Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Σακατεμένη ψυχή ή σακατεμένο σώμα??


Η φωτογραφία είναι του @ηλιογράφου

Είναι κάποιες φορές που το ξημέρωμα μοιάζει βαρύ φορτίο...
Ο κάματος κι η θλίψη της προηγούμενης μέρας δεν έχουν φύγει, τα νοιώθεις να μουδιάζουν ακόμη το σώμα σου, να βαραίνουν τα βλέφαρα και να πλακώνουν το στήθος.
Το ξυπνητήρι αλύπητα σου θυμίζει το χρέος σου.
Τα πόδια αρνούνται να υπακούσουν κι εσύ σέρνοντας αρχίζεις την καινούρια μέρα που μοιάζει γολγοθάς και το λυτρωτικό βράδυ φαίνεται πια τόσο απόμακρο κι εσύ λαχταράς στη ζωή σου να είναι μόνο βράδυ... γιατί μόνο αυτό σε λυτρώνει από το βραχνά της μουντής σου καθημερινότητας.
Πρέπει να ετοιμαστείς γρήγορα, να ετοιμαστεί το παιδί, να φύγει για το σχολείο, κι εσύ με μηχανικές, γρήγορες κινήσεις, βάζεις μια πινελιά στα βλέφαρα, λίγο κραγιόν στα χείλη και λίγο ρουζ στα χλωμά μάγουλα, μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, κατεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες, μασουλώντας την τελευταία μπουκιά από το φρυγανισμένο ψωμί που συνόδεψε τον καφέ σου... και προσεύχεσαι σήμερα η κίνηση να μην είναι τόσο τραγική...

Έχεις διανύσει τη μισή απόσταση, με το αυτοκίνητό σου... και ένα φανάρι ακόμη και βγαίνεις στην Πατησίων.

Εκεί στη διασταύρωση της Ιθάκης με την Πατησίων στέκεται κάθε πρωί, ένας ζητιάνος με κομμένες τις παλάμες των χεριών του. Πουλάει χαρτομάνδηλα.
Ο άνθρωπος αυτός σου θυμίζει πάντα αυτό που παιδί ακόμη διάβασες στο "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Μενέλεου Λουντέμη:
Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια!

Ναι ακριβώς αυτό!
Αισθάνεσαι πολλές φορές νικημένη από τη ζωή σου, στερημένη από αυτά που εσύ θα ήθελες να είχες, ακόμη και από τα απλά και καθημερινά, όπως έναν περίπατο, μια ξένοιαστη Κυριακή, χωρίς δουλειά, χωρίς διάβασμα, χωρίς συγύρισμα, χωρίς τίποτε... τίποτε... μόνο μια Κυριακή για σένα... με έναν λαμπρό ήλιο και ένα μοσχοβολιστό καφέ, σε μία όμορφη καφετέρια, με θέα την Ακρόπολη...

Τη σκέψη σου διακόπτει η φιγούρα του "κουτσουρεμένου" ανθρώπου που πλησιάζει προς το παράθυρο του οδηγού.
Ανοίγεις το τζάμι για να του δώσεις όσα ψιλά σου βρίσκονται στη κονσόλα και σου πετάει πάλι, όπως πάντα, μέσα, δύο τρία πακέτα χαρτομάνδηλα παρά τις φωνές σου ότι δεν θέλεις άλλααα!
Αρνείται να πάρει χρήματα έστω και μισό ευρώ, χωρίς να σου ρίξει, με τσαμπουκά, το εμπόρευμά του μέσα στ' αμάξι!
Μάταια προσπάθησες να κλείσεις, μια φορά, το τζάμι πριν προλάβει να ρίξει τα χαρτομάνδηλα... παρολίγο να του τσακώσεις τα κουτσουρεμένα χεράκια του!
Το αμάξι σου έχει γίνει τίγκα στο ...χαρτομάνδηλο!!
Όμως αυτός επιμένει να σου πουλάει, κάθε φορά που περνάς από το σημείο της "δουλειάς" του.
Σε γνωρίζει πια, σε καλημερίζει και σου χαμογελά σαν παλιά, καλή πελάτισσα...
Φτωχός και δυστυχισμένος, αλλά περήφανος και αξιοπρεπής!!

