Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

ΠΡΟΣΜΟΝΗ!...

Για να μη χάσω επαφή μαζί σας και για να περάσουν αυτές οι δύσκολες δύο τρεις μέρες θα αντέξετε ακόμη ένα ποιήμα μου, πιστεύω...



Άδειο το σπίτι

βουβοί οι δρόμοι.

Όλος ο κόσμος

ένα παράθυρο

όλο το είναι

δυό μάτια.

Δυό μάτια

γεμάτα λαχτάρα

προσμένουν...

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Κι εσύ φεύγεις....

Ο χρόνος πάλι πιέζει...
Έτσι η βουτιά στα παλιά μου ποιήματα αναπόφευκτη,
μέχρι ν΄ ασχοληθούμε με τα επόμενα σοβαρά θέματα...



Ήρθες στη ζωή μου,
σαν θύελλα, σαν καταιγίδα,
γκρέμισες ό,τι πιο όμορφο
είχα μέσα μου,
κι έφυγες, έφυγες αθόρυβα...
χωρίς εξήγηση, χωρίς αιτία,
έφυγες χωρίς ένα βλέμμα πίσω σου,
στη σωρό από τα συντρίμμια
και τα ερείπια.
Η πυρκαγιά έσβησε
και μαύρος καπνός
έπνιξε το παράπονο!
Κι εσύ φεύγεις...
Φεύγεις και δεν μ΄ ακούς
που δεν μπορώ να τρέξω ξοπίσω σου...

.

Τρίτη 24 Ιουνίου 2008

Ας χαλαρώσουμε παίζοντας...



Πάει καιρός που η @φίλη μου η roadartist με προσκάλεσε να παίξω το παρακάτω παιχνιδάκι.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να ανταποκριθώ στην πρόσκληση αυτή με χαρά!

Τρία ψέματα και μία αλήθεια για μένα!!

1. Πριν χρόνια βρέθηκα στο Sydney της Αυστραλίας για διακοπές στο σπίτι αγαπημένης μου θείας. Παρά το ότι είχαμε προγραμματίσει να μείνουμε 20 μέρες περίπου, αναγκαστήκαμε να μείνουμε άλλες 20 μέρες γιατί έπαθα βαριά πνευμονία (νόσο των λεγεωνάριων) και νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο του Sydney επί 15θήμερο στην εντατική μονάδα, όπου κόντεψα να χαθώ... Από τότε πιστεύω ότι δεν είμαστε παρά μόνο μια ανάσα που πολύ εύκολα σταματά!

2. Στο σχολείο έκανα πρωταθλητισμό στην κολύμβηση αλλά αναγκάστηκα να σταματήσω όταν μου ζήτησαν να πάρω αναβολικά.

3. Είμαι παντρεμένη αλλά τα τελευταία δύο χρόνια διατηρώ παράνομο δεσμό και σκέφτομαι να εγκαταλείψω τον άνδρα μου και να ζήσω με τον αγαπημένο μου. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακολουθούν την καρδιά τους, ό,τι και να γίνει και να μη σκέπτονται τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στη ζωή των άλλων!

4. Όταν ήμουν 20 χρονών με συνέλαβαν με δύο τσιγαριλίκια χασίς στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ ετοιμαζόμουν να επιβιβαστώ για Ρόδο, με οδήγησαν στον ανακριτή και προφυλακίστηκα για δύο μήνες!! Ήταν την περίοδο που αποφάσισα να γνωρίσω και εγώ τον κόσμο των ναρκωτικών για να καταλάβω όσους έχουν εξαρτηθεί από αυτά.

Την αλήθεια θα τη μάθετε Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος αύριο βράδυ!


UPDATE 26 Ιουνίου ώρα 02.30΄: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:


Λοιπόν @φίλοι μου η αληθινή ιστορία για μένα είναι πράγματι η 1η!!
Πολύ σωστά μαντέψατε όλοι σας!!! Αυτό σημαίνει ότι εδώ μέσα με διαβάζετε σαν ανοιχτό βιβλίο! Δεν μπορώ να σας κρυφτώ! Ίσως δεν μπορώ να πω ψέματα!
Ποτέ μου δεν μπορούσα! Πάντα με διέκρινε μία βλακώδης ειλικρίνεια και πάντα έπεφτα μόνη μου στην παγίδα αν τολμούσα να πω κάποιο ψέμα!!
Αυτό είναι καλό για τους γύρω μου, αλλά ίσως κακό για μένα!

