Το βίντεο αυτό, που μου έστειλε η roadartist γέννησε τις παρακάτω σκέψεις μου.
Πάνε χρόνια τώρα που νοιώθεις σαν παγιδευμένο ζώο σ' ένα κλουβί σιδερένιο.
Πάνε χρόνια τώρα που η ζωή σου η ίδια σε πνίγει σαν μια θηλειά γύρω στο λαιμό σου.
Ψάχνεις το κενό, αυτό που θα σου δώσει τη δυνατότητα να πάρεις την ανάσα της σωτηρίας σου, αλλά μάταια...
Γύρω σου όλα κλειστά, γεμάτα ασφυκτικά, ξέχειλα μέχρι θανάτου, δεν σου αφήνουν χώρο ούτε να σκεφτείς, ούτε να αισθανθείς, ούτε καν να κινηθείς!
Γιατί άφησες τον εαυτό σου να πνιγεί μέσα σ' όλη αυτή τη σαβούρα των πραγμάτων και των συναισθημάτων?
Θυμάσαι? από παιδί σου άρεσε πάντα η τέλεια τάξη, όλα στη θέση τους, τίποτε άχρηστο, τα πάντα λαμπερά και καινούρια ή μόλις ανακαινισμένα, τοποθετημένα στα συρτάρια τους ή στα ράφια τους με γεωμετρική ακρίβεια και με αληθινή αισθητικότητα...
Τα ρούχα σου, τα βιβλία σου, τα παιχνίδια σου παλιότερα, πάντα σωστά επιλεγμένα, ανανεωμένα όταν έπρεπε, ακουμπησμένα στο χώρο τους που πάντα είχε ένα κενό, γιατί πάντα ήθελες να φέρνεις το καινούριο στη ζωή σου... να την ομορφαίνεις με απλά, μικρά και ταπεινά, αλλά αναγκαία και χρήσιμα πράγματα...
Έτσι και στη ζωή σου... πάντα προσπαθούσες να τη γεύεσαι με μέτρο, σύνεση και συγκρατημένο αίσθημα και ποτέ με απληστία, γιατί φοβόσουν μη τη χορτάσεις, μη την μπουχτίσεις και σιχαθείς!!
Τα χρόνια σε άλλαξαν και ξεθώριασες και εσύ, όπως τα άχρηστα πράγματα της οικοσκευής σου και τα άχρηστα ρούχα της ντουλάπας σου.
Άφησες να γεμίσουν τα κενά σου με άχρηστες σαβούρες και άχρηστα συναισθήματα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν... που δεν έφθαναν για να πληρώσουν το άδειο της ζωής σου!
Και σήμερα κατάντησες πνιγμένη σε ένα σπίτι έτοιμο να παραδοθεί στη φθορά, μαζί με όσα άψυχα το κατακλύζουν.
Κατάντησες να ανέχεσαι να σε φυλακίζουν οι άλλοι, να ανέχεσαι να ζεις τη δική τους ζωή, να έχεις τη δική τους αταξία και σαβουροσύνη, νυχθημερόν μέσα στη ματιά σου, και να προσπαθείς μάταια να ξεθολώσεις το βλέμμα σου, από τη σκοτεινιά του ανύπαρκτου κενού, που δεν άφησαν για σένα και που μάταια αναζητάς για να χωρέσεις πάλι τα όνειρά σου, να χωρέσεις πάλι τα συναισθήματά σου, να συναντήσεις το καινούριο που μια ζωή αναζητάς... και που σου είπαν ότι δεν υπάρχει...
Κι εσύ έπαψες να το γυρεύεις... αυτό το απροσδιόριστο κάτι που πάντα αισθανόσουν ότι πλανιέται στον αέρα που ανασαίνεις... πως είναι εκεί και περιμένει να του αφήσεις χώρο για να μπει στη ζωή σου και να γεμίσει την ψυχή σου...
Μα εσύ πια είσαι φορτωμένη με ανείπωτα βάρη, γεμάτη με ανείπωτες έγνοιες και με όλα τα άχρηστα του κόσμου, έτσι που σήμερα δεν σου έμεινε χώρος, ούτε για να αποθέσεις τη σκιά του απροσδιόριστου αυτού κάτι, που μια ζωή ήθελες να περιμένεις... και που δεν είναι
"τίποτε άλλο"
απόΈνα φεγγάρι ολόχρυσο
που λάμπει μέσα στη νυχτιά
τίποτε άλλο
Μια φωνή που γροικιέται
Μέσα στο σάλο
Τίποτε άλλο!
