Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχια του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού...
Μόνον αυτό το τραγούδι σήμερα μου έρχεται στο νου, κυρίως για τον τίτλο του.
Σήμερα όλη αυτή η ιστορία του Πολυτεχνείου, όπου άδικα σκοτώθηκαν άνθρωποι και βασανίστηκαν παιδιά, στο όραμα μιας ελεύθερης δημοκρατικής πατρίδας, δεν ήταν παρά ένα μεγάλο στημένο παιχνίδι για να ξεπλυθούν με τη μεταπολίτευση και να επιστρέψουν από τα "εξωτερικά" όπου "δούλευαν" οι γόνοι των πάλαι ποτέ δοσίλογων προκειμένου σήμερα να παριστάνουν τους "σωτήρες" μας, μέσα στα ερείπια της καταστροφής που αυτοί επέφεραν!
Ναι σήμερα βιώνουμα πραγματικά "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ" ...
Και όταν κάποτε δάκρυζα ακούγοντας τη φωνή της Μαρίας Δαμανάκη "Εδώ Πολυτεχνείο... εδώ πολυτεχνείο... λαέ της Ελλάδας...", σήμερα κλείνω τ' αυτιά μου και ριγώ μπροστά στην τόση υποκρισία και συμφεροντολογία!!
Ξεπουληθήκαμε πλέον ολοσχερώς! Και λυπάμαι για τα παιδιά μας που τους στερήσαμε το "όραμα" που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του...
