Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Τί να ευχηθούμε;; Χρόνια Πολλά ή και του Χρόνου;;



Μακελειό στη Λωρίδα της Γάζας!!
Δεν με νοιάζει ποιος φταίει!
Δεν με νοιάζει αν φταίει η Χαμάς ή το Ισραήλ!
Εγώ μετρώ νεκρούς!!
Μετρώ χαμένες ζωές και χαμένα όνειρα όταν στο ξεψύχισμα του χρόνου έχω ανάγκη μόνο να μετρώ ελπίδες και να κάνω όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο!!
Δεν ζητώ ν’ αποδοθούν ευθύνες πια!
Δεν πρόκειται έτσι κι αλλιώς ποτέ ν’ αποδοθούν ευθύνες για όλα αυτά τα εγκλήματα, γι’ αυτές τις ανήκουστες δολοφονίες αμάχων και αθώων παιδιών!!
Ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες στους μακελλάρηδες όλου του κόσμου!!
Δεν περιμένω λοιπόν και τώρα τίποτε!!
Όμως έφθασε Πρωτοχρονιά !!
Ναι ξεψυχάει ο γέρος χρόνος και ο νέος έρχεται παγωμένος, χωρίς ελπίδες και χωρίς όνειρα!
Θέλω να ευχηθώ μα η ευχή έγινε κόμπος στο λαιμό μου και πνίγει την ανάσα μου!
Πόλεμος,
Φτώχεια,
Ανεργία,

Διαφθορά,
Ταραχές,
Οικονομική Κρίση,
Δολοφονίες παιδιών,
Κουκουλοφόροι,
Καταστροφές!
Πώς να πεις Χρόνια Πολλά;;
Πώς να ευχηθείς ένα καλύτερο νέο έτος;;
Αφού το ξέρεις ότι θα είναι χειρότερο από αυτό που έφυγε!
Ας μη κοροϊδευόμαστε πλέον!
Ξέφτισαν όλα στην εποχή μας.
Έδυσε η αγάπη και χάθηκε η ανθρωπιά!
Ανέτειλε το μίσος και το συμφέρον και έδυσε ο άνθρωπος!
Αντί για πρωτοχρονιάτικες ευχές θέλω να γράψω μόνο δυο λόγια για την αγάπη έτσι όπως την ένοιωσε ο Στρατής Μυριβήλης:

Ίσως έτσι νοιώσω ότι ανοίγω ένα παράθυρο στην ελπίδα του αύριο, για την αλλαγή του τρόπου σκέψης της ανθρωπότητας!

Να ευχηθώ οι άνθρωποι όλου του κόσμου, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι να κάνουμε οδηγό μας την αγάπη για το συνάνθρωπό μας, και τότε ίσως μάθουμε να αγαπούμε και τον εαυτό μας!

«Όταν αγαπάς να μη λες στον άλλο λόγια πολλά. Να είναι ο λόγος σου γεμάτος παύσεις και κενά για να μπορεί να τα καλύψει με ό,τι θα ήθελε να του πεις. Γι’ αυτό και η μεγάλη αγάπη είναι μια κραυγαλέα σιωπή. Επειδή η αγάπη είναι σαν τη φωτιά, που ζεσταίνει ακόμη και αυτούς που της γυρίζουν τις πλάτες και επειδή μεταμορφώνει τη θυσία σε χαρά, κερδισμένος πιο πολύ είναι όχι εκείνος που αγαπιέται αλλά εκείνος που αγαπά. Γι’ αυτό ξεκινούμε να αγαπούμε κάποιον επειδή τον χρειαζόμαστε και καταλήγουμε να τον χρειαζόμαστε επειδή τον αγαπούμε».

«Την ημέρα που θα πάψεις να καίγεσαι από αγάπη, κάποιος θα πεθάνει από το κρύο» γράφει κάποιος στοχαστής.

Φοβάμαι ότι πάψαμε να καιγόμαστε από αγάπη, γι’ αυτό πέθανε ο κόσμος μας από την παγερότητα της φρίκης, της δυστυχίας και της μοναξιάς!!

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Και προχωράμε...

Πάνε και αυτά τα Χριστούγεννα!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

Άντε τώρα και

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!


Και ας μη ξεχνάμε ότι:

"Μπορεί τα προβλήματα της ζωής να είναι μεγάλα και σοβαρά,
η ζωή μας όμως είναι μικρή και αστεία"!!!

Και για να γυρίσουμε τη σελίδα των αναμνήσεων ας ακούσουμε ακόμη
ένα αγαπημένο τραγούδι "el codor passa"
.
Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

5 λέξεις μία ιστορία...



Είχε καιρό να βρεθεί στο Κέντρο τέτοιες μέρες…Περπατούσε αφηρημένη, χαμένη στις σκέψεις της …Μέσα στους καπνούς και στα δάκρυα των καπνογόνων διέκρινε αμυδρά τον εορταστικό στολισμό της καμένης πόλης της…Λαμπιόνια πολύχρωμα που αναβόσβηναν και έκαναν να φαντάζει ακόμη πιο θλιβερό το τοπίο με τα καταστραμμένα κτίρια, τα σπασμένα τζάμια, τα καρβουνιασμένα καταστήματα… τις ρημαγμένες ζωές και τα βουρκωμένα μάτια των αναίτιων θυμάτων…Λες κι οι δαίμονες είχαν στήσει λαμπρό χορό και πανηγύρι πάνω στο πτώμα της δολοφονημένης χαράς των ανθρώπων τούτης της χώρας…Μια μάνα παράμερα, σε ένα δένδρο Χριστουγεννιάτικο που μόλις είχαν στήσει στ’ αποκαΐδια του προηγούμενου και το φύλαγαν με όπλα για να μην ξανακαεί, θρηνούσε το 15χρονο μοναχογυιό της…
Καμία όρεξη, κανένα κέφι για γιορτές!...Κάτι καυτό κύλησε στα μάγουλα, μάλλον από τον καπνό θα είναι σκέφτηκε, και σκούπισε με την άκρη των δαχτύλων την αρμύρα που της έτσουζε τα μάτια…Ο πόνος όπως πάντα βαθύς ξεκινούσε από τα βάθη του είναι της και κατέκλυζε κάθε μόριο της ύπαρξής της κάνοντας το κορμί της να πονά λες και την είχαν αδυσώπητα δείρει με αγκαθωτή βίτσα!
Πάντα τούτες οι γιορτές της έφερναν πιότερο θλίψη παρά χαρά…Στα βάθη του χρόνου και της ηλικίας της, σκάλιζε τις στάχτες της ζωής της ψάχνοντας να βρει την αιτία που τα Χριστούγεννα γι’ αυτήν δεν ήταν γιορτή, αλλά πένθος βαρύ της ψυχής της! Σήμερα το πένθος της αυτό τη βάραινε περισσότερο, λες και μέσα στο γενικό πένθος των ανθρώπων που είδαν τις ελπίδες τους να καίγονται στο βωμό των καπνογόνων και των μολότοφ, το δικό της φάνταζε ακόμη πιο επώδυνο…
Γύρω της χαλασμός… μα ο δικός της νους πάλι σε άλλα τυρβάζει… Τον θυμήθηκε ξανά! Πάντα τέτοιες μέρες τον θυμόταν κι η μορφή του αναλλοίωτη στο πέρασμα των χρόνων στοίχειωνε το μυαλό και το κορμί της!Είναι η γιορτή του, η δική του γιορτή ανήμερα των Χριστουγέννων, και ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεχάσει τη χαρά που δοκίμαζε όταν τότε, μέρες πριν ονειρευόταν τη μέρα, την ώρα και τη στιγμή που θα γινόταν η ξεχωριστή προσκεκλημένη στη γιορτή του αυτή!Μια αγάπη από αυτές που όσο δεν στεριώνουν, όσο δεν καταλαγιάζουν, τόσο θεριεύουν και λαμπαδιάζουν σαν πυρκαγιά που καίει το σύμπαν!


