Δύο προσκλήσεις: Φιλία και 7 Ελαττώματα μου...

Δυό σκιές
Δυό φίλοι
Μετά η αγάπη
Ένα πλατύ χαμόγελο
Απ΄ την καρδιά
Στα χείλη…


Ήρθε η ώρα ν΄ ανταποκριθώ έστω και καθυστερημένα στην πρόσκληση του Αντώνη, για το τι είναι για μένα η φιλία…

Για τους Πυθαγόρειους η συντροφικότητα και η φιλία είχαν ύψιστη σημασία γιατί καθρέπτιζαν την Παγκόσμια Αγάπη. Ο ίδιος ο Πυθαγόρας προέτρεπε τους μαθητές του να αναπτύξουν φιλία μεταξύ τους, μάλιστα όταν κάποτε τον ρώτησαν «τι εστί φίλος» εκείνος απάντησε «το άλλο εγώ»…
Λοιπόν φίλοι μου, τώρα που τα χρόνια πέρασαν, και άρχισε πια να φαίνεται το καταστάλαγμα των εμπειριών που έζησα στη ζωή μου, μέσα από τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, μπορώ να πω χωρίς δισταγμό, ότι η ζωή στο θέμα αυτό ήταν γενναιόδωρη, μου χάρισε απλόχερα τη φιλία αγαπημένων και αξιόλογων ανθρώπων και νοιώθω γεμάτη από το αίσθημα αυτό…
Με ορισμένους από αυτούς η σχέση προχώρησε και έδεσε και με κουμπαριά, αφού βάφτισα την κόρη ενός αγαπημένου φίλου, που γνώρισα πριν 30 χρόνια περίπου και σήμερα νοιώθω την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα τέσσερα κοριτσάκια του σαν δική μου οικογένεια…
Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος εκδηλωτικός, άκρα κοινωνικός, αυθόρμητη, ενθουσιώδης και πολλές φορές πολύ συγκαταβατική και υπομονετική, αλλά και πονόψυχη, ιδιότητες που είναι αναμφισβήτητο ότι προσελκύουν τους ανθρώπους να γίνουν φίλοι μου...
Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρξαν άνθρωποι που με απογοήτευσαν και μ’ έκαναν να προσγειωθώ απότομα και γιατί όχι να νοιώσω και λίγο «χαζή» που έδωσα εμπιστοσύνη σε κάποιους που δεν το άξιζαν! Όμως αυτό είναι αναπόφευκτο. Και δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν φίλοι…

Φίλος για μένα είναι:

Αυτός που θα σου σταθεί στις δύσκολες στιγμές, θα μοιραστεί τη λύπη σου και θα χαρεί μαζί σου στις χαρές σου!
Αυτός που θα έχει την υπομονή να σ΄ ακούει να λες τον πόνο σου, να κλαίει μαζί σου και να σου κρατά το χέρι στην ανηφόρα!
Εννοείται βέβαια ότι για να πάρεις πρέπει να δώσεις και εσύ την ίδια προσφορά… Όσο και αν φαντάζει εγωϊστικό αυτό και ίσως κάποιοι μου πουν ότι εντάσσω τη φιλία στο «δούναι και λαβείν» αυτό είναι η πραγματικότητα…
Κάποτε αναρωτιόμουν αν μπορούν δύο άνθρωποι με διαφορετικό χαρακτήρα να είναι φίλοι.
Ναι μπορούν, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και ο ένας αποδέχεται τον άλλο όπως είναι και γι΄ αυτό που είναι!!
Αυτό είναι η αληθινή φιλία, ν΄ αγαπάς, να πονάς και να νοιάζεσαι…
Ν’ αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι, με το δικό του χαρακτήρα, να μη ζητάς να τον αλλοτριώσεις και να τον υποτάξεις κάτω από τη δική σου προσωπικότητα…
Για να έχεις φίλους πρέπει να μάθεις και να συγχωρείς ακόμη και λάθη… Αν είσαι απόλυτος τότε είναι σίγουρο ότι θα μείνεις μόνος σου σ΄ αυτό τον κόσμο…όχι μόνο από φίλους αλλά και από σύντροφο στη ζωή σου, αφού
η φιλία είναι ο έρωτας χωρίς τα φτερά του!!...
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς φίλους! Έχω πάθει πολλές φορές εξαιτίας της καλοπιστίας μου, όμως ο χαρακτήρας μου δεν αλλάζει και αναζητώ τη φιλία όπως τα λουλούδια το φως του ήλιου!! Έχω εξάρτηση από τη …φιλία!!!
Σήμερα η καλλίτερη φίλη μου είναι η συμπλογκίτισσα Μερόπη, με την οποία με συνδέει μία φιλία 30 χρόνων περίπου, όταν κοριτσάκια ακόμη γνωριστήκαμε στο ίδιο δικηγορικό γραφείο, αργότερα βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο δουλειάς και μέχρι σήμερα συνεχίζουμε να πορευόμαστε δεμένες ψυχικά σαν αδελφές… Δεν μοιάζουμε στο χαρακτήρα…Εκείνη αν και λίγο μεγαλύτερη από εμένα, είναι μπορώ να πω πιο ώριμη και προσγειωμένη, πιο ψύχραιμη, σοφή από γνώσεις και όχι μόνο στον τομέα της δουλειάς της και σίγουρα πιο «μετρημένος» και ίσως πιο …κλειστός χαρακτήρας από εμένα. Εγώ είμαι λίγο επιπόλαιη, ευκολόπιστη και αυθόρμητη έως παρορμητική και δεν είναι λίγες οι φορές που η φιλενάδα μου με πρόλαβε και με έσωσε από γκάφες σοβαρές…
Της χρωστάω πολλά και κυρίως τα τελευταία χρόνια της χρωστάω το ότι μπόρεσα να διατηρήσω τη λογική μου και να μη τρελλαθώ από μία περιπέτεια που έζησα όταν ήρθα αντιμέτωπη με το σύστημα και έμπλεξα στα γρανάζια της διαφθοράς την οποία …τρομάρα μου, νόμιζα ότι θα …πατάξω!!! Το χέρι της Μερόπης με κράτησε όταν ήμουν έτοιμη να σωριαστώ και να τσακιστώ στον γκρεμό της απύθμενης αδικίας που έζησα…
Σ΄ ευχαριστώ φίλη μου. Είμαι τυχερή που σε γνώρισα ….και αλήθεια μέσα από εσένα γνώρισα και τους φίλους μου συμπλογκίτες….Ακόμη και αυτό στο χρωστάω….




Χωρίς να το καταλάβω ανταποκρίθηκα και στην πρόσκληση της roadartist αφού ήδη σας είπα και τα ελαττώματα μου, δηλαδή:

Λίγο επιπόλαιη, παρορμητική και ευκολόπιστη και ως εκ τούτου συναισθηματική μέχρι βλακείας…κλαίω στη θέα ενός πληγωμένου ζώου, ενός καμμένου δάσους, και οργίζομαι, οργίζομαι πολύ και μερικές φορές ανεξέλεγκτα με όσα άδικα συμβαίνουν γύρω μου!!!. Τώρα τα άλλα δύο ελαττώματά μου μέχρι τα επτά είναι ότι είμαι πεισματάρα (δεν υποχωρώ όταν έχω δίκιο) και πολύ παραπονιάρα… Τα ελαττώματά μου βέβαια δεν σταματούν στα επτά αλλά μέχρι εκεί έχω υποχρέωση να σας εξομολογηθώ… Τα άλλα σας αφήνω να τα μαντέψετε με την πάροδο του χρόνου και της γνωριμίας μας!!
Άλλωστε όπως είπαμε αμαρτία εξομολογημένη αμαρτία δεν είναι….

ΑΣΠΡΟ - ΜΑΥΡΟ!!

Μέσα στο πολύ άσπρο του χιονιού το μυαλό μου πήγε στα μαυρισμένα από τις πυρκαγιές δάση και χωριά μας που και αυτά σήμερα θα έχουν ντυθεί το προσωρινό άσπρο ένδυμα λες και η φύση προσπαθεί να καλύψει τις πληγές της, μόνη της και να ξεχάσει για λίγο τον πόνο της, μια και η πολιτεία μας ξέχασε εντελώς, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, τις υποσχέσεις της!! Στην παρακάτω διεύθυνση θα ακούσετε για άλλη μια φορά τα παχιά λόγια και τον ...πόνο του πρωθυπουργού μας! http://www.youtube.com/watch?v=V8x4s4a4rGc.

