Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Oι 7 αλήθειες της ζωής μου...

Έχει ψύχρα απόψε…
Είναι η ώρα της …φυγής σου.
Αυτής της φυγής που φεύγεις και δεν πας πουθενά…που το μυαλό δραπετεύει και την ώρα που οι ρόδες γυρνούν αυτό κάνει τη διαδρομή της ζωής σου από την αρχή… Και εσύ τρέχεις! Τρέχεις να ξεφύγεις από τα ταξίδια του μυαλού σου… Δεν τα αντέχεις…
Δεν θέλεις να ξαναβρεθείς στα ίδια μέρη που σε πόνεσαν. Μάταια!
Ξανά και ξανά γυρνάς εκεί όπου ξεκίνησες…

Κούμπωσες το μπουφάν μέχρι επάνω…άναψες το μικρό περιβραχιόνιο με τα λαμπιόνια του στο μπράτσο, πάτησες το πεντάλ με πείσμα και το «ταξίδι» αρχίζει …
Περιπλανιέσαι στους ήσυχους και σκοτεινούς δρόμους… τι όμορφη που είναι η πόλη σου, τη νύχτα…
Φωτισμένα παράθυρα, έρημοι δρόμοι, κάπου- κάπου κανένας περαστικός που με ταχύ βήμα βιάζεται να ασφαλιστεί στο καταφύγιο του σπιτιού του… και μόνο τα ζώα, γάτες και σκύλοι, νυχτερινοί παρατηρητές των διαδρομών σου…

Τα ακουστικά στα αυτιά και το τραγούδι λες και ανακατεύεται με το αίμα σου και ρέει στις φλέβες σου : «…σου το ‘χα πει πως αν τύχει και εσύ να με προδώσεις καλύτερα να με σκοτώσεις…».
Μα οι προδότες και οι κιοτήδες αμέτρητοι!! Και η υποκρισία και το ψέμα η αλήθεια τους!!
Και οι δικές σου αλήθειες ένα ψέμα!! Το ψέμα της ζωής σου!!

Πρώτη αλήθεια: Όχι δεν έζησες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια…
Ταραγμένα ήταν και δύσκολα… ωρίμασες απότομα και σήκωσες βάρη που δεν άντεχαν οι παιδικοί σου ώμοι….κι ακόμη τα ίδια βάρη σηκώνεις…

Δεύτερη αλήθεια: Πάντα ένοιωθες ότι σου λείπει η αγάπη.
Ποτέ σου δεν τη χόρταινες!! Ούτε στην αγάπη της μάνας δεν είχες αποκλειστικότητα… γι’ αυτό σ’ όλη σου τη ζωή με μανία ζητούσες την αποκλειστικότητα στην αγάπη… Τη βρήκες …μα ίσως όχι εκεί που εσύ θα ήθελες…

Τρίτη αλήθεια: Η αδικία σε πονούσε από παιδί...
Ίσως γιατί πάντα ένοιωθες αδικημένη ακόμη και στο χάδι και στην αγάπη της μάνας… αλήθεια δεν θυμάσαι αν ένοιωσες ποτέ το χάδι της μάνας… είχε και εκείνη τα …δικά της βάσανα, που χρόνος και όρεξη για χάδια…
Λες αυτό να ήταν η αιτία που εσύ πάντα έπαιρνες θέση σε όποια αδικία συνέβαινε μπροστά σου και απαιτούσες δικαιοσύνη;;
Ναι δικαιοσύνη όχι μόνο για σένα αλλά για όλους που έβλεπες να αδικούνται, τον αδελφό σου, το συμμαθητή σου, το συνάδελφο, το γείτονα…
Ποτέ δεν έκανες στην άκρη, ποτέ δεν σιώπησες, γλωσσού σε λέγανε, το θυμάσαι;
Άγνωστη σε σένα η αδιαφορία στις αδικίες του κόσμου....
Και δες πώς ήρθαν τα πράγματα!! Όλη η αδικία του κόσμου σήμερα, έπεσε επάνω σου!!!
Και οι άλλοι αδιάφοροι στην αδικία τη δική σου!!


Τέταρτη αλήθεια: Όλα σε πονάνε…. Και περισσότερο όταν σε ξεχνάνε!!
Το δάκρυ έτοιμο να χυθεί στο άκουσμα της θλίψης του άλλου, στην όψη ενός μοναχικού γέροντα, στη θέα μιας πυρκαγιάς, στον όλεθρο των ζώων και των φυτών…
Επιτέλους είναι ανοησία τόση ευαισθησία…. Κατάλαβέ το!!!!!
Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους... και για ανόητους ανθρώπους… που δεν έμαθαν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όσα γίνονται γύρω τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τους κινδύνους και ορμάνε … σαν ταύροι σε υαλοπωλείο για να ισιώσουν τα στραβά του κόσμου!!
Δύσκολοι καιροί για ανθρώπους που τους ξεχνάνε...

Πέμπτη αλήθεια: Φοβάσαι τη μοναξιά!!
Πάντα τη φοβόσουν… παιδί ακόμη φοβόσουν να κοιμηθείς στο δωμάτιό σου… ζητούσες κάποιος να είναι δίπλα σου στο σκοτάδι… μα τις περισσότερες φορές ήσουν μόνη… και σκεπαζόσουν με το πάπλωμα μέχρι σκασμού για να γλυτώσεις από τους …εφιάλτες σου!
Γι’ αυτό το σπίτι σου πάντα γεμάτο από παρέες.
Όχι δεν σου έλειψαν ο παρέες. Η μάνα δεν σε άντεχε πια από τα μουσαφιριά που της κουβαλούσες! Παιδί ακόμη μέχρι ποδόσφαιρο σε ομάδα αγοριών έπαιζες στη γειτονιά … σε είχανε τερματοφύλακα, το θυμάσαι;; τα κορίτσια τότε δεν τα άφηναν να γυρίζουν στις αλάνες και έτσι μοναδική σου επιλογή η παρέα των αγοριών… ποδόσφαιρο, ατελείωτες βόλτες με τα αγωνιστικά σας ποδήλατα, ρακέτες… Δεν μαζευόσουν!!
Αργότερα όταν πια ανεξάρτητη εργαζόμενη, άνοιξες το δικό σου σπιτικό, και μάλιστα στην επαρχία, έβγαλες το άχτι σου!! Τραπεζώματα και γλέντια με κόσμο πολύ και ξεφαντώματα ανεπανάληπτα, που γέμισαν την ψυχή σου και ξόρκισαν τα φαντάσματα της εσωτερικής σου μοναξιάς!

Έκτη αλήθεια: Πάλι παραπονιέσαι;; Πάντα παραπονιόσουν!
Το τραγούδι ηχεί στ’ αυτιά σου:…«έκλαψα χθες σαν μέτρησα τους πόνους της ψυχής μου….και εσύ δεν ήσουν πλάι μου αστέρι της ζωής μου».
Αναρωτιέσαι γιατί πάντα στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου δεν ήταν ποτέ δίπλα σου αυτοί που εσύ ήθελες; Γιατί νοιώθεις ακόμη πιο μόνη;;
Μήπως οι απαιτήσεις σου, για αποκλειστικότητα τρομάζουν τους άλλους;;
Μήπως κουράστηκαν πια να σε στηρίζουν;; Μα τι λες τώρα;;
Γιατί παραπονιέσαι;; Τόσοι φίλοι δεν νοιάζονται για σένα;;
Όχι! Μη ρωτάς και ξαναρωτάς: Νοιάζονται;;
Πάψε πια να δυσπιστείς, πάψε πια να απορρίπτεις, πάψε να απαιτείς!!
Η φιλία και η αγάπη δεν απαιτούνται! Προσφέρονται!!! Εσύ το λες αυτό!!
Πάρε λοιπόν ό,τι σου προφέρεται…έστω και τα ψίχουλα και προχώρα!
Τη μάχη θα τη δώσεις πάλι μόνη σου! Εσύ θ’ αντιμετωπίσεις τον εχθρό!!
Κατάλαβέ το επιτέλους… πάψε να παραπονιέσαι και μάθε να συγχωράς… όσους δεν σ’ αγάπησαν και δεν σε πόνεσαν όσο εσύ θα ήθελες…

Έβδομη αλήθεια: Η δουλειά σου σκληρή, ψυχοφθόρα, άδικη με σένα αλλά απαιτεί δικαιοσύνη για τους άλλους, και εσύ πονάς για τη δικαιοσύνη του κόσμου!!
Η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια που πλέον δεν επέτρεπε περιττά ξεφαντώματα, δεν επέτρεπε ανοιχτές παρέες, δεν σου άφηνε δηλαδή και το χρόνο, για ένα καφέ να απολαύσεις με μία αγαπημένη φίλη, όλα στην τρεχάλα, στην αγωνία, στο πνίξιμο, μέχρι τελικής πτώσεως!!
Ήρθε και η οικογένεια, οι υποχρεώσεις και η μοναξιά επανήλθε δριμύτερη στον ορίζοντα!! Ατελείωτες ώρες δουλειάς στο γραφείο σου, με τον υπολογιστή μοναδική σου πλέον παρέα… Όμως εσύ τη μοναξιά δεν την αντέχεις! Γι’ αυτό βρήκες άλλους δρόμους ν’ αναζητήσεις φίλους…και έτσι το blogging μπήκε στη ζωή σου…και σε συντροφεύει πια στα μοναχικά σου βράδια, που πρέπει να τα περάσεις δουλεύοντας για το δίκιο των ανθρώπων που καταφεύγουν σε σένα…και εναποθέτουν τη μοίρα τους στα χέρια σου… και εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, γιατί δεν πρέπει να αδικηθούν…
Εσύ καταλαβαίνεις από αδικία… πάντα καταλάβαινες …και τώρα ακόμη περισσότερο!
Και ξέρεις ότι δεν αντέχεται!!!

Πέρασε η ώρα… η διαδρομή έφτασε στο τέλος της… έσβησες τα λαμπιόνια από το περιβραχιόνιό σου, το κινητό χτύπησε, ο άνδρας σου ανησύχησε… άργησες περισσότερο σήμερα… το ταξίδι ήταν μακρύτερο… και οι επτά αλήθειες της ψυχής σου βρήκαν την ευκαιρία και ξεδιπλώθηκαν για να τις αφιερώσεις με την @αγάπη σου στις φίλες σου faraona και παλμό που στο ζήτησαν.
.

64 σχόλια:

KΑΡΜΕΝ είπε...

Τι είναι αυτό; Πως τα ξέρεις; Ποια είσαι; Η αδελφή ψυχή μου;
Σε φιλώ, με αγάπη.

pandora's box είπε...

Είχα καιρό να δακρύσω από κάποιο post... δεν είχε καταφέρει να με αγγίξει κάποιο... "οι 7 αλήθειες της ζωής σου".. οι μεγάλες απουσιες της ζωής...αγάπη,αληθεια, λησμονια, μοναξια, δικαιοσυνη, ευτυχια...

b|a|s|n\i/a είπε...

κι όμως υπάρχει ελπίδα. μόλις την διάβασα. καλημέρα!

Meropi είπε...

Μαριάνα μου,
πάλι με συγκίνησες φιλενάδα. Έκανες μια κατάθεση ψυχής μ' αυτή σου την ανάρτηση. Και μου θύμησες παλιές εποχές.... Τότε που γνωριστήκαμε σ' εκείνο το θρυλικό δικηγορικό γραφείο και δέσαμε σχεδόν αμέσως. Κι ερχόμουν κι εγώ στο σπίτι σου ως μουσαφιριό. Χα χα χα! Είχες και έχεις ακόμα, μια ικανότητα, ένα ταλέντο. Να σκορπίζεις ζεστασιά στους γύρω σου, στους μουσαφίρηδες σου.
Λοιπόν μην το βάζεις κάτω. Δεν μπορεί να νικηθείς εσύ. Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα λάμψει η αλήθεια.

monahikoslikos είπε...

καλημέρα είδα το "παιχνίδι" πρώτα στο blog της Κατερίνας αλλά δεν μπήκα να παίξω.
Δεν θα παίξω ούτε εδώ γιατί οι αλήθειες πονάνε κι όταν τις λες μένεις γυμνός και ευάλωτος... και συχνά-πυκνά αυτό "πληρώνεται"
Έτσι προτιμώ να μείνω "ένα κλειδωμένο μπαούλο" όπως μου λεγε παλιά η γυναίκα μου.
Αυτή είναι και η πρώτη μου αλήθεια, τις υπόλοιπες τις ...χρωστάω.

αντωνης είπε...

Μετα απο μια τετοια ομορφη αναρτηση, τα πολλα σχολια περιττευουν.
Στελνω μια μεγαλη αγκαλια και 2 φιλια!!!

:)

Καλη Κυριακη!!!

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους... και για ανόητους ανθρώπους… που δεν έμαθαν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όσα γίνονται γύρω τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τους κινδύνους και ορμάνε … σαν ταύροι σε υαλοπωλείο για να ισιώσουν τα στραβά του κόσμου!!
Να σαι καλά Μαριάνα... Ωραίο post και αληθινό.

Ανώνυμος είπε...

Εμείς της γης οι κολασμένοι οπως ελεγε και ο Ποιητης δεν ειμαστα λίγοι.Πολλά μα πάρα πολλά τα κοινα ,μη σου πω και καρμπόν,ιδιαίτερα σήμερα που διέρχομαι μια κόλαση ως μη οφειλα.
Σε λίγο θα δεις και φωτογραφίες να ησυχάσεις.Θα επικοινωνήσουμε.
Καλή σου μέρα

jf είπε...

Θα βρεις πολλές 'αδελφές ψυχές'...

Καλή Κυριακή

spyros1000 είπε...

ρε συ,ξεκολλα λιγο,τι απαισιοδοξια πρωινιατικα?????
α,πα πα

Ένα γελαστό απόγευμα είπε...

Είναι όμορφο όταν κάποτε πεθάνεις να ξέρεις γιατί έζησες...
Είναι άγιο να 'χεις μόνιμη πίκρα στα χείλη και να απολαμβάνεις μικρές δόσεις γλυκιάς ζωής...
Είναι ωραίο να δυναμώνεις και ν' ατσαλώνεις από πίστη ενώ σε χτυπάνε και σ' αδικούν!
Είναι μαγικό το να είσαι γίγαντας αλλά να κρύβεις βαθιά μέσα σου ένα κλαμένο, παραπονιάρικο παιδί...
Μείνε έτσι, πάντα κερδίζεις!

Unknown είπε...

Με συγκλόνισες Μαριάνα. Με τη διαφθορά τους, σκοτώνουν αθώους ανθρώπους.

marianaonice είπε...

@agapi
Φιλιά αγάπη μου!!

@pandora's box
απουσίες της ζωής ναι... Μα είσαι πολύ μικρή για να μιλάς και εσύ γι' αυτές...

basντίκσιον
Χαίρομαι που σε βλέπω στα @μέρη μου!
Και χαίρομαι που εδώ είδες ότι υπάρχει ελπίδα, παρά το "απελπισμένο" μου αυτό ποστ!!
Την ψάχνω πάντως και εγώ την ελπίδα...
:)))

marianaonice είπε...

@Μερόπη μου
Εσύ εδώ μέσα είσαι οι αληθινές μνήμες μου!! Ναι δέσαμε αμέσως!
Με φιλία αληθινή γιατί φίλους έχω πολλούς, φιλίες όμως λίγες έως ελάχιστες!!...
Εσύ ήσουν ειλικρινά από τα μουσαφιριά που και η μάνα μου τα χαιρόταν!! Σ΄αγαπούσε και σ' εκτιμούσε! Βλέπεις το ένστικτο της μάνας έβλεπε πίσω από τη φίλη, την πραγματική φιλία!
Λες ότι είσαι σίγουρη ότι στο τέλος θα λάμψει η αλήθεια! Μακάρι!! αν και ...

@Μοναχικέ μου Λύκε
Όταν λες τις αλήθειες σου πράγματι μένεις "γυμνός"! Αυτή είναι η όγδοη αλήθεια μου! Πάντα έλεγα τις αλήθειες μου...γι' αυτό πάντα ήμουν ευάλωτη στους κακούς!

@Αντώνη μου
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτησή μου αυτή! Σ΄ευχαριστώ για την αγκαλιά σου και τα φιλιά!
Να ξέρεις όταν οι αγκαλιές και τα φιλιά μου προσφέρονται, χωρίς να τα απαιτώ είναι σπουδαίο πράγμα για μένα!!!
Δεν έδωσα προσκλήσεις γι' αυτό το παιχνίδι γιατί δεν μ' αρέσει να μου αρνιούνται... αυτή είναι η ένατη αλήθεια μου, αλλά θα χαιρόμουν αν εσύ ήθελες να το παίξεις και θα στο συγχωρούσα αν μου το αρνιόσουν!

Και για σένα Μερόπη μου ισχύει το ίδιο!

marianaonice είπε...

@outopios
Σ' ευχαριστώ Κώστα μου για τα καλά σου λόγια!... χαίρομαι που το βρήκες όμορφο και αληθινό το ποστάκι μου αυτό! Το έχω ξαναπεί: Αυτά τα μπλογκοπαίχνιδα μου δίνουν την ευκαιρία να βουτήξω στα βάθη της ψυχής μου και να ανασύρω τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη της!

@taspa μου
Πολλοί της γης οι κολασμένοι λες, εε;; Και τότε γιατί δεν κάνουμε κάτι γι' αυτό;; Και γιατί εγώ νοιώθω πάντα μόνη στους αγώνες μου;; Ξεχάσαμε φαίνεται ν' απλώνουμε το χέρι σ' αυτόν που το χρειάζεται ή αρνηθήκαμε να πιάσουμε το χέρι που μας απλώθηκε;;
Κανείς δεν ξέρει...

@jamanfou μου
Αδελφές ψυχές;; Αδελφούς ανθρώπους ψάχνω @φίλη μου!! Ανθρώπους σαν αυτούς του Κίπλινγκ!! Μάταια όμως!!
Μείναμε λίγοι... σαν εσένα, σαν εμένα, σαν τους @φίλους που βρίσκονται εδώ...

marianaonice είπε...

spyros1000
Kατ'αρχάς καλώς ήλθες Σπύρο από εδώ!
Και ναι συμφωνώ, δεν με βρήκες και στα καλύτερά μου... Μου συμβαίνει πάντα όταν βουτάω στα βάθη της ψυχής μου, όπως έκανα σήμερα για χάρη των φίλων που με προσκάλεσαν στο παιχνίδι αυτό της αλήθειας!
Εντάξει, μην ανησυχείς, έχω και τις ...καλές και όμορφες στιγμές μου! :)

@ένα γελαστό απόγευμα
Στέλιο μου τι όμορφα λόγια είναι αυτά;; Λόγια καρδιάς!!!
Είναι μαγικό το να είσαι γίγαντας αλλά να κρύβεις βαθιά μέσα σου ένα κλαμένο, παραπονιάρικο παιδί...

Πράγματι πάντα όλοι με θεωρούσαν και με θεωρούν δυνατή!! Κανείς δεν μπόρεσε ν' αντιληφθεί ότι δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένα κλαμμένο και παραπονιάρικο παιδί...
Που πάντα όμως νοιώθει ότι ...χάνει και ποτέ δεν κερδίζει και έτσι μένει με το ...παράπονο!!
Να είσαι καλά @φίλε μου!!

@mariana μου
Σκοτώνουν αθώους ανθρώπους!! Έτσι όπως το λες!!!

Καλό μεσημέρι Κυριακής @φίλοι μου!
:))

M-meggie είπε...

Μαριάννα μου η πιο μεγάλη αλήθεια, η "αποκλειστικότητα" της αγάπης εκεί που δεν θα ήθελες εσύ να τη βρεις.
Αχ και πάλι αχ ...
Αν την βρήκες όμως, δεν πειράζει.

Καλό σου απόγευμα και πάντα δυνατή (μόνο αυτό ξέρεις εσύ άλλωστε).

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Γλυκιά μου Μαριάνα,είσαι από τους τυχερούς ανθρώπους,από εκείνους τους λίγους που καταφέρνουν να μιλούν με την αλήθεια τους!...

Σε φιλώ:)

αθεόφοβος είπε...

Απλά και μόνο ένα !

marianaonice είπε...

@νότα μου
Είπαμε η αγάπη δεν ζητιανεύεται, προσφέρεται!! Γι' αυτό και δεν τη ζητιάνεψα ποτέ, πάντα περίμενα να μου την προσφέρουν, μόνο που μου την πρόσφερναν ετεροχρονισμένα ή λάθος άνθρωποι! Κάποτε όμως έρχεται η ώρα που έχεις ανάγκη μιας προσφοράς, όποιας και νάναι... και τότε τη δέχεσαι! Και δεν δικαιούσαι να περιμένεις άλλη προσφορά... όσο κι αν ακόμη μέσα σου ψάχνεις την αποκλειστικότητα εκεί που εσύ θα ήθελες!...

@Ψυχούλα μου
Kαι εσύ έχεις μια ικανότητα να μιλάς με την ...ψυχή σου!!

@αθεόφοβε
Σ' ευχαριστώ!
Και σχολιάζω παραφράζοντας αυτό που εσύ έχεις στα αριστερά του ιστολογίου σου του George Bernard Shaw:

"Εγώ ακόμη και όταν αστειεύομαι λέω την αλήθεια. Είναι το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο".

Kαλό απόγευμα Κυριακής @φίλοι μου!

Παλμος είπε...

"Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους... και για ανόητους ανθρώπους… που δεν έμαθαν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όσα γίνονται γύρω τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τους κινδύνους και ορμάνε … σαν ταύροι σε υαλοπωλείο για να ισιώσουν τα στραβά του κόσμου!!"

Δύσκολοι, αλλά αξίζει. Ποια η ομορφιά του εύκολου??

Καλό σου βράδυ:)))

leondokardos είπε...

Μαριάνα άφησε με να μείνω σε κάποιες λέξεις σου μόνο :
«Δύσκολοι για τους ανθρώπους που τους ξεχνάνε».
«Μοναξιά…»
Επίτρεψέ μου να μη πω τίποτα άλλο…

marayia είπε...

Μια αγκαλια κι ενα μεγαλο χαμογελο για το αποθεμα ψυχης που αφησες εδω..
Καλο σου βραδυ Μαριαννακι

Άστρια είπε...

Βαθειές οι αλήθειες που κατέθεσες για σένα Μαριάννα μου, ψάχνοντας και για άλλες βαθύτερες που πιθανόν να τις δημιούργησαν.

Και σε κάποια σταυροδρόμια της πόλης σου, που δεν θα πω ποια είναι γιατί αυτή είναι η δική σου στιγμή, σε συναντώ. Και σε νοιώθω και σε καταλαβαίνω.

Καλή εβδομάδα, καλή δύναμη με ελπίδα :)

marianaonice είπε...

@παλμέ μου
Έτσι είναι! Έχει την ομορφιά του ο αγώνας, μα αν είναι συνεχής κουράζει...
Αλλά τι να κάνουμε, όπως λέει και το τραγούδι:"η ευτυχία στη ζωή δυό φυλλαράκια δυόσμος, ένα ποτάμι είν'ο καημός, μια θάλασσα ο πόνος!"

@leondokarde
Ξεχώρισες αυτό που με πονάει και εμένα πιο πολύ απ' όλα!! Τη λησμονιά! Και μάλιστα τη στιγμή που τους χρειάζεσαι πιο πολύ από ποτέ! Τότε όλοι ...την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, ... και η σιωπή τους σου πλακώνει την καρδιά!! Όμως έμαθα πια να καταλαβαίνω... και συνειδητοποίησα ότι συνήθως αυτές που εσύ πίστευες ως φιλίες αποδεικνύονται απλές ...γνωριμίες! Δυστυχώς!

@χειμωνιάτικη λιακάδα
Σ' ευχαριστώ καλή μου! Ναι ακούμπησα κομμάτια από την ψυχή μου σ' αυτή την ανάρτηση! Κάθε σχόλιο που πέφτει εδώ μέσα, είναι μια αγκαλιά δική σας για μένα! Και την έχω τόοοση ανάγκη τούτο το δύσκολο καιρό...

Καλό βραδάκι @φίλοι μου
:)

marianaonice είπε...

@άστρια μου
Ναι το πιστεύω ότι τα σταυροδρόμια του πόνου είναι πολλά και ο καθένας μας κάπου κάποτε συναντά τον άλλο...
μα δυστυχώς συνεχίζει το δικό του ανήφορο μόνος του μέχρι να φτάσει στη δική του σταύρωση...
Μόνη του παρηγοριά ένα βλέμμα που ...καταλαβαίνει...
Καλό βράδυ @φίλη μου, και καλή εβδομάδα να έχουμε!

faraona είπε...

Nερο τρεχουμενο οι αληθειες σου Μαριανα μου.
Σ ευχαριστω πολυ για την τιμη που μου εκανες να παιξεις.
Αν ημουν κοντα θα σ αγκαλιαζα σφιχτα και θα σου ελεγα μονο μια κουβεντα.
Αγαπησε λιγο περισσοτερο τον εαυτο σου.Μπορεις.Τωρα μπορεις γιατι δεν εισαι παιδι...τωρα μπορεις γιατι εχεις καταλαβει πια οτι η πιο αποκλειστικη αγαπη που αναζηταμε ειναι αυτη η δικη μας για τον εαυτο μας.Σκεψου το αυτο που σου λεω ναι?

Πολλα φιλια και παλι σ ευχαριστω.

marianaonice είπε...

@faraona μου
Κάποια πράγματα πρέπει να στα μάθουν από μικρή...
Μετά είναι αργά!
Εμένα έχεις δίκιο, δεν μ' έμαθε κανείς ν' αγαπώ τον εαυτό μου!
Μου ανέθεσαν μόνον υποχρεώσεις από μικρή και αυτός νόμιζα ότι ήταν ο προορισμός μου!
Έτσι έγινα πολύ αυστηρή μαζί του και μάλλον τον αδίκησα! Τώρα πώς να μάθω να τον αγαπώ κι αν τα καταφέρω αυτός πώς θα μάθει να μ΄εμπιστεύεται;;

Εγώ σ' ευχαριστώ @φίλη μου που μου έδωσες τη δύναμη να βουτήξω εκεί που πάντα με πονούσε...
Ήταν κάτι σαν μία ...μικρή λύτρωση!
Καλή εβδομάδα!

Skouliki είπε...

δεν θα σχολιασω απλα θα καταλαβω ποια εισαι και θα σε καλημερισω με χαμογελο

βιολιστης στη στεγη είπε...

Oγδοη αλήθεια : Aνήσυχο μυαλό. Ευαίσθητη ψυχή. = Η "στόφα" των ξεχωριστών ανθρώπων. Που με δυσκολία κερδίζουν την ευτυχία...

marianaonice είπε...

@skouliki μου
Σ΄ευχαριστώ για το χαμόγελο, μα πάνω απ' όλα που με ...κατάλαβες!...

@βιολιστή στη στέγη
Kαλώς ήλθες από τα @μέρη μου!!
Δέκατη αλήθεια θέλεις να πεις, γιατί στα προηγούμενα σχόλιά μου, ανέφερα την όγδοη και έννατη αλήθεια μου. Kαι σωστά μάντεψες! Όντως ανήσυχο μυαλό και ευαίσθητη μέχρι βλακείας. Και όντως την ευτυχία ακόμη δεν τη συνάντησα!
Τώρα αν είμαι στη "στόφα" των ξεχωριστών ανθρώπων αυτό εσείς θα το κρίνετε, εγώ αισθάνομαι ότι είμαι στη "στόφα" των ...ονειροπόλων ανθρώπων!

Καλό βραδάκι @φίλοι μου και καλή εβδομάδα!

Roadartist είπε...

Αχ τι τελεια ηταν αυτα που διαβασα..με συγκινησες πολυ!!!
Μαριανα χαιρομαι που σε γνωρισα σε αυτους τους χωρους..εδω..
"Επιτέλους είναι ανοησία τόση ευαισθησία" Οχι δεν ειναι!
Να παραμεινεις παντα ετσι! ΠΟλλα φιλια σου στελνω!

marayia είπε...

Ενα μεγαλο hug τοτε .. αν ειναι να σε κανει να νιωσεις καλυτερα!
μααααακιαααααα

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Μοναδική, ξεχωριστή αγαπημένη Μαριάνα.
Η κατάδυση στην ψυχή σου έβγαλε
επτα "ποιήματα" .Ανάμεσα στις λέξεις τους βρήκα κρυμμένες παλιές μαυρόασπρες φωτογρφίες της ζωής μου. Είναι απίστευτο πόσο
ταυτίστηκα μαζί σου.
http://ligery.pblogs.gr
http://lygeri.pblogs.gr

marianaonice είπε...

@roadartist μου
Δική μου η χαρά που γνωριστήκαμε!
Ναι καλή είναι η ευαισθησία αλλά παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι!! Και εγώ μάλλον σ' αυτό δεν έχω μέτρο!! :)))

@χειμωνιάτικη λιακάδα
Thanks a lot!!!
:)))

@Λυγερή μου
Αυτοί εδώ οι @δρόμοι τελικά μας οδηγούν σωστά στους @φίλους που μας ταιριάζουν!! Είναι γιατί σε μας έρχεται η αύρα τους και η αντανάκλαση της προσωπικότητάς τους και όχι η γνωριμία της όψης τους! Και τα σημάδια της ψυχής είναι πολύ πιο βέβαια και σταθερά σαν ορόσημα!!
Σ΄ευχαριστώ καλή μου για τα καλά σου λόγια!

Καλό ξημέρωμα @φίλες μου!

leondokardos είπε...

Πόσο δίκαιο έχεις . Η λησμονιά πονάει πολύ και καμιά φορά έρχεται τη χειρότερη στιγμή και τότα σκοτώνει...
Καλημέρα Μαριάνα μου.

tzonakos είπε...

Διάβασα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα τις αλήθειες σου δηλαδη μία ειναι :
Δεν μπορείς να μην είσαι ο εαυτός σου.
Δεν θα έγραφα τόσο πολλά μιας και κυκλοφορούν και ...ψυχαναλυτες που θέλουν να μας "θεραπεύσουν", αλλα το πόσο θέλει κανείς να εκτεθεί ειναι δικό του θέμα.
Δεν εισαι μόνη πάντως, αν αυτο θα μπορούσε να ειναι μιά παρηγοριά σε όλο αυτο το παράπονο που σου βγαίνει.
Ο ίδιος έχω πάμπολλες φορές δικαιωθεί μετά απο περιόδους που ένιωθα οτι ειμαι ο μόνος που νιώθω ετσι, που βλέπω κατι που οι άλλοι μάλλον δεν έβλεπαν, δεν ήθελαν να δούν.
Βέβαια έχασα και πολλά στη διαδρομή αλλα ξέρω οτι ο δρόμος μου ειναι δικός μου, ξέρω τι σωστό θέλω να κάνω και τι λάθη έκανα.
Προχωράω με αυτά και νομίζω οτι και εσυ με αυτα θα προχωρήσεις.
Ο συμβιβασμός σε κάποιες περιπτώσεις ειναι μεσα στο παιχνίδι και το λένε και ευελιξία συχνά, βοηθάει να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις για να μην πληγούμε ανεπανόρθωτα.
Εγραψα μεγάλο σχόλιο, αλλα αυτά ήθελα να πώ... χμμμ οκ κι άλλα αλλά θα έχουμε ευκαιρίες να τα λέμε εδω κι εκεί.
Να χαμογελάς :)

patsiouri είπε...

Μαριαννάκι μου να ξέρεις πως κάνεις πολύ κόσμο ευτυχισμένο.
Κοίτα μόνο εδώ μέσα.
Πόσοι άνθρωποι αποκτούν ελπίδα και κουράγιο να συνεχίσουν συνειδητοποιωντας πως δεν είναι μόνοι στον κόσμο, πως υπάρχει ακόμη κόσμος που σκέφτεται σαν εκείνους...
Εμού συμπεριλαμβανομένης βέβαια...

Θελω να πω επίσης πως μου άρεσε που ο άντρας σου ανησύχησε που άργησες.
Πίστεψέ με, συναναστρέφομαι πολλές γυναίκες παντρεμμένες εδώ και πάααρα πολλά χρόνια και είμαι σε θέση να γνωρίζω πως αρκετές από αυτές θα έκαναν πάρτυ με ένα τέτοιο τηλεφώνημα.

Αυτά...
Όταν σκάσει το κράχ θα μας τραπεζώνεις???????

Maria Tzirita είπε...

Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που "έπαιξες" αυτό το παιχνίδι Μαριάννα μου. Νομίζω πως έχουμε μείνει όλοι άφωνοι εδώ μ'αυτή την εκ βαθέων εξομολόγηση. Σου εύχομαι ν'αγαπήσεις τελικά τη Μαριάννα, τόσο πολύ, που να μη νιώθει ποτέ μόνη....
Καλό σου βράδυ καλή μου!

marianaonice είπε...

@Λεοντόκαρδε μου
Η λησμονιά εμένα με ...σκοτώνει!
Δεν την αντέχω αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι τελικά!
Κάποιες φορές νοιώθω ότι και η ίδια η ...μάνα μου με λησμόνησε...

@Tzonako μου
Ακριβώς όπως το λες! Η μία και μοναδική μου αλήθεια: Δεν μπορώ να μην είμαι ο εαυτός μου!!
Το προσπάθησα, δεν στο κρύβω να αλλάξω, αλλά δεν τα κατάφερα!!
Έχεις δίκιο @φίλε μου, η αντίληψη ότι σε αυτόν το δύσκολο δρόμο δεν είμαι η μόνη, είναι παρηγοριά..
Ένα βλέμμα που καταλαβαίνει... σου δίνει το κουράγιο να συνεχίσεις τον ανήφορό σου...
Σ' ευχαριστώ για τα λόγια καρδιάς που άφησες εδώ μέσα!

@patsiouri μου
Σίγουρα δεν είμαι μόνη!! Τόπα και παραπάνω: "η ευτυχία στη ζωή δυό φυλλαράκια δυόσμος, ένα ποτάμι είν'ο καημός, μια θάλασσα ο πόνος!"
Το τραγουδάει ο αγαπημένος μας Κορακάκης!
Ναι @φίλη μου! Δεν έχω παράπονο από τον άνδρα μου! Αντίθετα μερικές φορές η αγάπη του με εγκλωβίζει και με πνίγει! Όλοι μου λένε ότι είμαι τυχερή, αλλά εγώ δεν το ...καταλαβαίνω... Πάντα στη ζωή μου, μου λείπει αυτό το απροσδιόριστο κάτι...

Όταν σκάσει το κραχ ...θα σας τραπεζώσω και μάλιστα για όσους το επιθυμούν στην πραγματικότητα και όχι @διαδικτυακά!

Καλό βράδυ @φίλοι μου!

marianaonice είπε...

@maria tzirita
Η δική σου άποψη για τον τρόπο που έγραψα τις αλήθειες μου, με τιμά ιδιαίτερα...
Σ' ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!
Καλό βράδυ! :)))

patsiouri είπε...

Δε θα το πιστέψεις, πριν λίγο μιλούσα με το φίλο που τον έχουμε χρίσει υπεύθυνο να κλείσει τραπέζι για Μαγιοπούλα!
Με πήρε ουρλιάζοντας πως ο Κορακάκης το'χει ξεφτυλίσει φέτος, είναι πανάκριβος και τέτοια.
Οπότε θα τον δω από την τεράστια μπάρα τον αγαπητό Vangel, χε χε!

patsiouri είπε...

Σχόλιο για το από κάτω πόστ:

"Και λέω την αλήθεια
και πια δε με πιστεύουνε, τρελλοί και λογικοί μες το Δαφνί με αποφεύγουνε.
Και σε φωνάζω μωρό μου, να έρθεις να τους πεις,
πως είσαι καλά, δεν είσαι σαλάμι, και ζεις!"

Μπρρρρρ!!!!!!

marianaonice είπε...

@patsiouri μου γλυκό
Και εμένα με έχουν αγγαρέψει οι φίλοι μου για να κλείσω ένα μεσημέρι ή βράδυ, στον Κορακάκη και ακόμη δεν έκανα έρευνα! Σοβαρολογείς;; Έγινε κι αυτός φίρμα τώρα και μας το παίζει ...κάπως;; Ααα!! Αυτό με χαλάει!
Θα τον δεις από τη ...μπάρα;; Δεν κατάλαβα! Τι εννοείς;;;
Είμαι και λίγο ...ξανθιά να ξέρεις! Δεν τα πιάνω εύκολα! Χαχαχαχα!!!!

marianaonice είπε...

pats
Εννοείς το ...σκυλάδικο;;; Χαχαχα!!
Καλόοο!!!! Χρειάζεται και λίγη πλάκα!! Δεν νομίζεις;;

Aνεμος είπε...

Έβδομη αλήθεια: Η δουλειά σου σκληρή, ψυχοφθόρα, άδικη με σένα αλλά απαιτεί δικαιοσύνη για τους άλλους, και εσύ πονάς για τη δικαιοσύνη του κόσμου!!....αυτό κράτησα καλησπέρα

marianaonice είπε...

@anemos5
Αυτή είναι μιά αλήθεια μου που με πονάει σήμερα περισσότερο από όλες τις άλλες!!
Σ' ευχαριστώ άνεμε που με ...κατάλαβες!
Καλό βραδάκι!
:)))

Ανώνυμος είπε...

Κάθε βράδυ εύχομαι ένα όνειρο να λιγοστεύει, να λείπει. Μόνο επειδή κάθε σήμερα κι ένα από αυτά γίνεται αλήθεια. Το αξίζεις!

υ.γ Ευτυχώς που δεν βλέπεις τα μάτια μου τώρα

. είπε...

Χείμαρρος οι αλήθειες σου Μαριάνα μου!
Αν μπορούσες να καταλάβεις πόσο με άγγιξες...πόσα κομμάτια δικά μου βρήκα μέσα σ'αυτές τις αλήθειες!
Λένε πως ότι κάνουμε...ότι μας συμβαίνει είναι επιλογή μας. Μα δεν είναι πάντα έτσι! Είναι φορές που οι πόρτες που εμείς επιλέγουμε, να είναι κλειδωμένες και να μην ανοίγουν.
Μίλησες για αδικία! Ναι αυτό είναι ότι και μένα με πονάει περισσότερο σε τούτο τον κόσμο.Σε πολλά ίσως συμβιβαστήκαμε, ίσως κάποιες φορές να παραιτηθήκαμε κι όλας, μα η αδικία δε παύει ποτέ να πονάει σαν αγκάθι κατ'ευθείαν στη καρδιά και είναι από κείνα που δεν μπορούν να ξεχαστούν!
Μια μεγάλη αγκαλιά και ένα φιλί καλή μου φίλη Μαριάνα!

Συννεφούλα είπε...

Πόσο με άγγιξαν οι αλήθειες σου, έμεινα μαζί μέχρι το τέλος της διαδρομής σου, κάποια δάκρυα που έσταξαν, γίναν βροχή για μένα... ήπια ευαισθησία κι ανθρωπιά, ήπια και λίγη θλίψη.. μα και ελπίδα ντύθηκα κι είδα μες την ψυχή σου. Χαίρομαι που σε γνώρισα καλύτερα.. μείνε για πάντα έτσι! φιλάκια

cinderella είπε...

Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά! Μεγάλη!!

marianaonice είπε...

@freedula μου
Περιττό να σου πω πόσο χαίρομαι που μετά από καιρό σε βλέπω πάλι εδώ...
Αυτό το παιχνίδι δεν σου κρύβω ότι δίστασα πολλές φορές να το παίξω όμως τελικά το έπαιξα για μένα!!
Και η ικανοποίησή μου είναι μεγάλη όταν είδα ότι άγγιξα την ψυχή αγαπημένων @φίλων!! Τώρα νοιώθω λιγότερο μόνη!
Σ΄ευχαριστώωωω!!!!!

@ανασαιμιά μου
Ακριβώς @φίλη μου!! Οι κλειδωμένες πόρτες στη ζωή μας και η αδικία είναι μαχαίρια που σφάζουν!!
Νοιώθεις ότι μόνο για σένανε καράβι δεν έχει πια να ταξιδέψεις και τα λιμάνια και οι κάβοι και οι καρδιές σ' αφήσαν έξω!

@συννεφούλα μου
Για πάντα έτσι θα μείνω!! Δεν μπορώ ν' αλλάξω πιά!! Είναι αργά!! Αλλά πονάει @φίλη μου!
Παρηγοριά μου, το είπα και παραπάνω ένα βλέμμα σας ...που καταλαβαίνει...

Καλό βράδυ!

marianaonice είπε...

@cinderella μου
Αν ήξερες πόση χαρά μου δίνουν οι ...αγκαλιές σας!!
Φιλιά πολλά!!

Unknown είπε...

πολύ τρυφερό...

marianaonice είπε...

@ελένη τροβά
Σ΄ευχαριστώ Ελένη μου!
Καλό μεσημέρι!

patsiouri είπε...

Από τη μπάρα της Μαγιοπούλας εννοώ, που παίρνει το πολύ τρία άτομα αν θυμάμαι καλά!
Τα παιδιά νευρίασαν και δε θέλουν με τίποτα να κλέισουμε τραπέζι...

Αν πας, για ενημέρωσέ με, γιατί μου φάνηκαν λίγο υπερβολικά τα ποσά που άκουσα!

patsiouri είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=ktUhM6KyAvw&feature=related

Αφιερωμένο!

marianaonice είπε...

patsiouri μου
Σαφώς και θα σου πω όταν και εάν καταφέρω να πάω!!

'Ετσι είν' οι ανθρώποι!! Τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι! Τόσο άνθρωποι!!
Φοβερός στίχος!!!

Τι σύμπτωση!!! Από χθες το βράδυ ετοιμάζω ένα ποστάκι αφιερωμένο σε σένα! ελπίζω σήμερα κάποια στιγμή προς το βραδάκι να καταφέρω να το κρεμάσω! Είναι ένα τραγούδι του Κορακάκη, που δεν το έχει στο ιντερνετ. Και εμένα μ' αρέσει πολύ!
Δεν το τραγουδάει ο ίδιος αλλά είναι το πρώτο!!
Φιλιά!!!!

Κούκος είπε...

Εξαιρετική κατάθεση ψυχής!
Χωρίς φτιασίδια και στρογγυλέματα.
Η έβδομη αλήθεια σου απλά με συγκλόνισε.

marianaonice είπε...

@κούκε μου
Ταπεινά σ' ευχαριστώ...
που με κατάλαβες...
:)))

Ανώνυμος είπε...

οι αληθειες μας συνθετουν εμας. Με διαφορετικη καποια απο αυτες θα ειμασταν κατι αλλο. Αρα σκαμε και κολυμπαμε

marianaonice είπε...

@ανώνυμε
Σωστά! Οι αλήθειες μας είμαστε εμείς ή αν θέλεις συνθέτουν το δικό μας ψέμα που λέγεται ζωή!! Δεν αποδέχθηκα ποτέ να σκάσω και να κολυμπώ! Παλεύω ν' αλλάξω εμένα αφού δεν μπορώ ν' αλλάξω τον κόσμο!! Μάταιος κόπος θα μου πεις! Όμως το να παλεύω είναι κι αυτό μια αλήθεια μου!

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Αχ βρε Μαριάννα....πολυ θα ήθελα να διαβαζαν τουτη την εξομολογηση σου, ολοι εκεινοι οι ανθρωπιστες που άνοιξαν το βρωμερο στομα τους να σε κατηγορήσουν για απανθρωπια...
Συνεχισε εσυ....δυστυχως ο δρόμος του δικαίου είναι μοναχικός δρόμος....και θέλει γερα κότσια για να τον επιλεξεις


Σ αγαπώ!
Κι ας μη σε ξερω...κι ας μη σε μάθω ποτέ μου....

marianaonice είπε...

Ρίκη μου
Κι εγώ σ' αγαπώ κι ας μην έχουμε ανταμώσει ποτέ!
Μα θα γίνει κι αυτό!!
Θ' ανταμώσουμε και δεν θα προλαβαίνουμε να μιλάμε...
:))

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!