Πάντως θα ήθελα να πω ότι η ζωή με δίδαξε ότι:
"τα πάντα μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο και ποτέ δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι!!"
Μέχρι σήμερα πολλά πράγματα που απαξίωνα ή απέρριπτα τα λούστηκα!!
Γι΄ αυτό ποτέ μη λες ποτέ στη ζωή! Το ότι μέχρι σήμερα δεν σκέφτομαι να εγκαταλείψω τον άνδρα μου ή δεν έχω καπνίσει χασίς ή δεν ήμουν πρωταθλήτρια της κολύμβησης, είναι μία απλή συγκυρία καταστάσεων και επιδιώξεων!
Ένας συνδυασμός που μέχρι τώρα έφερε αυτό το αποτέλεσμα να είμαι αυτή που είμαι!!
Μέχρι σήμερα!! Ποτέ κανείς δεν ξέρει τίποτε για κανέναν, ούτε για τον εαυτό του!!

Σας ευχαριστώ όλους που παίξατε μαζί μου!!! Πολύ το χάρηκα!!

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

ΜΙΑ ΝΙΚΗ!..



Καθισμένη σε μια γωνιά αυτού του δωματίου, παραδομένη στη μοναξιά μου, στις σκέψεις μου ακούγοντας ήχους τραγουδιών.
Θαμπό φως, μουντό, έτοιμο να πνιγεί στου σκοταδιού το χάος και εγώ ανήμπορη, αδύναμη έστω και για μια κίνηση που θα φέρει το λυτρωμό, στέκω, στέκω και βουβά προσμένω τη μέρα να με λυτρώσει!
Το σκοτάδι μου μια λάμψη ανάμνησης το σκίζει, η σκέψη μετά φεύγει και δεν την προλαβαίνω, η ελπίδα δίνει φτερά στα πόδια μου, τρέχω γκρεμίζοντας τους τοίχους ολόγυρά μου, η ματιά πλανιέται αόριστα ψάχνοντας το φως!
Και εγώ υπάρχω σ’ ένα περιβάλλον που το πνίγει το άδειο, σε μια ζωή που της λείπει κάτι, κάτι που απελπισμένα ψάχνω να βρω!
Σήμερα έδωσα μια μάχη και κέρδισα μια νίκη!
Όμως δεν μπορώ να χαρώ γιατί ξέρω ότι ο αγώνας δεν τελείωσε! Τώρα αρχίζει και οι αντίπαλοι πέταξαν τη μάσκα και δήλωσαν θανάσιμοι εχθροί μου!
Οι ισχυροί του κόσμου μου, εναντίον μου!
Και όμως ακόμη δεν πιστεύω ότι υπήρξαν θαρραλέοι που λιποτάκτησαν από το απέναντι στρατόπεδο και ήρθαν στο δικό μου! Οι περισσότεροι υπέρ μου!
Οι λιγότεροι και ισχυρότεροι όμως εναντίον μου!!
Ποια είμαι αλήθεια εγώ;; Με ποιους τόλμησα Θεέ μου να τα βάλω στη ζωή μου!
Ποιες προσευχές και ποιες ευχές μ΄ έσωσαν από το σημερινό όλεθρο;; Και ως πότε θα με σώζουν άραγε;;
Η παρανομία των επωνύμων δεν είναι παρανομία!! Είναι το σύνηθες!! Είναι αυτό που συμβαίνει πάντα και δεν πρέπει να μας παραξενεύει!
«Έτσι κάνουν όλοι!! Εσένα τι σε πείραξε και τους ανέφερες;;». Ερωτήσεις που βούϊζαν σαν σφίγγες γύρω από το κεφάλι μου και εμένα το στόμα μου ξερό, κατάστεγνο, χωρίς ίχνος υγρασίας, τα χείλια δεν μπορούσαν ν΄ ανοίξουν για να βγάλουν κραυγή!!
Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν μου προσφέρθηκε ενώ όλοι τους κεράστηκαν τους καφέδες τους, τα νερά τους και τα αναψυκτικά τους!
Εγώ στημένη σε μια καρέκλα ανάμεσά τους ν΄ ακούω το δριμύ κατηγορώ, γιατί τόλμησα να είμαι αμείλικτη με τους διεφθαρμένους!
Σήμερα διαπίστωσα ότι στην Ελλάδα του 2008 και της Ενωμένης Ευρώπης για μένα δεν έχει έρθει ακόμη ούτε η Γαλλική Επανάσταση! Ο Μεσαίωνας και η Ιερά Εξέταση νομίζω ότι μόλις έχει ξεκινήσει!!
Ταπείνωση!! Το κεφάλι έσκυψε, το βλέμμα θόλωσε, το πρόσωπο σκοτείνιασε, τα χείλη σφίχτηκαν. Η καρδιά έπαψε να χτυπά, νεκρώθηκε το κορμί μα η ψυχή έμεινε. Έμεινε για να κλαίει τη χαμένη περηφάνια και τα δάκρυα τρέχουν καφτά. Ίσως έτσι ξαλαφρώσουν οι ώμοι από το βάρος που ανέλαβα να σηκώσω!!
Φοβερή δοκιμασία που τέλειωσε με μία νίκη για μένα, με μία νίκη του καλού ενάντια στο κακό! Για το καλό όλου του κόσμου! Υπάρχουν ακόμη έντιμοι και θαρραλέοι κριτές! Έτσι στο βάθος κάπου ξεχωρίζω ένα φάρο, ένα φωτεινό σημείο μέσα στην αγριάδα της νυχτιάς!
Παίρνω δύναμη για να κόψω τα συρματοπλέγματα της ελπίδας, που τη βρήκα στα μάτια των ανθρώπων που μ΄ αγαπούν, που με σέβονται και με εκτιμούν για το χαρακτήρα μου, το ήθος μου και τη δουλειά μου!!
Τα χέρια μου τα έσφιξαν χέρια αγαπημένα, τα μάτια μου τα κοίταξαν μάτια βουρκωμένα και η συμπαράσταση και η αγάπη όλων στέγνωσαν τις σταγόνες της χωρίς λύπη, θλίψης μου που εμπόδιζαν το δρόμο προς το φως!
Τρέχω πάλι κουρασμένη, τα πόδια μου πια σέρνονται τρεκλίζοντας, μα τα φτερά της φαντασίας μου αγγίζουν τα σύνορα του φωτός. Αφήνω πίσω μου το σκοτάδι, ένα σκοτάδι που πίστεψα κάποτε και υπηρέτησα!!

