ΑΝΤΙ-ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ

Aναδημοσιεύω αυτή την αντιπροκήρυξη, Ενωμένους Bloggers μόνο και μόνο γιατί καταδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο το μεθοδευμένο σχέδιο του παρακράτους που δρα με τις δήθεν επαναστατικές οργανώσεις της συμφοράς και του απόλυτου φασισμού, προκειμένου να διαιρέσει το λαό και να αποπροσανατολίσει το στόχο και την αιτία της κακοδαιμονίας του, και να τον στρέψει σε λάθος ανθρώπους με αποτέλεσμα αντί να στραφούμε κατ' αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου,...

Κανένα σχέδιο-Μόνο αλήθεια

 Δεν αποδεχτήκαμε ποτέ τον “τίτλο ευγένειας” του Σωφρονιστικού υπαλλήλου. Ούτε δημιουργήσαμε ψευδαισθήσεις στην κοινωνία ότι “σωφρονίζουμε” τους κρατούμενους . Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, αφού καμία εκπαίδευση δε μας δόθηκε και καμία υποδομή δεν υπάρχει. Αποδεχόμαστε το χαρακτηρισμό ανθρωποφύλακες γιατί απλά αυτό είμαστε.

 Ο συγκεκριμένος συνάδελφος είναι πράγματι γνωστός με το ψευδώνυμο Rex. Ψευδώνυμο που του κόλλησαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Ο Rex ήταν ένα αστυνομικό λαγωνικό σκυλί της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς που ανακάλυπτε ναρκωτικά, εκρηκτικά κ.ά. Έτσι και ο ανθρωποφύλακας-συνάδελφος έχει ανακαλύψει και χαλάσει πολλές δουλειές (χιλιάδων ευρώ) από ναρκωτικά, χάπια κ.α. των “βασανισμένων” κρατούμενων. Γι' αυτό και οι κρατούμενοι αναγνωρίζοντας τη ζημιά που τους κάνει τον αποκαλούν Rex. Αν ήταν βασανιστής και μαντρόσκυλο θα τον αποκαλούσαν Μπάμπαλη, δήμιο, κ.λ.π.

 Τολμούν να μιλούν για πέπλο σιωπής στη Φυλακή Ναυπλίου για τις συνθήκες κράτησης-βασανισμού, όταν εμείς οι ανθρωποφύλακες (με όση ανθρωπιά μας έχει απομείνει, γιατί όταν ζεις περισσότερο στη φυλακή παρά στο σπίτι σου με σκληρούς...  σκληραίνεις), από το2009 έχουμε αναδείξει το πρόβλημα. Καυστικές ανακοινώσεις στον τύπο, τηλεοπτικές παραστάσεις, απεργίες διάρκειας, μη παραλαβή νεοεισερχόμενων κρατουμένων και ανοιχτή ρήξη με το υπουργείο και τους εκάστοτε υπουργούς από όλο το  “Δημοκρατικό τόξο” όπως αυτοαποκαλούνται, είναι καταγεγραμμένες πράξεις και όχι λόγια.

O νεαρός κρατούμενος που πέθανε πριν λίγους μήνες είχε νοσηλευτεί στα νοσοκομεία Άργους και Ναυπλίου και η φυλακή του είχε χορηγήσει νοσοκομειακή αγωγή. Ανακοπή καρδιάς μπορεί να συμβεί ξαφνικά στον καθένα από εμάς. Η μηνιαία δαπάνη της φυλακής για φάρμακα είναι κατά μέσο όρο 10.000 ευρώ. Δεκαεφτά (17) ευρώ μηνιαίως περίπου για κάθε κρατούμενο, όταν άνεργοι συμπολίτες μας δεν έχουν καμία περίθαλψη, καρκινοπαθείς δεν μπορούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους και παιδάκια δεν μπορούν να εμβολιαστούν. Επίσης δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις επεισοδιακές αποδράσεις κρατουμένων που έγιναν κατά τη μεταγωγή τους σε νοσοκομεία προφασιζόμενοι ασθένεια, με αποτέλεσμα οι συνάδελφοι ανθρωποφύλακες-νοσηλευτές να βρίσκονται σε αργία και να οδεύουν προς απόλυση, αφού κατά το υπουργείο δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Αν παραφράσουμε τη λαϊκή ρήση “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” για εμάς ισχύει “μπρος τρομοκρατία και πίσω υπουργείο”.

