Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Ένας θάνατος χλωμός, ο ίδιος για όλους, χτυπάει καλύβια των φτωχών, παλάτια βασιλιάδων... Οράτιος

 

Ο πόνος που νοιώθουμε στην ψυχή είναι το μάθημα που μας δίνει η ζωή...(George Bernand Shaw)...
Συμφωνώ... είναι το μάθημα της ζωής που μπορεί και η ίδια η ψυχή μας να έχει προγραμματίσει μέσα στα στάδια της εξέλιξής της...
Όμως ακόμη κι αν είναι έτσι... η απώλεια αγαπημένου προσώπου δεν αντέχεται, ειδικά η απώλεια ενός παιδιού!! Πώς να συμβιβαστείς με την απώλεια ενός παιδιού;;
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας μπορεί να είναι και η άλλη της όψη, όμως μας τρομάζει γιατί μας διδάσκει πως δεν πρέπει να αναβάλλουμε τίποτα για την επόμενη μέρα, καθώς δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει επόμενη μέρα και σημασία έχει η χαρά της στιγμής...

Σήμερα δεν έχω όρεξη να πολιτικολογήσω, κουράστηκα πια να προσπαθώ να ερμηνεύσω όλη αυτή την παράνοια που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό και η είδηση η χθεσινή, γι' άλλη μια φορά ανέτρεψε τις προτεραιότητές μου και αγκίλωσε το κορμί και το μυαλό μου!
Μόλις φθάσαμε στον καλοκαιρινό μας προορισμό... κι όπως πάντα συναντήσαμε αγαπημένους φίλους και συγγενείς για το καλωσόρισμα...
Πρόσωπα ευγενικά, καλωσυνάτα και εγκάρδια,  μα τούτη τη φορά, αφόρητα θλιμμένα...  Λες και το χωριό είχε βουβαθεί...
Τι συμβαίνει;; ρωτήσαμε με εμφανή ανησυχία...
Σε άσχημη μέρα ήρθατε... χθες σκοτώθηκε ο Μ.... το παιδί του Β...... 19 χρονών!!!
Το νέο έσκασε σαν βόμβα στα κεφάλια μας! το κλάμα της κόρης μου γοερό, γιατί ήταν φίλος της, στην παρέα τους μέσα την καλοκαιρινή και λίγο πριν ξεκινήσουμε από Αθήνα είχαν ανταλλάξει μηνύματα στο κινητό, να ειδωθούν μόλις φθάσουμε...
Το παιδί έπαθε σοκ! Είναι δυνατόν!!!!!!!!;;;;; φώναζε... Ψέμματα, είναι ψέμματα, μου λέτε ψέμματα!!!
Κι όμως σαν ψέμα είναι η ζωή μας ολόκληρη... σαν ένα ψέμα πότε εφιαλτικό και πότε γλυκό και αναγκαίο... κι όταν το δείλυ φθάσει τότε κοιτώντας πίσω μας αναρωτιόμαστε: έφθασε το τέλος; αυτό ήταν το ταξίδι; Εκεί σκέφτεσαι άξιζε τον κόπο; κέρδισες κάτι από αυτό το ταξίδι; και τι;;
Κι εκεί κάνεις τον απολογισμό σου και αναρωτιέσαι αν είχες δεύτερη ευκαιρία τι θα διόρθωνες και τι θα ήθελες να ζήσεις που δεν μπόρεσες...
Όμως όταν χάνεται ένα 19χρονο παλληκάρι, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει απολογισμός, δεν υπάρχει καν ...ταξίδι!! Μόνο ένα ΚΕΝΟ ένα απέραντο κενό στο μυαλό και στην καρδιά, αδειάζει κάθε λογική μέσα σου και νοιώθεις μετέωρος στο χάος... αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από έναν σκοπό! Υπάρχει σκοπός για το θάνατο ενός παιδιού; κι αν υπάρχει πώς να τον δεις; που τα μάτια σκοτεινιάζουν και η ψυχή φωλιάζει στην άβυσσο του τρόμου και του πόνου;;



