Μην απελπίζεσαι... Κάνε λιγάκι υπομονή...

Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει
κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή
καινούργια αγάπη να σου ζητήσει
κάνε λιγάκι υπομονή

Διώξε τα σύννεφα απ' την καρδιά σου
και μες το κλάμα μην ξαγρυπνάς
τι κι αν δε βρίσκεται στην αγκαλιά σου
θα 'ρθει μια μέρα μην το ξεχνάς

Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει
και ο έρωτας σας θ' αναστηθεί
καινούργια αγάπη θα ξαν' αρχίσει
κάνε λιγάκι υπομονή

Όταν τα σύννεφα πυκνώνουν, όταν η καταιγίδα προμηνύεται βαριά, όταν το σκοτάδι βαραίνει την ψυχή μας...
Τούτο το τραγούδι, μοιάζει σαν πνιγμένη προσμονή, σαν χαμένη ελπίδα που αρνιέσαι να αποδεχθείς, μοιάζει σαν να παρακαλά για το χάραμα από τη σκοτεινιά της απελπισίας, της εγκατάλειψης, του φόβου, της ερημιάς, της μοναξιάς, του πολέμου.
Μοιάζει σαν απελπισμένη έκκληση να ξαστερώσει επιτέλους και να λάμψει ο ήλιος της λεφτεριάς, της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης για λαούς σκλαβωμένους, για ανθρώπους βασανισμένους, αδικημένους, εγκαταλειμένους, για ανθρώπους μόνους, προδομένους, χωρίς αγάπη και χωρίς ένα χέρι να κρατηθούν...
Μοιάζει σαν ένας ύμνος σε μια γλυκειά ελπίδα για ένα χάραμα γεμάτο ανθρωπιά, αγάπη και δικαιοσύνη...

Απαγορευμένο ακόμα και μετά τη λήξη του εμφυλίου. 

Ο Β. Τσιτσάνης, στην προσπάθειά του να περάσει κοινωνικοπολιτικά θέματα στη δύσκολη εμφυλιακή περίοδο και να ξεγελάσει τη λογοκρισία, χρησιμοποιούσε --όπως και οι περισσότεροι συνθέτες-- το θέμα της γυναίκας και του έρωτα. 

Το ότι το τραγούδι έχει πολιτική σημασία φαίνεται και από την απαγόρευσή του, με επαναλαμβανόμενες αστυνομικές διαταγές, όχι μόνο μετά την κυκλοφορία του, αλλά ακόμα και μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου! 

Το 1950 μπήκε στη λίστα των απαγορευμένων τραγουδιών, από την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, με τον τίτλο "Ο Υπομονετικός". Να σημειωθεί πως οι τότε χωροφύλακες και αστυφύλακες έσπασαν, με ιδιαίτερη μανία, πολλές εκατοντάδες πλάκες γραμμοφώνου με το τραγούδι αυτό. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης στην αυτοβιογραφία του λέει: "Τότε, με τα τραγικά γεγονότα του εμφυλίου πολέμου ήταν πολύ δύσκολο να γράψεις εκείνο που ήθελες. Υπήρχε η λογοκρισία που δεν έδινε εύκολα άδεια για να γραμμοφωνήσεις τραγούδι. Εννοώ εκείνα που είχαν κατά τη γνώμη τους ύποπτους στίχους και έβλεπαν κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Δεν μπορώ να ξέρω με τι σκεπτικό αποφάσιζαν, πάντως τραγούδι που θα είχε και μια λέξη γύρω από την πολιτική ή τα γεγονότα της εποχής, έπρεπε στα σίγουρα να το απορρίψουν. Τότε, το 1949, ή λίγους μήνες νωρίτερα, έγραψα μέσα στα άλλα, και ένα που του έβαλα αλληγορικά λόγια, ακριβώς από το φόβο της λογοκρισίας, αλλά η σημασία του φαίνεται καθαρά: 

«Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει, κάνε λιγάκι υπομονή...». Η πρώτη στροφή του τραγουδιού παραπέμπει στην «αναμονή» του αγωνιστή, που μπορεί να βρίσκεται στο βουνό, στη φυλακή ή στην εξορία, αλλά και στην αλληγορική του εκδοχή, στην «αναμενόμενη ειρήνη». Η δεύτερη στροφή, με το «διώξε τα σύννεφα» προτείνει τη «λύση», ενώ με την τρίτη δίνει την «ελπίδα για ειρηνική ζωή».