Στη συνέχεια και για ένα διάστημα 4 μηνών και όχι 1,5 εμείς οι ανθρωποφύλακες – ανθρακωρύχοι του τσιμεντένιου μπουρδέλου – ανθρακωρυχείου Ναυπλίου δουλεύαμε πρωί- βράδυ στα καμμένα βγάζοντας σπαθιά, μαχαίρια, λοστούς από τους “ανυπεράσπιστους και βασανισμένους” κρατούμενους  και επισκευάζαμε τις ζημιές με προσωπική εργασία. Ζημιές για τις οποίες ακόμα και σήμερα τέσσερις μήνες μετά δεν έχει εγκριθεί το κονδύλι από το υπουργείο για να αποκατασταθούν. Παρόλα αυτά το μπουρδέλο -ανθρακωρυχείο λειτουργεί.

Στις φυλακές σήμερα το 70% του προσωπικού είναι ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης από οικογένειες βιοπαλαιστών (οικοδόμων, αγροτών) και με οικογένειες δικές τους. Δε φαντάστηκε ποτέ κανένας από εμάς όταν σπουδάζαμε στο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ότι θα σταδιοδρομούσαμε στις φυλακές και κανένας από εμάς δεν είναι γόνος ευκατάστατης οικογένειας. Στην Ελλάδα των τιμημένων γερατιών, των περήφανων νιάτων και της γαμημένης ανάπτυξης πρέπει να δουλέψουμε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αν είχαμε οποιαδήποτε άλλη επιλογή για εργασία να είστε σίγουροι δε θα γινόμασταν ανθρωποφύλακες βάζοντας σε καθημερινό κίνδυνο τη ζωή μας και τις οικογένειές μας. Επιλέξαμε όμως το δύσκολο δρόμο της πάλης και της εργασίας και όχι τον εύκολο του μηδενισμού και της παρανομίας.

Δε διαφωνούμε ότι το σύστημα είναι σάπιο παντού και όπως είναι λογικό, στη φυλακή ακόμα πιο σάπιο. Και στο δικό μας χώρο εργασίας όπως και σε όλη την επικράτεια επιβιώνουν σε βάρος μας, γίδια, ανίκανοι,φύλακες που θα θα έπρεπε να είναι φυλακισμένοι, κομματάρχες, συνδικαλιστομαμάδες, κουμπάροι της εξουσίας, κουμπάροι των προμηθευτών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι μέσα στη φυλακή κρατούνται βιαστές, παιδεραστές πρεζέμποροι που πουλούν ναρκωτικά στα παιδιά μας, δολοφόνοι,φονιάδες, πρεζόνια που λιώνουν με πέτρες τα κεφάλια γερόντων για τη δόση τους, εγκληματίες που σκοτώνουν ανυπεράσπιστους πολίτες που πηγαίνουν στη δουλειά τους, όπως οι δραπέτες των Τρικάλων,τρομοκράτες και το τελευταίο διάστημα παροπλισμένοι πολιτικοί. Όλους αυτούς τους αποκαλούν αιχμάλωτους και τους “υπερασπίζονται”. Αιχμάλωτοι είμαστε εμείς οι εργαζόμενοι, από το ΤΕΡΑΣ της φυλακής. Αν νομίζετε ότι με τα χτυπήματά σας σε εργαζόμενους, οικογενειάρχες θα αλλάξετε το σύστημα γελιέστε ή έτσι τουλάχιστον θέλετε να πιστεύουμε.

Ο Αλέκος Παναγούλης όταν ήθελε να ρίξει την εξουσία του Δικτάτορα έβαλε βόμβα στον ίδιο τον Παπαδόπουλο και όχι στους ασφαλίτες του. Εσάς δε σας είδαμε ακόμα να τα βάζετε με την εξουσία. Δεν είδαμε καμία προκήρυξη για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, για τις 4.000 αυτοκτονίες, για τους 1.500.000 ανέργους για την οικονομική υποδούλωση, για τον εξευτελισμό μας. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί, αντί για μηδενιστές είστε μηδενικά που “βυζαίνετε” από το σύστημα;

Κάποτε το καγκελόφραχτο μπουρδέλο – ανθρακωρυχείο του Ναυπλίου είχε την τιμή να φιλοξενήσει έναν χαοτικό, μηδενιστή, αντιεξουσιαστή, αναρχικό της συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς τον Κ. Σ. Γόνο μεγαλογιατρού , μοσχοαναθρεμένο. Ήταν τόσο πολύ απ' όλα τα παραπάνω που μπήκε αμέσως στα μεροκάματα, χωρίς να γλείψει την εξουσία (άλλοι περιμένουν χρόνια) και όλους εμάς τους ανθρωποφύλακες μας άφησε “κάγκελο” με την πίστη στις αρχές του και τη συνεργασία του με το σύστημα της φυλακής.