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ 20 Ιουνίου 2008:



Σήμερα, που είναι η επόμενη μέρα και έχει πια καταλαγιάσει η αντάρα της χθεσινής καταιγίδας και τα πράγματα πήραν πιο ψύχραιμη μορφή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η νίκη μου αυτή δεν ήταν μικρή!!
Δεν είναι εύκολο μου είπαν όλοι οι συνάδελφοί μου να πάνε κόντρα στους ισχυρούς αυτοί που ήρθαν με το μέρος μου!! Πήραν τα ρίσκα τους, ζύγισαν τα πράγματα και δεν μπόρεσαν να παραβιάσουν τη συνείδησή τους γιατί προφανώς το δίκιο μου ήταν ολοφάνερο και αυταπόδεικτο!!! Αλλοιώς θα έμεναν στο απέναντι στρατόπεδο!!
Αυτό σημαίνει ότι η στάθμη του νερού που με έπνιξε μέχρι το λαιμό θα αρχίσει πια να κατεβαίνει και οι εχθροί μου βρίσκονται πλέον σε πολύ δύσκολη θέση!!


Ας το γλεντήσουμε λοιπόν και ας χορέψουμε με το αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο που πάντα το χόρευα από μικρή και ακόμα με εκφράζει!!






Get your own playlist at snapdrive.net!




Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ...




Ο χρόνος μου πάλι με πνίγει σαν θηλιά, και τούτες οι μέρες είναι από τις πιο δύσκολες της ζωής μου!
Ίσως περνώ το πιο τραχύ και δύσβατο κομμάτι του Γολγοθά μου, και η δύναμη αρχίζει να με εγκαταλείπει...

