Ξεθωριασμένες φωτογραφίες από την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη 1974, καταχωνιασμένες στο χρονοντούλαπο της ζωής μου, ανασύρθηκαν σήμερα, μαζί με τις όχι ξεθωριασμένες μνήμες μου...Ο πρώτος κατάλογος των νεκρών, αναρτημένος στα κάγκελλα, όπου χιλιάδες κόσμου, τότε εναπόθεταν λουλούδια και καρφίτσωναν ποιήματα...
Τα πρώτα στεφάνια, στη μνήμη αυτών που χάθηκαν... και που κανείς δεν ήξερε αν ήταν οι άνθρωποι της διπλανής του πόρτας...
Δεν ξέρω αλλά, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κάτι με βαραίνει, κάτι δεν μ' αφήνει να γράψω, να εκφράσω όλα όσα ένοιωσα τότε, παιδί ακόμη και όλα όσα νοιώθω σήμερα...
Ίσως γιατί σήμερα νοιώθω προδομένη... ίσως γιατί σήμερα κατάλαβα ότι κι αυτοί που τότε θυσιάστηκαν προδόθηκαν...
Κάποιοι λένε ότι το "Πολυτεχνείο" ήταν ένα ακόμη στημένο παιχνίδι του συστήματος και της Αμερικής, για τους δικούς τους σκοπούς, για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Ιωαννίδη και την εφαρμογή του σχέδιου Αττίλα 1 και 2, που δεν το αποκλείω, πλέον, σήμερα...Όμως εγώ, αυτή τη μέρα, θα τιμώ αυτούς τους ονειροπόλους, που ακόμη κι αν παρασύρθηκαν σ' αυτό το παιχνίδι, πίστεψαν στο όραμα της δημοκρατίας και στην κατάλυση του πλέον χουντικού και αιμοσταγούς δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα και έτρεξαν, χωρίς να σκεφτούν τον κίνδυνο να ενωθούν με τις φωνές που απαιτούσαν τότε δημοκρατία!
Όπως και να γίνει, μπορεί να είμασταν παιδιά τότε, όμως θυμόμαστε πως βίωσαν οι γονείς μας την επταετία αυτή!!
Αυτό τιμώ εγώ σήμερα, και θα το τιμώ για πάντα!
Χωρίς να θεωρώ ότι αυτό που έχουμε τώρα είναι αληθινή δημοκρατία και χωρίς να αρνούμαι ότι πολλοί ...αρχιαριστεροί εξαγόρασαν τους αγώνες και τη θυσία των άλλων, με τις χρυσές καρέκλες τους!!
Κάθε τέτοια μέρα αναλογίζομαι: Υπάρχει σήμερα δημοκρατία ή έμεινε λέξη χωρίς περιεχόμενο?Φοβάμαι ότι το πανίσχυρο, σύγχρονο κατεστημένο σύστημα, μόνο δημοκράτες δεν εκκολάπτει και δεν ανέχεται. Ελέγχει τον κοινωνικό κορμό και κατευθύνει τους νέους ανθρώπους στο συμβιβασμό, στην υποταγή, στην εξουθένωση. Δεν ανέχεται αντιστάσεις και ελεύθερα φρονήματα.
Μας θέλει όλους γονατιστούς, προσκυνητές της εξουσίας του.
Πολλοί έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πια τις πολυμήχανες αυτές μεθοδεύσεις του συστήματος, που περισφίγγει τις δαγκάνες του, γύρω από την ιδέα μιας "νέας τάξης πραγμάτων", με στόχο την αναγκαστική καθιέρωση μιας παγκόσμιας εξουσίας, όπως αυτής που διέλυσε πρόσφατα την περιοχή των Βαλκανίων, προσπαθώντας να επιβάλει μια αναδιάταξη στο χώρο αυτό και την επιβολή μιας ουδέτερης και άχρωμης θρησκείας, από ένα κράμα όλων των θρησκειών, πετυχαίνοντας τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, της οικονομίας, όπου όλοι και όλα θα εξαρτώνται από κεντρικούς μηχανισμούς και κατευθυνόμενες διαδικασίες.