Είναι πολύ εύκολο για εσάς να σκοτώσετε κάποιον ή κάποιους από εμάς, αφού εμείς έχουμε ονοματεπώνυμο και διεύθυνση, ενώ εσείς είστε φαντάσματα. Να έχετε όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι κάποια στιγμή μπορεί.... να μπείτε φυλακή.

Με τιμή και σεβασμό

Ανθρωποφύλακας – Ανθρακωρύχος

των 800  ευρω, 60 χρωστούμενων ρεπό, των απλήρωτων νυχτερινών και υπερωριών.

Από το καμένο καγκελόφραχτο, τσιμεντένιο μπουρδέλο – ανθρακωρυχείο Ναυπλίου

                                                                  Η συνείδηση πάμφωτη

                                                                       σαν καλοκαίρι

                                                                                         Οδυσσέας Ελύτης

  

Υ. Γ.
Ο τίτλος της προκήρυξης Σχέδιο Φοίνικαςπαραπέμπει σε παρακρατική ομάδα του συστήματος και όχι σε τρομοκρατική οργάνωση.
η ανακοίνωση της τρομοκρατικης οργάνωσης εδώ 

Ο Χριστός Ανέστη... μα η ανθρωπότητα πεθαίνει...

 

Δεν ευχήθηκα φέτος Καλή Ανάσταση, ούτε Χρόνια πολλά….

Σιχάθηκα την τόση υποκρισία, βαρέθηκα να εύχομαι το μάταιο και να υποκρίνομαι ότι όλα θα φτιάξουν, η αγάπη και η δικαιοσύνη θα επικρατήσουν και η ανθρωπότητα θα αναστηθεί επιτέλους από το θάνατο που της φύλαξαν οι διεθνείς «σωτήρες» της!

Οι ειδήσεις ζοφερές, τα αδιέξοδα μυριάδες και η ελπίδα χαμένη..

Αρκεί μια ματιά:  

Οι ίδιοι οι ισλαμοφασίστες έκαναν χρήση χημικώνόπλων και όχι ο Ασάντ! 

Όταν 70χρονη: Έγινε λησταρχίνα για να πληρώσει το χαράτσι!

Όταν ντύθηκαν στα μαύρα δυο οικογένειες στην Κρήτη – με δυο αυτοκτονίες την Κυριακή του Πάσχα!

Όταν κραυγή αγωνίας από αξιωματικό στον Έβρο-"Μου κόβουν το ρεύμα-Καλή σας Ανάσταση" τρυπάει τ' αυτιά μας...

Το μόνο φως που χύθηκε στην καρδιά μας τη βραδιά της Αναστάσεως ήταν όταν το άγημα από τους δόκιμους της Σχολής Ναυτικών δοκίμων τόλμησε να τραγουδήσει τον Εθνικό Ύμνο της πατρίδας μας και να σκεπάσει τις υποκριτικές ψαλμωδίες του Χριστός Ανέστη του Αρχιεπίσκοπου και των παπάδων με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τις φουσκωτές κοιλιές που με περισσή υποκρισία έψαλλαν μπροστά στους πολιτικούς δολοφόνους του τόπου μας οι οποίοι παρά το ότι δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό αλλά μόνο στο διάβολο, παρατάχθηκαν στη θέση των επισήμων στη θεία λειτουργία της Αναστάσεως προκαλώντας με το θράσσος τους και την αναίδειά τους. 

Ο Χριστός Ανέστη μα όχι για εμάς… για άλλη μια φορά Ανέστη για τους δολοφόνους μας, γι’ αυτούς που σκοτώνουν τον άνεργο, το συνταξιούχο, γι’ αυτούς που καταδικάζουν τα νέα παιδιά στην απελπισία και στην απόγνωση, γι’ αυτούς που οδηγούν στον όλεθρο εκείνους που μόνη λύση στην απελπισία τους βρίσκουν να πετάξουν στην αθανασία τινάζοντας τα μυαλά τους στον αέρα… Αναστήθηκε για άλλη μια φορά για τους δολοφόνους ολόκληρων λαών, στο όνομά του...