Βρήκα πάλι καταφύγιο στα παλιά μου ποιήματα και θέλησα να σας χαρίσω ένα που σήμερα μου μοιάζει τόσο επίκαιρο σ΄ ό,τι βιώνω...







Κόκκινο βελούδο, μαραμένο
μέσα στ΄ ανθογυάλι
με το λιγοστό νερό.
Μια χαρούμενη πινελιά το πρωί
μια υπογράμμιση της θλίψης το βράδυ.
Πόσο μοιάζει Θεέ μου
με την ψυχή μου σήμερα
τούτο το ρόδο
Λες κι άνθισαν μαζί την αυγή
και τώρα μαράθηκαν μαζί,
δίχως δροσιά τα ροδοπέταλα,
δίχως ελπίδα η ψυχή μου,
ένα τριαντάφυλλο που λαχταρά
ν΄ ανθίσει κάθε ροδαυγή
μα που το μαραίνουν
μπουμπούκι ακόμη
κάθε απόβραδο!!
.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!!...




...Είναι αυτές οι μικρές, ανθρώπινες και ζεστές στιγμές που δίνουν στη ζωή μας νόημα!

Όπως ένα τραπέζι με φίλους αγαπημένους για να γιορτάσουμε τη χαρά ενός συναδέλφου, μία γιορτή, μια προαγωγή στη δουλειά, μία επιτυχία τέλος πάντων, από αυτές που σου δίνουν την ικανοποίηση της εκπλήρωσης κάποιων στόχων σου και σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι η ζωή καμιά φορά είναι λίγο καλή μαζί σου...
Έτσι και σήμερα βρεθήκαμε σε ένα όμορφο ταβερνάκι, στο κέντρο της Αθήνας, με ωραία μουσική και δροσερό ούζο, επτά συνάδελφοι, που πορευτήκαμε μαζί όλη τη χρονιά σε ένα από τα δυσκολότερα και πιο ψυχοφθόρα επαγγέλματα, δεμένοι σαν ομάδα, αγαπημένοι, με σύμπνοια και κοινή προσπάθεια για το καλύτερο αποτέλεσμα! Ο λόγος της συνάντησης ήταν να γιορτάσουμε την προαγωγή του προϊσταμένου μας, στον ανώτατο βαθμό του κλάδου μας!

Ενός προϊσταμένου, συναδέλφου πάνω από όλα, που έφθασε εδώ που έφθασε με μόνο όπλο την πραγματικά εσωτερική αξία του, τη δύναμη της ψυχής του και τις γνώσεις του! Αγαπημένος συνάδελφος από τα χρόνια της νεότητάς του, αυθεντικός συνδικαλιστής, θαρραλέος, ειλικρινής και εκεί που έπρεπε αμείλικτος και ατόφιος!
Κυνηγήθηκε αλλά δεν πτοήθηκε και δεν έκανε καμία έκπτωση της συνείδησής του! Χτυπήθηκε και από αρρώστια σοβαρή που προς στιγμή αναχαίτισε την ορμητική πορεία του προς τα εμπρός, όμως και αυτή την ξεπέρασε λόγω της δικής του αισιοδοξίας και δύναμης!

«Όταν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου έμαθαν την αρρώστια που έπασχα έβαλαν τα κλάματα»! μας είπε. «Ο πρώτος που θα γίνει καλά από αυτή την αρρώστια θα είμαι εγώ» τους απάντησε!!

Και να που το πέτυχε!!
Και σήμερα γιορτάζει και χαίρεται μαζί μας την επάξια προαγωγή του! Του ευχηθήκαμε με αγάπη ειλικρινή και μας ευχήθηκε ΠΑΝΩ ΑΠ΄ ΟΛΑ ΥΓΕΙΑ!! «Συνήθως το λέμε χωρίς να το εννοούμε, όμως εγώ πλέον ξέρω ότι αυτό είναι το σπουδαιότερο στη ζωή μας» μας είπε! Και είχε τόσο μα τόσο δίκιο!!...


Θυμηθήκαμε τα χρόνια που πέρασαν, τις δυσκολίες και την ψυχική φθορά της δουλειάς μας, τη ζωή που κύλησε μέσα από τα δάχτυλά μας σαν το νεράκι μιας δροσερής πηγής και χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Την πίκρα που όλοι μας κάποιες φορές νοιώσαμε από αδικίες που μας έγιναν!