Συμπέρασμα: Ούτε ήθος, ούτε δημοκρατία υπάρχει πια σήμερα, στο σύγχρονο κόσμο και προπαντός στην Ελλάδα. Μόνο μια ψεύτικη βιτρίνα, διαφημιστική όπου με ένα αισχρό και φασιστικό τρόπο ανελεύθερης δημοκρατίας, ο οικονομικά ισχυρός επιβάλλει τη θέλησή του στην κατανάλωση και ο καταναλωτής πληρώνει τα έξοδα της δουλείας του!Ας μη ξεγελιώμαστε από κάποια μεμονωμένα φαινόμενα δημοκρατικής λειτουργίας ή και ελεύθερης έκφρασης που επίτηδες τα επιτρέπουν και τα ανέχονται οι μεγάλοι εξουσιαστές για να παραπείθουν, όπως κάποιες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες στους δρόμους, κάποιες ελεγχόμενες ίσως κινητοποιήσεις από εγκάθετους εργατοπατέρες ή ακόμη κάποια "ελεύθερη έκφραση" που μπορεί να παραποιεί κι αυτή τα γεγονότα και να μεθοδεύει το "πελατειακό σύστημα" σχέσεων, μεταξύ ψηφοφόρων και κομμάτων, ώστε η συναλλαγή να συντηρεί τη δημοκρατική επίφαση.
Αν βρεθεί ποτέ αληθινή δημοκρατία και αληθινοί δημοκρατές, τότε το πολιτικό ήθος θα γεννηθεί μόνο του. Μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε όλοι να γίνουμε δημοκράτες, αρχίζοντας τουλάχιστον από τον εαυτό μας, σεβόμενοι εαυτούς και αλλήλους...
Το χρωστάμε στη μνήμη αυτών που χάθηκαν τότε... το χρωστάμε στον εαυτό μας, που τότε πιστέψαμε στο όραμα... το χρωστάμε στα παιδιά μας... που τους επιφυλάξαμε ένα σκοτεινό μέλλον...
.
25 σχόλια:
Καλό ειναι να παψουμε να μένουμε στις "επετείους" και να κανουμε πράξη τα οράματα και τις ελπίδες αυτων των παιδιών.
Την καλησπέρα μου Μαριάννα
Αρης
Είναι πολλά τα κεφάλαια που ανοίγεις Μαριάννα: τι έγινε τότε, τι απέγιναν εκείνα τα ρομαντικά παιδιά, τι έκαναν στη συνέχεια οι αριστερίζοντες καρεκλοκένταυροι, τι απέγινε τελικά η αληθινή δημοκρατία...
Θέλω να πιστευώ πως η ροή των πραγμάτων και η συνείδηση των ανθρώπων (των καθημερινών όχι των επονομαζόμενων αρχηγών!) θα μας οδηγήσει τελικά σε φωτεινό μέλλον. Δε μπορώ να διανοηθώ πως θα εξαλειφθεί ο ρομαντισμός και το όραμα!
Την καλησπέρα μου :)
Συμφωνω με τον Αρη...
"Καλό ειναι να παψουμε να μένουμε στις "επετείους" και να κανουμε πράξη τα οράματα και τις ελπίδες" όχι μονο αυτων των παιδιών αλλά κι όλων των υπολοίπων που εδωσαν το αιμα τους για την ελευθερία.
Δεν θέλω να σχολιάσω... δεν θέλω να πω τίποτα.
Καλησπέρα.
«Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/ σ΄ ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/ Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/ σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/ Παιδιά, και τον αντέξατε τον δύσκολο καιρό/ Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό/ Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/ κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/ σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο».
