Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Γίνεται και καλύτερα, κύριοι, τολμείστε!!

Μας μιλούν για οικονομική κρίση, και εξαγγέλλουν μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Ένα από αυτά, για να μη γκρινιάζουμε ότι τα μέτρα χτυπούν, όπως πάντα, τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες, εξάγγειλε ο Φίλιππος Πετσάλνικος, για μείωση των δαπανών της Εθνικής Αντιπροσωπείας μας, δηλαδή της Βουλής, κατά 1,5%. Διάβασα λοιπόν ένα πολύ ωραίο άρθρο του Γιώργου Μασσαβέτα που προτείνει κάτι πολύ καλύτερο.
Διαβάστε το:


"Πειράζει να υπάρχει και κάποιος που ...δεν βολεύεται; Που επιμένει να ζητάει κάτι περισσότερο όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κυριαρχείται από το πνεύμα «ε, κάτι είναι και αυτό»;
Πάρτε για παράδειγμα τη μείωση δαπανών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, κατά 1,5 %, που αποφάσισε ο νέος πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Χαιρετίσθηκε ως ένα θετικό βήμα ανταπόκρισης του κοινοβουλίου στις επιταγές της οικονομικής συγκυρίας. Τονίσθηκε ιδιαιτέρως ότι είναι η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση, που η Βουλή μειώνει τις δαπάνες της. Στην πραγματικότητα αν η νέα εξουσία θέλει να «βγάλει ξίγκι» από τη Βουλή, δεν έχει παρά να προχωρήσει, με το νέο εκλογικό νόμο που ετοιμάζει, στη μείωση του αριθμού των Βουλευτών.
Το Σύνταγμα αφήνει πλήρη άνεση προς τούτο, αφού δεν επιτάσσει ακριβή αριθμό αλλά θέτει μόνο οροφή (όχι πάνω από τριακόσιους) και δάπεδο (όχι λιγότερους από διακόσιους). Δεν μπορεί να λειτουργήσει το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα με λιγότερους εθνοπατέρες; Τι γίνεται αλλού;

Διαβάστε όλο το άρθρο στην εφημερίδα:
"ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ" Μυτιλήνης.

Και πείτε μου: Συμφωνείτε??

.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΗΣΑΠ: Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αγανακτισμένων Πολιτών!!

Δεν ταξιδεύω συχνά με τα ΜΜΜ, αλλά όταν ταξιδεύω τα νεύρα μου τσατάλια!!
Προχθές το πρωί λοιπόν, επιστρέφοντας από Πανόρμου, πήρα το Μετρό και κατέβηκα Μοναστηράκι για να πάρω τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο για Κάτω Πατήσια. Μέχρις εδώ όλα θαύμα!!
Στο σταθμό στο Μοναστηράκι, λοιπόν περίμενα... περίμενα... Κάποτε, μετά από ένα τέταρτο, εδέησε να φανεί ο συρμός.
Ο κόσμος μιλιούνια... Εν τω μεταξύ στην αποβάθρα, δεν λέω, μας είχαν ωραία μουσική,(πολιτισμένα πράγματα) για να χαλαρώνουμε όπως φαίνεται, μην ορμήξουμε και πνίξουμε τους σεκιουριτάδες ή τις καθαρίστριες, που περιφέρονταν κι αυτοί στην αποβάθρα..
Και το μικρόφωνο ειδοποιούσε "προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας"...
Όσοι έχετε βρεθεί εκεί θα έχετε δει να χάσκει ένα πελωριο κενό έτοιμο να καταπιεί το πόδι σας... την ώρα που σηκώνετε το μετέωρο ... βήμα σας, για να μπείτε στο βαγόνι, και από την άλλη να μας ενημερώνουν ότι ο συρμός δεν λειτουργεί μεταξύ των σταθμών Ταύρου και Παλαιού Φαλήρου, λόγω έργων...