Αναπολήσαμε τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας, τους έρωτες, τα όνειρά μας που ξεμάκρυναν πια και πέρασαν στη σφαίρα του απραγματοποίητου!
Οι περισσότεροι μέσα στο άγχος και την πίεση της δύσκολης πραγματικά δουλειάς μας, είδαμε τις οικογένειές μας να μεγαλώνουν χωρίς να αντιληφθούμε το σταδιακό βλάστωμα των παιδιών μας που κάποια στιγμή στάθηκαν ενήλικοι ίσως πλέον άνθρωποι δίπλα μας και εμείς ακόμη ψάχνουμε τα βρέφη και τα παιδιά που ποτέ δεν χαρήκαμε τότε που έπρεπε!!


Και εγώ σήμερα περισσότερο από ποτέ, ίσως ήταν και το ουζάκι, αναπόλησα αυτό το απροσδιόριστο, το κάτι στη ζωή μας που πάντα το ζητάμε και ποτέ δεν το φθάνουμε και που πάντα νοιώθεις ότι όσο το επιδιώκεις τόσο μένει ανεκπλήρωτο…

Θυμήθηκα τους στίχους του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη γι΄ αυτή την αίσθηση του ανεκπλήρωτου που νομίζω ότι ζωγραφίζουν τέλεια αυτό το πικρό και συνάμα ηδονικά βασανιστικό αίσθημα του απροσδιόριστου κάτι, που φαντάζει τόσο μακρινό και θολό ενώ κυριεύει το μυαλό και την ψυχή σου και δυναστεύει την ευτυχία σου!!
Τι είναι λοιπόν αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου ονείρου και της ανεκπλήρωτης επιθυμίας μας;




Ένα φεγγάρι ολόχρυσο
Που λάμπει μέσα στη νυχτιά
Τίποτε άλλο!
Μια φωνή που γροικιέται
Μέσα στο σάλο
Τίποτε άλλο!
Πέρα μακριά
Ένα σινιάλο βαποριού που φεύγει
Τίποτε άλλο!
Και μέσα στην ψυχή μου
ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟ...
Τίποτε άλλο!!
.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

ΑΝΘΡΩΠΙΑ!! Λέξη άχρηστη και άδεια! Ούτε μια στάλα πια!! Μονάχα ανθρώπινα ρημάδια!!



Η γη μας είναι χαμένη ανάμεσα στ΄ άστρα κι οι άνθρωποι πάνω της ξένοι ο ένας για τον άλλο! (Μενέλαος Λουντέμης).

Η καθημερινότητά μας κατακλύζεται πλέον από μία μαύρη και απελπιστικά απογοητευτική ειδησεογραφία: Ακρίβεια, μισθοί πείνας, ανεργία, ο επικείμενος νόμος για την άρση της ανωνυμίας των bloggers, τα δύο αγοράκια που χάθηκαν στην Ορεστιάδα, ο γάμος ομοφυλοφίλων, ο γυιός των ηθοποιών και τα ναρκωτικά και σήμερα και η δολοφονία του Σεργιανόπουλου. Και οι εισαγγελείς ψάχνουν να βρούν την παράβαση καθήκοντος που τυχόν έκανε ο Δήμαρχος της Τήλου και σφυρίζουν αδιάφορα για τους λογαριασμούς στην Ελβετία της Μάρκου και για το ποιο κόμμα πήρε τις μίζες της SIEMENS.
Νομίζω ότι πλέον πήραμε το δρόμο χωρίς επιστροφή! Στη ζωή μας φέραμε μόνιμο φθινόπωρο και μαρασμό… Παρακολουθούμε αμήχανοι όσα γίνονται, ανίκανοι να αντιδράσουμε, βολεμένοι στη φτώχεια των «ανέσεων» της μίζερης ζωής μας! Είμαστε ευτυχισμένοι αν κανείς δεν μας ταράξει την ησυχία μας όταν μετά από ατέλειωτες ώρες «δουλείας» και όχι δουλειάς, επιστρέψουμε στον καναπέ μας έτοιμοι να καταπιούμε όλα τα σκουπίδια της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στην εικονική πραγματικότητα του internet.