Τάσος Λειβαδίτης
Μία κατ΄επίφαση δημοκρατία ζούμε σήμερα , μία δημοκρατία , που θέλει τους φτωχούς , φτωχότερους , μία δημοκρατία των λίγων , μία δημοκρατία που θα έχει υπηκόους σκλάβους για να υπηρετούν τους λίγους .
Ομως , δεν ήταν αυτό το ζητούμενο κι ας εξαργύρωσαν τον αγώνα τους κάποιοι κι ας αντάλλαξαν τον αγώνα τους με θέσεις και πόστα και υπουργιλίκια .
Κι ας έχουμε σήμερα μια αριστερά να παλεύει να βρεί το δρόμο της που τον έχασε .
Ομως ξέρεις κάτι , τελικά δεν φτάνει να είναι και να παραμένει πάντα στη μνήμη μας το "πολυτεχνείο" .
Ελπίζω μόνο ότι πάντα θα υπάρχουν
"παιδιά του Πολυτεχνείου" όπως τα παιδιά που ξεσηκώθηκαν για τον Αλέξη.
Δεν εξισώνω τα γεγονότα.
Ελπίζω μόνο στους ξεσηκωμούς.
Σιωπή.
Πριν λιγο ακουσα την γυραια αδελφή του Χαλκιδη,του πρωτου δολοφονημενου στην Θεσ/νίκη απο την ΧΟΥΝΤΑ.
Ανοιξη 1967.Κάπου στην οδο Κων/λεως.
Ειπε λοιπό η γυναίκα αυτή.
''Τον αδελφό μου τον κλαιω/σαν ηρωα τον χειροκροτώ.
Καπως ετσι η ΛΑΪΚΉ ΜΟΥΣΑ δημιουργει εργα ανεπαναληπτα
Καλημέρα Μαριάννα μου...αυτό το 'αδέλφια μας στρατιώτες'συγκλονιστικό...κ αυτό το 'εδώ Πολυτεχνείο'έχει μείνει μυθικό...έχεις δίκιο καλή μου..έχουν προδωθεί αυτοί,τα ιδανικά τους,η αγάπη τους για την ελευθερία κ την πατρίδα...τα πάντα τους...υπάρχουν σήμερα τέτοια παιδιά;;..να σου πώ όσο απαισιόδοξο κ αν ακούγεται αυτό ΔΕΝ νομίζω ότι τα σημερινά παιδιά θα έκαναν κάτι τέτοιο...ότι θα αντιστεκόντουσαν τόσο σθεναρά σε ότι δήποτε που τυχόν,θα απειλούσε την ελευθερία τους,ή την ελευθερία της έκφρασής τους...ή ότιδήποτε άλλο....επειδή τα σημερινά παιδιά δε ζούν σε αυτές τις άθλιες συνθήκες που ζούσαν τότε τα παιδιά του Πολυτεχνείου..έτσι;...έχουν μάθει αλλιώς με άλλα δεδομένα..με άλλο τρόπο ζωής...με άλλο τρόπο σκέψης...ζουν σε άλλο τόπο κ χρόνο....είναι πολύ καλομαθημένα να το πώ έτσι...πάντως πιστέυω η εξέγερση άφησε το 'σημάδι'της που θα υπάρχει ανεξίτιλο στον αιώνα των αιώνων...κ κυρίως μέσα στις ψυχές αυτών που έζησαν την εποχή εκείνη...σε σας....στους γονείς μου....κ πολλούς άλλους...καλημέρα καλή μέρα καλή μου.....
Σχετικά με τα νεα παιδια που ολοι προσπαθουμε να προστατεψουμε και ταυτόχρονα ζητουμε να αποκτησουν ιδανικά,παραθετω ενα κειμενο που αντεγραψα απο την Ιστοσελίδα του AVRAGIOZ
..........................................
''Εάν δεν ζεις όπως σκέφτεσαι, δεν είναι απαραίτητο να σκέφτεσαι όπως ζεις.''