Πέρα μακριά
Ένα σινιάλο βαποριού που φεύγει
Τίποτε άλλο!
Και μέσα στην ψυχή μου
ένα παράπονο μεγάλο
Τίποτε άλλο!
Ναπολέων Λαπαθιώτης
33 σχόλια:
Πόσο αλήθεια έχουνε τα λόγια σου Μαριάννα. Πολλές φορές ο χρόνος περνάει, και συνειδητοποιείς πως τον έχεις χάσει αναίτια σε λάθος πράγματα. Από την άλλη, η ζωή μας έχει γίνει έτσι που είναι δύσκολο να αντισταθείς και να διαφοροποιηθείς.
"Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" αλλά ποιος το αντέχει να το πράξει?
Μεγάλο θέμα προς συζήτηση άνοιξες..
Πάντως εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που δεν φυλάνε πολλά αντικείμενα, που δεν είναι τσιγκούνηδες, τελικά και η πολύ ύλη όταν δεν είναι απαραίτητη σε πνίγει.. Και η τάξη ίσως να σε πνίγει καμία φορά..
Δε ξέρω αναλόγως τον χαρακτήρα πάντα.. Όποτε βλέπω κάποιο αρχείο, κάτι που μου αρέσει, θα στο στέλνω γιατί χαίρομαι που παρατηρείς κ εκτιμάς..
Το ποιήμα και ο πίνακας πολύ όμορφα, καληνύχτα!
Mαριάνα,
Γράφεις μεγάλες αλήθειες.
Το χειρότερο είναι ότι τέτοιες καταστάσεις δρουν υπόγεια και υπονομευτικά, και πολλές φορές, μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, έχουν ροκανίσει στιγμές, χρόνο και εμας τους ίδιους.
Από την άλλη, όπως εχω διαπιστώσει, ο άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη που δεν διακρίνεται, αλλά πίστεψέ με, υπάρχει.
Κι είναι η ελπίδα μας για να τολμάμε ν΄αλλάζουμε.
Την καλημέρα μου
Μαριάννα μου ευκαιρίες για γενικό ξεσκαρτάρισμα και πέταμα άχρηστων ή μισοάχρηστων δεν δίνονται πολύ συχνά αλλά όταν τις συναντάμε καλό είναι να μην τις κλωτσάμε...
Καθάρισε λοιπόν τη γωνιά σου φτιάξε τα κενά σου κι ανοίξου στο πέλαγος μέχρι το οξυγόνο της φουρτουνιασμένης καρδιάς να κάψει τα πνευμόνια...
Καλημέρα...
Εγώ σου στέλνω ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά, γιατί το κενό πάντα με τρόμαζε!...
Πιστεύω στη δύναμη της "ματάλλαξης", της εποικοδόμησης,στη δύναμη του περιττού ως ανάδειξη του απαραίτητου(παραφράζοντας τη Δημουλά!)...Η ζωή χρειάζεται βαθιές εισπνοές και αργές πολύ αργές εκπνοές,κι όλα γίνονται ξεκάθαρα...:)
φιλιά
Δυστυχώς ζούμε για να καταναλώνουμε
δεν καταναλώνουμε για να ζούμε.
Γίναμε ειδωλολάτρες του εμπορέυματος.
¨Ομως υπάρχει ελπίδα.
Αφού σκέφτεσαι έτσι... είσαι σε καλό δρόμο...
Την πολύ-καλημέρα μου :)
ισορροπούμε. ανάμεσα στα έμψυχα. τα άψυχα. και τα άψυχα ψυχή έχουν. ό, τι κρατάμε, στην ψυχή μας χαρίζει κάτι.
και σαν φύγει η ζωή και τα άψυχα μένουν, ψυχή να χαρίζουν χαρίζοντάς τα. δεν πετάω πράγματα. με θλίβει η εικόνα χρήσιμων και χρηστικών πραγμάτων στα σκουπίδια.