Τέτοιες μέρες στο νου μου έρχονται οι σκέψεις του Μενέλαου Λουντέμη:
«Είναι δύσκολο να υποφέρει κανείς τη ζωή το φθινόπωρο, την εποχή του μαρασμού και του θανάτου! Μέρες τεφρές, ουρανός χωρίς ήλιο, που κλαίει, νύχτες σκοτεινές, το παραπονετικό θρήνημα του αγέρα κι οι φθινοπωρινοί ίσκιοι -ίσκιοι σκοτεινοί και μαύροι –όλα αυτά ξυπνούν μέσα στον άνθρωπο σύννεφα από πένθιμες σκέψεις και γεμίζει η ψυχή του από μυστηριώδη φρίκη για τη ζωή αυτή, όπου όλα είναι εφήμερα, όλα συμβατικά, γεννιέται κανείς, υποφέρει, πεθαίνει… Γιατί; Για ποιο σκοπό;;».

Μέσα σε τούτη την τρομερή τερατούπολη, την Αθήνα όπως και σε κάθε μεγαλούπολη του πολιτισμένου κόσμου μας, οι άνθρωποι μοιάζουν μηχανικά, άψυχα ρομπότ, που κινούνται σ΄ ένα χάος από τσιμέντο και άσφαλτο. Οι ματιές πια δεν καθρεφτίζουν παρά μια παγωμένη ψυχή, γεμάτη αγριάδα και κάποτε απελπισία!
Δεν υπάρχουν μήτε φίλοι. Μόνο αναγκαστική, τυπική επαφή εξωτερικών σχέσεων και τίποτε πιο βαθύ!
Εκατομμύρια ανθρώπινα ομοιώματα βαδίζουν στους βρωμερούς δρόμους, που αλλοίμονο μάταια κάποια μαραζωμένη ακακία προσπαθεί να στολίσει! Μάταια πράγματι!
Δεν καταφέρνει παρά να κάνει πιο θλιβερό το θέαμα και φαντάζει εκεί σαν ένα τραγικό απομεινάρι της ζωής που άλλοτε την πλημμύριζε!
Ένα ανθρώπινο ομοίωμα και εσύ σαν όλα τα άλλα αισθάνεσαι το αναπόφευκτο τέλος και το ολοκληρωτικό πια πάγωμα της ψυχής σου. Τι δυστυχία αλήθεια…



Μάταια πολεμάς με νύχια και με δόντια να κρατήσεις έστω και ένα κομμάτι του εαυτού σου ζωντανό! Δειλά απεγνωσμένα σέρνεσαι δίπλα σ΄ εκείνους που πιστεύεις πως ακόμη μένουν άνθρωποι και ζητιανεύεις λίγη από την ανθρωπιά τους!
Όμως μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή ανακαλύπτεις πως γελάστηκες και γελιέσαι συνέχεια.
… Δεν έμεινε πια πάνω στη γη μας ούτε μια σ τ ά λ α α ν θ ρ ω π ι ά ς!!!
Νοιώθεις χαμένος σε μια έρημο, γεμάτη ανθρώπινα σκιάχτρα και εκεί που ξάφνου νομίζεις πως διέκρινες κάποιο ζωντανό άνθρωπο μόλις φθάσεις κοντά του και ζητήσεις να ζεσταθείς στη ματιά του αντικρίζεις ένα βλέμμα παγωμένο, νεκρό που σε κοιτά χωρίς να σε βλέπει!
Πίκρα και απογοήτευση! Αθήνα καταδικασμένη πόλη!
Σε λίγο θα γίνεις ένα νεκροταφείο δυστυχισμένων ψυχών!
Μάταια θα ζητά κανείς ένα συντροφικό χέρι για ν΄ ανηφορίσει το τραχύ μονοπάτι. Όλοι θα βαδίζουμε μόνοι μας. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Τα κουφάρια μας ίσως ν΄ αγγίζουν πότε-πότε μα οι καρδιές μας δεν πρόκειται ποτέ ν΄ ανταμώσουν.
Θα βαδίζουν σε δρόμους παράλληλους που δεν ενώνουν πουθενά κι η αποξένωση κι η μοναξιά θά ναι πια όλη μας η ζωή!!

.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!