Μια αγάπη χωρίς προορισμό, χωρίς ολοκλήρωση, μια αγάπη που σκορπίστηκε άσκοπα σε επιδιώξεις συμφέροντος και στο κυνήγι ενός πλούσιου γάμου…Βλέπεις το παραμύθι της φτωχής, εργαζόμενης φοιτήτριας που δεν είχε τίποτε να προσφέρει δεν είναι και τόσο παραμύθι…
Είναι η ίδια η ζωή ζωντανό παραμύθι…Την αγαπούσε αλλά η φτώχια τον είχε τρομάξει… Παιδί πολύτεκνης προσφυγικής, από Μικρά Ασία, οικογένειας… Θάμπωσε από την προσφορά που του έγινε και έτσι …την αρνήθηκε για πάντα παρότι την αγαπούσε… Χριστούγεννα ήταν και τότε! Η τελευταία γιορτή του, που πέρναγαν μαζί, αλλά δεν ήταν πια αυτή η ξεχωριστή προσκεκλημένη του…
Και τι σύμπτωση, Χριστούγεννα ήταν όταν μετά ένα χρόνο σχεδόν, ξαναγύρισε, με σύζυγο που ετοιμαζόταν να φέρει στον κόσμο το παιδί του! Κι αυτός έκλαιγε μπρος στα πόδια της και την παρακαλούσε να τον συγχωρέσει και να τον δεχθεί ξανά… Το μαχαίρι αυτή τη φορά το έμπηξε σε ανοιχτή ακόμη πληγή, που έσταζε φαρμάκι και αίμα! Το είναι της όλο φώναζε να τον δεχθεί γιατί της ανήκε, πάντα ανήκε σ’ αυτήν κι ας ήταν παντρεμένος και ας είχε μόλις γεννήσει η γυναίκα του το παιδί του, αλλά τότε αυτή είπε το ΟΧΙ κι ας γκρέμισε τη ζωή της ολάκερη!
Μια αγάπη που δυνάστευσε τα καλύτερα χρόνια της και χάθηκε πριν στεριώσει, σαν άστρο που έσβησε στο στερέωμα, σαν γιαούρτι που ποτέ του δεν έπηξε, σαν ένα λάστιχο που έσκασε στη μέση του πουθενά και ο γρύλλος δεν βρέθηκε στη θέση του… Δεν θα ήταν αυτή που θα χάλαγε μία οικογένεια!Ήξερε καλά από χαλασμένες οικογένειες!!
Από τότε παρόλο που πέρασαν χρόνια, παρόλο που έφτιαξε τη ζωή της δίπλα σε έναν άνδρα που την αγάπησε αληθινά και ολοκληρωτικά, ποτέ της δεν μπόρεσε να νοιώσει τη χαρά των Χριστουγέννων, με το ζόρι στόλιζε το σπίτι της για χάρη του δικού της παιδιού πια… Και φέτος τούτα τα Χριστούγεννα βάλθηκαν να της επιβεβαιώσουν τη θλίψη της! Βάλθηκαν να την κάνουν να νοιώσει ότι δεν είχε άδικο που αυτή τέτοιο καιρό ποτέ της δεν γιόρταζε… Και σήμερα η ψυχή της πονά, με έναν πόνο βαθύ και βουβό! Αλλη μια φορά νοιώθει ξεχασμένη, και απέραντα προδομένη… Γι΄ άλλη μια φορά νοιώθει να νυχτώνει έτσι απλά, βουβά, αναγκαία…
Σε προδίδουν κι οι φίλοι καμιά φορά, όχι μόνον οι αγαπημένοι! Και μάλιστα όταν τους έχεις περισσότερο, παρά ποτέ, ανάγκη!! Και τότε το γιατί είναι εξίσου αδυσώπητο και παγερό σαν το βοριά που σου κόβει την ανάσα!
Είναι σαν να έχεις καταφέρει με χίλιους κόπους και αγωνίες να ξαναστήσεις τα ερείπια της ζωής σου, σαν να έχεις πετύχει μέσα στο γενικό χαλασμό να καλουπώσεις ξανά τα όνειρά σου και την εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους και να δώσεις χρώμα και όραμα στους φόβους σου και στις ελπίδες σου, ατενίζοντας ένα βλέμμα καθάριο, ζεστό και πονετικό, χωρίς κρυφές σκοπιμότητες και σκοτεινές επιδιώξεις και τότε ξαφνικά διαπιστώνεις ότι τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν αληθινό… Όλα ήταν μέσα στη φαντασία σου, και αυτό που έβλεπες ήταν μία μάσκα σαν όλες τις άλλες που σήμερα όμως φαντάζει πιο σκληρή από ποτέ!!
Είναι η μάσκα της σημερινής, μοναχικής μας πραγματικότητας…
Οι λέξεις με κόκκινο είναι αυτές που ο @Σπίθας με προσκάλεσε να παίξω το παιχνίδι με τις 5 λέξεις! Την ιστορία εμπνεύστηκα από το τραγούδι του Δημήτρη Μητροπάνου "Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω" που επειδή δεν ξέρω πώς να το κρεμάσω εδώ θα κάνετε τον κόπο να το ακούσετε αν θέλετε πατώντας πάνω στο λίνκ.
update 31-12-2008 ώρα 16.55΄
O καλός μου φίλος @κούκος  μόλις μου έστειλε τον κώδικα για να αναρτήσω εδώ μέσα το παραπάνω τραγουδάκι. Σ' ευχαριστώ από την καρδιά μου καλέ μου φίλε και πατριώτη!! Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που η ζωή μοιάζει όμορφη, αληθινή, με υπέροχους φίλους και αληθινούς ανθρώπους! Σ' ευχαριστώ που μου χάρισες μια από αυτές τις στιγμές τώρα που την είχα μεγάλη ανάγκη!


>

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Χωρίς τίτλο...

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία".

Ισοκράτης (436 π.χ. – 338 π.χ.)

Προς αποφυγή κάθε παρανόησης παραθέτω και το αυτούσιο κείμενο, σε μετάφραση, από τον Ισοκράτη, απ' όπου προφανώς εξάχθηκε το παραπάνω ρητό:
"Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (ενν. στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους"




Και εγώ θέλω να ρωτήσω:

Αν κάποιος από εμάς είχε καταγγελθεί από έναν απλό ιδιώτη για αδίκημα και μάλιστα για κατάχρηση δημοσίου χρήματος, θα έκλεινε η υπόθεση με ένα πόρισμα που κατά πλειοψηφία θα μας απάλλασσαν οι κομματικοί μας φίλοι και ομοϊδεάτες μας;; Αντίθετα θα απαιτούσαν να δικαστούμε από ανεξάρτητους και άγνωστους σε μας δικαστές!!

Πώς λοιπόν η Δημοκρατία μας επιτρέπει να αποφαίνονται για καταγγελλόμενα αδικήματα, και μάλιστα όχι από έναν απλό ιδιώτη αλλά από πάνω από 100 βουλευτές της αντιπολίτευσης και από εισαγγελικούς λειτουργούς, οι κομματικοί φίλοι των καταγγελθέντων και υπόπτων για τα αδικήματα αυτά;;

Αυτό δεν συμβαίνει με το πόρισμα για το Βατοπαίδι;;

Θα αποφανθεί η Βουλή στην οποία η κοινοβουλευτική έστω και ισχνή πλειοψηφία της ΝΔ έχει την πίτα έχει και το μαχαίρι!!!! Θα "δικαστούν" δηλαδή οι καταγγελλόμενοι από τους κολλητούς τους!!!!! Και φυσικά θα απαλλαγούν από κάθε ποινική και αστική ευθύνη!!!!

Αλήθεια πως τα επιτρέπουμε αυτά τα φοβερά να συμβαίνουν στην Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης του 2008;;
Συμβαίνουν αλλού πουθενά στον κόσμο;;
Περίεργη είμαι...
.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

H επιστολή που μοίρασαν στην κηδεία του Αλέξη, οι φίλοι του...





Επειδή νομίζω ότι πρέπει όλοι να τη διαβάσουμε και να καταλάβουμε πώς μας βλέπουν σήμερα τα παιδιά μας, γι' αυτό την αναδημοσιεύω από το habilis!


"ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.
Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα

ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας"

Βέβαια δεν πιστεύω ότι όλοι οι γονείς ανήκουμε σ' αυτή την κατηγορία που περιγράφουν τα παιδιά!
Όμως η πλειοψηφία δυστυχώς είμαστε αυτοί!!
Ας κοιτάξουμε γύρω μας, στους φίλους μας, στους συγγενείς μας, στους γείτονες, στους συναδέλφους μας.
Ύστερα ας κοιτάξουμε στα ανώτατα κλιμάκια των πολιτικών μας, των δικαστών μας, των ιερέων μας!
Τέλος ας κοιτάξουμε μέσα μας και ας αναρωτηθούμε σε ποια κατηγορία ανήκουμε εμείς;;
Ίσως έτσι προλάβουμε να βγάλουμε το πέπλο που σκεπάζει τα μάτια μας και να δούμε την αλήθεια!
Και τότε μπορεί κάτι να περισώσουμε...
.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ...



Και επειδή έρχονται γιορτές και ο νους μου εγκλωβίζεται στη θλίψη της μάνας που έχασε το 15χρονο γυιό της...

Επειδή δεν μπορώ πια να ψελλίσω τίποτε περισσότερο και αντί για ευχές το μόνο που καθρεφτίζει την αγωνία της ψυχής μου είναι κάποιες παλιές μου σκέψεις που γράφτηκαν σε κάποιες γιορτές που εγώ δεν ένοιωθα το γιορτινό κλίμα και μέσα μου υπήρχε απέραντη θλίψη και μοναξιά, όπως ακριβώς και σήμερα...

Γι' αυτό και τις σκέψεις μου αυτές θα αναρτήσω σήμερα αντί για χριστουγεννιάτικες ευχές και στολίσματα μάταια και ανεπίκαιρα πλέον!



Σήμαναν και πάλι οι καμπάνες!
Το αίμα κύλησε γοργά
μέσα στις φλέβες
κι η καρδιά φτερούγισε ξανά,
ποθώντας να λευτερωθεί
απ' το κλουβί της δυστυχίας!

Τέτοιες μέρες, τέτοιες ώρες
η λαχτάρα για κάτι άλλο,
αγγίζει κατάβαθα την ψυχή μας,
κι ο πόνος της μοναξιάς
γίνεται αβάσταχτος
μέσ' στη χαρά της γιορτής!!
.
UPDATE 12 Δεκεμβρίου 2008, ώρα 1.23΄μ.μ.
Χθες βράδυ όπως κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ μπήκα στο δωμάτιο της κόρης μου να τη σκεπάσω και να κάνω μία κίνηση, μηχανική έτσι όπως την έκανε η μάνα μου σε μένα και συνεχίζω και εγώ να την κάνω στο προσκέφαλο του παιδιού μου, στραυρώνοντάς το και ψυθιρίζοντας μια προσευχή στο "σύμπαν" που διαφεντεύει τη ζωή μας, για να έχει μία προστασία!
Δεν πιστεύω σε θεούς και δαίμονες, δεν είμαι θρησκόληπτη, για όσους δεν το ξέρουν έχω παντρευτεί με πολιτικό γάμο!
Όμως είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ξορκίσω το όποιο κακό μας περιτριγυρίζει και αντιδρώ όπως η μητέρα μου πριν χρόνια!
Είναι βιώματα αυτά και δεν αλλάζουν ούτε βλάπτουν...
Την ώρα εκείνη λοιπόν σκέφτηκα τη μάνα του Αλέξη, που ίσως βουβή την ίδια στιγμή έβλεπε το άδειο προσκεφάλι του παιδιού της, το μπουφάν του πεταγμένο στην καρέκλα δίπλα στο κρεββάτι, τις παντόφλες του παρατημένες στη γωνία κοντά στην ντουλάπα, και σκεφτόταν το παιδί της χωμένο μέσα στο παγερό και βρεγμένο χώμα από τη βροχή, που χθες
τη νύχτα έκλαιγε και αυτή, γοερά !!!
ΤΟ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΑΣ???
Εμένα όχι!!!!!!!!!!!

.

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΕΡΩΤΗΜΑ:

Σκοτώσανε ένα 15χρονο παιδί που όπως ακούσαμε του άρεσε να μετρά τα άστρα!
Φαίνεται ήξερε ότι η μοίρα του ήταν να γίνει κι αυτό ένα ακόμη άστρο στο ουράνιο στερέωμα για να φωτίσει λίγο τα σκοτάδια μας!
Για το φρικτό αυτό γεγονός που δεν το αντέχει καμία λογική ακούσαμε από τον Πρωθυπουργό της Χώρας κ. Καραμανλή να λέει:


"Οι υπαίτιοι θα έχουν την τιμωρία που τους αρμόζει"!

Από την άλλη μεριά ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γιώργος Σανιδάς, στην Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδας, ανέφερε σχετικά με την υπόθεση του Βατοπαιδίου και την παραίτηση των δυο εισαγγελέων Κολιούση και Σωτηροπούλου (οι οποίοι είχαν την άποψη ότι η σχετική δικογραφία πρέπει να διαβιβαστεί στη Βουλή, σύμφωνα με το νόμο περί ευθύνης υπουργών) ότι για να αποσταλεί η δικογραφία στη Βουλή θα έπρεπε να υπάρξουν συγκεκριμένα στοιχεία ικανά να θεμελιώσουν ευθύνη υπουργών.

«Δεν είχαμε στοιχεία για υπουργούς και υφυπουργούς» είπε ο κ. Σανιδάς και συνέχισε: «Δεν κάναμε εμείς παρέμβαση, παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης έκαναν εκείνοι που ζητούσαν να σταματήσει η έρευνα και να διαβιβαστεί η δικογραφία στη Βουλή».

Αυτά μας είπε ο Ανώτατος Εισαγγελικός Λειτουργός για την υπόθεση Βαταπαιδίου τη στιγμή που στο τραπέζι της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής έπεσαν ονόματα υπουργών και κυβερνητικών στελεχών τρανταχτά!!


Αυτά μας είπε την ώρα που το αίμα του παλληκαριού ήταν ζεστό ακόμη και άχνιζε ζητώντας τη λύτρωση!


Επιτέλους κύριοι Καραμανλή, Χατζηγάκη και Σανιδά, λυπηθείτε μας!!

Την ώρα που ο κόσμος είναι έτοιμος να πάρει τα όπλα και να κατέβει στους δρόμους για να βρει το δίκιο του, την ώρα που καίγονται οι πόλεις της Ελλάδας, αφού το περασμένο καλοκαίρι κάψατε την ύπαιθρό της, την ώρα που μια μάνα ζητά δικαίωση για το αίμα του παιδιού της και περιμένει από τη Δικαιοσύνη να κάνει το έργο της...

Μη καταρρακώνετε και την ελάχιστη ελπίδα που απέμεινε σ’ αυτόν τον τόπο για την απόδοση δικαιοσύνης και την τιμωρία αυτών που έχυσαν το αίμα του παιδιού που του άρεσε να μετρά τα άστρα!!....
Πώς θα με πείσετε;; Δεν σας πιστεύω πια!!

Με τη δικαιοσύνη αυτή του κ. Σανιδά θα έχουν οι υπαίτιοι την τιμωρία που τους αρμόζει κύριε Καραμανλή??

Σταματήστε επιτέλους, σε λίγο εξ αιτίας σας θα καταντήσουμε ζούγκλα και ο ένας θα σκοτώνει τον άλλο για να βρει το δίκιο του!!
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑΑΑ!!!!!
.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Ένας νεκρός, πολλά γιατί....


Ένα παιδί απόψε βγήκε
στων ονείρων του
τη στράτα να βαδίσει
Του ‘παν πως τα θηρία
που στη Χώρα αυτή
τη ζωή μας δυναστεύουν
αυτό μπορούσε να νικήσει!!
Ένα παιδί στρατεύσανε
στο κέντρο της Αθήνας
με ορμή να καταφθάσει.
και του ‘παν σπίτια, καταστήματα
δημόσια και ιδιωτική περιουσία
ολοκληρωτικά να κάψει!
Λες κι η καταστροφή του βιοπαλαιστή
που τη μοίρα του στην κρίση αυτή
παλεύει, ελπίζοντας ν’ αντέξει,
την αλλαγή θα φέρει!
Την αλλαγή που στο μυαλό του
τύπωσαν σε κατάμαυρο χαρτί!
Ένα παιδί νεκρό!
Γιατί αλήθεια;;
Ποιοι ως δόλωμα το έστειλαν
στων αιμοβόρων λύκων τα νύχια;
Τι έφταιξε;
Ποιοι έφταιξαν;;
Τα παιδιά δεν φταίνε πάντως!!
Έκλεισες τα μάτια Αλέξανδρε-Ανδρέα
σαν να πήγαινες για ύπνο!
Ύπνο σύντομο, γλυκό
με την προσμονή της μέρας
που ονειρεύτηκες πως έφθανε!
Στην προσδοκία σου απάντησε
με τρόπο τραγικό
ο ξερός των όπλων κρότος!!
Άραγε στο ζοφερό
που γύρω σου απλώθηκε σκότος
εσύ ξεχώρισες την ευχή
κι ελπίδα του λαού
για ένα ξημέρωμα φωτεινό;;
ή της θυσίας σου
είδες να χάνεται άδικα ο πόνος;;;
.
Ο προβληματισμός του ποιήματος είναι όμοιος με αυτόν εδώ!




UPDATE:

Οι υποψίες μου για το ότι είχαν πάρει εντολή να μη συλλαμβάνουν τους κουκουλοφόρους και τους γνωστούς-άγνωστους και για το κατευθυνόμενο παιχνίδι που έβαλαν στο τραπέζι των Εξαρχείων, δυστυχώς επιβεβαιώνονται!!
Η επόμενη μέρα ξημερώνει... τι θα φέρει άραγε;;;
Φοβάμαι... :(
.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Κλείσαμε ένα χρόνο εδώ μέσα...



Κλείσαμε σήμερα 1 χρόνο ακριβώς στο μπλογκάκι αυτό...

Συμπτωματικά το πρώτο μου ποστ εδώ μέσα αφορούσε τη δίκη Πλεύρη για το βιβλίο του "Eβραίοι όλη η αλήθεια", για το οποίο παραπέμφθηκε να δικαστεί για ρατσισμό με το ν. 927/1979.
Σήμερα η δίκη αυτή είναι πάλι στο προσκήνιο, ενόψει της εκδίκασης της έφεσης του Κωνσταντίνου Πλεύρη κατά της πρωτόδικης απόφασης με την οποία καταδικάστηκε κατά πλειοψηφία, σε ποινή φυλάκισης 14 μηνών.

Δεν θα αναρτήσω κάτι άλλο, σήμερα, αλλά θα ξανακρεμάσω την περσινή μου ανάρτηση που με προβλημάτισε τότε, όταν διεξαγόταν η πρωτοβάθμια δίκη.
Μία δικαστής μειοψήφισε υπέρ της αθώωσης του Πλεύρη, κρίνοντας ότι στις δημοκρατίες έχουν δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης του λόγου όλοι, ακόμη και αυτοί που ευχαρίστως θα καταπατούσαν αυτό το δικαίωμα.
Για να δούμε τι θα πει το Πενταμελές Εφετείο φέτος, για τη δίκη αυτή, λοιπόν!


"ΕΒΡΑΙΟΙ ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ"


"Έχει αλήθεια το βιβλίο αυτό τη δύναμη να εξεγείρει τα πλήθη εναντίον του λαού των Εβραίων; Αυτός είναι ο στόχος του; Τι επεδίωξε ο συγγραφέας όταν το έγραψε; Να προκαλέσει βία και να προσβάλει; Ή απλά έγραψε την ιστορία από την πλευρά του και όπως αυτός τη βλέπει; Δεν έχει άραγε το δικαίωμα αυτό; Μήπως ήρθε η ώρα του Μεσαίωνα όταν τα βιβλία που ενοχλούσαν έπεφταν στην πυρά!! Τι μας εμποδίζει να μη το διαβάσουμε ή και αν το διαβάσουμε από περιέργεια, να το προσπεράσουμε εφόσον δεν μας εκφράζει... Αύριο είναι η δίκη κατά του Πλεύρη και των εγκαλουμένων δημοσιογράφων. Ποιος δικάζεται αλήθεια; Οι κατηγορούμενοι ή το δικαίωμα να εκφράζει κανείς τις όποιες απόψεις του! Ο Βολταίρος είπε: Δεν συμφωνώ με τις ιδέες σου. Είμαι όμως έτοιμος να πεθάνω για να μπορείς εσύ να τις υποστηρίζεις. Εμείς όλοι οι δημοκράτες είμαστε άραγε έτοιμοι γι΄ αυτό;;"

Αυτά είχα γράψει πέρισι τέτοια μέρα και έκανα 13 σχόλια, όχι άσχημα για πρώτη ανάρτηση...
Από τους πρώτους μου σχολιαστές η Μερόπη, η Roadartist, ο Αggelos Spyrou, ο Ναπολέων αλλά και μετέπειτα ο Τζονάκος, συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να πορευόμαστε με αμοιβαία @φιλία και εκτίμηση μαζί με όλους τους άλλους @φίλους μου που σας βρήκα στη συνέχεια και σας ευχαριστώ που σταθήκατε συνοδοιπόροι μου στα @ταξίδια αυτά της σκέψης και της καρδιάς...
.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Αν έχεις χρήμα βάδιζε...

Ας μιλήσουμε πάλι με μία γελιογραφία του Πετρουλάκη




Για όσους πιστεύουν ότι στη χώρα του παρά- (βλ. παραοικονομία, παρακράτος, παραθρησκευτικά κυκλώματα, παραδικαστικά κυκλώματα ) και γενικά του παραλογισμού, θα επέλθει τελικά κάθαρση και οι παπάδες που σφετερίστηκαν δημόσια περιουσία σε αγαστή συνεργασία με υπουργούς και κυβερνητικούς ταγούς, θα καθίσουν στο σκαμνί και θα τιμωρηθούν, η παραπάνω γελιογραφία μάλλον προδιαγράφει το μέλλον του κάθε μεγαλοαπατεώνα είτε λέγεται Ευφραίμ, είτε Δούκας, είτε Βουλγαράκης, είτε Πελέκη, είτε Ρουσσόπουλος!!
Μην ελπίζετε σε κάθαρση!!
Απλά θ' αλλάξουν θέσεις και ρόλους και θα ρυθμίζουν την τύχη μας από άλλο πόστο!!
Τόχουμε ξαναπεί: Μεγαλόσχημοι και με λεφτά δεν τιμωρούνται!!
Το σύστημα φτιάχτηκε από αυτούς για να δουλεύει γι' αυτούς!!

Με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών άλλωστε κατεβαίνει νομοσχέδιο για μετατροπή πλημμεληματικών παραβάσεων που τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι 5 ετών σε χρηματικές ποινές!!
Δηλαδή πλέον οι πλούσιοι και οι έχοντες δεν θα φοβούνται να εγκληματίσουν τουλάχιστον σε βαθμό πλημμελήματος, αφού θα πληρώνουν και θα καθαρίζουν!!
Και ξέρετε πόσο εύκολο είναι σήμερα ακόμη και κακουργηματικές πράξεις να χαρακτηρίζονται ως πλημμελήματα;;;
Αλλοίμονο στους φτωχούς και μικροπαραβάτες! Θα τους τρώει το κάτεργο!!
Αν έχεις χρήμα βάδιζε και ...ριζικό περπάτα...

Στη χώρα του "παρά-" λοιπόν ο παράς παραμερίζει κάθε εμπόδιο!!
.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Λάμψεις ελπίδας;;...


Είναι παράξενο…
Πώς η ζωή μας κάποιες φορές φωτίζεται άξαφνα από εφήμερες λάμψεις που ξανοίγουν το γκρίζο και δίνουν χρώμα στον ασπρόμαυρο καμβά της!!
Είναι λάμψεις που εμφανίζονται από το πουθενά, έτσι αναίτια χωρίς εξήγηση, και κάνουν την καθημερινότητά μας να μοιάζει γιορτή!!
Τότε οι μέρες παίρνουν χρώμα και οι νύχτες γεμίζουν θαλπωρή σαν τη ζεστή, συντροφική κουβεντούλα με αγαπημένο φίλο, που διαλύει τα σύννεφα της μοναξιάς κι ο μόχθος και το ξενύχτι της δουλειάς μοιάζουν σαν ένα σεργιάνι σε δροσερό σοκάκι με ευωδιές γιασεμιού και χρώματα περικοκλάδας από αγιόκλημα…
Λάμψεις, το ξέρουμε, καταδικασμένες να σβήσουν γρήγορα, σαν τα βεγγαλικά που χάνονται στο μαύρο στερέωμα, σαν την αστραπή που βουτάει στη θάλασσα, λες κι ήρθαν για να φωτίσουν μια στιγμή το δρόμο μας, ίσα για να μη λοξοδρομήσουμε, ίσα για να αντέξουμε να συνεχίσουμε και ύστερα χάνονται και βυθίζουν πάλι την ύπαρξή μας σε πιο βαθύ σκοτάδι…
Και τότε τα μάτια πονάνε όπως όταν κοιτάς μια στιγμή το λαμπρό ήλιο και η αλμύρα καίει τα βλέφαρα…
Το παράπονο πνίγει τις λέξεις και το γιατί σφραγίζει σφιχτά το στόμα σε μια αναίτια σιωπή βαθειά σαν το βυθό του ωκεανού και παγερή σαν το χιονιά που πρόβαλε στα μέσα του χειμώνα…
Και συνεχίζουμε να βαδίζουμε, ψηλαφώντας στη νύχτα τους φόβους μας και περιμένοντας την επόμενη λάμψη που θα δώσει πάλι νόημα στο μάταιο τούτο ταξίδι που λέγεται ζωή…
Είναι παράξενο….
Ενώ ξέρουμε ότι κάθε φορά η λάμψη θα σβήσει και το φως θα χαθεί, και το μαύρο αναπόφευκτα θα σκεπάσει το χαμόγελό μας, γιατί να πονάμε;;
.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Μη φοβάσαι τους δηλωμένους εχθρούς σου. Τους ύπουλους να φοβάσαι!!


Είναι μέρες που κάποια πράγματα σε πονάνε περισσότερο…

Θες ο χειμώνας που δεν θέλει να έρθει και κρύβεται πίσω από έναν ήλιο που όσο λαμπερός κι αν δείχνει έχει εκείνη τη ολοφάνερα παροδική λάμψη, που χάνεται ξαφνικά μέσα στη γκρίζα συννεφιά, σαν τον ετοιμοθάνατο που η χλωμάδα στην όψη του έχτισε το κέρινο πρόσωπό του, πριν η ανάσα του παραδοθεί στο σύμπαν...

Θες που η ψύχρα μαχαιρώνει τις νύχτες την πλάση και νοιώθεις ότι ο χειμώνας είναι κάπου εκεί κοντά , και παραμονεύει έτοιμος να τρυπώσει στη ζωή μας και να μετατρέψει σε κρυστάλλινες χάντρες τα δάκρυα στις άκρες των ματιών !!

Τέτοιες μέρες, τέτοιες νύχτες νοιώθεις το κακό να έρχεται και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτε! Προσμένεις… προσμένεις χωρίς να ξέρεις τι!

Η απειλή είναι γύρω σου και σε τυλίγει σαν την ομίχλη που κάνει τα πάντα να φαίνονται πουπουλένια μα ξέρεις ότι κάπου παρακάτω χάσκει ο γκρεμός… και παραμονεύει ο όλεθρος!

Το χτύπημα του τηλεφώνου τάραξε τη βουβαμάρα της ύπαρξής σου...

Μια φίλη αγαπημένη και συνάδελφος μετά από καιρό ακούστηκε…

Και το νέο έπεσε σαν βόμβα που σκάει και θρυμματίζει τα πάντα γύρω της!!

Που εξαϋλώνει κάθε ίχνος ελπίδας!

Προδοσία!!
Άνθρωποι γύρω σου που δήλωναν φίλοι και συμπαραστάτες αποδεικνύονται επίλεκτοι στρατιώτες του εχθρού! !

Μια αραβική παροιμία λέει ότι ένα σκυλί που γαυγίζει είναι προτιμότερο από μια τίγρη που κοιμάται….
Αλήθεια είναι!

Γι’ άλλη μια φορά τα πρόσωπα γύρω μεταμορφώθηκαν σε ανέκφραστες μάσκες και η υποκρισία πήρε σάρκα και οστά!
Γι’ άλλη μια φορά μόνη στο πεδίο της μάχης!!

Μια ατελείωτη μάχη η ζωή!
Πολλοί νεκροί
Και διπλάσιοι τραυματίες
Σώοι μόνον οι λιποτάκτες!
Ρουτίνα ο πόλεμος!!
.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Πορεία...χωρίς προορισμό ;;;

Τελευταία νέα:

Νεαροί που μετείχαν στην πορεία για την 35η επέτειο του Πολυτεχνείου πέταξαν πέτρες και μολότοφ εναντίον αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίοι απάντησαν με χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου – λάμψης.

Και τώρα που πέρασε κι αυτή η επέτειος τι θα κάνουμε;;
Θα περιμένουμε την επόμενη;;
Για να ξαναρίξουμε βεγγαλικά;;

Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο, λες και τα λόγια στέρεψαν!!
Όλα μοιάζουν φθηνά και πανηγυριώτικα!!
Ένα πανηγύρι όπου ο καθένας (πράσινος, γαλάζιος, κόκκινος, πορτοκαλί) εκθέτει την "πραμάτεια" του!
Γι΄ αυτό θα μιλήσω με μια γελιογραφία που όπως πάντα, λένε πολλά χωρίς λόγια!!






Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Ένα δώρο από ένα @φίλο που μόλις παντρεύτηκε!


Ο αγαπημένος φίλος και @γείτονας Takiz μόλις παντρεύτηκε!
Και πήγε ταξίδι με την αγαπημένη του!!
Και έφερε δώρα για μας!!
Ναι αντί να του πάμε δώρα έφερε εκείνος σε μας!!
Το δικό μου δώρο είναι αυτό που βλέπετε!!!
Ένα ανθισμένο μπαλκόνι!!!!
Το πήρα και το στόλισα εδώ στο @σπιτικό μου!
Θέλω να σας το δείξω!!
Μ' άρεσε τόσο μα τόσο πολύ!!

Τυχεροί όσοι σε γνωρίζουν φίλε μου Τάκη και εμείς που είμαστε @εδώ και πολύ περισσότερο οι άνθρωποι που χαίρονται την ανθρωπιά σου εκεί έξω!!
Βλέπεις εσύ ξέρεις ότι:

"Η αληθινή ευτυχία έγκειται όχι σ' εκείνο που παίρνουμε αλλά σ' αυτό που έχουμε την ευτυχία να μπορούμε να δώσουμε"!!!!!

Να είσαι καλά Τάκη μου και να ζήσεις μια ζωή όπως την ονειρεύτηκες κοντά στον άνθρωπο που επέλεξες για σύντροφο σου!!! Το αξίζεις!!!
.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Τι σας έλεγα;; ότι πάμε κατά διαόλου;;...

Η είδηση της ημέρας::
Αστυφύλακας πορτοφολάς!!

Ναι το είδαμε κι αυτό!!
Ο 22 χρονος αστυφύλακας, ως μέλος πληρώματος περιπολικού στο οποίο επέβαιναν δύο ακόμη νεαροί αστυνομικοί, σταμάτησε έναν αλλοδαπό που επέβαινε σε μοτοσυκλέττα για έλεγχο. Με το πρόσχημα του ελέγχου άνοιξε το σακίδιο και του αφαίρεσε ταχυδακτυλουργικά 600 ευρώ.
Μετά από καταγγελία του αλλοδαπού σε έρευνα που έγινε στον αστυφύλακα βρέθηκαν πάνω του 450 Ευρώ ενώ άλλα 200 βρέθηκαν στην τουαλέτα της υπηρεσίας όπου ομολόγησε ότι τα έρριξε ο ίδιος για να μην ...ενοχοποιηθεί!!!! Εκτός της ποινικής διαδικασίας κινήθηκε και η διαδικασία για την πειθαρχική του δίωξη!!
Είμαι περίεργη ποια θα είναι η πειθαρχική του τιμωρία;;
Πρόστιμο κάποιων δεκάδων ή εκατοντάδων Ευρώ, προσωρινή αργία ή οριστική παύση;;
Εσείς τι πιστεύετε;;
Προσωπικά θεωρώ ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν θέση στο σώμα της Αστυνομίας!!!
Πώς είναι δυνατόν σ' αυτόν να εμπιστευτεί η πολιτεία τη φύλαξη των πολιτών της;;;;
Η απόδοση δικαιοσύνης επιτάσσει την οριστική του απόταξη!
Και ας ακούγομαι αυστηρή!


Θυμήθηκα το μύθο του Πρωταγόρα που νομίζω ότι πραγματικά και σήμερα αποδίδει την αιτία για την κατάσταση που βιώνουμε σε μία πολιτεία χωρίς Δικαιοσύνη και χωρίς Ντροπή, που είναι η ατιμωρησία!!

Όταν έπλασαν οι Θεοί τα ζωντανά όντα, ανέθεσαν στον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να τα στολίσουν και να τους μοιράσουν τις πρέπουσες στον καθένα ιδιότητες. Ο Επιμηθέας όμως, κατάφερε τον Προμηθέα να τον αφήσει να κάνει αυτός τη διανομή κι άρχισε να εφοδιάζει το κάθε γένος με τις δυνάμεις και τα όργανα που θα εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους. Επειδή όμως δεν ήταν πολύ σοφός καταξόδεψε χωρίς να το πάρει είδηση τις ιδιότητες στα άλογα ζώα. Του έμεινε ακόμα ανεφοδίαστο το γένος των ανθρώπων και δεν ήξερε τι να κάνει. Απάνω σ' αυτό το αδιέξοδο, λοιπόν έρχεται ο Προμηθέας να επιθεωρήσει την κατανομή και βλέπει τα ζώα να τα έχουν όλα ταιριαστά και τον άνθρωπο τον βλέπει γυμνό και ανυπόδητο, χωρίς στρωσίδι και όπλο. Τον λυπήθηκε και τρέχει μπαίνει στα κρυφά στο κοινό εργαστήρι της Αθηνάς και του Ήφαιστου, κλέβει τις τέχνες με φωτιά του Ηφαίστου και τις άλλες της Αθηνάς και τις δίνει στον άνθρωπο. Γι' αυτό κατηγορήθηκε ύστερα για κλοπή. Κι επειδή ο άνθρωπος κρατεί από θεϊκή μοίρα πρώτα -πρώτα ένεκα της συγγέννειας προς το θεό μόνος από τα ζώα πίστεψε σε θεούς και προσπαθούσε να ιδρύσει βωμούς και αγάλματα θεών. Έπειτα κατόρθωσε να διαρθρώσει με τη γνωστή τέχνη, φωνή και λέξεις και βρήκε κατοικίες και ενδύματα και υποδήματα και στρωσίδια και τροφές από τη γη. Έτσι εφοδιασμένοι οι άνθρωποι στην αρχή, κατοικούσαν διασκορπισμένοι κι όπως δεν υπήρχαν πόλεις καταστρέφονταν από τα θηρία γιατί παντού και πάντα ήταν ασθενέστεροι από αυτά ...και γιατί δεν είχαν ακόμα την πολιτική τέχνη που μέρος της ήταν η πολεμική. Επιδίωκαν λοιπόν να συγκεντρωθούν πολλοί μαζί και να εξασφαλίσουν τη σωτηρία τους, χτίζοντας πόλεις. Όταν όμως μαζεύονταν, αδικούσαν ο ένας τον άλλο γιατί δεν είχαν την πολιτική τέχνη, ώστε πίσω πάλι σκορπίζονταν εδώ κι εκεί και καταστρέφονταν.
Τη δύσκολη εκείνη ώρα τους έσωσε ο πατέρας των θεών και ανθρώπων, ο ΖΕΥΣ. Έτσι καθώς πάνε αυτοί -στοχάστηκε- το γένος τους θα εξαφανιστεί και για να τους σώσει από τη βέβαιη καταστροφή στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την ΑΙΔΩ και τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.



Ρωτά λοιπόν ο Ερμής το Δία με τι τρόπο να δώσει την ΑΙΔΩ και τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στους ανθρώπους, να τις μοιράσει και αυτές όπως έχουν μοιραστεί οι ΤΕΧΝΕΣ;
-Τούτες έτσι έχουν μοιραστεί, ένας που ξέρει την ιατρική είναι αρκετός για πολλούς που δεν την ξέρουν, έτσι και οι άλλοι τεχνίτες. Και τη δικαιοσύνη λοιπόν και τη ντροπή έτσι να τις βάλω μέσα στους ανθρώπους ή να τις μοιράσω σε όλους;

-Σε όλους είπε ο Ζεύς και όλοι να έχουν το μερδικό τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν πόλεις, αν λίγοι μόνο μετείχαν σ' αυτά (στη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και στη ΝΤΡΟΠΗ), όπως στις άλλες τέχνες.


-Και να βάλεις ΝΟΜΟ από μέρους μου, όποιον δεν είναι ικανός να μετέχει στη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και στη ΝΤΡΟΠΗ να τον σκοτώνουν ως αρρώστια για την πόλη!



Δεν θα πω ότι πρέπει να εφαρμόζουμε και σήμερα το νόμο του ΔΙΑ και να σκοτώνουμε ως πάσχοντες από αρρώστια πόλης εκείνους που δεν μετέχουν στη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και στη ΝΤΡΟΠΗ!!
Αλλά τουλάχιστον βρε αδελφέ όχι και να τους διορίζουμε αστυνομικούς και δικαστές!!
Και αν τους διορίσουμε κατά λάθος, τότε να τους παύουμε αμέσως!!
.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Υπάρχει κάτι από το οποίο δεν έχουμε ξεμείνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;;

Διάβασα σήμερα εδώ


«Στον αέρα» δρομολόγια ιδιωτικών λεωφορείων που μεταφέρουν μαθητές

Ανεκτέλεστα κινδυνεύουν να μείνουν τα δρομολόγια των ιδιωτικών πούλμαν, που καθημερινά τόσο στον Πειραιά και τους όμορους δήμους, όσο και στα νησιά του Αργοσαρωνικού, μεταφέρουν 2.600 μαθητές.
Σύμφωνα με τη Νομαρχία Πειραιά, «αιτία είναι η έλλειψη κονδυλίων από τα υπουργεία Οικονομικών, Εσωτερικών και Παιδείας, τα οποία χρωστούν συνολικά στους ιδιώτες μεταφορείς 2.800.000 ευρώ, με αποτέλεσμα οι μεταφορείς να απαιτούν για την τρέχουσα σχολική χρονιά υπέρογκα ποσά, τα οποία όμως δεν διαθέτει η Νομαρχία».
Έμψυχο και άψυχο υλικό λείπει από τα σχολεία μας και τα εκπαιδευτικά ιδρύματά μας γενικά, σε σημείο που αυτά αναστέλλουν τη λειτουργία τους,
από τη Δικαιοσύνη, από τα δημόσια έργα, από τα νοσοκομεία μας,.. από... από...
Οι φαρμακοποιοί απειλούν με καταγγελία των συμβάσεών τους με τα Ταμεία του Δημοσίου γιατί δεν εξοφλούνται...

Θα μου πεις ότι εδώ και οι Τράπεζες ξέμειναν από ρευστότητα!!
Όμως γι' αυτές βρέθηκε άμεσα η λύση σε 28 δισ ευρώ!!
Για τους μαθητές όμως;;;
Ούτε δεκάρα τσακιστή!!

Το παρακάτω σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη, νομίζω τα λέει όλα για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία μας!!


Τελικά υπάρχει κάτι από το οποίο δεν έχουμε ξεμείνει σ' αυτή τη Χώρα;;;
Γιατί φοβάμαι ότι ξεμείναμε από όλα, και κυρίως από φιλότιμο!!!
.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Πόσο αδύναμοι είμαστε άραγε, μπροστά στην ανθρώπινη θηριωδία;;


Ανατριχίλα με διαπέρασε για άλλη μια φορά...

Αδυνατώ πλέον και να σκεφτώ...

Είναι παιχνίδι η φρίκη για να περάσεις διασκεδαστικά ένα απόγευμα;;



Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι;;
Μεγαλώνουν παιδιά;;

Μου φαίνεται πλέον απαράδεκτα ειρωνικό να εκτυλίσσονται τέτοιες σκηνές και να διαπράττονται τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις και εμείς, πίνοντας το καφεδάκι μας, να κουβεντιάζουμε για τις αιτίες και τις συνέπειες!

Δεν με παρηγορεί που η ευθύνη φαίνεται ότι δεν είναι συλλογική.
Δεν είναι άραγε;;

Μόνο η σιωπή ταιριάζει εδώ.
Γι' αυτό κι εγώ λοιπόν, δεν μιλάω πλέον.


Θα μιλήσω για άλλα πράγματα, για τα οποία ίσως να έχει μία ελάχιστη αξία αυτό που θα πω.
Για ένα απόσπασμα από το "Ταξιδεύοντας" του Καζαντζάκη:

Ο Χριστός παραγγέλνει: "Καταφρονάτε της γης και τ' αγαθά της. Πέρα από τα φαινόμενα είναι η ουσία, πέρα από την εφήμερη τούτη ζωή λάμπει η αθανασία". Ο Απόλλωνας στέκεται στερεά απάνω στο μάρμαρο και παραγγέλνει: "Αρμόνισε την καρδιά σου με τη γης, χαίρου γαλήνια τις εφήμερες στέρεες γραμμές, έξω από την αρμονία του νου σου είναι το χάος!!" Κι ο Βούδας με το βαθύ μαυλιστικό φιδίσιο μάτι μας κοιτάζει χαμογελώντας με το δάκτυλο στο στόμα και μας σούρνει στο χάος. Σήμερα μέσα στο τζαμί του Ομάρ, θέλοντας να πειθαρχήσω τις ανησυχίες της καρδιάς μου, μάχομαι να αρμονίσω ό,τι βαθύτατα στον κόσμο τούτον αγαπώ.


Χάσαμε την αρμονία του νου μας. Αποτύχαμε να ζούμε και τώρα απλά επιβιώνουμε!!!

.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Και μετά λέμε γιατί πάμε κατά διαόλου...


Δεν ξέρω αν εγώ είμαι η παράξενη, μήπως δηλαδή έχω παραξενέψει και δεν καταλαβαίνω τα καημένα τα βλαστάρια μας, τα σημερινά παιδιά μας καλέ, που βγαίνουν στη βιοπάλη και που νομίζουν ότι εκεί έξω είναι σαν την αγκαλιά της μανούλας τους και έχουν απαιτήσεις όλοι να τους ...υπηρετούν!!
Τι θέλω να πω;; ήξερα έναν γείτονα που όταν ο γυιός του, ο καλομαθημένος Νικολάκης, που μέχρι σήμερα στα 40 και βάλε παρέμεινε Νικολάκης, υπηρετούσε στο στρατό, σε μια μονάδα στη Θήβα, ο πατέρας κάθε πρωί πήγαινε το γυιό στη μονάδα και κάθε μεσημέρι τον έφερνε πίσω στο σπίτι τους στην Αθήνα.... Μιλάμε για παραφροσύνη... Δηλαδή πατέρας και γυιός υπηρετούσαν μαζί στο στρατό και ο πατέρας ήταν βέβαια, σαν να υπηρέτησε δύο φορές ο φουκαράς!!
Γιατί τα λέω τώρα αυτά;;
Ακούστε τι μου διηγήθηκε ένας γνωστός μου αξιωματικός της ΕΛΑΣ, ανώτερος που υπηρετεί στο επιτελείο για πολλά χρόνια.
Όπως ίσως, έχετε πληροφορηθεί πριν λίγες μέρες έγιναν οι τοποθετήσεις των νέων αστυφυλάκων που μετά διετή φοίτηση, με μισθό βεβαίως, αποφοίτησαν από τη Σχολή των Αστυφυλάκων.
Πάει λοιπόν ο πατέρας ενός απόφοιτου και βρίσκει το γνωστό μου τον αξιωματικό και τον παρακαλεί αν είναι δυνατόν και αν μπορεί να κάνει κάτι, κατά την τοποθέτηση του γυιού του να μην τον πάνε στα ΜΑΤ που τη θεωρεί επικίνδυνη υπηρεσία και εάν είναι δυνατόν να τον τοποθετήσουν σε κανένα τμήμα κοντά στον τόπο κατοικίας του, στο Πέραμα.
Πράγματι ο αξιωματικός κατάφερε ο γυιός του παραπάνω πατέρα να μην καταταγεί στα ΜΑΤ, όμως δεν κατάφερε να τον πάει και σε τμήμα της περιοχής του, αλλά σε ένα άλλο τμήμα στον Ασπρόπυργο.
Προχθές λοιπόν τον επισκέφτηκε ο πατέρας και τι του λέει;;

"Συγνώμη αλλά καλύτερα ήταν να τον πήγαιναν στα ΜΑΤ, εκεί που τον τοποθέτησαν είναι δύσκολο πώς θα μετακινείται να πηγαίνει στην Υπηρεσία του;;
Σήμερα ξύπνησε τον παππού τα χαράματα για να τον πάει!!!!!!!
Έτσι μας έρχεται να παραιτηθεί και να τα βροντήξει!!
(Σημειωτέον αν παραιτηθεί ένας νέος αστυφύλακας είναι υποχρεωμένος να πληρώσει αποζημίωση στο Δημόσιο, για τη διετή εκπαίδευση που του παρείχε και μάλιστα έναντι μισθού)!!!
Και συνέχισε με οργή: Άσε εκεί που τον πήγαν είναι όλο συμμορίες και κακοποιοί!!
Πώς θα τα βγάλει πέρα το παιδί;;;"

Κόκκαλο ο φίλος αξιωματικός!!!!!

Καλά ρε να μη σε πω μαλακοπατέρα!!! Το πρόβλημα της μετακίνησης του γυιού σου θα το επωμισθεί ο κάθε τρίτος;;; Αν έχεις πρόβλημα κάνε εσύ το μεταφορέα!!
Ή νοίκιασέ του σχολικό να τον μεταφέρει!!
Σε δουλειά θα πάει ο άνθρωπος!! Όχι στο νηπιαγωγείο!!!
Εμάς δηλαδή μας πάει στη δουλειά ο πατέρας μας ή η Υπηρεσία έστησε τα γραφεία της έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, για να μην μπαίνουμε στον κόπο να ξυπνάμε το χάραμα και να παίρνουμε τα ΜΜΜ (ο Θεός να τα κάνει) για να τρέχουμε στα τρία σημεία του ορίζοντα για το μεροκάματο;;;!!!
Έλεος πια!!!
Αστυνομικός είναι ο γυιόκας σου φίλε, με κακοποιούς θα νταραβερίζεται αυτούς θα κυνηγά αφού αυτή είναι η δουλειά του!! Με τους καλοποιούς θα ασχολιόταν;;;
Τα έχω "παίξει" λέμε...
Ρεε που πάμε ρεεεε!!! που έλεγε και ο μεγάλος Αυλωνίτης!!!

.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Η ευτυχία στη ζωή: δυό φυλλαράκια δυόσμος....


Ο Άγιος Αυγουστίνος θεωρούσε ότι η ευτυχία δεν βρίσκεται κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του ανθρώπου.

Σε κάθε εποχή θεωρήθηκε είτε ως αυταπάτη, δέλεαρ, ψευδαίσθηση, άπιαστο όνειρο, ακόμα και σύμπτωμα τρέλλας.


Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, η ευτυχία ορίζεται ως



"η πλήρης ευχαρίστηση και ικανοποίηση που αισθάνεται κάποιος από τη ζωή του".


Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Μάρτιν Σέλιγκμαν η ευτυχία βρίσκεται στην επίγεια ζωή, μαθαίνεται και καλλιεργείται. Όλοι μπορούν να την αποκτήσουν.


Η "συνταγή" της απαιτεί ορισμένα βασικά συστατικά, κοινά σε όλους, συν κάποια άλλα της δικής μας επιλογής.


Όπως είπε και ο Εντ Ντίνερ, ψυχολόγος από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις, στο Ουρμπάνα-Σαμπέιν,

"ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του".
Είναι άραγε;;;

Ο δρόμος προς την ευτυχία

Στο τραγουδάκι που ποστάρω σήμερα εγώ νομίζω ότι βρήκα ακριβώς αυτό που για μένα αντηχεί την έννοια της ευτυχίας, και κυρίως αυτό το ελάχιστο που μετέχει στη ζωή μας, σαν το χειμωνιάτικο ήλιο που ανατέλλει αργά και δύει νωρίς!

Η ευτυχία στη ζωή,
δυό φυλλαράκια δυόσμος
ένα ποτάμι είν' ο καημός,
μια θάλασσα ο πόνος!!

Αφιερωμένο στη γλυκειά @φίλη patsiouri που της αρέσει ο Βαγγέλης Κορακάκης (είναι δικό του το τραγουδάκι και το λέει ο Γαλανός) και
στον καλό μου @φίλο Αντώνη, που με βοήθησε να το ανεβάσω.






Get your own playlist at snapdrive.net!


.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Oι 7 αλήθειες της ζωής μου...

Έχει ψύχρα απόψε…
Είναι η ώρα της …φυγής σου.
Αυτής της φυγής που φεύγεις και δεν πας πουθενά…που το μυαλό δραπετεύει και την ώρα που οι ρόδες γυρνούν αυτό κάνει τη διαδρομή της ζωής σου από την αρχή… Και εσύ τρέχεις! Τρέχεις να ξεφύγεις από τα ταξίδια του μυαλού σου… Δεν τα αντέχεις…
Δεν θέλεις να ξαναβρεθείς στα ίδια μέρη που σε πόνεσαν. Μάταια!
Ξανά και ξανά γυρνάς εκεί όπου ξεκίνησες…

Κούμπωσες το μπουφάν μέχρι επάνω…άναψες το μικρό περιβραχιόνιο με τα λαμπιόνια του στο μπράτσο, πάτησες το πεντάλ με πείσμα και το «ταξίδι» αρχίζει …
Περιπλανιέσαι στους ήσυχους και σκοτεινούς δρόμους… τι όμορφη που είναι η πόλη σου, τη νύχτα…
Φωτισμένα παράθυρα, έρημοι δρόμοι, κάπου- κάπου κανένας περαστικός που με ταχύ βήμα βιάζεται να ασφαλιστεί στο καταφύγιο του σπιτιού του… και μόνο τα ζώα, γάτες και σκύλοι, νυχτερινοί παρατηρητές των διαδρομών σου…

Τα ακουστικά στα αυτιά και το τραγούδι λες και ανακατεύεται με το αίμα σου και ρέει στις φλέβες σου : «…σου το ‘χα πει πως αν τύχει και εσύ να με προδώσεις καλύτερα να με σκοτώσεις…».
Μα οι προδότες και οι κιοτήδες αμέτρητοι!! Και η υποκρισία και το ψέμα η αλήθεια τους!!
Και οι δικές σου αλήθειες ένα ψέμα!! Το ψέμα της ζωής σου!!

Πρώτη αλήθεια: Όχι δεν έζησες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια…
Ταραγμένα ήταν και δύσκολα… ωρίμασες απότομα και σήκωσες βάρη που δεν άντεχαν οι παιδικοί σου ώμοι….κι ακόμη τα ίδια βάρη σηκώνεις…

Δεύτερη αλήθεια: Πάντα ένοιωθες ότι σου λείπει η αγάπη.
Ποτέ σου δεν τη χόρταινες!! Ούτε στην αγάπη της μάνας δεν είχες αποκλειστικότητα… γι’ αυτό σ’ όλη σου τη ζωή με μανία ζητούσες την αποκλειστικότητα στην αγάπη… Τη βρήκες …μα ίσως όχι εκεί που εσύ θα ήθελες…

Τρίτη αλήθεια: Η αδικία σε πονούσε από παιδί...
Ίσως γιατί πάντα ένοιωθες αδικημένη ακόμη και στο χάδι και στην αγάπη της μάνας… αλήθεια δεν θυμάσαι αν ένοιωσες ποτέ το χάδι της μάνας… είχε και εκείνη τα …δικά της βάσανα, που χρόνος και όρεξη για χάδια…
Λες αυτό να ήταν η αιτία που εσύ πάντα έπαιρνες θέση σε όποια αδικία συνέβαινε μπροστά σου και απαιτούσες δικαιοσύνη;;
Ναι δικαιοσύνη όχι μόνο για σένα αλλά για όλους που έβλεπες να αδικούνται, τον αδελφό σου, το συμμαθητή σου, το συνάδελφο, το γείτονα…
Ποτέ δεν έκανες στην άκρη, ποτέ δεν σιώπησες, γλωσσού σε λέγανε, το θυμάσαι;
Άγνωστη σε σένα η αδιαφορία στις αδικίες του κόσμου....
Και δες πώς ήρθαν τα πράγματα!! Όλη η αδικία του κόσμου σήμερα, έπεσε επάνω σου!!!
Και οι άλλοι αδιάφοροι στην αδικία τη δική σου!!


Τέταρτη αλήθεια: Όλα σε πονάνε…. Και περισσότερο όταν σε ξεχνάνε!!
Το δάκρυ έτοιμο να χυθεί στο άκουσμα της θλίψης του άλλου, στην όψη ενός μοναχικού γέροντα, στη θέα μιας πυρκαγιάς, στον όλεθρο των ζώων και των φυτών…
Επιτέλους είναι ανοησία τόση ευαισθησία…. Κατάλαβέ το!!!!!
Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους... και για ανόητους ανθρώπους… που δεν έμαθαν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όσα γίνονται γύρω τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τους κινδύνους και ορμάνε … σαν ταύροι σε υαλοπωλείο για να ισιώσουν τα στραβά του κόσμου!!
Δύσκολοι καιροί για ανθρώπους που τους ξεχνάνε...

Πέμπτη αλήθεια: Φοβάσαι τη μοναξιά!!
Πάντα τη φοβόσουν… παιδί ακόμη φοβόσουν να κοιμηθείς στο δωμάτιό σου… ζητούσες κάποιος να είναι δίπλα σου στο σκοτάδι… μα τις περισσότερες φορές ήσουν μόνη… και σκεπαζόσουν με το πάπλωμα μέχρι σκασμού για να γλυτώσεις από τους …εφιάλτες σου!
Γι’ αυτό το σπίτι σου πάντα γεμάτο από παρέες.
Όχι δεν σου έλειψαν ο παρέες. Η μάνα δεν σε άντεχε πια από τα μουσαφιριά που της κουβαλούσες! Παιδί ακόμη μέχρι ποδόσφαιρο σε ομάδα αγοριών έπαιζες στη γειτονιά … σε είχανε τερματοφύλακα, το θυμάσαι;; τα κορίτσια τότε δεν τα άφηναν να γυρίζουν στις αλάνες και έτσι μοναδική σου επιλογή η παρέα των αγοριών… ποδόσφαιρο, ατελείωτες βόλτες με τα αγωνιστικά σας ποδήλατα, ρακέτες… Δεν μαζευόσουν!!
Αργότερα όταν πια ανεξάρτητη εργαζόμενη, άνοιξες το δικό σου σπιτικό, και μάλιστα στην επαρχία, έβγαλες το άχτι σου!! Τραπεζώματα και γλέντια με κόσμο πολύ και ξεφαντώματα ανεπανάληπτα, που γέμισαν την ψυχή σου και ξόρκισαν τα φαντάσματα της εσωτερικής σου μοναξιάς!

Έκτη αλήθεια: Πάλι παραπονιέσαι;; Πάντα παραπονιόσουν!
Το τραγούδι ηχεί στ’ αυτιά σου:…«έκλαψα χθες σαν μέτρησα τους πόνους της ψυχής μου….και εσύ δεν ήσουν πλάι μου αστέρι της ζωής μου».
Αναρωτιέσαι γιατί πάντα στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου δεν ήταν ποτέ δίπλα σου αυτοί που εσύ ήθελες; Γιατί νοιώθεις ακόμη πιο μόνη;;
Μήπως οι απαιτήσεις σου, για αποκλειστικότητα τρομάζουν τους άλλους;;
Μήπως κουράστηκαν πια να σε στηρίζουν;; Μα τι λες τώρα;;
Γιατί παραπονιέσαι;; Τόσοι φίλοι δεν νοιάζονται για σένα;;
Όχι! Μη ρωτάς και ξαναρωτάς: Νοιάζονται;;
Πάψε πια να δυσπιστείς, πάψε πια να απορρίπτεις, πάψε να απαιτείς!!
Η φιλία και η αγάπη δεν απαιτούνται! Προσφέρονται!!! Εσύ το λες αυτό!!
Πάρε λοιπόν ό,τι σου προφέρεται…έστω και τα ψίχουλα και προχώρα!
Τη μάχη θα τη δώσεις πάλι μόνη σου! Εσύ θ’ αντιμετωπίσεις τον εχθρό!!
Κατάλαβέ το επιτέλους… πάψε να παραπονιέσαι και μάθε να συγχωράς… όσους δεν σ’ αγάπησαν και δεν σε πόνεσαν όσο εσύ θα ήθελες…

Έβδομη αλήθεια: Η δουλειά σου σκληρή, ψυχοφθόρα, άδικη με σένα αλλά απαιτεί δικαιοσύνη για τους άλλους, και εσύ πονάς για τη δικαιοσύνη του κόσμου!!
Η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια που πλέον δεν επέτρεπε περιττά ξεφαντώματα, δεν επέτρεπε ανοιχτές παρέες, δεν σου άφηνε δηλαδή και το χρόνο, για ένα καφέ να απολαύσεις με μία αγαπημένη φίλη, όλα στην τρεχάλα, στην αγωνία, στο πνίξιμο, μέχρι τελικής πτώσεως!!
Ήρθε και η οικογένεια, οι υποχρεώσεις και η μοναξιά επανήλθε δριμύτερη στον ορίζοντα!! Ατελείωτες ώρες δουλειάς στο γραφείο σου, με τον υπολογιστή μοναδική σου πλέον παρέα… Όμως εσύ τη μοναξιά δεν την αντέχεις! Γι’ αυτό βρήκες άλλους δρόμους ν’ αναζητήσεις φίλους…και έτσι το blogging μπήκε στη ζωή σου…και σε συντροφεύει πια στα μοναχικά σου βράδια, που πρέπει να τα περάσεις δουλεύοντας για το δίκιο των ανθρώπων που καταφεύγουν σε σένα…και εναποθέτουν τη μοίρα τους στα χέρια σου… και εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, γιατί δεν πρέπει να αδικηθούν…
Εσύ καταλαβαίνεις από αδικία… πάντα καταλάβαινες …και τώρα ακόμη περισσότερο!
Και ξέρεις ότι δεν αντέχεται!!!

Πέρασε η ώρα… η διαδρομή έφτασε στο τέλος της… έσβησες τα λαμπιόνια από το περιβραχιόνιό σου, το κινητό χτύπησε, ο άνδρας σου ανησύχησε… άργησες περισσότερο σήμερα… το ταξίδι ήταν μακρύτερο… και οι επτά αλήθειες της ψυχής σου βρήκαν την ευκαιρία και ξεδιπλώθηκαν για να τις αφιερώσεις με την @αγάπη σου στις φίλες σου faraona και παλμό που στο ζήτησαν.
.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

ΤΙ ΒΟΥΛΗ ΤΙ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ!! Οι "καλύτεροι " στίχοι!

Ο Ρουσσόπουλος αφού έδωσε ένα ρεσιτάλ μελλοδραματικής υποκριτικής τέχνης, είπε αυτά που είπε, και παραιτήθηκε.
Στη συνέχεια ή πριν (δεν συγκράτησα, άλλωστε δεν έχει και τόση σημασία) παραιτήθηκε και η Ν.Δ. σύσσωμη από την ψηφοφορία για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής.
Και τι απέμεινε;;;
Ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ!!!
Που πήγαν οι κορώνες της αντιπολίτευσης για σύσταση προανακριτικής επιτροπής;;
Θα επιτρέψουν να κλειδώσει η Ν.Δ. με μία τέτοια κίνηση ματ, τις διαδικασίες προς την αποκάλυψη;;
Τι κάθονται εκεί;; Τι παριστάνουν;;
Να ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ όλοι τους, οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που πρότειναν τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής και να φύγουν ΤΩΡΑ από τη Βουλή!!
Φθάνει πια η κοροϊδία!!!

Επειδή λοιπόν μετά τα χθεσινοβραδυνά της Βουλής μας, αδυνατώ πλέον ν' ασχοληθώ μαζί τους και το ελληνικό Κοινοβούλιο φαντάζει στο μυαλό μου σαν ένα ...σκυλάδικο που ο καθένας παίζει και τραγουδάει ό,τι του κατεβαίνει και εμείς όλοι χορεύουμε στο ρυθμό τους, σκέφτηκα για εκτόνωση να σας παραθέσω μερικούς ..."ποιοτικούς" στίχους που μόλις έλαβα με ένα email!

Ελάτε λοιπόν να γελάσουμε λίγο, γιατί μου φαίνεται το έχουμε μεγάλη ανάγκη!!
Έτσι για να εκτονωθούμε, γιατί εγώ νοιώθω ότι σε λίγο θα ...εκραγώ!!!


ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΟΥΡΙ
ΜΕΣ' ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, ΠΑΓΟΥΡΙ
KΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΒΩ ΦΛΕΒΕΣ
ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ
ΚΑΙ ΞΗΛΩΝΩ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ...
ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ 'ΧΟΥΜΕ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ
ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΟΜΠΡΕΛΕΣ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ
ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ
OH YEEEEEEESSSSSSSSSSS
ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ
ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ...
ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΠΥΡΕΞ...
ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΛΑΜΑΡΙ
ΤΙ ΤΗ ΘΕΛΕΙΣ ΤΗ FERRARI ; (Σωστόοοοος!)
ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙΝΕ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΕΚΕΝΕ



Και συνεχίζουμε τη διασκέδαση...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΗ
'Από κορμί είμαι η best
Κι από προσόντα είμαι first
Μ' αυτό στους άντρες κάνω test
Για να διαλέξω.
Μπες όπως όλοι στη γραμμή
Ασε τα μα, τα μου, τα μη
Πέρνα λοιπόν τη δοκιμή
Και ίσως σε επιλέξω'

ΠΕΠΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
'Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι'
'Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες'


ΛΑΚΗΣ ΣΚΟΥΤΑΡΗΣ
'Είμαι ένας άνθρωπος τρελλός,
σχιζοφρενής και μανιακός,
που μες την τρέλλα μου ο φτωχός,
ψάχνω για να' βρω λίγο φως'
'Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο.'
(Αυτό δεν πάει γάντι στη σημερινή πολιτική μας κατάσταση;;)


ΑΝΤΖΕΛΑ ΡΕΜΠΗ
'Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,
θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες'

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 !!
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΦΑΣΗΣ
'Το βράδυ θα 'ρθω να σε πάρω,
γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο.'

ΝΙΚΟΣ ΔΟΥΛΑΜΗΣ
Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε'

Και τέλος μια συλλογή από τα καλύτερα των δύο Εθνικών Οδών και του συνολικού επαρχιακού και αγροτικού Οδικού Δικτύου:

Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο.'
'Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ.'
'Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος.'
'Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο.'
'Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Αγιο Γεώργιο'
'Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα.'

Ακολουθεί το καλύτερο!!!
(η ιστορία γενικά περιγράφει έναν απατημένο σύζυγο):

«θα φέρω τη βενζίνη
κι αναλαμβάνω την ευθύνη.»
«την είχα άχτι, την είχα άχτι,
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,
μέσα στο τσίγκινο κουτί,
που φύλαγε τα μπικουτί..»

.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!