ότι άχρηστο για μας πάντα είναι χρήσιμο για κάποιους άλλους.
Μου άρεσε πολύ η σημερινή σου ανάρτηση μαριαννα μου και ξέρεις τι? Θεωρώ πως το ξεσκαρτάρισμα της ψυχής μας, το ξεσκαρτάρισμα από ανθρώπους που ασυνειδητα καταπιεζόμαστε απ'αυτούς, από καταστάσεις ψυχοφθόρες που σιγά σιγά γίνονται κομμάτι μας κι ούτε μας περνά απ'το μυαλό να τ'αλλάξουμε, θεωρώ πως πρεπει πρώτα απ'όλα αυτά να πετάξουμε. Σε φιλώ καλό σου βράδυ
Μαριανίτσα μου,
μου φαίνεται ότι διακρίνω κάποια μελαγχολία στο κείμενο σου. Μελαγχολία για το χρόνο που σπαταλήθηκε με ανθρώπους που ίσως δεν το άξιζαν. Μελαγχολία για αυτό το κάτι άλλο που περίμενες και δεν ήρθε. Αυτή είναι η ζωή φιλενάδα. Πάντα υπάρχει ο χρόνος που σπαταλιέται με άσχετους ανθρώπους. Πάντα θα υπάρχει κάτι που το θέλαμε και δεν ήρθε. Και θα φύγουμε απ' αυτή τη ζωή περιμένοντας ακόμα να έλθουν τα πιο όμορφα πράγματα που δεν ζήσαμε. Ωχ! με έπιασε το ποιητικό μου!!
ΑΑΑΑΑ! δεν μπορω τις μελαγχολίες Μαριαννάκι μου....η μάλλον τις μπορω αλλα θέλω εστω κι ενα μικρό φωτάκι στο τέλος του τούνελ....ναι?
@Roadartist μου
Η αλήθεια βγαίνει καμιά φορά από την ψυχή μας και τα λόγια δεν φθάνουν να εκφράσουν το βάθος του αισθήματος αυτού της χαμένης σε άσκοπα πράγματα ζωής μας...
Μερικές φορές αναλογίζομαι αν φύγω από αυτό τον κόσμο, εκτός από το παιδί μου, τι άλλο θα ήταν αυτό που θα με έκανε να λυπηθώ που το αφήνω πίσω μου... Φοβάμαι πως δεν θα έχω τίποτε για να λυπηθώ... ίσως τότε νοιώσω ότι επιτέλους θα συναντήσω αυτό το απροσδιόριστο κάτι που δυναστεύει τη ζωή μου και με κάνει να νοιώθω πάντα μισή...
Φιλάκια γλυκειά μου, καλό ξημέρωμα και όποτε έχεις αρχειάκια στέλνε μου, είναι τόσο πετυχημένα τις περισσότερες φορές.
:))
@Βάσσια
Δεν τις γράφω εγώ τις μεγάλες αλήθειες, η ζωή τις γράφει καλή μου, κι εγώ απλά τις παρουσιάζω...
Η ελπίδα για να τολμάμε ν' αλλάζουμε είναι το μόνο που μας κρατά ίσως ζωντανούς, έστω κι αν τελικά δεν καταφέρουμε ν' αλλάξουμε τίποτε απ' όσα μας έπνιξαν...
Καλό ξημέρωμα
@Μοναχικέ μου Λύκε
Ναι δεν δίνονται συχνά ευκαιρίες για να πετάξουμε τα άχρηστα από τη ζωή μας... και σε ορισμένους ίσως δεν δίνονται ποτέ τέτοιες ευκαιρίες.
Τι όμορφα που τα λες:
"Καθάρισε λοιπόν τη γωνιά σου φτιάξε τα κενά σου κι ανοίξου στο πέλαγος μέχρι το οξυγόνο της φουρτουνιασμένης καρδιάς να κάψει τα πνευμόνια..."
Φοβάμαι όμως ότι δεν μου μένει χρόνος για να κάνω πια αυτό το ξεκαθάρισμα.
:))
Καλό ξημέρωμα.
Γιατί άφησες τον εαυτό σου να πνιγεί μέσα σ' όλη αυτή τη σαβούρα των πραγμάτων και των συναισθημάτων?
