτσα Πατεράκη, @Λυγερή, @skouliki και @Λίνα που θα βρείτε στο πλάϊ του ιστολογίου μου.
Το δέχομαι όχι ως επιβράβευση για ό,τι γράφω εδώ, αφού όλοι μας γράφουμε εξίσου όμορφα και με την καρδιά μας, έτσι όπως ο καθένας μας νοιώθει τούτο δω το χώρο, και τα @ταξίδια αυτά δεν χρειάζονται επιβράβευση από κανένα! από μόνα τους επιβραβεύουν τον αγώνα της ψυχής μας να αντέξει στην απομόνωση και αποξένωση που μαστίζουν την εποχή μας...
Με τη σειρά μου κι εγώ θα το δώσω σε οκτώ αγαπημένους μου @φίλους, με τους οποίους συμπορεύτηκα από την αρχή σχεδόν της παρουσίας μου εδώ!
Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι υπόλοιποι αγαπημένοι μου, που είναι στη λίστα των ιστολογίων μου, δεν θα άξιζαν αυτή την κίνηση και ένδειξη @φιλίας μου προς αυτούς.
Όμως το παιχνίδι απαιτεί μόνον οκτώ (8) κι έτσι ας το δεχθούν οι @φίλοι μου:

Αντώνης

Μερόπη

Τζονάκος

Κούκος

Ανασαιμιά

Άστρια

Άγγελος Σπύρου


Τakiz

Πολύ δύσκολο να επιλέξω... συγχωρέστε με @φίλοι μου που δεν έτυχε να είστε μέσα σ' αυτή την επιλογή μου που αποτυπώνεται εδώ, αλλά σίγουρα είστε στις επιλογές που αποτυπώνονται στην ψυχή μου!

Σας αφιερώνω για αποζημίωση ένα αγαπημένο μου ποιηματάκι της Μαρίας Πολυδούρη, που με εκφράζει απόλυτα αυτό τον καιρό, μια και πάντα νοιώθω ότι η ελπίδα που αναζητώ στη ζωή μου, πάντα μου γυρίζει την πλάτη και χάνεται μακριά...


ΧΑΜΕΝΑ

Προσμένω, είν' η ψυχή μου ελπίδα,
στη νύχτα την τρισκότεινη,
τον ήλιο τέτοιο που πρωτοείδα
εκεί αντίκρυ μου να φανεί!

Προσμένω που σημαίνουν τώρα
στριγγές φωνές το χαλασμό,
προσμένω τη γαλήνια ώρα
το βραδυνό χαιρετισμό.

Στην ξερασιά τώρα το χιόνι
πώχει σα σάβανο απλωθεί
το μακρεμένο χελιδόνι
προσμένω πως θα ξαναρθεί.

Όλα προσμένω τα χαμένα
κ' η ελπίδα μάγισσα μια γριά
μου λέει πως έρχονται ολοένα
οι σκιές που χάνονται μακριά!!
.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Πολίτης όμηρος των ΜΜΜ...




Παίρνοντας αφορμή από τη σειρά των αναρτήσεων του @φίλου Τζονάκου "πολίτης όμηρος"
θυμήθηκα και εγώ μία από τις δικές μου περιπέτειες, στο χάος αυτό που λέγεται κρατικές και δημόσιες υπηρεσίες προς όφελος του πολίτη, δηλαδή κοινωφελείς υποτίθεται υπηρεσίες!!

Το προπροηγούμενο Σάββατο, (στις 10-1-2009), λοιπόν, αποφασίσαμε τρεις φίλες και συναδέλφισσες αγαπημένες να πάμε θεατράκι.
Alone και άνευ συζύγων!! Εγώ δηλαδή που είμαι παντρεμένη, (την τύχη μου γκρρρ!!), αυτές ελεύθερες και ωραίες με όλη τη σημασία της λέξεως!! χαχαχα!!
Ναι θα παρακολουθούσαμε το έργο "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης" με τη Σοφία Φιλιππίδου, στο θέατρο "Δημήτρης Χορν" στην οδό Αμερικής!

Μια χαρά λοιπόν βρεθήκαμε καμιά ώρα νωρίτερα στου "ZONAR' S" περιποιημένες, στολισμένες και ανανεωμένες (ναι μη στραβουμουτσουνιάζετε... είπαμε κι εμείς να νοιώσουμε high society... χαχαχα και πήγαμε στο ανακαινισμένο και εκσυγχρονισμένο ιστορικό αυτό καφεστιατόριο - παλιά μου άρεσε περισσότερο), να τα πούμε πίνοντας τον καφέ μας...
Σημειωτέον ότι μπήκαμε στην ...ουρά για να βρούμε τραπέζι!! Γι' άλλη μια φορά αναρωτήθηκα που είναι η οικονομική κρίση... αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, επί του παρόντος!!
Κατά τις 9.00΄μ.μ. αφού τα είπαμε, ανηφορίσαμε την Αμερικής και νάμαστε οι καλές σου στο θέατρο εγκαίρως, στην έναρξη της παράστασης περί ώρα 9.20΄μ.μ.
Το εργάκι το οποίο πολύ μου άρεσε (κωμωδία με ωραίες και επίκαιρες ατάκες) κράτησε ούτε δύο ώρες, και περί ώρα 11.10΄μ.μ. ... σχολάσαμεεε!!!

Συνήθως δεν χρησιμοποιώ Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αφού για να πάω στη δουλειά μου πρέπει ν' αλλάξω τρία από αυτά, κι έτσι πάω με το δικό μου ΙΧΕ, που παρκάρω βέβαια σε πάρκινγκ της υπηρεσίας μου.
Το βράδυ όμως εκείνου του Σαββάτου, είπα κι εγώ να κατέβω χαλαρή με το Μετρό στο κέντρο, ν' απολαύσω την έξοδό μου, χωρίς άγχη για παρκάρισμα και τα τοιαύτα που μπορεί να σου χαλάσουν και όλο το κέφι.
Όταν λοιπόν τελείωσε το έργο, οι δύο φίλες μου ανηφόρισαν προς Σύνταγμα, η μία να πάρει Μετρό προς Παγκράτι και η άλλη ταξί μάλλον, προς Μοσχάτο.

Εγώ βρέθηκα στην Ιπποκράτους, γύρω στις 11.25΄μ.μ. για να πάρω το τρόλλεϋ 6 (από το τέρμα σημειωτέον), που ήξερα ότι σίγουρα έχει δρομολόγια μέχρι τις 12.30΄ π.μ.
Περίμενα, περίμενα μαζί με άλλο κόσμο, αρκετό, μέχρι 11.45΄ μ.μ. που πέρασε ένα φουλλαριστό χωρίς να σταματήσει!!
Μπααα!! τι συμβαίνει λέω;;;
Μου απαντούν ότι κανονικά έπρεπε να είχε δρομολόγιο στις 11.30΄μ.μ. !!!
Πήγε 11.50΄μ.μ. όμως και τρόλλευ δεν φαινόταν στον ...ορίζοντα!
Σκέφτηκα λοιπόν να πάρω το Μετρό από Πανεπιστήμιο, να κατέβω Ομόνοια και από εκεί με τον Ηλεκτρικό να φθάσω Πατήσια και να έρθει ο σύζυγος... χρειάζονται κι αυτοί καμιά φορά, να με παραλάβει!! χαχαχα!!
Το Μετρό πέρασε 12.15΄π.μ. βρέθηκα στην Ομόνοια 12.20΄π.μ. και ο Ηλεκτρικός πέρασε 12.40' π.μ. !!! Τα νεύρα μου τσατάλιααααα!!!! Και δεν είχα πάει και τουαλέττα... χαχαχα!!
Στο σπίτι μου έφθασα τελικά στις 1.00 π.μ. και τ' άκουσα και από το σύζυγο που δεν ήθελα να έρθει να με πάρει από το θέατρο!!
Είπα κι εγώ μια φορά να του αποδείξω ότι δεν τον χρειάζομαι και να που μ' έφθασαν οι κοινωφελείς υπηρεσίες του Κράτους μας!!!
Έκανα δύο ολόκληρες ώρες για να φθάσω σπίτι μου, σε προάστιο των Αθηνών, που με κανονικές συνθήκες το πολύ σε μισή ώρα θα ήμουν στον προορισμό μου!!!!
Και θυμήθηκα στη Γερμανία, πριν 15ετία περίπου, που στις στάσεις των ΜΜΜ υπήρχε πίνακας με τα δρομολόγια, που έγραφαν με ακρίβεια λεπτού την άφιξη του οχήματος το οποίο και κατέφθανε ακριβώς στην ώρα του!!!

