Μάκρυνε η θύμηση,
και θόλωσε η σκέψη.
Αφανίστηκαν οι μορφές
στο πέρασμα της λησμοσύνης
και πνίγηκαν οι απαντοχές
στο χείμαρο της ατέλειωτης οργής.
Αγάπες μακρινές
Ψεύτικα φτιασιδωμένες υποσχέσεις.
Ξεθώριασαν πια…
Και σαν κατακάθι στον καφέ
πίκραναν τα χείλη
Η γεύση στυφή
κι η ματιά υγρή.
Άρνηση και εγκατάλειψη.
Μάταια παλεύεις
ελπίδα να βρεις.
Να γατζωθείς δεν έχει χαρακιά
στου πόνου τον απόκρημνο βράχο…
Ζωή δυσβάσταχτη
σε πόλεις ρημαγμένες
Σκοτεινιά τα βλέμματα
σε πατρίδες νυχτωμένες
Βαριά η μυρωδιά της προδοσίας
Και του προδότη η θωριά
Θάνατος…
17 σχόλια:
μην μου θλίβεσαι Μαριάνα μου! κοντεύει ο ξεσηκωμός. ναι, θα το δεις. και θάμαστε όλοι μαζί στο μεγάλο πανηγύρι
Ζωή δυσβάσταχτη
σε πόλεις ρημαγμένες
Σκοτεινιά τα βλέμματα
σε πατρίδες νυχτωμένες
Βαριά η μυρωδιά της προδοσίας
Και του προδότη η θωριά
TO ΘΑΝΑΤΟΣ δεν το λέω γιατί αντέχουμε
μόνο αυτό που είπε η @irizaar
το αντάμωμα των δυνατών θα είναι ένα πανηγύρι και οι μωροί θα τρέχουν να κρυφτούν στο προδοτικό καβούκι τους
σαν την καμπούρα που είχε ο εφιάλτης και το βλέμμα του οταν πρόδωσε τους 300
όλοι ενωμένοι
Πολύ δυνατό!
Μαριάννα...κατ" αρχή σε χαιρετώ και σου εύχομαι, πάντα με υγεία και προκοπή σε κάθε καλό και επαινετό έργο που με τόση φροντίδα και αγάπη αξιοχρέως επιτελείς...Πολύ ωραίο το κείμενό σου...!!!!!..και είναι ωραίο γιατί από την αρχή,αναπαριστά και φέρνει στην θύμησή μας...αυτήν την ίδια την ζωή μας, την ζωή όλων μας....Πόσες θύμησες και πόσες σκέψεις μας έχουν συγκλονίσει στη διάβα της ζωής μας...ελπίδες ζωντανές,αγνές και όμορφες ελπίδες παιδικές,καθάριες,ελπίδες με ιδανικά και αξίες,ελπίδες για τον αγώνα τον καλόν...της τιμής και της ελευθερίας.Σκέψεις και ελπίδες για κάθε τι αληθινό και όχι ψεύτικο,που πιστέψαμε τότε σαν παιδιά,και θελήσαμε να ζήσουμε...Μα μόνο ελπίδες και θύμησες έμειναν στην στερνή ζωή μας.Και μαζί με αυτές έμεινε ο πόνος,το δάκρυ,η σιωπή...η απελπισία....και η Ζωή...αφέντρα και δυνατή ότι απόμεινε....για δώσει και την στερνή της μάχη,την μάχη της θυσίας,που δεν χάνεται και ξαναναστένεται,σε κάθε του θανάτου θωριά,που η προδοσία σαν θεριό στήνει....και ο προδότης,άδειος και ξεραμένος από θύμισες και ελπίδες γλυκά φιλά......Συγχαρητήρια Μαριάνα μου....πολύ ωραίο και όλο ζωντάνια το κείμενό σου...
Με τάραξες Γιασεμάκι...προσπσθούσα να μην σκέφτομαι για λίγο..έστω...
έψαξα "φωλειά" να παρηγορηθώ...
… χόρτασες από πρωτοχρονιάτικες ευχές;
Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος.
Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος.
Δηλαδή σταθερός και διαυγής, και χαρούμενος
παρ’ όλα αυτά, γιατί “οι κλάψες” είναι
κύριο χαρακτηριστικά της αδυναμίας…
… ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη την φρίκη του,
και θάταν σίγουρα πιο ωραίος,
αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί.
Έλα τώρα, σου χαρίζω ένα ακόμη φιλί,
γιατί είσαι και θα μείνεις
ένα τίμιο μικρό ανθρωπάκι,
στην υγειά σου και καλή χρονιά!
Ρόζα, γράμμα από την φυλακή 1916
Και αυτό..που με εκφράζει απόλυτα... για σένα αγαπημένη μου Μαριάνα!!!!
«Κατά βάθος, νιώθω πολύ πιο ευχάριστα στη γωνίτσα ενός κήπου, όπως εδώ, ή σε έναν κάμπο ξαπλωμένη στα χόρτα, παρά σε ένα συνέδριο του κόμματος. Σε σένα μπορώ να τα λέω αυτά, αφού δεν θα τρέξεις να με υποψιαστείς ότι προδίδω το σοσιαλισμό. Το ξέρεις ότι παρ’ όλα αυτά ελπίζω να πεθάνω στο πόστο μου: σε μια οδομαχία ή σε ένα κρατητήριο. Ομως, τα φυλλοκάρδια μου το ξέρουν πως ανήκω περισσότερο στα πουλιά παρά στους “συντρόφους” μου. Κι αυτό όχι επειδή βρίσκω στη φύση καταφύγιο και ξεκούραση. Αντίθετα μάλιστα, ανταμώνω μέσα στη φύση, όπως και ανάμεσα στους ανθρώπους, τόση σκληράδα σε κάθε μου βήμα που υποφέρω πολύ».
Ρόζα, γράμμα από την φυλακή 1917
''Το ξέρεις ότι παρ’ όλα αυτά ελπίζω να πεθάνω στο πόστο μου: σε μια οδομαχία ή σε ένα κρατητήριο.''
Σε πατρίδες νυχτωμένες
μόνο τη μυρωδιά της προδοσίας νιώθεις;
και τις Αγάπες να ξεμακραίνουν;
Σκούπισε τα μάτια σου
για να δεις την ελπίδα.
Κοίτα μπροστά κάτι καινούργιο φαίνεται
ίσια κατά τη μεριά του ορίζοντα.
Το βλέπεις;
Έχει το φως ενός μαγιάτικου πρωινού.
Μόνο κράτα μου το χέρι
κι άκου:
http://www.youtube.com/watch?v=BbKijMZDvpc
http://www.youtube.com/watch?v=V8A2FWFIi0w
http://www.youtube.com/watch?v=FHunWNWNVz4
http://www.youtube.com/watch?v=pWmiIH6M0us
θα 'ρθουν στιγμές που ίσως πεις για που πηγαίνεις
σε ποιους θεούς την πίστη σου σκορπάς
στυφός θα είναι ο αγέρας που ανασαίνεις
καρδιά δε θα 'χεις τους ανθρώπους ν' αγαπάς
όμως μην πεις πόση ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά
θα 'ρθουν στιγμές που ίσως πεις για ποιους δουλεύεις
για ποιες χαρές ξοδεύεις τη ζωή
πικρά θα είναι τα τραγούδια που γυρεύεις
φτηνό τσιγάρο η ψυχή σου το πρωί
όμως μην πεις πόση ζωή πηγαίνει πίσω
τι κι αν γινήκαμε κομμάτια χωριστά
έλα λοιπόν τους φοιτητές να σου θυμίσω
και τους εργάτες που τραβήξανε μπροστά
θα 'ρθουν στιγμές
Τελικά Μαριάνα μου φαίνεται πως ο άνθρωπος στην κάθε δύσκολη κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει ΥΠΑΡΧΕΙ. Προβληματίζεται, διαλογίζεται, αισθάνεται και συναισθάνεται. Αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω του.Και παράγει.. Όπως εσύ τώρα με τούτο το "σφαιρικά γεμάτο " γραπτό έργο σου.
Που καταφέρνει και ρίχνει βότσαλα στη λίμνη του μυαλού μας από την πρώτη έως την ύστατη λέξη του.
"πατρίδες νυχτωμένες" και ναι, αλύπητα προδομένες!
Μαριάννα μου, πάλι, μοναδικά έγραψες!
Καλή συνέχεια, κουράγιο και δύναμη!
Σε φιλώ
ζητείται ελπίδα... αλλά.. έτσι όπως τα περιγράφεις τα πράγματα.. δεν την βλέπω..
ωραίο μαριάνα μου!!
Με συναρπάζεις και με κάνεις να ελπίζω... Καλησπέρα κι από δω (μην ξεχνάμε τις παλιές μας συνήθειες)...
@irizaar
Αγωνίστρια μου εσύ... όχι δεν θλίβομαι, μόνο δύναμη παίρνω και περιμένω γι' αυτό το "όλοι μαζί ενωμένοι" που θα ξαστερώσει επιτέλους το σκοτάδι μας...
@Άνεμε
το αντάμωμα των δυνατών θα είναι ένα πανηγύρι και οι μωροί θα τρέχουν να κρυφτούν στο προδοτικό καβούκι τους
σαν την καμπούρα που είχε ο εφιάλτης και το βλέμμα του οταν πρόδωσε τους 300
όλοι ενωμένοι
ΤΑ ΕΙΠΕΣ ΟΛΑ!
@Φυρί-φυρί
Σ' ευχαριστώ Χρήστο! χαίρομαι που σου άρεσε... :))
@Ανώνυμε φίλε μου
Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λογια σου...
...η προδοσία σαν θεριό στήνει.... και ο προδότης,άδειος και ξεραμένος από θύμισες και ελπίδες...
και απέραντα δυστυχισμένος θα έλεγα εγώ στη μιζέρια του και στην ανημποριά του να σταθεί όρθιος όπως αρμόζει στον άνθρωπο...
@mareld μου γλυκειά
τελικά απόψε εδέησε να βρεθεί ο χρόνος να σας @ανταμώσω εδώ μέσα και να κουβεντιάσω μαζί σας...
Πάντα πληθωρική, πάντα γεμάτη ποίηση, λυρισμό, χρώμα και φως στις λέξεις σου... αντανακλάς τη λάμψη της ψυχής και του μυαλού σου, ξενητεμένη μου φίλη...
… ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη την φρίκη του,
και θάταν σίγουρα πιο ωραίος,
αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί...
Το ξέρεις ότι παρ’ όλα αυτά ελπίζω να πεθάνω στο πόστο μου: σε μια οδομαχία ή σε ένα κρατητήριο. Ομως, τα φυλλοκάρδια μου το ξέρουν πως ανήκω περισσότερο στα πουλιά παρά στους “συντρόφους” μου. Κι αυτό όχι επειδή βρίσκω στη φύση καταφύγιο και ξεκούραση. Αντίθετα μάλιστα, ανταμώνω μέσα στη φύση, όπως και ανάμεσα στους ανθρώπους, τόση σκληράδα σε κάθε μου βήμα που υποφέρω πολύ».
Ναι Μάρελντ μου εσύ το ξέρεις...
:))
@Ανατολή μου
Κοιτώ μπροστά...
σου κρατώ το χέρι και απλώνω το άλλο στους συνοδοιπόρους μας...
Αλυσίδα όσοι απομείναμε ακόμη άνθρωποι σε τούτο τον πλανήτη θα αναζητήσουμε την ελπίδα...
Τα τραγουδάκια σου ένα κι ένα!
Σ' ευχαριστώωω!!
@Άνεμε
Ναι θάρθουν στιγμές...
αυτό είναι σίγουρο...
Εφόσον υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σαν εσένα...
@Μαριάνθη μου
Αν τα κατάφερα να ρίξω ένα μικρό βοτσαλάκι στη λίμνη του μυαλού μας τότε να άξιζε τον κόπο...
Σ' ευχαριστώ φιλενάδα... η δική σου γνώμη μετράει πολύ... το ξέρεις...
:))
@ Άστρια
Αστεράκι μου!! ευτυχώς μπορεί να αργούμε μα δεν χανόμαστε...
Πόσο χαίρομαι που σου άρεσε η κατάθεση αυτή της ψυχής μου.
Φιλιά!
@paraskevi malouxou
Εδώ μέσα θα τη βλέπεις πάντα την ελπίδα... νάσαι σίγουρη καλή μου...
φιλιά!
@ "Ένα γελαστό απόγευμα"
Λίγο καθυστερημένα αλλά ναι Στέλιο μου να μην ξεχνιόμαστε! καλημέρα κι από εδώ! και την ελπίδα δεν την χάνουμε ποτέ... είναι το μόνο που απέμεινε στους καθαρούς και γενναίους ανθρώπους...
Δημοσίευση σχολίου