Για όλους όμως αυτούς τους αδικημένους ο Χριστός δεν Ανέστη… αυτοί δεν βίωσαν την Ανάσταση ακόμη μα την αιώνια δυστυχία και τη φρίκη της δικής τους ταφόπλακας που σκέπασε κάθε αχτίδα ζωής…

Καληνύχτα Ελλάδα…

Αργείς πολύ ακόμη να ζήσεις την Αληθινή Ανάσταση όπου η αγάπη και η δικαιοσύνη θα θριαμβεύσουν…

Εμείς ταϊζουμε το λύκο μέσα μας...

 

Από μέρες έπεσε στο μάτι μου αυτή η τραγική δημοσίευση...
Τρεις νέοι άνθρωποι αποκεφαλίζουν και γδέρνουν ένα άμοιρο ζώο... ένα κατοικίδιο, από τα ζώα συντροφιάς του ανθρώπου όπως τα λένε... μία γατούλα... ή γάτο... ποιός ξέρει... ό,τι και νάναι το ίδιο πόνεσε, το ίδιο ούρλιαξε, το ίδιο απόρησε με την απρόκλητη δαιμονική κακία, την ίδια φρίκη συνάντησε στο οικτρό ξεψύχισμά του...
Το κακό, το δαιμονικό αυτό που αγγλικά το λένε evil κυριάρχησε στον κόσμο, το βλέπουμε παντού να γελά και να κοροϊδεύει πίσω από τις φρικώδεις πράξεις του τον άνθρωπο.
Το καταδικάζουμε, το χλευάζουμε, το καταγγέλλουμε... μάταια όμως... γιατί εμείς το τρέφουμε... ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συγχρόνως με την αδιαφορία μας, με τον ωχαδελφισμό μας στον πόνο των άλλων, με το βόλεμά μας, με τη δική μας σωτηρία που την εξαργυρώνουμε με το χαμό του συνανθρώπου μας...
Διαβάστε τούτο το παραμύθι και θα καταλάβετε ότι όλοι έχουμε την ευθύνη μας για όσα συμβαίνουν γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας...

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Είπε: "Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων' που υπάρχουν μέσα σε όλους μας".
Ο ένας είναι το Κακό. - Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. - Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ..... "Αυτός που ταΐζεις."

ΑΠΩΛΕΙΕΣ…

Το σπίτι άλλη μια φορά δεν σε χωράει…

Φυλακή θαρρείς της σκέψης σου κατάντησε το μικρό δωμάτιο, αλυσίδα του κορμιού σου τα άψυχα γύρω ρημάδια της ψυχής σου, κλειστός ορίζοντας των θέλω σου τα πορτοπαράθυρά του…

Έχει νυχτώσει πια… η γιορτή της γυναίκας πέρασε και φέτος… και εσύ αναρωτιέσαι πάλι γιατί γιορτάζει άραγε η γυναίκα;

Έξω βρέχει… εκείνο το ψιλόβροχο που σταλάζει παγωνιά στο μεδούλι σου και υγραίνει το σβησμένο βλέμμα σου, μοιάζει αδύναμο να ξεπλύνει τη βρώμα που κατακλύζει τούτο τον κόσμο…

Αναμετράς τις απώλειες που τελευταία έγιναν ωκεανός και έπνιξαν κάθε ελπίδα να ανασηκωθεί η ψυχή και να ξανάβρει ο άνθρωπος την αλήθεια του και την αξιοπρέπειά του…

Αναζητάς ανθρώπινα βλέμματα μα γύρω σου ανδρείκελα άψυχα διαφεντεύουν τη ζωή σου…

Απώλεσες το λόγο  ύπαρξής σου άνθρωπε… γι’ αυτό δαίμονας πια φρικτός ξορκίζεις τη φλόγα της αγάπης και σκορπίζεις το σκοτάδι του μίσους και το θάνατο…

Απώλειες… πόσες να θυμηθείς και πόσες να μετρήσεις; Αμέτρητες οι απώλειες της ζωής μας… κι ο πόνος μαχαίρι στα σπλάχνα σου για ό,τι φεύγει και πίσω δεν ξαναγυρνά…

Η γλυκιά και γελαστή μορφή του ταπεινού Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας που μόλις έσβησε μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο… πλημμυρίζει το βουρκωμένο βλέμμα… Ο αληθινός αυτός Άνθρωπος και Ηγέτης μιας βασανισμένης χώρας, έφυγε πριν προλάβει να δει το όραμά του να ανασταίνεται… και οι υποψίες για τους συνήθεις ύποπτους τέτοιου είδους «θανάτων» από καρκίνο γίνονται θηλιά στο λαιμό και κόμπος στο στήθος…