Τα χρόνια σε άλλαξαν και ξεθώριασες και εσύ, όπως τα άχρηστα πράγματα της οικοσκευής σου και τα άχρηστα ρούχα της ντουλάπας σου.
Άφησες να γεμίσουν τα κενά σου με άχρηστες σαβούρες και άχρηστα συναισθήματα, για ανθρώπους που δεν άξιζαν... που δεν έφθαναν για να πληρώσουν το άδειο της ζωής σου!
@Ψυχούλα μου
Το κενό όλους μας τρομάζει, γι' αυτό και ζητάμε πάντα να το γεμίσουμε... μα αυτό που θέλουμε είναι να το γεμίσουμε με ό,τι ομορφαίνει τη ζωή μας και όχι με ό,τι τη δυναστεύει...
Βαθειές εισπνοές λοιπόν και αργές πολύ αργές εκπνοές... και προχωράμε...
:)))
@Ζήση
Σωστά! Κατάντησε μαρτύριό μας ο καταναλωτισμός, πλέον!
Ναι υπάρχει ελπίδα και την αναζητάμε
:))
@JamanFou μου
Είμαι σε καλό δρόμο έεε??
Λες?? Για να δούμε...
:)))
Καλό ξημέρωμα!
:))
@b|a|s|n\i/a
Ούτε εγώ πετάω τα άχρηστα για μένα πράγματα, όταν μπορούν να γίνουν χρήσιμα σε άλλους...
Μονο ζητώ να αφήνω λίγο χώρο για να δεχθώ τα καινούρια... Τον έχω ανάγκη αυτό το χώρο, για ν' αναπνέω...
:))
@Βροχούλα μου
Χαίρομαι που σου άρεσε αυτή η ανάρτησή μου.
Ξεσκαρτάρισμα από καταστάσεις ψυχοφθόρες χρειάζεται στη ζωή μα ποιός μπορεί πάντα να το πετύχει??
Φιλάκια @φίλη μου, καλό σου ξημέρωμα...
@Μερόπη μου
Καλή μου φιλενάδα, παρότι εσύ πάντα προσγειωμένη και στωϊκή στη ζωή, κατάλαβες σήμερα το νόημα αυτής της ανάρτησής μου... ίσως γιατί τόσα χρόνια πια κατάλαβες τον ονειροπόλο τρόπο που σκέφτομαι.
Δεν σου κρύβω ότι με εξέπληξες που κι εσύ ακόμη αποδέχεσαι ότι στη ζωή μας πάντα θα αναζητάμε αυτό το απροσδιόριστο κάτι, αυτό το όμορφο που ποτέ δεν ζήσαμε...
Και κατάλαβες πάνω από όλα την πικρία μου για τη σπατάλη των συναισθημάτων μου σε ανθρώπους, κυρίως, που δεν άξιζαν...
Ναι σήμερα μίλησες ποιητικά και μίλησες πολύ όμορφα!
Σ' ευχαριστώ...
:)))
@faraona μου
Η μελαγχολία από την αρχή κατακλύζει τούτο εδώ το μπλογκάκι @φίλη μου, πρέπει πια να μη σε εκπλήσσει...
Αχ αν δεις αυτό το μικρό φωτάκι στο τέλος του τούνελ πες μου να το δω κι εγώ...
:)))
@Ανεμε
Κι όμως άφησα...
Και το ερώτημά θα μείνει αναπάντητο...
Τα γιατί της ζωής μας δεν γίνονται πάντα διότι...
:)))
Καλό ξημέρωμα!
Σε νοιώθω.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Τα φιλιά μου.
Γιατί τόση θλίψη και μελαγχολία γλυκιά μου Μαριάννα?
είναι όμορφο συναίσθημα να δίνεις και να μοιράζεις απλόχερα τα συναισθήματά σου, όμως μη ξοδεύεσαι σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν το αξίζουν, βρες χρόνο και χώρο και για τα δικά σου θέλω, τις δικές σου ανάγκες.
θέλουν δύναμη και θάρρος οι αλλαγές, και πολλές φορές πονάνε, μη συμβιβάζεσαι όμως με ότι σε πνίγει, μια ευκαιρία έχουμε στη ζωή, δεν μας δίνεται άλλη.
Καλό βράδυ.