Χθες μου διηγήθηκαν μια άλλη φρικτή μα αληθινή ιστορία:
Το μεγάλο παιδί μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά, με τη δίκυκλη μηχανή του είχε σκοτώσει από αμέλεια, πριν κάμποσα χρόνια ένα 16χρονο κορίτσι. Το σπίτι του κοριτσιού από τότε έκλεισε και μέχρι σήμερα ο πατέρας κυκλοφορεί αξύριστος με γένεια σαν παππάς! πέρασαν τα χρόνια και το μικρότερο παιδί της ίδιας οικογένειας έγινε 21 ετών... Η μηχανή του μεγάλου αδελφού του, μετά το δυστύχημα σάπιζε παρατημένη σε μια αποθήκη... Μέχρι που ο βενιαμίν θέλησε να την επισκευάσει και να τη χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του. Και το έκανε!
Η μηχανή επισκευασμένη και λειτουργική πλέον έτοιμη να εξυπηρετήσει τον οδηγό της ξεκίνησε... Την ίδια πρώτη μέρα της λειτουργίας της, ο νεαρός αναβάτης της εκτράπηκε της πορείας του και στην ξέφρενη και δαιμονική θα έλεγα εγώ πλέον εκτροπή της, η μηχανή χτύπησε σε δέντρο και σκότωσε ακαριαία τον οδηγό της!!!
Και δεν ξέρω αν θα το πείτε σύμπτωση όμως:  Το δυστύχημα αυτό έγινε προχθές σε άλλο χωριό, την ίδια ακριβώς ημερομηνία και την ίδια ώρα που πριν χρόνια η ίδια μηχανή οδηγούμενη από το μεγάλο αδελφό του τωρινού αναβάτη της, σκότωσε το 16χρονο κοριτσάκι...
Όνειρο που φεύγει είν' η ζωή, μέσα στ' όνειρό μου είσαι και συ...  λέει ο Παντελής Θαλασσινός και έχει τόσο μα τόσο δίκιο...  Μόνο που καμιά φορά το όνειρο είναι μόνον ένας αβάσταχτος εφιάλτης!!

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ο Θεός να βάλει το χέρι του!


Οι καιροί σκοτεινοί, η κρατική βία σε όλο της το μεγαλείο, ο κίνδυνος της φυλακής για τους μικροοφειλέτες των 5.000 Ευρώ πλέον ορατός, σ' ένα κράτος που έχει χάσει το σεβασμό και την εμπιστοσύνη των πολιτών του και προσπαθεί να την ανακτήσει με αστυνομικά και δικαστικά μέτρα άκρως αντιανθρωπιστικά και αντιδημοκρατικά!
Σ' ένα κράτος που χρωστάει συντάξεις, μισθούς, εφάπαξ, ασφαλιστικές εισφορές στους καταληστευμένους απλούς αλλά και ένστολους πολίτες του, θα φυλακίζονται οι μικροοφειλέτες, (γιατί αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια, φυσικά δεν "πιάνονται")!
Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων βροντοφωνάζει, με την ιδιότητα του πολίτη, του αστυνομικού και του συνδικαλιστή, στους πολιτικούς και στους συναδέλφους του, κόντρα στη λογική μας και κόντρα στις εικόνες αστυνομικής βίας, που έκαναν το γύρο του κόσμου: 
Eίμαστε κατά της βίας!
Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται με βία και με την παρουσία της αστυνομίας!! Ο σεβασμός κατακτιέται!!!
Κι  όμως σήμερα βιώνουμε το παράλογο μέχρις εσχάτων!
Οι ένστολοι  κατά των πολιτών κι οι πολίτες κατά των ενστόλων!
Και τελικοί κερδισμένοι οι αιώνια φταίχτες για την εξαθλίωσή μας πολιτικοί της κάλπικης δεκάρας και της ψευτιάς!
Διάβαζα πριν αρκετό καιρό στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ  ότι η Ένωση Αξιωματικών Πυροσβεστικού Σώματος, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τους κινδύνους και την αδυναμία αντιμετώπισής τους, δεδομένων των προβλημάτων που υπάρχουν, καταγγέλλει: "Χωρίς όπλα στη μάχη με τη φωτιά"! και κρούει τον κώδωνα, δίνοντας στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα του πάντα αλλά τώρα ακόμα χειρότερα ανοργάνωτου ελληνικού κράτους, χωρίς να θέλει να γίνει μάντης κακών ειδήσεων:
- Canadair: Οκτώ σε ετοιμότητα από τα είκοσι ένα (21).
- Μισθωμένα ελικόπτερα μηδέν (0) από τα δώδεκα (12) κατ έτος!!!
- Ιδιόκτητα ελικόπτερα, καθηλωμένα, ασυντήρητα και οι χειριστές τους στα 4 σημεία του ορίζοντα
- Υδροφόρα Πυρ/κά οχήματα διαθέσιμα στο 80%, εκτός λειτουργίας το 20%
- Προμήθειες ελαστικών οχημάτων σε διαδικασία ακύρωσης
- Υποστήριξη υποδομών μειωμένη κατά 70% σε σχέση με προηγούμενα έτη
- Μειωμένες τουλάχιστον κατά 50% οι δαπάνες για συντήρηση οχημάτων σε σχέση με το 2010
- Νυχτερινά Πενθήμερα: οι πιστώσεις επαρκούν μέχρι και το Σεπτέμβριο.

Παράλληλα, γίνεται λόγος και για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι οικονομικές υποχρεώσεις του κράτους έναντι των Πυροσβεστών.
- Μεταθέσεις χωρίς πληρωμή οδοιπορικών εξόδων
- Άρνηση καταβολής του «Δασικού» με ταυτόχρονη υποχρέωση σε απλήρωτη υπερεργασία
- Ανύπαρκτοι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας!
- Ελλείψεις προσωπικού στο 33% (περίπου 4.100 κενές θέσεις)!!
- Συμβασιούχοι απλήρωτοι και υπό την ομηρία του θεσμού των «ΠΥ.ΠΥΣ»
- Εισόδημα εργαζομένων μειωμένο κατά 30% και υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» του ενιαίου Μι
σθολογίου
- Θεσμικό πλαίσιο υπό κατάρρευση με «παρανομίες» του πρώην Υπ. Προ. Πο.
- Πολιτική ηγεσία «απούσα» και απαξιωτική προς τα προβλήματα του ΠΣ. 

Που βαδίζουμε Θεέ μου? Ποιός θα δικαιώσει τούτη τη χώρα και ποιός θα τη λυτρώσει από τους "σωτήρες" της?? Ποιός θα λυπηθεί το μικροοφειλέτη που ενώ του ρήμαξαν τη ζωή και τα όνειρα τα δικά του και των παιδιών του και τον έφτασαν στο χείλος της "αυτοκτονίας" θα τολμήσουν να τον κλείσουν και φυλακή για τα δικά του χρέη προς την ασύδοτη πολιτεία τους, ενώ τα δικά τους χρέη προς αυτόν κανείς δεν πρόκειται να τα επιβάλει??
Πραγματικά ο Θεός να βάλει το χέρι του σ' όσα έρχονται...

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Μήπως νατοϊκά ΜΑΤ χτυπάνε τους αγανακτισμένους Έλληνες;;

Ανάποδες ασπίδες


Ότι δραματικές είναι οι εξελίξεις στην Ελληνική Αστυνομία μετά το «καυτό» διήμερο στο κέντρο της πρωτεύουσας την Τρίτη και Τετάρτη 28 και 29 Ιουνίου.
Ότι μετά τις εκατοντάδες καταγγελίες και επιστολές διαμαρτυρίας που έχει δεχθεί η ΕΛ.ΑΣ., η ηγεσία της καλείται να αντιμετωπίσει δεκάδες αιτήσεις μεταθέσης (οι οποίες μάλιστα αυξάνονται συνεχώς) από τα ΜΑΤ ως αποδοκιμασία για τις εντολές για βίαιη καταστολή στις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα!

Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και να κάνει ακόμη πιο αμείλικτο το ερώτημά μου, μετά τα φοβερά επεισόδια στο Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη, με τους 2.800 τόνους χημικών και με τα σπασμένα κεφάλια των διαδηλωτών, "είναι Έλληνες αυτοί οι αστυνομικοί που χτυπάνε τον κόσμο";
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόσο μένος, τόση κακία, τέτοια απονιά κατά ηλικιωμένων, παιδιών, γυναικών, που θα μπορούσαν να ήταν ο πατέρας, o αδελφός, η μάνα, το παιδί ή η γυναίκα αυτών των νεαρών παιδιών που απαρτίζουν τις επίλεκτες μονάδες των ΜΑΤ για την ...προστασία του πολίτη... 
Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς αυτοί οι αστυνομικοί χτυπούσαν αδιακρίτως χωρίς έλεος και οίκτο, λες κι αυτοί δεν ήταν μέσα στους πολίτες αυτού του ανάλγητου και διεφθαρμένου κράτους, που τους έκοψαν τους μισθούς, που δεν τους πληρώνουν τα νυχτερινά, που τους εξοντώνουν με ατέλειωτες ώρες υπηρεσίας, χωρίς αμοιβή, που έκοψαν τα επιδόματα των παιδιών τους, που έδιωξαν από τη δουλειά ίσως, τη γυναίκα τους, τον πατέρα τους και που στέρησαν τα ελάχιστα ακόμη και από τη σύνταξη των ίδιων τους των γονιών...
Απορούσα πως είναι δυνατόν 1000 ένστολοι πριν λίγες μέρες να κατεβαίνουν και να διαμαρτύρονται για την εργασιακή αδικία που βιώνουν και αυτοί μαζί με όλους εμάς τους ειρηνικούς διαδηλωτές και στη συνέχεια το σώμα των ΜΑΤ, που στην πλειοψηφία του απαρτίζεται ή πρέπει να απαρτίζεται, όπως μέχρι τώρα πίστευα, από νεαρά παιδιά που μπήκαν στην ΕΛΑΣ με πανελλήνιες εξετάσεις... (δηλαδή ν' απαρτίζεται από τα ίδια τα δικά μας παιδιά, από εμάς τους ίδιους τους πολίτες αυτής της χώρας) να στρέφεται εναντίον μας με τρελλή μανία;
Άκουγα από ανθρώπους που έλεγαν ότι βλέπουν καθημερινά δίπλα στο κέντρο των ΜΑΤ, στο Γουδί, να εκπαιδεύονται καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι με μακριά μαλλιά και τατουάζ στο σώμα... για να αποτελέσουν τις ομάδες των μπαχαλάκηδων του αιώνιου παρακράτους!
Μου έμοιαζαν όλα ψέμματα, σενάρια επιστημονικής φαντασίας που ξεπερνά τα όρια ακόμη και της πιο ζοφερής πραγματικότητας...


Όμως είδα ότι τα ερωτήματα αυτά δεν ήταν μόνο δικά μου. Και εδώ  και εδώ  αλλά και σε πολλές άλλες σελίδες έχει καταχωρηθεί μία μαρτυρία που λέει:
"...Ακούω πολλές ερωτήσεις από φίλους αλλά και συνομιλητές για ποιό λόγο μία ολόκληρη διμοιρία των ΜΑΤ και την περασμένη εβδομάδα αλλά και άλλες φορές κρατούσε την ασπίδα ανάποδα.
Ήθελε για κάποιοι λόγο να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες διμοιρίες;  Όσοι ήμασταν... στο Σύνταγμα την περασμένη εβδομάδα είδαμε και πάλι μια ολόκληρη διμοιρία και από ότι αντιληφθήκαμε και την σκληρότερη όλων να κρατάει τις ασπίδες ανάποδα. Επίσης η συγκεκριμένη διμοιρία φοράει αντιασφυξιογόνες μάσκες που καλύπτουν τα πάντα και φαίνονται μόνο τα μάτια.  Οι απορίες μου κατά 50% λυθήκαν και κατά 50% εντάθηκαν εχθές σε μια συζήτηση με συνταξιούχο αστυνομικό, διατελέσαντα και διοικητή τμήματος επαρχίας αλλά και Αθηνών.  Μου είπε ότι οι συγκεκριμένοι μάλλον είναι διμοιρία Νατοϊκή. Καλά το ακούσατε, Νατοϊκή. Στο ΝΑΤΟ από ότι μου είπε έχουν εκπαιδευτεί μονάδες ΜΑΤ που περιλαμβάνουν αστυνομικούς από διάφορες χώρες και απαρτίζονται κυρίως από Βρετανούς, Ολλανδούς, Γάλλους και Αυστριακούς. Υπάρχουν αυτές οι άρτια εκπαιδευμένες μονάδες για να αντιμετωπίζουν παρόμοιες κρίσεις ανά χώρες και περιπτώσεις που χρήζουν προσοχής. Εξού και η πρωτοφανής βαρβαρότητα που επέδειξαν την περασμένη εβδομάδα με χιλιάδες χημικά αλλά και ξύλο που όμοιο του δεν έχουμε ζήσει ποτέ μεταπολιτευτικά..."
Τώρα αναρωτιέμαι μήπως τελικά η πραγματικότητα ξεπερνά τα όρια και της πιο ζοφερής φαντασίας; μήπως έχουμε ήδη κατακλυστεί με νατοϊκά στρατεύματα κατοχής και δεν το ξέρουμε;

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!