Αναρωτιέσαι πόσες απώλειες ακόμη θα βιώσει τούτη η ανθρωπότητα… πόσες απώλειες θα βιώσουν όσοι επιμένουν να μένουν άνθρωποι, πόσες μάταιες ελπίδες θα γίνουν πυροτέχνημα στην κόλαση που μας ετοίμασαν…

Από παιδί μόνον απώλειες θυμάσαι…

Απώλειες που συμβαίνουν πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια σου την ψυχή…

Σκέφτεσαι πώς θα ήταν ο κόσμος που θα ‘θελες να ζήσεις; Ο νους δεν συλλογιέται πια… μοιάζει μουτζουρωμένο χαρτί από όσα τόλμησες πάνω του να σχεδιάσεις και πριν την πορεία σου να χαράξεις, με πυξίδα τις γραφές σου, αναγκάστηκες να τα σβήσεις για να ξαναγράψεις άλλα που πάλι έσβησες γιατί δεν χώραγαν στη λογική αυτού του κόσμου… Και έτσι γράψε – σβήσε, χρόνια τώρα, μαύρισε από μουτζούρα το χαρτί και σκοτείνιασε ο νους…  Ούτε να ονειρευτείς δεν μπορείς πια… δεν έμεινε χώρος λευκός για να χωρέσει τα φωτεινά σου όνειρα…

Στο μέσον σχεδόν και πλέον της εφήμερης τούτης ύπαρξής σου αναρωτιέσαι γιατί το φθαρτό πάντα νικά το άφθαρτο, γιατί την αλήθεια και το αέναο «είναι» μας δεν τα αγγίζουμε ποτέ και φεύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο χωρίς ποτέ να τα συναντήσουμε;

 

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους μίζερους, ανθρώπους εγωιστές, άδικους και αδιάφορους στη θλίψη και τον πόνο του συνανθρώπου…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους ψεύτες που δεν διστάζουν να προδώσουν τις υποσχέσεις τους και να «σκοτώσουν» όσους τους «αγάπησαν» και τους εμπιστεύτηκαν…

Ο κόσμος δεν αλλάζει από ανθρώπους που έχασαν το στόχο και το σκοπό του αγώνα τους και της επ-ανάστασής τους…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν ο άνθρωπος δέχεται να γίνει κομπάρσος σε στημένους πολέμους και επαναστάσεις… δεν αλλάζει όταν ο αδελφός πολεμά τον αδελφό…

Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν αποθεώνονται οι δοσίλογοι δυνάστες και οι προδότες και «ξεπλυμένοι» γίνονται οι «σωτήρες» ενός προδομένου λαού…

Όχι ο κόσμος δεν αλλάζει όταν δεν το πάρεις απόφαση να ζήσεις το ξεβόλεμά σου, το ρίσκο σου, να αναμετρήσεις τις δικές σου απώλειες…

Δεν αλλάζει αν δεν αποφασίσεις να πετάξεις το μουτζουρωμένο χαρτί του νου σου και να χαράξεις νέα πορεία στο ολόλευκο του χιονιού και στο καταγάλανο του ουρανού!

Χάσαμε την ουσία μας, ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας, προδώσαμε την αγάπη και το δίκιο και χωρίς πυξίδα χαθήκαμε στο χάος της αδικίας, της παρανομίας και της απελπισίας…

Και αυτό είναι η μεγαλύτερη απώλειά μας…

ΚΙ ΟΜΩΣ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!

Μην απελπίζεσαι... Κάνε λιγάκι υπομονή...

Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει
κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή
καινούργια αγάπη να σου ζητήσει
κάνε λιγάκι υπομονή

Διώξε τα σύννεφα απ' την καρδιά σου
και μες το κλάμα μην ξαγρυπνάς
τι κι αν δε βρίσκεται στην αγκαλιά σου
θα 'ρθει μια μέρα μην το ξεχνάς

Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει
και ο έρωτας σας θ' αναστηθεί
καινούργια αγάπη θα ξαν' αρχίσει
κάνε λιγάκι υπομονή

Όταν τα σύννεφα πυκνώνουν, όταν η καταιγίδα προμηνύεται βαριά, όταν το σκοτάδι βαραίνει την ψυχή μας...
Τούτο το τραγούδι, μοιάζει σαν πνιγμένη προσμονή, σαν χαμένη ελπίδα που αρνιέσαι να αποδεχθείς, μοιάζει σαν να παρακαλά για το χάραμα από τη σκοτεινιά της απελπισίας, της εγκατάλειψης, του φόβου, της ερημιάς, της μοναξιάς, του πολέμου.
Μοιάζει σαν απελπισμένη έκκληση να ξαστερώσει επιτέλους και να λάμψει ο ήλιος της λεφτεριάς, της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης για λαούς σκλαβωμένους, για ανθρώπους βασανισμένους, αδικημένους, εγκαταλειμένους, για ανθρώπους μόνους, προδομένους, χωρίς αγάπη και χωρίς ένα χέρι να κρατηθούν...
Μοιάζει σαν ένας ύμνος σε μια γλυκειά ελπίδα για ένα χάραμα γεμάτο ανθρωπιά, αγάπη και δικαιοσύνη...

Απαγορευμένο ακόμα και μετά τη λήξη του εμφυλίου. 

Ο Β. Τσιτσάνης, στην προσπάθειά του να περάσει κοινωνικοπολιτικά θέματα στη δύσκολη εμφυλιακή περίοδο και να ξεγελάσει τη λογοκρισία, χρησιμοποιούσε --όπως και οι περισσότεροι συνθέτες-- το θέμα της γυναίκας και του έρωτα. 

Το ότι το τραγούδι έχει πολιτική σημασία φαίνεται και από την απαγόρευσή του, με επαναλαμβανόμενες αστυνομικές διαταγές, όχι μόνο μετά την κυκλοφορία του, αλλά ακόμα και μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου! 

Το 1950 μπήκε στη λίστα των απαγορευμένων τραγουδιών, από την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, με τον τίτλο "Ο Υπομονετικός". Να σημειωθεί πως οι τότε χωροφύλακες και αστυφύλακες έσπασαν, με ιδιαίτερη μανία, πολλές εκατοντάδες πλάκες γραμμοφώνου με το τραγούδι αυτό. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης στην αυτοβιογραφία του λέει: "Τότε, με τα τραγικά γεγονότα του εμφυλίου πολέμου ήταν πολύ δύσκολο να γράψεις εκείνο που ήθελες. Υπήρχε η λογοκρισία που δεν έδινε εύκολα άδεια για να γραμμοφωνήσεις τραγούδι. Εννοώ εκείνα που είχαν κατά τη γνώμη τους ύποπτους στίχους και έβλεπαν κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Δεν μπορώ να ξέρω με τι σκεπτικό αποφάσιζαν, πάντως τραγούδι που θα είχε και μια λέξη γύρω από την πολιτική ή τα γεγονότα της εποχής, έπρεπε στα σίγουρα να το απορρίψουν. Τότε, το 1949, ή λίγους μήνες νωρίτερα, έγραψα μέσα στα άλλα, και ένα που του έβαλα αλληγορικά λόγια, ακριβώς από το φόβο της λογοκρισίας, αλλά η σημασία του φαίνεται καθαρά: 

«Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει, κάνε λιγάκι υπομονή...». Η πρώτη στροφή του τραγουδιού παραπέμπει στην «αναμονή» του αγωνιστή, που μπορεί να βρίσκεται στο βουνό, στη φυλακή ή στην εξορία, αλλά και στην αλληγορική του εκδοχή, στην «αναμενόμενη ειρήνη». Η δεύτερη στροφή, με το «διώξε τα σύννεφα» προτείνει τη «λύση», ενώ με την τρίτη δίνει την «ελπίδα για ειρηνική ζωή».

Στερέψαμε...

Νάμαστε πάλι εδώ, με ένα βουβό παράπονο, με μια πνιγμένη οργή και ένα απέραντο γιατί ζωγραφισμένο στο άδειο μας βλέμμα...

Η ψυχή μας στερεμένη βρύση, το μυαλό μας άνυδρη γη και η ζωή μπροστά μας μια απέραντη έρημος χωρίς ορίζοντα, μια ατέλειωτη νυχτιά χωρίς ξημέρωμα, μια άνιση μάχη χωρίς ελπίδα...

Γύρω μας συντρίμια ανθρώπινα, παγωμένα βλέμματα, παραιτημένες συνειδήσεις, βουλιάζουμε σιγά σιγά στο βάλτο που μας έστησαν όλοι αυτοί που νομίσαμε φίλους μας, όλοι αυτοί που νομίσαμε ότι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, για  ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δικαιοσύνη...

Ψέμματα τα συνθήματά τους, ψεύτικες οι υποσχέσεις τους, ψεύτικη η ανθρωπιά που μας τάξανε...

Βομβαρδισμός από μέτρα χωρίς μέτρο, μέτρα φτιαγμένα για σκλάβους, μέτρα μετρημένα στο μέτρο του ραγιά μέσα στην ίδια του την πατρίδα... επ' ονόματι της δημοκρατίας... της δημοκρατίας τους που τρομάζει, που απειλεί, που αφανίζει ανθρώπινες υπάρξεις και ακυρώνει κάθε ελπίδα στη ζωή μας.

Γεμίσαμε προδότες... 

Μέσα σε λίγους μήνες κατάργησαν όσα επί αιώνες νομίζαμε ότι κατακτήσαμε με αγώνες... Τι ειρωνεία αλήθεια... Όλα στημένα σε σχέδιο σατανικό, έδωσαν για να ναρκώσουν, έδωσαν για να διαφθείρουν, έδωσαν για να αδιαφορήσουμε και να εμπιστευτούμε τους άρπαγες όχι πλέον του βιού μας αλλά της ίδιας μας της ψυχής.

Κόβονται οι μισθοί, κόβονται οι συντάξεις, τα χιλιοπληρωμένα εφάπαξ, οι επικουρικές, η ιατρική περίθαλψη, τα φάρμακα, η παιδεία, όλα καταργούνται μα οι εισπράξεις αυξάνονται, οι εισφορές θηλειά στο λαιμό μας και οι φόροι και τα χαράτσια αλύπητα πέφτουν στους μη έχοντες ενώ οι κατέχοντες μας περιγελούν με λίστες και προανακριτικές επιτροπές.

Επιτροπές όπου στήνεται το θέατρο της παράνοιας, εκεί όπου οι ελεγχόμενοι και οι ελεγκτές είναι το ίδιο σινάφι που εδώ και χρόνια μας ρούφηξαν το αίμα και τώρα τους κοιτάμε διεφθαρμένους πρωταγωνιστές σε παράσταση με τίτλο "Η πάταξη της διαφθοράς" κι εμείς κομπάρσοι θλιβεροί ανίκανοι να σαλέψουμε, ανίκανοι ν' αντιδράσουμε, ανίκανοι να ανατρέψουμε την κοροϊδία τους!

Αριστεροί και δεξιοί, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, γίναν ένας ταμπουρωμένος, πίσω από τα έδρανα της Βουλής, θίασος και εμείς απορημένοι αναρωτιόμαστε γιατί αλήθεια εξακολουθούν οι αντιμνημονιακοί να παίζουν το θέατρο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

Μοιάζει με δημοκρατία τούτο το πράγμα που βιώνουμε; Αν αυτό είναι δημοκρατία τότε ο φασισμός πώς είναι; Όλες οι εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική και ΜΜΕ) γίναν ένα αδιαίρετο και ομοούσιο τέρας που με δαιμονική κακεντρέχεια μας περιπαίζει και μας κάνει μπάλα στο δικό τους περιφραγμένο γήπεδο, χωρίς καμία διέξοδο...

Αριστεροί 65χρονοι καθηγητές, με αλογοουρά και επαναστατικό λουκ κουνάνε το δάχτυλο σ' όσους δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και απαιτούν να μπουν έξτρα χαράτσια κατ' εξαίρεση σ' αυτούς για να πληρώνονται οι ιερείς τους! Οποία υποκρισία!! 

Οι αριστεροί γλύφτες του Ομπάμα και του Ινστιτούτου Brookings και υποστηρικτές των Ισλαμοφασιστών επαναστατών της Συρίας, απαιτούν τώρα φόρους από τους Χριστιανούς πολίτες τούτης της έρημης Χώρας... λες και οι Χριστιανοί, που αποτελούν την πλειοψηφία της δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία τους και για να λατρεύουν το Θεό τους που επί αιώνες λάτρεψαν οι πρόγονοί τους,  πρέπει να πληρώσουν χαράτσι! 

Ναι για να κρατήσουν τα ιερά και τα όσιά τους μέσα στην ίδια τους την πατρίδα πρέπει να πληρώσουν παραπάνω φόρους! οι εξαθλιωμένοι, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι απελπισμένοι και χιλιοχαρατσωμένοι!!

Σε τί διαφέρουμε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία; Τότε οι Οθωμανοί στους ραγιάδες έδιναν το δικαίωμα της επιλογής: αν ήθελαν να κρατήσουν τη γλώσσα τους έπρεπε να εξισλαμιστούν κι αν ήθελαν να κρατήσουν τη θρησκεία τους έπρεπε να εκτουρκίσουν τη γλώσσα τους.

Δεν ξέρω αν ήταν θέλημα Θεού ή απλή σύμπτωση όμως το γεγονός είναι ότι όσοι κράτησαν τη γλώσσα και εξισλαμίστηκαν, με την πάροδο των χρόνων σιγά σιγά έχασαν και τη γλώσσα, ενώ όσοι αποδέχθηκαν την Τουρκική γλώσσα αλλά κράτησαν τη Χριστιανική θρησκεία, στο τέλος δεν έχασαν ούτε την Ελληνική γλώσσα, ούτε τη λαϊκή και μουσική τους παράδοση. Γι' αυτό βλέπουμε το θαυμαστό γεγονός  Έλληνες μουσικοσυνθέτες που κράτησαν τη θρησκεία τους αλλά άλλαξαν τη γλώσσα τους, να γράφουν ελληνική και βυζαντινή μουσική με τούρκικους στίχους.
Και έτσι η Ελλάδα διασώθηκε από τη λαίλαπα της Τούρκικης κυριαρχίας...  Είναι τυχαίο άραγε που σήμερα όλοι αυτοί οι Ανθέλληνες χτυπούν πρωτίστως τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας;

Κέντρο σπουδών ανατολικής μουσικής σε εκδήλωση στο Αναγνωστήριο Αγιάσου, το καλοκαίρι 2012 (τραγούδι Ελλήνων μουσικοσυνθετών επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τούρκικους στίχους).

Και σήμερα μέσα στην Ελλάδα, οι αριστεροί πολιτικοί της, οι δήθεν αντιμνημονιακοί αλλά κρυφοί ή και φανεροί υπερασπιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τη στιγμή που διαδηλώνουν και αλλαλάζουν "Είμαστε όλοι Πακιστανοί" απαιτούν από τους Έλληνες, που είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι κατ' εξοχήν Χριστιανοί Ορθόδοξοι να αφελληνιστούν! Πλήρης αποχρωματισμός πεποιθήσεων και θρησκευτικών παραδόσεων των κοινωνιών από τους επονομαζόμενους αριστερούς...

Στερημένοι από συναισθήματα, στερημένοι από λογική, άδειοι από ανθρωπιά και ευσπλαχνία, κούφια πια ανδρείκελα οι κομματικοί δήθεν "αριστεροί" κατάντησαν φερέφωνα και υπηρέτες των Νεοταξιτών. Φόρεσαν το πλέον τρομακτικό φασιστικό προσωπείο και απειλούν με όλεθρο το λαό της Ελλάδας!

Απογοήτευση πλήρης! 

Πώς να παλέψεις το σκοτάδι όταν οι σύντροφοι αποδεικνύονται προδότες και πράκτορες του προαιώνιου εχθρού σου; 

Πώς να αντισταθείς όταν οι σύντροφοι έγιναν υπερασπιστές του άκρατου καπιταλισμού, του Αμερικάνικου δολοφονικού ιμπεριαλισμού, του άκρατου ρατσισμού σε βάρος σου γιατί έτυχε να είσαι Έλληνας κι όχι Πακιστανός ή Αφγανός, της άκρατης αδικίας που φτιασιδώνεται με δήθεν ειδικούς εισαγγελείς διαφθοράς, ελεγχόμενους και καθοδηγούμενους από τα ίδια κέντρα που μεθοδικά, χρόνια τώρα δουλεύουν για τη συσσώρευση του πλούτου στα ίδια εγκληματικά χέρια;

Σκοτεινό το τοπίο γύρω, μαυρίλα ο ουρανός μας και τα σύννεφα προμηνύονται δισοίωνα και επικίνδυνα... 

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει τούτος ο μεσαίωνας που μας πλάκωσε... κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα χαράξει η αναγέννηση... 

Όμως μέχρι τότε ας κρατηθούμε με την αλυσίδα της αγάπης όσοι απομείναμε άνθρωποι κι όσοι ακόμη δεν στερέψαμε από ελπίδα...