Και ρωτώ τώρα: Φταίει η Κυβέρνηση που ο υπεύθυνος της γραμμής του τρόλλεϋ αυτού δεν έκανε καλά τη δουλειά του και έφαγε τα ενδιάμεσα, αν όχι και όλα τα δρομολόγια μετά τις 11.00 το βράδυ;;;
Να τα ήπιε σε κανένα καφενείο και να ξέχασε να πάρει το όχημα και να βγει για να μαζέψει τους νυχτερινούς επιβάτες;;
Πώς γίνεται σε ένα ευνομούμενο κράτος να μπορεί ο καθένας να δουλεύει όπως, όταν και αν του ...καπνίσει σε κρατική υπηρεσία;;;
Είμαστε όμηροι όλων αυτών των κακών οδηγών των ΜΜΜ και των ελεγκτών τους, που νομίζουν ότι η δουλειά είναι τσιφλίκι τους!!
Μα ήθελα να ήξερα δεν λογοδοτούν και δεν ελέγχονται από κανένα;;
.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Γιατί κύριε συνάδελφε;;

Διάβασα σήμερα στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων) ΝΕΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, και στη στήλη "Αταξίες" την παρακάτω ανοιχτή επιστολή προς τον αστυφύλακα Κορκονέα που δολοφόνησε το 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, του Αστυνομικού Γιάννη Δασκαλάκη.
Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τη διαβάσουμε όλοι!
Δείχνει και την άλλη πλευρά του ...φεγγαριού...
Δείχνει ότι όλοι οι αστυνομικοί δεν είναι "μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι"!
Κι αυτό νομίζω ότι είναι ελπιδοφόρο...


"Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του έλληνα Αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κανω και εγώ κάτι στην κοινωνία, να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στους συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθειά μου. Σ' αυτά τα χρόνια δεν λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί σαν νέος.
Πολλές οι αντιξοότητες σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της. Αλλά στους άλλους. Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του.
Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου: Την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ.
Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά!
Όμως μέχρι στις 6-12-2008.
Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσα τους ίσως ήταν και ο γιός σου. Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιός σου. Ναι σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά.
Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγεις βρε αδελφέ (μήπως ήταν η πρώτη φορά που σε έβρισαν ή μήπως θα ήταν η τελευταία;) τράβηξες όπλο.
Και πυροβόλησες!!
Και σκότωσες... Ψυχές, ζωές, όνειρα!!
Κι αν το παιδί ήταν οργισμένο, σίγουρα δεν φταίει αυτό.
Μπορεί να φταίμε εμείς οι γονείς, το εκπαιδευτικό σύστημα.
Η διάχυτη μυρωδιά της σαπίλας της σήψης που απλώνεται στη χώρα και που με αποσμητικά προσπαθούμε να καθαρίσουμε και η επιλεκτική ατιμωρησία αποτελεί πλέον κανόνα.. και δεν ξέρω τι άλλο...
Όχι όμως ο κάθε 15χρονος!
Τι θα πω στο γιό μου που ντρέπεται να πει πως ο πατέρας του είναι αστυνομικός;
Πώς θα πείσω τους συμπολίτες μου να εμπιστεύονται τους Αστυνομικούς και ότι εσύ αποτελείς μια θλιβερή εξαίρεση;; Πώς θα γίνω πιστευτός αν εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του νεαρού;
Γιατί μου πήρες την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ;;"

.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Βαρειά άρρωστη η κοινωνία μας... στην Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης του 2009!!


Διάβασα χθες τα παρακάτω:

Λύκεια «προκάτ» στα Άνω Λιόσια
"«Εδώ είναι πάρκινγκ μαθητών 2ης κατηγορίας». Έτσι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητά τους, την παιδεία τους, οι 370 μαθητές των Άνω Λιοσίων που στοιβάζονται σε αίθουσες κοντέινερ, δέκα χρόνια μετά το σεισμό.

Δίπλα από το Ολυμπιακό Γυμναστήριο «Το σπίτι της πάλης», λίγα μέτρα μακρυά από την χωματερή των Άνω Λιοσίων και γύρω από τσιγγάνικους καταυλισμούς, τρία σχολεία, εξήντα καθηγητές και 370 μαθητές στοιβάζονται σε αίθουσες κοντέινερ. Απέναντι στον αγώνα των μαθητών και των καθηγητών - για 10η συνεχόμενη σχολική χρονιά - βρίσκεται η αδιαφορία όχι μόνο των κρατικών φορέων, αλλά δυστυχώς και η απουσία των γονέων.
Πριν από δέκα σχεδόν χρόνια, ο σεισμός της Πάρνηθας άφησε άστεγους - εκτός των άλλων - τους μαθητές του 1οι ΤΕΕ τότε. Η προσωρινή λύση που δόθηκε ήταν αίθουσες διδασκαλίας προκατασκευασμένες, βαρέως τύπου και κοντέινερ σεισμοπλήκτων. Μόνο που με την προσωρινή αυτή λύση, φοίτησαν και αποφοίτησαν πολλές χιλιάδες μαθητών. Μέχρι και σήμερα «βολεύονται» προσωρινά σε αυτήν την κατάσταση τρία σχολεία - ΕΠΑ.Λ., ΕΠΑ.Σ και Σ.Ε.Κ. Άνω Λιοσίων. Τριακόσια μέτρα πιο κάτω, αντικρίζει κανείς την ίδια εικόνα τα τελευταία έξι χρόνια. Το νέο κτίριο του ΕΠΑ.Λ. στα … τούβλα. Το πιο ειρωνικό από όλα είναι πως όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς - ο δήμος Άνω Λιοσίων, ο ΟΣΚ, το υπουργείο Παιδείας - δηλώνουν την κατανόησή τους στο πρόβλημα των μαθητών, όμως μεταφέρουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον και η κατάσταση παραμένει ίδια, για δέκα ολόκληρα χρόνια".