Δεν ξέρεις αν είναι αλλοδαπός ή Έλληνας, δεν ξέρεις καν τι ήταν αυτό που του στέρησε τα δυό του χέρια. Δεν ξέρεις σε ποιά φρικτή τραγωδία ήταν πρωταγωνιστής, πληρώνοντας το ρόλο του, με το πανάκριβο τίμημα των δυό του χεριών!
Είναι ένας λεπτός, μέτριος προς το κοντό, αξύριστος άνδρας, με ευγενική φυσιογνωμία και με περήφανη περπατησιά...
Λυπάσαι... λυπάσαι που είναι έτσι, λυπάσαι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτόν... και μέσα σου βαθειά θυμώνεις που εσύ ξεχνάς να χαρείς γιατί έχεις και τα δυό σου χέρια... γιατί μπορείς να εργάζεσαι... μπορείς να οδηγείς... να ζεις στο σπιτικό σου, στη θαλπωρή των δικών σου ανθρώπων...

Κάθε πρωί είναι εκεί, για να σου θυμίζει ότι η ζωή παλεύεται, ακόμη και με κουτσουρεμένα μέλη...
Είναι εκεί για να σου θυμίζει ότι υπάρχουν και αξιοπρεπείς, δυστυχισμένοι άνθρωποι, που στέκουν όρθιοι και δεν σου επιτρέπουν να τους αμφισβητήσεις την αξιοπρέπειά τους και τη γενναιότητά τους να ζουν αυτή τη ζωή που τους έλαχε... έτσι όπως τους έλαχε... αψηφώντας το γεγονός της όποιας σωματικής αναπηρίας τους... γιατί έχουν ψυχή ακμαία και δυνατή!!

Και εσύ τότε νοιώθεις πιο αδύναμη από αυτούς, ανίκανη να αντιδράσεις στη μοίρα σου, με ένα σώμα αρτιμελές, μα με μια ψυχή αδύναμη και σακατεμένη...
Και αυτό είναι το χειρότερο.
....

43 σχόλια:

logia είπε...

Αχ πώς μίλησες στην ψυχή μου σήμερα...
Η ώρα είναι 7.00 το πρωί, έχω πάει για περπάτημα, έχω κάνει το μπάνιο μου, έχω βάλει το φαϊ να γίνεται και το πλυντήριο να πλένει και έχω αγοράσει από χθές σοκολάτα να δώσω σ' αυτό το παιδί, σ΄ένα τέτοιο παιδί, που κάθε μέρα συναντώ, αλλά επειδή είμαι με τη μηχανή, ποτέ δεν προλαβαίνω να βγάλω χρήματα να αγοράσω χαρτομάντηλα...
Εχω ξυπνήσει κουρασμένη ήδη και όμως πρέπει να πάω πάλι για δουλειά...

σαν να ήσουν στο μυαλό μου βρε παιδί μου....

την καλημέρα μου

και κουράγιο...

THANASIS MAKEDONAS είπε...

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΕΜΑΤΟΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΑΥΤΟ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ

b|a|s|n\i/a είπε...

αυτά που έχουμε τα θεωρούμε τόσο δεδομένα και σαν τα χάνουμε εκτιμούμε την αξία τους.
είναι τόσο απάνθρωπο να ξημερώνει και να περιμένουμε πώς και πώς να νυχτώσει και πάλι.
είναι τόσο απάνθρωπο να περνάνε οι ώρες χωρίς όνειρα, χωρίς χαμόγελα.
καλημέρα σου! χαμογελαστή και αληθινή.

monahikoslikos είπε...