Αυτά τα λόγια απηύθυνε ένας δάσκαλος (καθηγητής) στους µαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου:
"Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη. Αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21. Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο
µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα. Τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που ßιάζεσαι να
φύγεις. Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.
Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο. Και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού. Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου µιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου. Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος, στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος. Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ' επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις, δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος που µε σόκαρε, που µε έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις. Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο. Πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος, το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία, είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,
Των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση… Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα… Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν… Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας… Θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση… Θα σας γεράσουν πρόωρα.
Μόνο ένα πράγμα θέλω να πω, κάτι που με βασανίζει πάρα πολλά χρόνια τώρα : εδώ σ΄αυτή τη χώρα γεννήθηκε η Δημοκρατία και τέθηκαν οι βασικές της αρχές.
Φαίνεται να νομίζουμε οτι έχουμε κάθε δικαίωμα να τη παραποιούμε, να τη νοθεύουμε, να τη διαστρεβλώνουμε όποτε εμείς θέλουμ, να αλλάζουμε την έννοιά της, μιά και είναι κάτι δικό μας !!!
Στο ιδιο μηκος κυματος κινουμαστε Μαριανα μου! Γιατι τελικα, δεν ειναι η επετειος που εχει σημασια, μα ο συμβολισμος της. Και σημερα, 36 χρονια μετα, ειναι πιο επικαιρος απο ποτε, αφου δεν εχουμε ακομα κατορθωσει να αλλαξουμε προς το καλυτερο την κοινωνια και τον τοπο...Ειναι καιρος λοιπον για εναν απολογισμο και μια γερη ειλικρινη αυτοκριτικη...οι γιορτες και τα μεγαλα λογια δεν λενε τιποτα.
Το πιο ελπιδοφορο μηνυμα ειναι οι τελευταιες σου φρασεις...αν ο καθενας γινει πιο δημοκρατικος στην καθημερινοτητα του, για παρτη του, σιγα σιγα θα αλλαξει η καθημερινοτητα ολων και το πολιτικο ηθος θα γεννηθει απο τους ηθικους πολιτες.
Οχι δεν πιστεύω πως προδόθηκαν τα όνειρα όσων αγνωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο.
Μπορεί να μην βιώνουμε μια ιδανική δημοκρατία, όμως χάρη σε όσους αγωνίστηκαν τότε δεν βιώνουμε μια χούντα (με τη μορφή που είχε τότε).
Ισως σήμερα οι συνθήκες να είναι διαφορετικές, δεν είναι όμως ίδιες. Σήμερα μπορεί κάποιος να ενημερωθεί (εάν το ψάξει), τότε δεν μπορούσες παρά με κίνδυνο της ζωής σου.
Ισως τότε το κύριο αίτημά τους να ήταν η ελευθερία. Υπέρβήκανε όμως τον ευατό τους και τον θυσίασαν για το κοινό καλό. Πόσοι θα μπορούσαν σήμερα να κάνουν το ίδιο? Βολεμένοι και ταμπουρωμένοι οι περισσότεροι από μια οικονομική ευμάρεια που ούτε καν αυτή δεν υπήρχε τότε.
Δεν μιλάμε για όμοια πράγματα για αυτό νομίζω πως η κρίση μας θα πρέπει να συναρτάται με τις τότε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Με αυτό λοιπόν το κριτήριο θέλω να πιστεύω πως ο αγώνας του Πολυτεχνείου πέτυχε αφού ο λαός ελευθερώθηκε.
Οσο για τον σημερινό αγώνα για μια αληθινή δημοκρατία δεν ξέρω εάν θα πετύχει. Θα εξαρτηθεί από το αν καθένας μας αποφασίσει να υπερβεί τα ατομικά τους συμφέροντα και να εναντιωθεί σε όσα λειτουργούν σε βάρος του συνόλου των συναθρώπων μας.
