Ένας χαιρετισμός στη Γη από έναν άγριο!!

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους εκτός Αθηνών. Όχι πολύ μακριά, μια ανάσα δρόμο σε μία παραλιακή πόλη, που κάποτε ήταν όμορφη και γραφική, μα σήμερα φαντάζει θλιβερή με τις ψηλές και πυκνές πολυκατοικίες της, τους στενούς δρόμους της, το φρικτό κυκλοφοριακό της και την άναρχη δόμησή!

Το μόνο που θύμιζε τους παλιούς καλούς καιρούς ήταν η γαλάζια θάλασσα και η παραλία της!...


Όσο για τη διαδρομή προς τα κει, τώρα την άνοιξη είναι πράγματι απόλαυση η εξοχή!
Έβλεπα γύρω μου το λιγοστό πράσινο που απέμεινε στην Αττική και την ομορφιά της φύσης που απεγνωσμένα προσπαθεί να διασώσει ό,τι μπορεί από την καταστροφική μανία μας και απερισκεψία μας και ένοιωσα μια απροσδιόριστη θλίψη…


Αναλογίστηκα το καλοκαίρι που σχεδόν έφθασε, και ένοιωσα σαν να πνίγηκα στους καπνούς της αναμενόμενης νέας λαίλαπας που φοβάμαι και φέτος ότι θα είναι αναπόφευκτη!!....
Στο νου μου ήρθε η σοφία ενός Ινδιάνου Αρχηγού και η άποψή του για τη γη μας και το περιβάλλον! Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν και εμείς οι «δυτικοπολιτισμένοι» του κόσμου τούτου μπορούσαμε να μετέχουμε αυτής της φιλοσοφίας!!
Οι περισσότεροι ίσως και να το έχετε δει αυτό το υπέροχο κείμενο που αποτελεί έναν ύμνο στη μητέρα φύση και στον πλανήτη που μας φιλοξενεί.
Όμως απόψε ένοιωσα την ανάγκη να το ξαναδώ και εγώ και να το αναρτήσω εδώ σαν μία ύστατη προσπάθεια να ξορκίσω το κακό που είναι προ των πυλών του καλοκαιριού αυτού και να στείλω την προσευχή μου μαζί με σας στ΄ αστέρια και στον ουρανό, μήπως μας λυπηθούν και προστατέψουν τις λιγοστές ανάσες μας!!
Γιατί στους κυβερνήτες αυτής της χώρας όσες ικεσίες και αιτήσεις και αν υποβάλλουμε είναι "φωνή βοώντος εν τη ερήμω" της ψυχής τους και της συνείδησής τους!!

Βρισκόμαστε λοιπόν στα 1855. ο Αρχηγός των Ινδιάνων Ντουγάμι Σηάτλ στέλνει την απάντηση του στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που ζητά να αγοράσει την γη της φυλής του…
Η συγκινητική αυτή ομιλία του Σηάτλ – που στο μεγαλύτερο μέρος της ακολουθεί παρακάτω – υπερασπίζεται τον Ινδιάνικο τρόπο ζωής αλλά και την ίδια τη ζωή. Είναι ένα μάθημα για όλους μας είτε ο προβληματισμός μας αφορά το περιβάλλον ή τις μειονότητες που τόσο πολύ δοκιμάζονται στις μέρες μας…


«Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για τον λαό μου που μας φαίνεται αμετάβλητος και αιώνιος μπορεί τώρα ν’ αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός ουρανός όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια, ποτέ δεν αλλάζουν. Σ’ ι ιά λοιπόν που θα πει Σηάτλ, μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσιγκτον να βασιστεί με σιγουριά όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Άρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας. Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με τα πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας.
Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αδέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Καθετί πάνω σ’ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπρή πευκοβελόνα, κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά, κάθε κομματάκι ομίχλης στα σκοτεινά δάση, κάθε ξέφωτο, κάθε βούισμα εντόμου είναι ιερό στην μνήμη του λαού μου. Είμαστε κομμάτι της γης κι αυτή πάλι ένα κομμάτι από εμάς. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Οι απότομες ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του ανθρώπου που πονά, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο μεγάλος αρχηγός της Ουάσιγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν’ αγοράσει τη γη μας.

Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος που να μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του. Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ότι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του αλλά εχθρός του.

Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.

Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα.
Βρίσκουμε χαρά στα δάση… Ίσως να μην το καταλαβαίνετε γιατί οι συνήθειες μας είναι διαφορετικές απ’ τις δικές σας…

Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ’ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας. Μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας μη ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά πως τα ποτάμια είναι αδέλφια όλων μας…

Δεν καταλαβαίνω.. οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ’ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεων σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τα αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω… Την αδικαιολόγητη απαίτηση να αγοράσετε τη γη μας θα την σκεφτούμε προσεκτικά.

Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;
Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων.
Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Όπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί
να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια.

Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεός του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για το λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ το Δημιουργό της.
Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές.
Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρευτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!
Έτσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει η επιβίωση".