Έχεις δίκιο Μαριάννα μου πως πρέπει να μην ξεχνάμε να χαιρόμαστε γι αυτά που έχουμε αλλά καμιά φορά "αυτά" γίνονται βάρος ασήκωτο και μας καταπιέζουν... κάνοντας άπιαστο όνειρο εκείνη την καφετέρια με θέα την Ακρόπολη...
Καλημέρα!!!

Αθανασία είπε...

Καλημέρα καλή μου..ε,αυτά τα παραδείγματα,είναι γιανά μας δείχνουν ότι υπάρχουν,κ τα τρίσχειρότερα ακόμη από τα δικά μας υπάρχουν άνθρωποι σε πολύ κατώτερη θέση και μοίρα από εμάς..κι εμείς γκρινιάζουμε για πράγματα που γι'αυτούς είναι ασήμαντα κ θα γελούσαν κατά τ'άλλα εάν τα άκουγαν...από μας...καλημέρα καλή μου..κ..η ζωή είναι ωραία κατά τ'άλλα κ με τα καλά της κ με τα άσχημά της,κ με όλα της...δε μ'αρέσει να σε βλέπω να μιζεριάζεις..δε σου πάει..γέλααααααααα καλό ΣΚ!!....

Roadartist είπε...

Απίστευτη ανάρτηση!!

Σε ευχαριστώ για το μοίρασμα, σε ευχαριστώ που υπάρχεις στην blogόσφαιρα.. Ευχαριστώ για την αλήθεια σου..και που είσαι φίλη.. Και νιώθω τόσο άσχημα τώρα για το πρωινό Email που σου έστειλα..γιατί δεν θέλω να σε μελαγχολήσω.
Να παραμείνεις πάντα ίδια Μαριάννα, να ξέρεις πολύ σκεφτόμαστε τελικά έτσι, ευχαριστώ!

marianaonice είπε...

@logia μου
Φοβάμαι ότι αποτελούμε την πλειοψηφία πλέον των ανθρώπων... με τη μόνιμη κούραση και τη σακατεμενη ψυχή...
Καλή σου μέρα και καλή δύναμη και σε σένα.

@Θαναση μου
Τα χειρότερα λένε είναι εκείνα που δεν ήρθαν ακόμη...
Αισιοδοξία! Μια κουβέντα είναι αλλά το παλεύουμε!
Καλό Σ/Κ!!
:)))

@b|a|s|n\i/a
Είναι απάνθρωπο ναι, να περιμένεις το βράδυ για να σε λυτρώσει από το βραχνά της μέρας σου!
Όμως δεν θυμάμαι, από παιδί σχεδόν, να μη περιμένω, σχεδόν πάντα, αυτό το βράδυ.. να με κρύψει στο σκοτάδι του και να απαλύνει τα άγχη μου!
Καλό Σ/Κ Βασίλη μου!

marianaonice είπε...

@Μοναχικέ μου Λύκε
Φοβάμαι ότι θα έρθει κάποτε η μέρα που θα καταλάβουμε, πολύ αργά, πόσα όμορφα αφήσαμε στη ζωή μας να περάσουν, χωρίς καν να τ' αγγίξουμε, τότε που μπορούσαμε...
Καλό Σ/Κ φίλε μου και κουράγιο σε όλους μας!
:))

@Αθανασία μου
Δεν μιζεριάζω καλή μου.
Έκανα αυτή την ανάρτηση πρώτα για τον εαυτό μου και έπειτα για όλους όσους ξεχνούν να χαρούν τη ζωή όπως τους προσφέρεται!
Και γι' αυτούς που δειλιάζουν να τη ζήσουν!

@Roadartist μου
Μετά το πρωινό σου email, η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου σε σένα μικρή μου φίλη!!
Εγώ σ' ευχαριστώ που υπάρχεις στη μπλογκόσφαιρα να μου θυμίζεις ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι σήμερα που ωρίμασαν απότομα και παλεύουν να ανταπεξέλθουν σ' ένα κόσμο με ...κλειστούς ορίζοντες που οι παλιότεροι άφησαν!
Φιλιά καλή μου και ένα όμορφο Σ/Κ εύχομαι, σε πείσμα κάθε αναποδιάς που πάει να μας χαλάσει την ...ηρεμία μας!!

Side21 είπε...

Συναδέλφισσα με συγκίνησες
πολύ ανθρώπινη η ανάρτησή σου.
Βλέποντας καθημερινά τόσο πόνο τριγύρω
αναθεωρούμε τις απόψεις μας για τη ζωή.
Κι όμως η ζωή είναι γλυκειά όπως κι αν τη ζεις.
Ένας συνεχής αγώνας με αξιοπρέπεια !!!
Λίγο πολύ όλοι μας ζούμε μέσα σε ένα
διαρκές πρεσσιγκ με τόσα προβλήματα.
Σου προτείνω λοιπόν να κάνεις ένα δώρο
στον εαυτό σου την αυριανή Κυριακή !!!
Μετάθεσέ τα όλα για τη Δευτέρα ...
Ένας καινούργιος μήνας μπαίνει !!!
Καλό Νοέμβρη ...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

"Κάθε πρωί είναι εκεί, για να σου θυμίζει ότι η ζωή παλεύεται, ακόμη και με κουτσουρεμένα μέλη..."

Με κουτσουρεμένη ψυχή και μυαλό δεν παλεύεται μόνο φίλη μου... Μόνο μ' αυτά...

Με φιλιά πολλά!

marianaonice είπε...

@Side21
Ναι ένας καινούριος μήνας μπαίνει...
Το είχα ξεχάσει... :)))
Καλό μήνα σε όλους μας!
Όσο για την αυριανή Κυριακή, ξέχασέ το... μόνο το βράδυ, μόνο αυτό θα μου μείνει, όπως πάντα...
Καλό Σ/Κ!!
:)

@ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ
Με κουτσουρεμένη ψυχή και μυαλό δεν παλεύεται... Μόνο μ' αυτά...

Φιλιά και σε σένα, Λίτσα μου!
Καλό Σ/Κ!
:)

P. Kapodistrias είπε...

Μου άρεσε που μνημονεύεις τη ρήση την περίφημη και αξιοπρόσεκτη του Λουντέμη. Θα χρειαζόταν να είναι η μόνιμη μπροσούρα μας, για παραδειγματισμό...

Αλλά, μάταια, αλίμονο. Ο καθείς και ο εαυτούλης του...

Τέλος πάντων. Καλό ΣαββατοΚύριακο να έχεις!

Ζησης είπε...

Διαβάζω την ανάρτηση σου
και δίπλα ακούω:
"Δεν υπάρχουν άγγελοι"
Σκέφτομαι: και όμως υπάρχουν.
Αναρωτιέμαι όμως αν μπορεί να υπάρχει αυτό το διαζευκτικό "η"
του τίτλου.
Σκέφτομαι μήπως ένα σώμα σακατεμένο
εξωτερικά,μπορεί να είναι "ακεραιο"
εσωτερικά και το αντίστροφο.
Καλό βράδυ.

thumbelina είπε...

Πολλές φορές αναλωνόμαστε να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε για πράγματα ανούσια, χαζά, καθημερινά, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, επιβίωσης... Μερικές φορές η δυστυχία των άλλων μας κάνει να νιώθουμε "ανώτεροι", σα να λέμε "κοιτάχτε εμείς είμαστε καλά, χωρίς προβλήματα"..Ας λέμε όμως δόξα σοι ο Θεός γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει ούτε αν θα έχουμε τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια
Καλό βράδυ.

Άστρια είπε...

Μαριάννα μου,καταπληκτική η σημερινή σου ανάρτησή. Πόσο ανθρώπινη, πόσο αληθινή!!
Και πόσο ταιριαστά τα λόγια του Λουντέμη που διάλεξες να τη συνοδέψουν!
Δύσκολος ο δρόμος μας, και η όμορφη φωτογραφία του ηλιογράφου, το δείχνει.

Όμως, να μπορούσαμε πιο συχνά να θυμόμαστε ότι είμαστε περαστικοί, να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε, να βλέπουμε τον γύρω πόνο και να συμπονούμε ...

Σ' ευχαριστώ αληθινά που τα γράφεις όλα αυτά, και δίνεις μιλιά και σε δικές μας σκέψεις.

Καλό βράδυ φίλη μου:) Να είσαι καλά και για μας.


υγ. Πάντως αυτό το καφεδάκι της Κυριακής, βάζοντας αρκετό νερό στο κρασί μου για τα καθημερινά, προσπαθώ να το εξασφαλίζω:))).

Ένα γελαστό απόγευμα είπε...

Είμαστε μόνο φορείς ψυχών σ' έναν αγώνα δρόμου που 'χει διάρκεια μιας ζωής. Σκοπός κι αποστολή στο μάταιο τούτο κόσμο είναι να την παραδώσεις έτσι όπως ακριβώς σου δόθηκε! Ατόφια, καθαρή κι αγνή όπως τότε που ήσουν παιδί. Στέκεις αγέρωχη όσο κι αν η ζωή κι οι δαίμονες σε χτυπούν, δεν σε κουράζουν οι μέρες γιατί είσαι γεμάτη απ' τον αγώνα σου, δεν κάνεις μακιγιάζ επειδή σε νοιάζει να σε δουν μόνο αυτοί που κοιτούν βαθιά μέσα σου...
Ίσως με κομμένα χέρια, ρακένδυτος, με σπασμένα φτερά, κουρασμένος απ' τους πόνους των "σπασμένων" σπονδύλων στη μέση...
Καθένας κάνει τη δική του ξεχωριστή μοναχική διαδρομή με κοινή αφετηρία και κοινό τέλος.
Ποτέ μη συννεφιάζεις, γέλα, όλα θα παν καλά... Για όλους!
Καλό Σαββατόβραδο!

marianaonice είπε...

@Π.Κ.
Ο καθείς κι ο εαυτούλης του!!
Πόσο δίκιο έχεις...
Καλό Σ/Κ και καλό μήνα @φίλε!

@Ζήση
Κι άλλος πριν από σένα, σε άλλη ανάρτησή μου, που έπαιζε το ίδιο τραγούδι με ρώτησε άν υπάρχουν άγγελοι...
Κι εγώ απαντώ: Κι όμως ...δεν υπάρχουν!
Ένα σώμα σακατεμένο εξωτερικά μπορεί να κρύβει μια ψυχή ακέραια και δυνατή, μια ψυχή όμως σακατεμένη στο τέλος θα παρασύρει στην καταστροφή και το σώμα...
Γιατί στη ζωή είμαστε ψυχές πρώτα απ' όλα και μετά σώμα!
Και το σώμα υπακούει στην ψυχή!
Και ζηλεύω τόσο αυτούς που έχουν δυνατή ψυχή και δεν λυγίζουν όσα κι αν πάθει το σώμα τους!

@thumbelina μου
Η δυστυχία των άλλων εμένα αντίθετα με κάνει να νοιώθω πολύ κατώτερή τους! Πρώτον γιατί δεν μπορώ να αποτρέψω τη δυστυχία τους και δεύτερον γιατί δεν μπορώ να χαρώ τη δική μου ...τύχη να μην ανήκω στους δυστυχείς αυτούς...
Τι να πω... άβυσος η ψυχή του ανθρώπου...
Καλό Σαββατόβραδο και μια όμορφη Κυριακή εύχομαι κι ας είναι και βροχερή!

marianaonice είπε...

@Άστριά μου
Ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε αυτή μου η ανάρτηση...
Κάθε τι το ανθρώπινο και αληθινό σε εκφράζει... είναι φανερό πια πόσο ταυτίζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας...
Νάσαι καλά φίλη μου!
Ένα όμορφο Σαββατόβραδο εύχομαι και μια χαρούμενη Κυριακή!

@Ένα γελαστό απόγευμα
Είμαστε μόνο φορείς ψυχών σ' έναν αγώνα δρόμου που 'χει διάρκεια μιας ζωής. Καθένας κάνει τη δική του ξεχωριστή μοναχική διαδρομή με κοινή αφετηρία και κοινό τέλος.
Tι να πω εγώ μετά από αυτά Στέλιο μου?
Μόνο να χαμογελάσω πικρά μπορώ και να πω ότι παρά τη συννεφιά που πλάκωσε, εμείς ναι θα χαμογελάμε και θα στέκουμε όρθιοι!
Καλό μήνα φίλε μου και μια όμορφη Κυριακή σου εύχομαι!
:)))

Aνεμος είπε...

Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια!
ανατριχιαστικό

marianaonice είπε...

@Άνεμε
Αυτή η ρήση του Μενέλαου Λουντέμη ήταν καταλυτική για μένα, όταν την πρωτοδιάβασα, παιδί ακόμη...
Πάντα τη φέρνω στο μυαλό μου όταν κάτι άσχημο βιώνω, για να σκεφτώ ότι υπάρχουν και τα πιο άσχημα που δεν τα ...φαντάζομαι!

Καλή Κυριακή και καλό μας μήνα!
:)

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Μια άποψη με ξάστερη θέα ζωής η εγγραφή σου Μαριάνα μου.

Μου έφερες στη μνήμη μου εικόνες που έχει καταγράψει και την έχουν σημαδέψει.
Αν υπήρχε ενα εκθετήριο όπου ο άνθρωπος να εξέθετε τις παραστάσεις που βιώνει καθημερινά,
Ίσως η πραγματική μας άποψη για την Ζωή,την ουσία της, τις αξίες της,να διαμορφωνόταν ΟΜΟΙΑ στην συνείδηση όλων μας και η στάση μας απέναντί της να ήταν διαφορετική.
Ίσως λέω......

Καλό μας μήνα

http://ligery.pblogs.gr
http://pygemos.blogspot.com
http://lygeri.pblogs.gr

jf είπε...

Αυτά άτομα με τα κουτσουρεμένα μέλη και την... αρτιμελή αξιοπρέπεια, σου θυμίζουν συχνά πόσο δειλός είσαι τελικά...

Φιλιά και καλό μήνα νάχεις

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Πάντως, η πρόσκλησή μου για έναν αχνιστό καφέ με θέα την Ακρόπολη ένα κυριακάτικο πρωινό είναι πάντα ανοιχτή...

marianaonice είπε...

@λυγερή μου
Έχεις απόλυτο δίκιο!
Αν ο καθένας μας έδινε περισσότερη σημασία σε ό,τι βιώνει στην καθημερινότητά του, τότε θα είχε όντως μια ξεκάθαρη ματιά στη θέα της ζωής του!
Καλό μήνα καλή μου!
Φιλιά!

@JamanFou μου
Ναι δειλοί είμαστε, γιατί φοβόμαστε ν' αρπάξουμε τη ζωή όπως μας προσφέρεται και να τη χαρούμε με τα καλά της και με τα άσχημά της!

@Ασκαρδαμυκτί μου
Μη το λες... γιατί θα τη δεχτώωωω την πρόοοοσκλησή σου!!
Είναι μεγάλος πειρασμός ένας καφές με το ..."πειραχτήρι" της μπλογκόσφαιρας, με το έξυπνο χιούμορ του!!
χαχαχαχα!!!

Ανώνυμος είπε...

τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν μέρα παρά μέρα βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, αλλά και εμείς οι υπόλοιποι που δεν ψάχνουμε στους σκουπιδοντενεκέδες τα ψάχνουμε αλλού, λες και το να είσαι χορτάτος να είναι η κυριλέ όψη μιας άλλης πείνας, φυσικά όχι τόσο επώδυνης (αν και τα ποσοστά κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων ίσως να έχουν αντίθετη άποψη)

πολλές φορές μια περίεργη παράσταση ξετυλίγεται στο μυαλό μου, λες και βρίσκομαι σε ένα ετοιμόρροπο κτίριο όταν γίνεται ένας δυνατός σεισμός

Aristodimos είπε...

Η γενναιότητα και η αρτιμέλια της ψυχής αντισταθμίζει την σωματική τους αναπηρία Μαριάννα μου.

Καλό σου μήνα
Αρης

D.Angel είπε...

Μη σταματήσεις ποτέ σου να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις!
Καλό μήνα!

meta είπε...

Μαριάννα μου με συγκίνησες. Έτσι είναι δυστυχώς θεωρούμε μερικά πράγματα στη ζωή μας δεδομένα και δεν εκτιμούμε την τεράστια αξία τους. Καθημερινά αναλωνόμαστε σε μικροπράγματα, γκρινιάζουμε για τη δουλειά μας, λέμε ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι μας κουράζουν το σπίτι, η φροντίδα της οικογένειας και όλα αυτά τα καθημερινά. Όταν όμως νοιώσουμε πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε και παλεύουμε τότε όλα αυτά θα μας κάνουν να χαιρόμαστε.
Άλλωστε η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας δρόμου, ας είμαστε λοιπόν καλά να τρέχουμε.
Καλό σου βράδυ!

marianaonice είπε...

@ηλιογράφε μου
Αν προσέξουμε τις σκηνές της καθημερινότητας που συναντάμε, τότε σίγουρα η ζωή μας θα είχε άλλο νόημα...

Η φωτογραφία στο αβατάρ σου είναι θεϊκή!

@Αρη μου
Θέλει δύναμη μεγάλη για να το πετύχεις αυτό!
Κι αυτοί την έχουν!
Κάποιες φορές τους ζηλεύω.
Καλό μήνα και σε σένα φίλε μου!

@D.Angel
Καλώς μου ήλθες!!
:))
Και βέβαια δεν θα σταματήσω να ελπίζω... γι' αυτό και ο τίτλος του μπλογκ μου!
Καλό μήνα!

marianaonice είπε...

@meta
Καλώς ήλθες κι εσύ @φίλη μου!
Πόσο δίκιο έχεις!
Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της ανάρτησής μου αυτής!
Καλό ξημέρωμα και
Καλό μήνα!
:))

KΑΡΜΕΝ είπε...

Συγκλονιστική ανάρτηση! Μέσα στο μυαλό μου… Το ξαναείπα, αληθινά ανάπηροι είναι αυτοί που τους λείπει η ανθρωπιά.
Καλή εβδομάδα, Μαριάννα. Πολλά φιλιά.

marianaonice είπε...

@KΑΡΜΕΝ ΓΛΙΓΛΗ
Σωστά @Αγάπη μου!
Αληθινά ανάπηροι είναι αυτοί που έχουν ανάπηρη ψυχή!
Καλό μήνα και καλή συνέχεια...
στις προσπάθειές μας να σταθούμε όρθιοι με ακμαίες και δυνατές ψυχές!
Φιλιά πολλά!
Καλό βραδάκι!
:))

Maria Tzirita είπε...

Μαριάννα μου πράγματι, η σακατεμένη ψυχή είναι πολύ μεγαλύτερη κατάρα από το σακατεμένο κορμί.... Γιατί όπως γράφει και η Βαμβουνάκη "θαυμάζω τους ανθρώπους που η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από την πληγή τους...."
Σε γλυκοφιλώ και σου εύχομαι καλό μήνα!

leondokardos είπε...

Μαριάνα πράγματι ορισμένοι απο αυτούς τους άμοιρους που περιμένουν στα φανάρια μιά βοήθεια πουλόντας χαρτομάντιλα είναι αξιπρεπέστατοι. Κάθε Κυριακή σε μιά διατσύρωση της Καλιδρομίου στη Κηφισιά, μιά κοπέλα περίπου 30 ετών με ένα πόδι, περιμένει καρτερικά στο πεζοδρόμιο με τα χαρτομάντιλα στο χέρι. Δε σε πλησιάζει να στα πουλήσει παρά μόνο εαν τη φωνάξει κάποιος.
Δείγμα αξιοπρέπειας μέρσα στο πόνο της.

Βάσσια είπε...

Γι' αυτό και χρειάζεται να αγαπάμε
και να εκτιμάμε την κάθε στιγμή, και ότι έχουμε, μικρό ή μεγάλο.
Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Μαριάνα, καλώς σε βρίσκω ξανά.
:-)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ.ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.

phlou...flis είπε...

μια ανάρτηση εκ βάθους καρδίας θαρρώ. Μα τούτοι εδώ οι φουκαράδες έπαψαν να μου προακαλούν τον οίκτο γιατί το πρόβλημά τους το έκαναν -ή τους αναγκάζουν να το κάνουν- επάγγελμα.

marianaonice είπε...

@Μαρία Τζιρίτα
"θαυμάζω τους ανθρώπους που η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από την πληγή τους...."
Τι να σχολιάσω πλέον?
Φιλιά φίλη μου!

@Λεοντόκαρδε
Αυτό ακριβώς μου έκανε εντύπωση σ' αυτό τον άνθρωπο.
Η αξιοπρέπειά του, που δεν τη συναντάς στο ...χώρο του!

@Βάσσια μου
Σε καλωσορίζω πάλι!!
:))
Τίποτε δεν είναι δεδομένο!
Πολύ σωστά!
Ας χαιρόμαστε λοιπόν ό,τι έχουμε!

marianaonice είπε...

@phlou...flis μου
Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που παρά την όποια αναπηρία τους, εξακολουθούν να στέκονται όρθιοι!

tzonakos είπε...

Τα απογεύματα συνήθως, ενας σκουρόχρωμος θλιμμένος τύπος σε ενα φανάρι στο δρόμο μου, με κάνει να βλέπω τη θλίψη, τη δυστυχία σε εναν άνθρωπο επάνω, που θα 'χε όνειρα κι αυτός κάποτε, μα τα βήματά του τον έφεραν να βγάζει μερικά ψιλά καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων σε φανάρι της Αθήνας.
Φαίνεται αρτιμελής.
Ενας θεός ξέρει πόσο η δυστυχία που εκπέμπει αυτός ο άνθρωπος ειναι αρρώστια ανίκητη.
Κι εγω, αλλάζω σταθμό στο ράδιο του αυτοκινήτου, μπας κι η φωνή του εκφωνητή με κάνει να το ξεχάσω αυτο που βλέπω και μέσα μου κλαίω.

marianaonice είπε...

@Τζονάκο μου
Έχεις τόσο δίκιο...
Πόσες σκηνές της καθημερινότητάς μας, μας κάνουν και κλαίμε μέσα μας...

tzonakos είπε...

Δεν ξέρω ... ωρες ωρες κάνω τον αναίσθητο, μα μερικές φορές αυτη η δυστυχία που λάμπει τόσο θλιβερά με κάνει να λέω οτι δεν υπάρχει χειρότερη 'αρρώστεια' απο μια σακατεμένη ψυχή, γι άλλους λόγους η κάθε μιά στον πλανήτη, μα όλες δυστυχείς.

marianaonice είπε...

Ναι κι εγώ εκεί έχω καταλήξει, αυτό είναι το χειρότερο, οι σακατεμένες ψυχές, που στο τέλος παρασύρουν και το σώμα στον όλεθρο...
ενώ μια ψυχή υγιής και δυνατή έχει την ικανότητα να ανατάξει και να απαλύνει ακόμη και τη σωματική αναπηρία!
Καλό ξημέρωμα και μια όμορφη Κυριακή εύχομαι.
:)))

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!