Και αυτό το χρωστάμε στις χθεσινές γενιές αλλά και σε αυτές που ακολουθούν
Δεν ξέρω αν προδόθηκαν, μα εκείνοι που τότε πίστεψαν αγνά στα ιδανικά τους και αγωνίστηκαν με πάθος γι' αυτά μέχρι το θάνατο, σίγουρα μόνο απογοήτευση θα γεύονταν αν είχαν στα μάτια τους την εικόνα του σήμερα...
Πιστεύω ότι το "Συμπέρασμα" που γράφεις δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Αν για κάτι η εξέγερση του 1973 πρέπει να μη ξεχαστεί, είναι γιατί μας δείχκει ακόμη και σήμερα ότι αν θέλουμε, Μπορούμε!
Κανείς δεν μπορεί να νικήσει ένα λαό ενωμένο με τα ίδια ιδανικά, τις ίδιες αξίες και την δημοκρατική ταυτότητα.
(αυτό λειτουργεί κι ανάποδα- λαός ενωμένος με ίδιες μη αξίες , κλπ κλπ)
Καλησπέρα Μαριάνα
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί άν σήμερα σε παρόμοιες συνθήκες εμείς αλλά και τα νέα παιδιά θα δίναμε τη ζωή μας για να υπερασπιστούμε τα ιδανικά μας, τις αξίες μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, όπως έκαναν τα παιδιά του Πολυτεχνείου.Δεν έχω απάντηση, φοβάμαι ότι αν παραδεχτώ πως θα μέναμε απαθείς και αδιάφοροι θα είναι σαν να τα ισοπεδώνω όλα,ίσως εκτός από τα ιδανικά και τις αξίες να δημιουργούν ήρωες και οι συνθήκες...θέλω να πιστεύω πως τίποτα δεν πήγε χαμένο και όλοι μας, ξεκινωντας ο καθένας από το εαυτό του,μπορούμε να κάνουμε το κόσμο μας καλύτερο...
καλό βράδυ καλή μου.
Ιστορικές οι φωτογραφίες σου Μαριάννα!
Σήμερα μπορούμε να δούμε το "Πολυτεχνείο" ως βατήρα, αρκεί να μη φοβηθούμε να βουτήξουμε! Γιατί έχουμε γίνει πολύ εύθραστοι.
@Άρη μου
Ναι οι επέτειοι πλέον δεν έχουν σημασία! Σημασία έχουν οι πράξεις μας για να υλοποιήσουμε το όραμα όσων πάλεψαν και θυσιάστηκαν.
Καλό ξημέρωμα φίλε μου
:))
@Fri μου
Μακάρι καλή μου η ελπίδα σου να βγει αληθινή και να οδηγηθούμε τελικά σε ένα φωτεινό μέλλον, τουλάχιστον για χάρη των παιδιών μας.
Καλό σου ξημέρωμα.
:)
@Ρίκη
Καλώς μου ήλθες από εδώ. Δεν θυμάμαι να έχεις ξανάρθει...
:))
Όλοι συμφωνούμε τελικά, δεν μένει παρά να κάνουμε πράξη τα λόγια μας.
Καλό ξημέρωμα.
:))
@Μοναχικέ μου Λύκε
Σε καταλαβαίνω πλήρως...
:(
@Άνεμε
Ο Τάσος Λειβαδίτης λέει τόσα πολλά με μερικούς στίχους του!
@kakos
Καλώς ήλθες!
:))
Συμφωνώ δημοκρατία κατ' επίφαση έχουμε. Όσο για την αριστερά τελικά χάθηκε και δεν ξέρω αν θα βρει ποτέ το δρόμο της.
@Thalassenia μου
Σαφώς και ελπίζουμε στους ξεσηκωμούς!
Αλλοίμονο αν δεν υπήρχαν κι αυτοί!
Τότε πλέον θα μας κατάπινε εντελώς ο βάλτος!
@taspa μου
Έτσι, τους κλαίμε σαν ήρωες...
Κι αυτό κάνει το όραμα δυνατό!
