Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ...




Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός, λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.

Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.

Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερο βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στην κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.

Αλλά μια μέρα ο Θεός Ίντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε το δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.

Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.

Ένας από τους υπηρέτες του Ίντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.

Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγκρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους.

Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.
Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον διέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, ο Ίντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα. Δυο δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία....

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ!!!!

υ.γ. Το τραγουδάκι στο πλάι με τον τίτλο ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ, συμπληρώνει το post αυτό.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2008

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ.



Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της Roadartist για μια ποιητική ανάσα και ευωδιά στις αναρτήσεις μας, κόντρα στη δυσοσμία της Ζαχοπουλιάδας και Θεμοτριανταφυλλοπουλιάδας, παραθέτω δύο από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή που νομίζω ότι καθρεφτίζουν τη ζωή όλων μας!!!
Βέβαια σήμερα, όπως και στο προφίλ μου αναφέρω, νοιώθω ότι τα σβηστά κεριά είναι εμπρός μου, στα χρόνια που έρχονται ενώ αυτά που φύγαν φέγγουν ακόμη το δρόμο μου!!!




ΚΕΡΙΑ


Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.



Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.


ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

...ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΚΑΙ ...ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΑΝ!!...


Επιτέλους δεν είναι λογικό, γύρω μου να γίνεται χαμός από το σήριαλ της Ζαχοπουλιάδας και εγώ ν΄ αναρωτιέμαι ακόμη "τι είναι η χαρά", όπως λέει και η φίλη mania, (βλ. σχόλια στην προηγούμενη ανάρτησή μου), γιατί δεν προλαβαίνω ν΄ αλλάξω το ποστ μου!!

Σήμερα το μεσημέρι συναντήθηκα με τον αδελφό μου στις σκάλες του σπιτιού μας (συγκατοικούμε στο ίδιο οίκημα) την ώρα που γυρνούσε από τη δουλειά του. Στην κουβέντα μας επάνω αναρωτηθήκαμε τέλος πάντων τι παιχνίδι παίζεται με το Θέμο και τον ...άτεγκτο Τριανταφυλλόπουλο. Τότε του υπέβαλα το επίκαιρο ερώτημα που κυριαρχεί σήμερα ακόμη και στους bloggers:

-Πώς γίνεται ένας άνθρωπος σαν το Θέμο να έχει καταθέσεις άνω των 5.000.000 Ευρώ και να τις θεωρεί και συνήθεις για το ...κασσέ του τη στιγμή που είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο άνθρωπος καλός είναι για να κάνει τις πλακίτσες του και να φοράει αστεία μπλουζάκια, αλλά εντάξει και εμείς έχουμε μυαλό και δουλεύουμε νύχτα-μέρα, αλλά τα νούμερα αυτά μας φέρνουν ζαλάδα!!!
Τότε ο αδελφός μου, μου είπε:
-Νομίζεις ότι έχεις μυαλό. Εσύ δεν έχεις μυαλό. Αυτοί έχουν.
-Τι εννοείς; τον ρώτησα.
Και μου απάντησε:

-Κάποτε, όταν η επιστήμη ανακάλυψε το γυαλί και οι επιστήμονες έψαχναν να βρούν τι είναι αυτό, οι επιχειρηματίες το έκαναν μπουκάλι και το πούλησαν!!!   -Λες;;;
Τότε το μυστήριο λύθηκε στο μυαλό μου. Πως μπορώ εγώ να έχω καταθέσεις 5.000.000 Ευρώ όταν δεν είμαι επιχειρηματίας; Το μυαλό δεν φτάνει!!!
Ενώ όλοι εμείς οι "επιστήμονες" με το πολύ μυαλό μας αναρωτιόμαστε τι είναι ο Ζαχόπουλος και το ...πήδημα, (της γκόμενας ή από την ταράτσα, δεν έχει σημασία) οι ...έγκριτοι "επιχειρηματίες" ...το έκαναν DVD ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΑΝ!!!

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΑ;

Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα του καινούριου χρόνου. Δώσαμε και πήραμε ευχές και τώρα περιμένουμε την ...εκπλήρωσή τους. Εγώ ειδικά ευχόμουν εκτός των άλλων και χαρά για όλους.
Απόψε όμως, με έπιασε η φιλοσοφική μου διάθεση και άρχισα μέσα στη μελαγχολία που με κατακλύζει τον τελευταίο καιρό να αναρωτιέμαι τι να είναι αλήθεια η χαρά; Υπάρχει; Ή μήπως είναι μόνον στο μυαλό μας; Πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι χαρούμενος; Θα μου πείτε είναι αντικειμενικό αυτό; Εξαρτάται τι λείπει στον καθένα! Και αν το βρει θα είναι χαρούμενος; Για πόσο; Γιατί μετά κάτι άλλο θα του λείπει...
Δεν θέλω να σας μεταδώσω τη μελαγχολία μου όμως θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και να σας εκφράσω πως εγώ θα όριζα τη χαρά:

Δειλά ένα σκίρτημα καρδιάς
στα χείλη ανθεί χαμόγελο ελπίδας
σαν άνθισμα μικρής αμυγδαλιάς
σε ώρα άγριας καταιγίδας.

Πέταγμα μόνο μιας στιγμής
μ΄ ολάνοιχτα φτερά
γκρεμίζεται προτού σχεδόν
τη στοχαστείς
π α ν τ ο τ ε ι ν ά  η   χ α ρ ά!

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!