Όλα τα παραπάνω βέβαια, καμία εντύπωση δεν μου κάνουν και δεν ελπίζω φυσικά ότι θα αλλάξουν με την τελευταία ανακατάταξη και αναδόμηση (ανασχηματισμό τον ονόμασαν) των ίδιων φθαρμένων ανθρώπινων υλικών της ίδιας φθαρμένης απάνθρωπης κυβέρνησης!!

Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση και με προβλημάτισε σε σημείο να αναρωτιέμαι πώς και ποιοί θα φέρουν την αλλαγή, σ' αυτό το κράτος, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν τη ζητούν καν! Που δεν ενδιαφέρονται!!
Και αυτοί μάλιστα είναι γονείς!!!

Ιδού τι διάβασα παρακάτω:
"Γονείς δεν γνωρίζουν που πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά τους!!
«Εκκωφαντικά» απών από την υπόθεση αυτή είναι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων.
Υπάρχουν μητέρες που δεν γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους κάθε μέρα κάνουν μάθημα σε λυόμενα χωρίς κλιματισμό ή θέρμανση, χωρίς παράθυρα, σε αίθουσες πρόχειρα χωρισμένες στα δύο, ακούγοντας τον καθηγητή και τους μαθητές της διπλανής αίθουσας. Υπάρχουν πατεράδες που δεν γνωρίζουν ότι τα παιδιά τους κατάφεραν να βγουν αναγνωρισμένοι επαγγελματίες από εργαστήρια σε ακατάλληλες και επικίνδυνες αίθουσες.
Παρά τις εκκλήσεις των καθηγητών, λίγοι γονείς από την περιοχή δείχνουν ενδιαφέρον και κινητοποιούνται για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες φοιτούν τα παιδιά τους.
Η απουσία και η απάθεια της κοινωνίας αφήνει ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια στους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης να συντηρούν σχολεία και παιδεία δύο ταχυτήτων.
Και οι μαθητές με παράπονο αναρωτιούνται: «Αν αυτό συνέβαινε στην Κηφισιά, θα υπήρχε μετά από τόσα χρόνια αυτό το χάλι; Έχει το κουράγιο κάποιος από εδώ να δώσει πανελλαδικές; Εδώ είναι πάρκινγκ μαθητών 2ης κατηγορίας»".

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι φθάσαμε σε τέτοιο έσχατο σημείο απάθειας και αδιαφορίας που ακόμη και γονείς δεν διαμαρτύρονται για το χάλι που βιώνουν τα βλαστάρια τους και αποδέχονται απαθείς την παραπάνω κατάσταση!
Θα μου πείτε ότι το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από τους γονείς αυτούς να είναι αθίγγανοι που οι συνθήκες που διαβιούν στους καταυλισμούς, σίγουρα θα είναι πολύ χειρότερες από τα κοντέϊνερς όπου διδάσκονται τα παιδιά τους! Όμως κι έτσι να είναι το κράτος οφείλει να μην είναι "αθίγγανο" και να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά της επικράτειας του αξιοπρεπείς αίθουσες διδασκαλίας και όχι ...καταυλισμούς!!

Έτσι μόνο θ' αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και οι επόμενοι έλληνες πολίτες αθίγγανοι θα πάψουν να ζουν σε καταυλισμούς!! Και θα γίνουν γονείς που θα απαιτούν για τα παιδιά τους το καλύτερο!

Μάλλον τελικά κάτι σάπιο, πολύ σάπιο μυρίζει στο βασίλειο αυτό τα τελευταία χρόνια, τόσο σάπιο που η γάγγραινα έφθασε μέχρι το κόκκαλο και η σωτηρία φαντάζει πια όνειρο θερινής νυκτός!!
.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!