Ξεκινήσαμε... φθάσαμε Ομόνοια.. κάναμε στάση, περιμένω να ξεκινήσουμε, μα που?
Ένα τέταρτο παρακαλώ στην Ομόνοια... συνεχίσαμε Πλατεία Βικτώριας... ευτυχώς εκεί σταθήκαμε μόνον ...5 λεπτάαα!! και μετά φθάσαμε στο σταθμό Αττική!
Εκεί να σας είχα... άλλο ένα τέταρτο και το αίμα μου να κοχλάζει έτοιμο να ζεματίσει το σύμπαν!!! Περάσαμε Αγιο Νικόλαο, άλλα 5 λεπτά και επιτέλους κατέβηκα τρέχοντας, στο σταθμό Κάτω Πατησίων... με τη σκέψη ότι εκεί θα κάναμε άλλο ένα τέταρτο και νοιώθοντας υπερτυχερή που γλύτωσα από αυτόν τον εφιαλτικό εγκλωβισμό μου σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς που είχε μετατραπεί σε Μέσο Μαζικής παράνομης κατακράτησης παστωμένων ανθρώπων, ημεδαπών και αλλοδαπών!!!
Κάποιος που ρώτησα, μου είπε ότι αυτό γίνεται γιατί περιμένουν να περάσει ο συρμός της αντίθετης κατεύθυνσης σε ορισμένα σημεία που λειτουργεί μόνο μία γραμμή τροχιάς.

Δεν λέω, πρέπει να γίνουν τα έργα και αυτό είναι ένα πρόβλημα!
Αλλά σε πόσο χρόνο πρέπει να γίνουν?
Το πρόβλημα αυτό μου είπαν ότι υπάρχει από τον περασμένο Μάη. Καλύτερα να έκλειναν τελείως τον ΗΣΑΠ για ένα δύο μήνες, και να πλάκωναν να τελείωναν τα έργα, παρά αυτό το χάλι που κοντεύει να στείλει το μισό πληθυσμό της Αθήνας στο τρελλοκομείο!
Πριν τις εκλογές, έβαζαν μου είπαν τοπικά δρομολόγια ανάμεσα στους σταθμούς που λειτουργούσαν, για πιο πυκνές διαδρομές...
Τώρα όμως, τα έκοψαν αυτά και έτσι ο ηλεκτρικός πάει αγκομαχώντας...

Ρωτώ υπάρχει κάποιος να μας πει γιατί έκοψαν τα ενδιάμεσα τοπικά δρομολόγια?

Αληθεύει ότι ήταν απαίτηση των συνδικαλιστικών οργάνων των μηχανοδηγών και χειριστών, που τώρα δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούνται όλοι, λόγω της αραίωσης αυτής των δρομολογίων, και δουλεύουν εκ περιτροπής περίπου 2-3 μέρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες κάθονται και πληρώνονται??

...

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Είναι όμορφο να καμαρώνεις το ταλέντο των παιδιών σου....

Η Εύα μας, η μικρή κόρη της πολυαγαπημένης δεύτερης μου ξαδέλφης, μα πάνω απ' όλα καρδιακής μου φίλης, από μικρά παιδιά, θα μας παρουσιάσει πάλι μερικά από τα αριστουργήματά της...

Η Ρένα παντρεύτηκε πολύ μικρή και μέχρι τα 20 της είχε κάνει και τις δύο κόρες της.
Εγώ λίγο μικρότερή της, ανύπαντρη τότε, έβλεπα τα δύο βλασταράκια της να μεγαλώνουν, σχεδόν μαζί μ' αυτήν.
Υπέροχες στιγμές σε κοινές εκδρομές και γλέντια και να κυνηγάμε τα δύο ατίθασα μωρά κι η Ρένα να προσπαθεί από τη μία να είναι μάνα και από την άλλη ένα κοριτσάκι κι αυτή, που διψούσε για τόσα πολλά στη ζωή της!!


Θαυματουργά τα χεράκια της μαμάς, με υπέροχα χειροτεχνήματα, από ζωγραφική, αγιογραφίες, ψιφηδωτά, σκαλιστά, ό,τι μπορείς να φανταστείς τα σκάρωνε και τα σκαρώνει απίστευτα!!!
Το σπίτι της για μένα ήταν ο χώρος των θαυμάτων.
Δεν μπορούσε λοιπόν αυτή η μάνα να μη βγάλει ένα εφάμιλλο ή και ανώτερό της ταλεντάκι!!


Σήμερα η Εύα μας, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, μανούλα κι αυτή μιας υπέροχης κόρης, εκφράζεται και δημιουργεί πάνω στους καμβάδες της, που τους μεταμορφώνει σε ονειρικές εικόνες, εξαϋλωμένες και αιθέριες σαν σε παραμύθι...
Δεν θα μιλήσω άλλο γι' αυτήν.
Σας αφήνω να τη γνωρίσετε μέσα από τα έργα της...

Όσοι πιστοί φίλοι της τέχνης και της ζωγραφικής, προσέλθετε...
Σίγουρα θα αποζημιωθείτε, από αυτά που θα δείτε...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Εύα μου!!!!


Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Είναι δυνατόν?? Μέσα σε κρατικό νοσοκομείο??


Ομαδικά όργια σε νοσοκομείο της Αθήνας


Τη στιγμή που τα νοσοκομεία μας, πνέουν τα λοίσθια λόγω ελλείψεως χρημάτων,

τη στιγμή που αν σου τύχει να νοσηλευτείς πρέπει να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου για αποκλειστικές νοσοκόμες, νύχτα και μέρα...

Αυτή τη στιγμή, το προσωπικό που προσλήφθηκε και πληρώνεται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους ασθενείς νοσηλευόμενους, επιδίδεται σε όργια μέσα στο χώρο εργασίας, σε απόσταση αναπνοής από κάποιους έρημους ανθρώπους, που η μοίρα τους έρριξε στο κρεβάτι του πόνου και βιώνουν αν δεν έχουν χρήματα, για αποκλειστική νοσοκόμα, την απόλυτη εγκατάλειψη...

Εκείνοι από λειτουργοί της υγείας, κατάντησαν ζώα της απόλυτης κατάπτωσης και της πλήρους εξαχρείωσης!!
Και τολμούν να υποβάλλουν και μηνύσεις και να ζητούν την τιμωρία των συνεργατών και συνεργών τους, πορνοπρωταγωνιστών!!!

Δεν το πιστεύω πιαααα!!!
Ποιός θα δώσει τέλος σ' αυτή την απόλυτη εκμηδένιση κάθε ηθικής αξίας και κάθε αξιοπρέπειας, που βιώνουμε??
.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

17 Νοέμβρη: Ξεθωριασμένες φωτογραφίες, μνήμες και απολογισμός...

Ξεθωριασμένες φωτογραφίες από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1974, καταχωνιασμένες στο χρονοντούλαπο της ζωής μου, ανασύρθηκαν σήμερα, μαζί με τις όχι ξεθωριασμένες μνήμες μου...

Ο πρώτος κατάλογος των νεκρών, αναρτημένος στα κάγκελλα, όπου χιλιάδες κόσμου, τότε εναπόθεταν λουλούδια και καρφίτσωναν ποιήματα...

Τα πρώτα στεφάνια, στη μνήμη αυτών που χάθηκαν... και που κανείς δεν ήξερε αν ήταν οι άνθρωποι της διπλανής του πόρτας...

Δεν ξέρω αλλά, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κάτι με βαραίνει, κάτι δεν μ' αφήνει να γράψω, να εκφράσω όλα όσα ένοιωσα τότε, παιδί ακόμη και όλα όσα νοιώθω σήμερα...
Ίσως γιατί σήμερα νοιώθω προδομένη... ίσως γιατί σήμερα κατάλαβα ότι κι αυτοί που τότε θυσιάστηκαν προδόθηκαν...

Κάποιοι λένε ότι το "Πολυτεχνείο" ήταν ένα ακόμη στημένο παιχνίδι του συστήματος και της Αμερικής, για τους δικούς τους σκοπούς, για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Ιωαννίδη και την εφαρμογή του σχέδιου Αττίλα 1 και 2, που δεν το αποκλείω, πλέον, σήμερα...

Όμως εγώ, αυτή τη μέρα, θα τιμώ αυτούς τους ονειροπόλους, που ακόμη κι αν παρασύρθηκαν σ' αυτό το παιχνίδι, πίστεψαν στο όραμα της δημοκρατίας και στην κατάλυση του πλέον χουντικού και αιμοσταγούς δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα και έτρεξαν, χωρίς να σκεφτούν τον κίνδυνο να ενωθούν με τις φωνές που απαιτούσαν τότε δημοκρατία!
Όπως και να γίνει, μπορεί να είμασταν παιδιά τότε, όμως θυμόμαστε πως βίωσαν οι γονείς μας την επταετία αυτή!!
Αυτό τιμώ εγώ σήμερα, και θα το τιμώ για πάντα!
Χωρίς να θεωρώ ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι αληθινή δημοκρατία και χωρίς να αρνούμαι ότι πολλοί ...αρχιαριστεροί εξαγόρασαν τους αγώνες και τη θυσία των άλλων, με τις χρυσές καρέκλες τους!!

Κάθε τέτοια μέρα αναλογίζομαι: Υπάρχει σήμερα δημοκρατία ή έμεινε λέξη χωρίς περιεχόμενο?

Φοβάμαι ότι το πανίσχυρο, σύγχρονο κατεστημένο σύστημα, μόνο δημοκράτες δεν εκκολάπτει και δεν ανέχεται. Ελέγχει τον κοινωνικό κορμό και κατευθύνει τους νέους ανθρώπους στο συμβιβασμό, στην υποταγή, στην εξουθένωση. Δεν ανέχεται αντιστάσεις και ελεύθερα φρονήματα.
Μας θέλει όλους γονατιστούς, προσκυνητές της εξουσίας του.

Πολλοί έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πια τις πολυμήχανες αυτές μεθοδεύσεις του συστήματος, που περισφίγγει τις δαγκάνες του, γύρω από την ιδέα μιας "νέας τάξης πραγμάτων", με στόχο την αναγκαστική καθιέρωση μιας παγκόσμιας εξουσίας, όπως αυτής που διέλυσε πρόσφατα την περιοχή των Βαλκανίων, προσπαθώντας να επιβάλει μια αναδιάταξη στο χώρο αυτό και την επιβολή μιας ουδέτερης και άχρωμης θρησκείας, από ένα κράμα όλων των θρησκειών, πετυχαίνοντας τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, της οικονομίας, όπου όλοι και όλα θα εξαρτώνται από κεντρικούς μηχανισμούς και κατευθυνόμενες διαδικασίες.

Συμπέρασμα: Ούτε ήθος, ούτε δημοκρατία υπάρχει πια σήμερα, στο σύγχρονο κόσμο και προπαντός στην Ελλάδα. Μόνο μια ψεύτικη βιτρίνα, διαφημιστική όπου με ένα αισχρό και φασιστικό τρόπο ανελεύθερης δημοκρατίας, ο οικονομικά ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του στην κατανάλωση και ο καταναλωτής πληρώνει τα έξοδα της δουλείας του!
Ας μη ξεγελιώμαστε από κάποια μεμονωμένα φαινόμενα δημοκρατικής λειτουργίας ή και ελεύθερης έκφρασης που επίτηδες τα επιτρέπουν και τα ανέχονται οι μεγάλοι εξουσιαστές για να παραπείθουν, όπως κάποιες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες στους δρόμους, κάποιες ελεγχόμενες ίσως κινητοποιήσεις από εγκάθετους εργατοπατέρες ή ακόμη κάποια "ελεύθερη έκφραση" που μπορεί να παραποιεί κι αυτή τα γεγονότα και να μεθοδεύει το "πελατειακό σύστημα" σχέσεων, μεταξύ ψηφοφόρων και κομμάτων, ώστε η συναλλαγή να συντηρεί τη δημοκρατική επίφαση.
Αν βρεθεί ποτέ αληθινή δημοκρατία και αληθινοί δημοκρατές, τότε το πολιτικό ήθος θα γεννηθεί μόνο του. Μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε όλοι να γίνουμε δημοκράτες, αρχίζοντας τουλάχιστον από τον εαυτό μας, σεβόμενοι εαυτούς και αλλήλους...

Το χρωστάμε στη μνήμη αυτών που χάθηκαν τότε... το χρωστάμε στον εαυτό μας, που τότε πιστέψαμε στο όραμα... το χρωστάμε στα παιδιά μας... που τους επιφυλάξαμε ένα σκοτεινό μέλλον...
.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Η αρχή του κενού...



Το βίντεο αυτό, που μου έστειλε η roadartist γέννησε τις παρακάτω σκέψεις μου.

Πάνε χρόνια τώρα που νοιώθεις σαν παγιδευμένο ζώο σ' ένα κλουβί σιδερένιο.
Πάνε χρόνια τώρα που η ζωή σου η ίδια σε πνίγει σαν μια θηλειά γύρω στο λαιμό σου.
Ψάχνεις το κενό, αυτό που θα σου δώσει τη δυνατότητα να πάρεις την ανάσα της σωτηρίας σου, αλλά μάταια...
Γύρω σου όλα κλειστά, γεμάτα ασφυκτικά, ξέχειλα μέχρι θανάτου, δεν σου αφήνουν χώρο ούτε να σκεφτείς, ούτε να αισθανθείς, ούτε καν να κινηθείς!

Γιατί άφησες τον εαυτό σου να πνιγεί μέσα σ' όλη αυτή τη σαβούρα των πραγμάτων και των συναισθημάτων?
Θυμάσαι? από παιδί σου άρεσε πάντα η τέλεια τάξη, όλα στη θέση τους, τίποτε άχρηστο, τα πάντα λαμπερά και καινούρια ή μόλις ανακαινισμένα, τοποθετημένα στα συρτάρια τους ή στα ράφια τους με γεωμετρική ακρίβεια και με αληθινή αισθητικότητα...
Τα ρούχα σου, τα βιβλία σου, τα παιχνίδια σου παλιότερα, πάντα σωστά επιλεγμένα, ανανεωμένα όταν έπρεπε, ακουμπησμένα στο χώρο τους που πάντα είχε ένα κενό, γιατί πάντα ήθελες να φέρνεις το καινούριο στη ζωή σου... να την ομορφαίνεις με απλά, μικρά και ταπεινά, αλλά αναγκαία και χρήσιμα πράγματα...
Έτσι και στη ζωή σου... πάντα προσπαθούσες να τη γεύεσαι με μέτρο, σύνεση και συγκρατημένο αίσθημα και ποτέ με απληστία, γιατί φοβόσουν μη τη χορτάσεις, μη την μπουχτίσεις και σιχαθείς!!

Τα χρόνια σε άλλαξαν και ξεθώριασες και εσύ, όπως τα άχρηστα πράγματα της οικοσκευής σου και τα άχρηστα ρούχα της ντουλάπας σου.
Άφησες να γεμίσουν τα κενά σου με άχρηστες σαβούρες και άχρηστα συναισθήματα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν... που δεν έφθαναν για να πληρώσουν το άδειο της ζωής σου!

Και σήμερα κατάντησες πνιγμένη σε ένα σπίτι έτοιμο να παραδοθεί στη φθορά, μαζί με όσα άψυχα το κατακλύζουν.
Κατάντησες να ανέχεσαι να σε φυλακίζουν οι άλλοι, να ανέχεσαι να ζεις τη δική τους ζωή, να έχεις τη δική τους αταξία και σαβουροσύνη, νυχθημερόν μέσα στη ματιά σου, και να προσπαθείς μάταια να ξεθολώσεις το βλέμμα σου, από τη σκοτεινιά του ανύπαρκτου κενού, που δεν άφησαν για σένα και που μάταια αναζητάς για να χωρέσεις πάλι τα όνειρά σου, να χωρέσεις πάλι τα συναισθήματά σου, να συναντήσεις το καινούριο που μια ζωή αναζητάς... και που σου είπαν ότι δεν υπάρχει...
Κι εσύ έπαψες να το γυρεύεις... αυτό το απροσδιόριστο κάτι που πάντα αισθανόσουν ότι πλανιέται στον αέρα που ανασαίνεις... πως είναι εκεί και περιμένει να του αφήσεις χώρο για να μπει στη ζωή σου και να γεμίσει την ψυχή σου...
Μα εσύ πια είσαι φορτωμένη με ανείπωτα βάρη, γεμάτη με ανείπωτες έγνοιες και με όλα τα άχρηστα του κόσμου, έτσι που σήμερα δεν σου έμεινε χώρος, ούτε για να αποθέσεις τη σκιά του απροσδιόριστου αυτού κάτι, που μια ζωή ήθελες να περιμένεις... και που δεν είναι

"τίποτε άλλο" από

Ένα φεγγάρι ολόχρυσο
που λάμπει μέσα στη νυχτιά
τίποτε άλλο

Μια φωνή που γροικιέται
Μέσα στο σάλο
Τίποτε άλλο!

Πέρα μακριά
Ένα σινιάλο βαποριού που φεύγει
Τίποτε άλλο!

Και μέσα στην ψυχή μου
ένα παράπονο μεγάλο
Τίποτε άλλο!

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Το δίκιο του νεκρού Αλέξανδρου δεν μας αφορά??

"Οχι στη Χαλκίδα η δίκη για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο"


Στη Χαλκίδα έλαχε ο κλήρος να εξελιχθεί στη σκηνή του Δικαστικού της Μεγάρου, η τελευταία πράξη του δράματος της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου.

Εκεί θα έπρεπε όλοι να περιμένουμε να παιχτεί η πράξη της κάθαρσης και να επέλθει η λύτρωση! Η λύτρωση για τη μάνα του παιδιού αυτού, η λύτρωση για τον πατέρα του, τους συγγενείς του, τους καρδιακούς του φίλους, η λύτρωση για όλους εμάς που επιμένουμε να ψάχνουμε ίχνη δικαιοσύνης σ' αυτή την έρημη χώρα!
Κι όμως η πόλη της Χαλκίδας δεν τη θέλει αυτή την τελευταία πράξη, στη δική της σκηνή!
Αρνείται να πάρει το ρίσκο, αρνείται να διακινδυνεύσει την ησυχία των πολιτών της, τις περιουσίες τους, την ίδια τους τη ζωή ακόμη! Δεν ξέρω σε άλλες εποχές τι θα έκαναν οι πολίτες! Δεν ξέρω αν θα υπολόγιζαν το κόστος να αναμετρηθούν με το τέρας της ψευτοεπαναστατικής καταστροφικής μανίας των μπαχαλάκηδων ή θα άνοιγαν την αγκαλιά τους να δεχθούν τον πόνο της μάνας που περιμένει δικαίωση για το αίμα του γυιού της και θα ήταν έτοιμοι να διαφυλάξουν με κάθε κόστος την ορθή εκδίκαση της υπόθεσης αυτής, διακινδυνεύοντας όχι μόνο ζημιές αλλά και την ίδια τους τη ζωή ακόμη!
Που πήγαν οι ήρωες, σ' αυτό τον κόσμο? Που πήγαν οι ήρωες σ' αυτή τη Χώρα?

Τι αξία έχουν οι υλικές ζημιές, μπροστά στη ζωή ενός 15χρονου παλληκαριού, σχεδόν αμούστακου ακόμη??

Τι Χριστούγεννα θα έκαναν αυτοί, αν ήταν το δικό τους παιδί?? Αναρωτήθηκαν??

Για σένα Αλέξανδρε...
μερικοί στίχοι, που η καρδιά μου ένοιωσε τη νύχτα της δολοφονίας σου...

Ένα παιδί απόψε βγήκε
στων ονείρων του
τη στράτα να βαδίσει
Του ‘παν πως τα θηρία
που στη Χώρα αυτή
τη ζωή μας δυναστεύουν
αυτό μπορούσε να νικήσει!!
Ένα παιδί νεκρό!
Γιατί αλήθεια;;
.........
Ποιοι δόλωμα το έστειλαν
στων αιμοβόρων λύκων τα νύχια;
Τι έφταιξε;
Ποιοι έφταιξαν;;
Τα παιδιά δεν φταίνε πάντως!!
Έκλεισες τα μάτια Αλέξανδρε-Ανδρέα
σαν να πήγαινες για ύπνο!
Ύπνο σύντομο, γλυκό
με την προσμονή της μέρας
που ονειρεύτηκες πως έφθανε!
Στην προσδοκία σου απάντησε
με τρόπο τραγικό
ο ξερός των όπλων κρότος!!
Άραγε στο ζοφερό
που γύρω σου απλώθηκε σκότος
εσύ ξεχώρισες την ευχή
κι ελπίδα του λαού
για ένα ξημέρωμα φωτεινό;;
ή της θυσίας σου
είδες να χάνεται άδικα ο πόνος;;;
.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!