Στη συνέχεια σας παραθέτω το παρακάτω κείμενο αυτούσιο, της Έλενας Ακρίτα, που διάβασα στα "ΝΕΑ" του περασμένου Σαββάτου, γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το μοιραστώ μαζί σας, μια και με άγγιξε κατάβαθα, τόσο που μπορώ να πω μου χάλασε τη χαρά της χιονισμένης αυτής Κυριακής!...

ΤΕΦΡΑ ΕΚ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ

"ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που ενοχλώ, αλλά τι μου ΄ρθε τώρα και θυμήθηκα η τρελή τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Πες το διαστροφή, πες το πανασχέτου, αλλά έτσι όπως έβλεπα την καταιγίδα να μαστιγώνει το τζάμι, αναρωτήθηκα πώς τη βγάζουν μες στο μαύρο ψοφόκρυο οι πυροπαθείς της Πελοποννήσου. Όλοι εκείνοι που μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα είδαν σπίτι, βιος και ζωή να γίνονται στάχτη, παρελθόν και ανάμνηση. Ειλικρινά, χίλια συγγνώμη που ενοχλώ. Ξέρω πολύ καλά πως έχουμε πιο σοβαρά ζητήματα να σκεφτούμε. Τα ελληνικά δικαστήρια θα επιδικάσουν τα 23.000 για τα παιδιά της κυρίας Βατίδου; Θα μας εκπροσωπήσει η Καλομοίρα ή ο Μαρτάκης στον Μέγα του Γένους Θεσμό; Φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και κάθομαι τώρα εγώ κι ασχολούμαι με ντεμοντέ και παρωχημένα. Ποιος θυμάται τις πυρκαγιές; Ποιος την καταστροφή, ποιος τα θύματα; Χίλια συγγνώμη που ενοχλώ και θα μας κάτσει το σουφλέ στο φούρνο. Αλλά τι γίνεται, ρε μάγκες, κατά κει μεριά; Αν δεν με απατά η μνήμη (του ελέφαντα), η κυβέρνηση δεν είχε τάξει τότε την Άρτα με τα Γιάννενα στις πυρόπληκτες περιοχές; ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ και καλά από τα 3.000 ευρώ (που τα έπαιρνες απλώς με το που χαμογελούσες στον ταμία της τράπεζας) και μετά θα προχώραγε ακάθεκτη σε τρελές χλιδές και σούπερ μεγαλεία. Τι σπιταρόνες θα έχτιζε! Τι επαύλεις, τι ανάκτορα, τι παλάτια, τι τζακούζι και θερμαινόμενες πισίνες. Άσε πια τις οικοσκευές στα νοικοκυριά. Όλα στην κουζίνα εντοιχισμένα από μαόνι και γρανίτη, χαρά μου! Και το Υπουργικό Συμβούλιο θα κένταγε σεμενάκια με τα χρυσά του τα χεράκια για να στολίσει την Ρlasma τη 42άρα που θα χάριζε ως πακέτο με το Ηome Cinema στον κάθε πυροπαθή. Πέρα από πλάκα, έγινε κάτι από της Παναγιάς τα μάτια που έταξε προεκλογικά αυτή η κυβέρνηση; Χίλια συγγνώμη που ενοχλώ, αλλά τον απολογισμό της Κόλασης τον διάβασε κανείς; Γιατί το γραφείο Ελλάδας του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF) σε συνεργασία με το Εργαστήριο Δασικής Διαχείρισης και Τηλεπισκόπησης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου τον έδωσε στη δημοσιότητα:
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, η καμένη πελοποννησιακή γη φτάνει τα 1.772.654 στρέμματα. Από αυτά, πάνω από τα μισά (το 55%) ήταν δάση και φυσικές εκτάσεις, 781.043 στρέμματα γεωργικές εκτάσεις και καλλιέργειες, 16.432 στρέμματα τεχνητές επιφάνειες (σε απλά ελληνικά, δρόμοι, σπίτια, το βιος του κοσμάκη, τέλος πάντων.) Από αυτά, περισσότερα από 300.000 στρέμματα υπόκεινται στο καθεστώς προστασίας του δικτύου Νatura 2000. Στον Ταΰγετο 86.542 καμένα στρέμματα. Στον Πάρνωνα 45.066 στρέμματα. Παραδομένο στις φλόγες και το 1/3 του φαραγγιού του Βουραϊκού. Στο δάσος στη λίμνη Καϊάφα κάηκαν 7.577. Στην Ολυμπία το 1/5 της περιοχής και πάει λέγοντας. Γράφει η έκθεση: «Η σπάνια βιοποικιλότητα της περιοχής επλήγη σε μεγάλο βαθμό. Τόσο τα ενδημικά είδη της χλωρίδας όσο και της πανίδας υπέστησαν σοβαρό πλήγμα. Ωστόσο, δεν ανησυχούμε για το τι θα κάνει, από δω και πέρα η Φύση, αλλά ο Άνθρωπος». Έλα μου, φως μου, που κι εγώ για τον ίδιο λόγο ανησυχώ. Η Φύση η καψερή τι να σου κάνει; Στο χέρι της είναι;
Η Φύση υφίσταται, δεν πράττει. Η Φύση είναι το θύμα, όχι ο θύτης. ΚΑΙ ΜΙΛΩΝΤΑΣ για θύματα- χίλια συγγνώμη που ενοχλώ, αλλά τα θύματα τα θυμάται κανείς; Κάπου ογδόντα άτομα, ογδόντα ανθρώπινες ψυχές, ογδόντα ζωές έγιναν παρανάλωμα του πυρός! Τους θυμάται κανείς; Ακούει κανείς; Ενδιαφέρεται κανείς; Νοιάζεται κανείς; Δακρύζει κανείς; Διαμαρτύρεται κανείς; Φωνάζει κανείς; Ή έχουμε αποβλακωθεί άπαντες με τη Βατίδου και τον Πασχάλη κι αλείφουμε μεθοδικά μέλι στο ψωμάκι της κυβέρνησης; Όταν ο Πρωθυπουργός μίλησε τόοοοοτε στην Τρίπολη δήλωσε επί λέξει «έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας!» Προεκλογικά, εννοείται... Μετεκλογικά, πώς πάν΄ τα κέφια, κύριε Πρωθυπουργέ; Από την «πολλή δουλειά μπροστά σας» έχετε καθόλου δουλειά πίσω σας; Από την «πολλή δουλειά μπροστά σας» κάνατε τη λίγη; Κάνατε κάτι; Κάνατε τίποτα; Ή κάνατε το απολύτως τίποτα; Εδώ ακούσαμε παπάδες! Πέρα από τα σπίτια που θα χτίζατε! Πέρα από τις αποζημιώσεις που θα δίνατε. Θα κάνατε- άμεσα- αντιδιαβρωτικά κι αντιπλημμυρικά έργα. Θα δημιουργούσατε- άμεσα- νέα δίκτυα ύδρευσης και οδοποιίας. Θα αναδασώνατε- άμεσα- τις δασικές εκτάσεις. Θα ενισχύατε- άμεσα- τις αντιπυρικές ζώνες. Εκτός από το τριχίλιαρο, κάνατε τίποτα «άμεσα»; «Έμμεσα» έστω; Κάνας υπουργός πατάει το πόδι του κατά κει μεριά; Γιατί τότε- εν όψει εκλογών μιλιούνια το Υπουργικό Συμβούλιο και οι βουλευτές της περιφέρειας: Κοινωνική ευαισθησία, πόνος, σπαραγμός στο δεξί το μάτι... Τώρα;
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, ούτε η Δόξα δεν περπατάει μονάχη! Με το κρύο, τις βροχές και καταιγίδες, με τον κακό μας τον καιρό, πώς τη βγάζουν εκεί πέρα αυτοί οι άνθρωποι; Ή δεν τη βγάζουν; Τόσο απλά;
Χίλια συγγνώμη που ενοχλώ... Αλλά βλέπετε, αυτό διάλεξα στη ζωή μου. Να είμαι δημοσιογράφος. Και να ενοχλώ... Α, και μην το ξεχάσω: Τώρα που το σκέφτομαι, κύριοι... Τα «χίλια συγγνώμη» δεν τα χρωστάμε... Τα «χίλια συγγνώμη» τα χρωστάτε!"

Μετά από αυτό το κείμενο εγώ δεν έχω τίποτε περισσότερο να σας πω, παρά μόνο ότι το ένοιωσα σαν ένα μαχαίρι στην καρδιά μου!! Kαι το μαχαίρι έγινε ακόμη πιο κοφτερό όταν στο press.blog διάβασα ότι δόθηκε ήδη εντολή στα καταστήματα των πυρόπληκτων νομών από την ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ να ετοιμάσουν εξώδικα για τους πυρόπληκτους αφού τέλος Φεβρουαρίου λήγει η προθεσμία αναστολής πληρωμών των δανείων των πυροπαθών.

ΧΕΙΜΩΝΑΣ...

Τι γρήγορα πούρθε φέτος
η χειμωνιά,
δεν ένοιωσα καθόλου καλοκαίρι,
μεσ΄ την καρδιά αιώνια συννεφιά
νυχτιά ατέλειωτη
κι ούτε ένα χέρι!

Τόξερα πως θα χειμώνιαζε,
το περίμενα το χιόνι,
μα μια ελπίδα είχα αμυδρή
πως δεν θα μ΄ εύρει μόνη...

ΑΠΟΡΙΕΣ...

Στα χθεσινά "ΝΕΑ" ανακάλυψα τη γελοιογραφία αυτή και μου γεννήθηκαν απορίες...

Τι θέλει να πει ο ...γελοιογράφος;
Τι σχέση μπορεί να έχει ένα "αμοντάριστο" ροζ DVD με τη ...βαζελίνη!
Και τι σχέση έχει η βαζελίνη με το λάδι;
Μήπως υπάρχει κάτι που μας ξέφυγε;
Ας όψεται η ...αδιάφθορη ενημέρωσή μας!!!

Νομίζω καλλίτερα να γυρίσω στους στίχους μου γιατί δεν τους μπορώ τέτοιου είδους γρίφους!!!...

ΘΥΜΗΣΕΣ...

Θύμησες...
Είδα νερό
νερό γαλάζιο
θυμήθηκα τα μάτια του τα σκούρα.
Είδα ποτάμι
ποτάμι χρυσαφένιο
θυμήθηκα τα χείλια του τα κόκκινα.
Είδα δυό γλαροπούλια
που κείτονταν στην άμμο άψυχα
και θυμήθηκα την αγάπη μας...

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ...

Λόγω ελλείψεως χρόνου για τη μελέτη και προετοιμασία κάποιου σοβαρότερου θέματος, σκέφτηκα να αναρτήσω μερικούς στίχους που κάποτε έγραψα... Άλλωστε κουράστηκα πια να γκρινιάζω χωρίς ελπίδα ν΄ ακούσει κάποιος ...αρμόδιος!! Ας το ρίξουμε στην ποίηση λοιπόν, για λίγο αν και δεν είναι η ειδικότητά μου!!

Νύχτα,
Βρέχει.
Έχεις πεθάνει
φίλε μου.
Οι σταγόνες
στα βλέφαρά μου
δάκρυα...
Είναι νύχτα,
κανείς δεν με βλέπει
και βρέχει...

ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΔΩΡΙΖΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΖΩΗΣ...

Αφιερωμένο σε οσους βρίσκουν το νόημα της ζωής στα μικρά και "ασήμαντα"… Σ'αυτούς που ονειρεύονται και αγαπούν, σ'αυτούς που κλαίνε μα προχωρούν χαμογελώντας…
Και σε όσους φοράνε προσωπεία, αναλώνοντας έτσι την ψυχή τους με απάτες, ψέματα και ζήλια!!

" Άν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρεύομουν πιό πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φώς. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα μου αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγεί ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους..



Θεέ μου, άν είχα ένα κομμάτι ζωή…Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πώ στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα…

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Να έχεις πάντα τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα!!!!