Διαβάζοντας το σημερινό ποστ του Γεράσιμου μου ήρθαν πάλι στο μυαλό μου πολλές σκέψεις για το τι είμαστε, που πηγαίνουμε, αν υπάρχουμε μετά το θάνατο και όλα όσα βασανίζουν την ανθρωπότητα αιώνες τώρα και φυσικά βασανίζουν και την αφεντιά μου.
Τότε που ο χρόνος περίσσευε για να φιλοσοφώ και να σκέφτομαι διάβαζα ανάμεσα σε άλλα και το βιβλίο "Θρησκειολογία και Ψυχολογία" του Κάρλ Γιούνκ.
Εκεί ο συγγραφέας προσπαθεί ν΄ αποδείξει ότι η τάση του ανθρώπου να στρέφεται προς το θείο είναι αρχέτυπη, (καλούπι) πάνω στο οποίο έχουμε φτιαχτεί.
Θα πίστευα ακόμη ότι ίσως όλα αυτά είναι μόνο δημιουργήματα του εγκεφάλου μας και τίποτε περισσότερο αν πριν δυόμισυ περίπου χρόνια δεν είχα μία φοβερή ονειρική εμπειρία που με συγκλόνισε και ανέτρεψε τις μέχρι τότε πεποιθήσεις μου: Θέλω να σας τη διηγηθώ, ίσως και κάποιος άλλος να είχε παρόμοια, ή ίσως κάποιος να ξέρει να μου την εξηγήσει.
Λοιπόν μόλις είχε χαθεί ο 19χρονος γυιός του αδελφού του άνδρα μου σε τροχαίο δυστύχημα και μετά την κηδεία είχα τόσο πολύ συγκλονιστεί που νόμιζα ότι εκεί σταματούσε ο χρόνος και η ζωή για την οικογένειά μας. Έπεσα να κοιμηθώ σε έναν ύπνο βαθύ, άρρωστο θα έλεγα, χωρίς ξεκούραση. Ξαφνικά βλέπω τον εαυτό μου να ψάχνω να βρω την κόρη μου που την είχα χάσει. Τη βλέπω σε ένα περιφραγμένο με συρματόπλεγμα γήπεδο, να φορά γαλάζια μπλούζα και να παίζει με ένα αγόρι. Προσπάθησα να πάω κοντά τους αλλά το συρματόπλεγμα με εμπόδιζε. Κάπου βρέθηκε μία σκάλα που την κατέβηκα ελπίζοντας να βρω δίοδο για να περάσω μέσα στο γήπεδο. Βρέθηκα σε ένα υπόγειο όπως των εμπορικών κέντρων, με καταστήματα που μόλις είχαν κλείσει, με χαμηλωμένα φώτα και άνθρωποι, πολλοί με αχνά σκούρα κουστούμια ανέβαιναν μία ξύλινη σκάλα σαν κυλιόμενη. Έτρεξα και εγώ εκεί για να προλάβω να ανέβω μαζί τους πριν κλείσει το υπόγειο. Κάποια στιγμή βρέθηκα ν΄ ανεβαίνω μόνη μου, ψηλά μέσα στον ουρανό και σαν να βρέθηκα σε ένα καλάθι γερανού και με προσπάθεια προσπαθούσα να στηριχθώ για να μην πέσω σε έναν ωκεανό που έχασκε από κάτω. Ο γερανός με ακούμπησε πάνω σε ένα περβάζι παραθύρου με παντζούρια γαλλικά και κουρτίνες άσπρες. Πήδηξα μέσα σε ένα δωμάτιο με δύο κρεββάτια δεξιά και αριστερά στον τοίχο, στρωμμένα μέχρι κάτω με κατάλευκα σεντόνια, ατσαλάκωτα.
Ένας ξερακιανός τύπος, με κουστούμι υπηρέτη σε πύργο, (γιλέκο και παπιγιόν) σφουγγάριζε το πάτωμα που ήταν μαύρο - άσπρο πλακάκι, (τύπου σκάκι). Ένας ήλιος χρυσαφένιος έμπαινε από το παράθυρο και το πάτωμα στέγνωνε σχεδόν αμέσως. Κάθησα με προσοχή στο προσκέφαλο του ενός κρεββατιού και τότε παρατήρησα ότι στα πόδια του κρεββατιού μόλις είχε έρθει και είχε καθίσει ένας άγνωστος σε μένα άνδρας, εύσωμος με σγουρά καστανά μαλλιά, γκρί κουστούμι και άσπρο πουκάμισσο.
Γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει "...εμένα που με βλέπεις είμαι μόνον 48 ετών...".
Τη στιγμή εκείνη με ξύπνησε ο άνδρας μου. Είχε ξημερώσει.
Διηγήθηκα το όνειρο στον κουνιάδο μου, το ίδιο βράδυ στις ατέλειωτες συζητήσεις που τότε κάναμε για παρηγοριά πρώτα των γονιών του παιδιού και ύστερα δική μας. Τότε ο κουνιάδος μου μου είπε ότι 48 ετών ήταν ένας πολύ αγαπημένος φίλος τους που είχε χαθεί πρόσφατα και δέκα μέρες πριν το δυστύχημα του παιδιού ήταν τα "σαράντα" του.
Η περιγραφή που μου κάνεις ταιριάζει με αυτόν, μου είπε.
Αν σου δείξω φωτογραφία θα τον γνωρίσεις;
Και βέβαια του λέω. Ήταν τόσο καθαρά τα χαρακτηριστικά του, όταν τον είδα, πράγμα σπάνιο στα όνειρα όταν βλέπουμε αγνώστους, που και στο δρόμο να τον έβλεπα θα τον γνώριζα.
Ήρθε στο σπίτι του κουνιάδου μου ο αδελφός του θανόντος και μας έφερε φωτογραφία του. Τότε τα 'παιξα!!
Ήταν αυτός που είχε έρθει στο όνειρό μου!! Δεν τον ήξερα, δεν γνώριζα την ύπαρξή του ούτε το θάνατό του. Και όμως τον είδα στον ύπνο μου το βράδυ της κηδείας του ανηψιού μας.
Εδώ σταματά κάθε λογική εξήγηση του τύπου ότι όλα είναι στον εγκέφαλό μας, γιατί αυτός ποτέ δεν ήταν στο δικό μου εγκέφαλο!
Το αστείο είναι ότι η σύζυγος του αδελφού του θανόντος μου είπε όταν τη ρώτησα ότι όταν τον κήδεψαν φορούσε γκρι κουστούμι αλλά σιέλ πουκάμισσο. Την άλλη μέρα όμως μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι η μάννα του, που θυμόταν καλλίτερα τι ρούχα φόρεσε στον άτυχο γυιό της για το τελευταίο του ταξίδι, της είπε ότι του φόρεσε άσπρο πουκάμισο. Δηλαδή αυτό με το οποίο τον είδα εγώ!!!
Που πάμε άραγε όταν πεθάνουμε; Τι ήταν αυτό το δωμάτιο, ψηλά μέσα στον ουρανό; Πως βρέθηκα εγώ εκεί; Μήπως είχα αυτό που λένε εξωσωματική εμπειρία; Και τι είναι αυτό;
Ακόμη περιμένω εξήγηση!!