@Αθανασία μου
Ναι ανατριχιαστικό το ηχητικό που έφτιαξε ο Άλκης και μου το έδωσε κι εμένα. Ξυπνά μνήμες δυνατές και σε μεταφέρει σε ένα χρόνο που κάποιοι τότε δεν δίσταζαν να τα βάλουν με τους ισχυρούς αψηφώντας τον κίνδυνο!
@taspa
Απίστευτο το κείμενο του καθηγητή!
Αυτό από μόνο του αποτελεί ξεχωριστή ανάρτηση!
Σ' ευχαριστώ καλή μου!
Καλό ξημέρωμα...
@Λεοντόκαρδε
Ναι τη δημοκρατία πια την ξεχειλώσαμε σαν λάστιχο και θελήσαμε να τη χωρέσουμε μέσα στη μικρότητα του εγωϊσμού μας και της πλεονεξίας μας!
@BUTTERFLY μου
Ακριβώς αυτό ήθελα να τονίσω.
Τη δική μας ευθύνη, για τη θεμελίωση της δημοκρατίας που τη ζητάμε από τους άλλους ενώ εμείς είμαστε έτοιμοι να εξαφανίσουμε όποιον αντιστρατευθεί τα συμφέροντά μας!
@dyosmaraki μου
Επί της ουσίας δεν διαφωνούμε!
Η χούντα έπρεπε να καταλυθεί τότε και νομίζω κι εγώ ότι ο αγώνας αυτών των παιδιών έφερε το αποτέλεσμα... έστω κι αν η δημοκρατία λοξοδρόμησε πάλι εκεί που οι δυνάστες μας την οδήγησαν...
Και να αν δεν υπερβούμε τον ατομισμό μας δημοκρατία δεν βλέπουμε!
@Morpheus
Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ, και θλίφτηκα αφάνταστα...
:(
@Βάσσια μου
Λαός ενωμένος...
Τι μεγάλη κουβέντα! Και πόσο αληθινή!
Μόνο έτσι θα πετύχουμε! Μα αυτή η ένωση φαντάζει πια ουτοπία αφού όλοι μας πνιγήκαμε στον ατομισμό μας και στην προβολή του εαυτού μας! Όσο για τους δυνάστες μας, ξέρουν καλά το "διαίρει και βασίλευε"!
@thumbelina μου
Εμεις μπορεί να το κάναμε... Το θέμα είναι αν θα το έκαναν οι άλλοι... Η ισοπέδωση και η αδιαφορία έγινε κανόνας πια!
@ikor μου
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου!
Ως βατήρας πράγματι πρέπει να λειτουργήσει η μνήμη μας για το Πολυτεχνειο! Βατήρας για νέους αγώνες!
Καλό ξημέρωμα!
:))
Διαφορές του τότε και του σήμερα:
-Εκείνα τα παιδιά τάχθηκαν ενάντια στην δικτατορία, στο φίμωμα της ελεύθερίας
-Εμείς σήμερα τους το ξεπληρώνουμε χρησιμοποιώντας την όποια ελευθερία μας εξασφάλισαν εκείνοι χρησιμοποιώντας την για να προβάλουμε το εγώ μας..
-Εκείνοι έδωσαν την ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον..
-Εμείς πάλι το καταργούμε, νοιαζόμαστε μόνο για το σήμερα το ΔΙΚΟ μας..
-Εκείνοι ενώθηκαν σαν μια γροθιά απέναντι σε ένα κοινό στόχο..
-Εμείς αντίθετα τασσόμαστε εναντίον όλων και οποιουδήπουτε θίγει το ΕΓΩ μας..
Αυτά και πολλά άλλα συνέβησαν τότε και αυτά συμβαίνουν τώρα..
:(
Πολύ εύστοχες οι αντιπαραθέσεις του χθες και του σήμερα Λίνα μου...
Ετσι είναι δυστυχώς...
Χαίρομαι που σε @ξαναβλέπω...
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου