Είναι παράξενο…
Πώς η ζωή μας κάποιες φορές φωτίζεται άξαφνα από εφήμερες λάμψεις που ξανοίγουν το γκρίζο και δίνουν χρώμα στον ασπρόμαυρο καμβά της!!
Είναι λάμψεις που εμφανίζονται από το πουθενά, έτσι αναίτια χωρίς εξήγηση, και κάνουν την καθημερινότητά μας να μοιάζει γιορτή!!
Τότε οι μέρες παίρνουν χρώμα και οι νύχτες γεμίζουν θαλπωρή σαν τη ζεστή, συντροφική κουβεντούλα με αγαπημένο φίλο, που διαλύει τα σύννεφα της μοναξιάς κι ο μόχθος και το ξενύχτι της δουλειάς μοιάζουν σαν ένα σεργιάνι σε δροσερό σοκάκι με ευωδιές γιασεμιού και χρώματα περικοκλάδας από αγιόκλημα…
Λάμψεις, το ξέρουμε, καταδικασμένες να σβήσουν γρήγορα, σαν τα βεγγαλικά που χάνονται στο μαύρο στερέωμα, σαν την αστραπή που βουτάει στη θάλασσα, λες κι ήρθαν για να φωτίσουν μια στιγμή το δρόμο μας, ίσα για να μη λοξοδρομήσουμε, ίσα για να αντέξουμε να συνεχίσουμε και ύστερα χάνονται και βυθίζουν πάλι την ύπαρξή μας σε πιο βαθύ σκοτάδι…
Και τότε τα μάτια πονάνε όπως όταν κοιτάς μια στιγμή το λαμπρό ήλιο και η αλμύρα καίει τα βλέφαρα…
Το παράπονο πνίγει τις λέξεις και το γιατί σφραγίζει σφιχτά το στόμα σε μια αναίτια σιωπή βαθειά σαν το βυθό του ωκεανού και παγερή σαν το χιονιά που πρόβαλε στα μέσα του χειμώνα…
Και συνεχίζουμε να βαδίζουμε, ψηλαφώντας στη νύχτα τους φόβους μας και περιμένοντας την επόμενη λάμψη που θα δώσει πάλι νόημα στο μάταιο τούτο ταξίδι που λέγεται ζωή…
Είναι παράξενο….
Ενώ ξέρουμε ότι κάθε φορά η λάμψη θα σβήσει και το φως θα χαθεί, και το μαύρο αναπόφευκτα θα σκεπάσει το χαμόγελό μας, γιατί να πονάμε;;
.