Σπουδαίο θέμα έβαλες.
Για τα πράγματα λένε, το δικό μου σκουπίδι του άλλου θησαυρός.
Το κάθε τι θα χρησιμοποιηθεί μέχρι τέλους από εμένα ή θα πάει σε άλλους εγκαίρως.
Τα συναισθήματα είναι άλλη ιστορία.
... σβήνω γράφω.
Ναι είναι απογοήτευση να πηγαίνουν χαμένα αυτά που έδωσες.
Όμως έτσι ένιωθες και έτσι έκανες.
Άλλωστε δεν φταίνε μόνο οι άλλοι, αλλά και μεις σε ότι αφορά τη ζωή μας.
Πάντα έχουμε δύναμη να κάνουμε και να αλλάξουμε ότι χρειάζεται.
Αρκεί να βρούμε το λόγο για τον οποίο αξίζει.
@meta
Φιλιά!
Καλή εβδομάδα!
:))
@thumbelina
Οι συμβιβασμοί καμιά φορά είναι αναπόφευκτοι στη ζωή μας.
Σαφώς και δεν έχουμε άλλη ευκαιρία στη ζωή κι αυτό με πανικοβάλλει κάποιες φορές και τότε ζητώ απεγνωσμένα το κενό μου, για ν' ανασάνω...
:)))
@Thalassenia
Καλώς μου ήλθες!
Ναι με τα πράγματα μπορείς πιο εύκολα να ξεσκαρτέψεις και να τα αξιοποιήσεις διαφορετικά...
Όμως με τα συναισθήματα, αν τα ξόδεψες σε λάθος καταστάσεις, τότε αναλώθηκες άσκοπα και αυτό δεν αλλάζει...
Τη δύναμη για να αλλάξουμε, όπως λες θα τη βρούμε, αν βρούμε πρώτα το λόγο, για τον οποίο αξίζει να το παλέψουμε...
Καλό ξημέρωμα, και καλή εβδομάδα!
:))
Μακαρι η σαβούρα ν αποτελείται απο αντικείμενα και οχι συναισθήματα !!!
Μα αυτα ειναι οπως πολυ σωστα λές αλληλένδετα... Δεν εχεις λόγο να μαζεύεις ολ' αυτα αν δεν νιώθεις μια ανασφάλεια... μια έλλειψη γαλήνης....
Ξεφορτώσου τα να δώσεις χαρά καπου αλλού και ν ανασάνεις κι εσυ απ οτι σε πίγει..
Καλή εβδομάδα Μαριάννα μου
Αντίσταση!!!
Αντίστση στη φθορά Μαριάνα μου.
Ανανέωση σε ενδιαφέροντα .
Αποδοχή για κάποια αναπόφευκτα.
Έρωτας για την ζωή που θέλει καθημερινή τροφοδοσία κατ' ευθείαν από την Πηγή. Την αγάπη και την εκτίμηση για τον εαυτό μας....
Υπομονή και κατανόηση αλλά αν χρειαστεί και
Επανάσταση !
Μάθημα πρωί-πρωί Δευτεριάτικα θα μου πεις έ;
Όχι Μαριάνα μου .Απλές πρακτικές
που πολλοί απο μάς και γω ή ίδια
εφαρμόζω όταν το αίσθημα της αυτοσυντήρησης σε καλεί επιτακτικά να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου...Όταν δεν πάει άλλο.!
Καλή μας εβδομάδα
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
Καλημέρα
Αρετή και τόλμη θέλει η ζωή
και αλλαγή πεύσης....
Η ζωή θέλει τον καπετάνιο της
Πάντως όλοι μας και εγώ ακόμα
Έχουμε την συνήθεια να φυλάμε
άχρηστα πράγματα, πιστεύοντας πως
μια μέρα.....θα τα χρειαστούμε!
Καλό πρωινό
Οχι. Αδυνατώ να πιστέψω οτι ο χρόνος φεύγει αναίτια.
''Τίποτε δεν πάει χαμένο.....''
αλλιώς τί νόημα θα είχε η ζωή;
Εκ πεποιθήσεως αισιόδοξη
η χαζοπαραμυθού
Εχει μαλλον την τιμητικη του σημερα αυτο το τραγουδι:
http://www.youtube.com/watch?v=v3xVqn3BQqc
Ισως γιατι ολοι εχουμε αρχισει να αναρρωτιομαστε αν καπου πηραμε λαθος τη στροφη...
Καλημερα!
Είναι απολύτως απαραίτητη αυτή η αναδιάταξη, ανακατανομή, η κάλυψη του κενού. Θυμήσου πόσο αναγκαίο είναι για την καλή οργάνωση του ΗΥ μας, η "ανασυγκρόηση", το "defragment"
Πολύ ωραίες φωτογραφίες, ειδικά αυτή με τον ελέφαντα και το παιδάκι από επάνω του.
Μην αφήνεις να σε πνίγει τίποτα.
Επειδή είσαι ευγενής άνθρωπος ποτέ δεν θα γίνεις σαν τα μούτρα τους, τσάκισε τους, με τον δικό σου καθαρό τρόπο.
Την καλημέρα μας και να είσαι πάντα καλά.
@Άρη μου
Πόσο δίκιο έχεις!
Η σαβούρα των συναισθημάτων είναι αυτή που δεν παλεύεται με τίποτε!
@Λυγερή μου
Αχ αυτή η μόνιμη αντίσταση, νάξερες πόσο με κούρασε...
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ακόμη να αντιστέκομαι στην ισοπέδωση...
Αγώνας @φίλη μου, παντοτεινός αγώνας, για να σταθούμε όρθιες!
@Sailor
Καλώς μου ήρθες!
:))
Καπετάνιοι στη ζωή θαρραλέοι είναι λίγοι...
Θέλει αρετή και τόλμη η αντίσταση σε ό,τι σε ισοπεδώνει σαν άνθρωπο και σαν ψυχή!
@Μαίρη Σάββα
Κρατώ λίγη από την αισιοδοξία σου και προχωρώ γλυκειά μας παραμυθατζού...
:)))
@BUTTERFLY
Απίστευτο το τραγουδάκι!
Το ανάρτησα και στο facebook μου.
Τα λέει όλα!!
@phlou...flis
Αχ ούτε τον υπολογιστή μου δεν μπορώ να αναδιοργανώσω και "τακτοποιήσω"!
Κι εκεί πνιγμένη είμαι...
:)))
@info press
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!
Αντιστέκομαι όσο μπορώ, μα δεν ξέρω μέχρι πόσο ακόμη...
:)))
Ηρεμία και γαλήνη στην ψυχούλα σου εύχομαι... ξέρεις Μαριάννα μου, το μόνο που μένει, το μόνο που ωφελεί είναι το βράδυ όταν κουρασμένη κλείνεις τα ματάκια και ανοίγουν τα μάτια της ψυχής, ο δικός σου ουρανός που αντικρύζουν να είναι καθαρός, να είναι αστέρια γεμάτος.. ό,τι άλλο νομίζουμε ότι καταφέρνουμε είναι μάταιο..
μάταιος και ο κόπος..
σε φιλώ ομορφη ψυχή
@Σταγόνα μου
σταγόνα δροσιάς τα λόγια σου...
μάταιος κι ο κόπος... πόσο δίκιο έχεις...
Σ' ευχαριστώ...
:))
Μαριάννα μου, πόσο δίκηο έχεις για τα πόσα πολλά άχρηστα μαζεύουμε γύρω μας!
Αλήθεια αν αναλογιστείς επίσης, πόσα πολύτιμα πετάξαμε ή δεν είδαμε να περνούν από δίπλα μας για να τα κάνουμε δικά μας.
Άλλη μία κατάθεση και μοίρασμα ψυχής και μοναδικοί οι στίχοι που διάλεξες να συνοδέψουν αυτή την ανάρτησή.
Όμως να ξέρεις, ότι εγώ βλέπω σε σένα "Ένα φεγγάρι ολόχρυσο
που λάμπει μέσα στη νυχτιά.." και ..όχι μόνο!!
Σε φιλώ φίλη μου,
Καληνύχτα:)!
@Γλυκειά μου ΄Αστρια
Βλέπεις σε μένα "Ένα φεγγάρι ολόχρυσο
που λάμπει μέσα στη νυχτιά.."??
Αχ γιατί εγώ δεν το βλέπωωω??
:)))))))
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου