Oι 7 αλήθειες της ζωής μου...

Έχει ψύχρα απόψε…
Είναι η ώρα της …φυγής σου.
Αυτής της φυγής που φεύγεις και δεν πας πουθενά…που το μυαλό δραπετεύει και την ώρα που οι ρόδες γυρνούν αυτό κάνει τη διαδρομή της ζωής σου από την αρχή… Και εσύ τρέχεις! Τρέχεις να ξεφύγεις από τα ταξίδια του μυαλού σου… Δεν τα αντέχεις…
Δεν θέλεις να ξαναβρεθείς στα ίδια μέρη που σε πόνεσαν. Μάταια!
Ξανά και ξανά γυρνάς εκεί όπου ξεκίνησες…

Κούμπωσες το μπουφάν μέχρι επάνω…άναψες το μικρό περιβραχιόνιο με τα λαμπιόνια του στο μπράτσο, πάτησες το πεντάλ με πείσμα και το «ταξίδι» αρχίζει …
Περιπλανιέσαι στους ήσυχους και σκοτεινούς δρόμους… τι όμορφη που είναι η πόλη σου, τη νύχτα…
Φωτισμένα παράθυρα, έρημοι δρόμοι, κάπου- κάπου κανένας περαστικός που με ταχύ βήμα βιάζεται να ασφαλιστεί στο καταφύγιο του σπιτιού του… και μόνο τα ζώα, γάτες και σκύλοι, νυχτερινοί παρατηρητές των διαδρομών σου…

Τα ακουστικά στα αυτιά και το τραγούδι λες και ανακατεύεται με το αίμα σου και ρέει στις φλέβες σου : «…σου το ‘χα πει πως αν τύχει και εσύ να με προδώσεις καλύτερα να με σκοτώσεις…».
Μα οι προδότες και οι κιοτήδες αμέτρητοι!! Και η υποκρισία και το ψέμα η αλήθεια τους!!
Και οι δικές σου αλήθειες ένα ψέμα!! Το ψέμα της ζωής σου!!

Πρώτη αλήθεια: Όχι δεν έζησες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια…
Ταραγμένα ήταν και δύσκολα… ωρίμασες απότομα και σήκωσες βάρη που δεν άντεχαν οι παιδικοί σου ώμοι….κι ακόμη τα ίδια βάρη σηκώνεις…

Δεύτερη αλήθεια: Πάντα ένοιωθες ότι σου λείπει η αγάπη.
Ποτέ σου δεν τη χόρταινες!! Ούτε στην αγάπη της μάνας δεν είχες αποκλειστικότητα… γι’ αυτό σ’ όλη σου τη ζωή με μανία ζητούσες την αποκλειστικότητα στην αγάπη… Τη βρήκες …μα ίσως όχι εκεί που εσύ θα ήθελες…

Τρίτη αλήθεια: Η αδικία σε πονούσε από παιδί...
Ίσως γιατί πάντα ένοιωθες αδικημένη ακόμη και στο χάδι και στην αγάπη της μάνας… αλήθεια δεν θυμάσαι αν ένοιωσες ποτέ το χάδι της μάνας… είχε και εκείνη τα …δικά της βάσανα, που χρόνος και όρεξη για χάδια…
Λες αυτό να ήταν η αιτία που εσύ πάντα έπαιρνες θέση σε όποια αδικία συνέβαινε μπροστά σου και απαιτούσες δικαιοσύνη;;
Ναι δικαιοσύνη όχι μόνο για σένα αλλά για όλους που έβλεπες να αδικούνται, τον αδελφό σου, το συμμαθητή σου, το συνάδελφο, το γείτονα…
Ποτέ δεν έκανες στην άκρη, ποτέ δεν σιώπησες, γλωσσού σε λέγανε, το θυμάσαι;
Άγνωστη σε σένα η αδιαφορία στις αδικίες του κόσμου....
Και δες πώς ήρθαν τα πράγματα!! Όλη η αδικία του κόσμου σήμερα, έπεσε επάνω σου!!!
Και οι άλλοι αδιάφοροι στην αδικία τη δική σου!!


Τέταρτη αλήθεια: Όλα σε πονάνε…. Και περισσότερο όταν σε ξεχνάνε!!
Το δάκρυ έτοιμο να χυθεί στο άκουσμα της θλίψης του άλλου, στην όψη ενός μοναχικού γέροντα, στη θέα μιας πυρκαγιάς, στον όλεθρο των ζώων και των φυτών…
Επιτέλους είναι ανοησία τόση ευαισθησία…. Κατάλαβέ το!!!!!
Δύσκολοι καιροί για ευαίσθητους... και για ανόητους ανθρώπους… που δεν έμαθαν να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους σε όσα γίνονται γύρω τους, για ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τους κινδύνους και ορμάνε … σαν ταύροι σε υαλοπωλείο για να ισιώσουν τα στραβά του κόσμου!!
Δύσκολοι καιροί για ανθρώπους που τους ξεχνάνε...

Πέμπτη αλήθεια: Φοβάσαι τη μοναξιά!!
Πάντα τη φοβόσουν… παιδί ακόμη φοβόσουν να κοιμηθείς στο δωμάτιό σου… ζητούσες κάποιος να είναι δίπλα σου στο σκοτάδι… μα τις περισσότερες φορές ήσουν μόνη… και σκεπαζόσουν με το πάπλωμα μέχρι σκασμού για να γλυτώσεις από τους …εφιάλτες σου!
Γι’ αυτό το σπίτι σου πάντα γεμάτο από παρέες.
Όχι δεν σου έλειψαν ο παρέες. Η μάνα δεν σε άντεχε πια από τα μουσαφιριά που της κουβαλούσες! Παιδί ακόμη μέχρι ποδόσφαιρο σε ομάδα αγοριών έπαιζες στη γειτονιά … σε είχανε τερματοφύλακα, το θυμάσαι;; τα κορίτσια τότε δεν τα άφηναν να γυρίζουν στις αλάνες και έτσι μοναδική σου επιλογή η παρέα των αγοριών… ποδόσφαιρο, ατελείωτες βόλτες με τα αγωνιστικά σας ποδήλατα, ρακέτες… Δεν μαζευόσουν!!
Αργότερα όταν πια ανεξάρτητη εργαζόμενη, άνοιξες το δικό σου σπιτικό, και μάλιστα στην επαρχία, έβγαλες το άχτι σου!! Τραπεζώματα και γλέντια με κόσμο πολύ και ξεφαντώματα ανεπανάληπτα, που γέμισαν την ψυχή σου και ξόρκισαν τα φαντάσματα της εσωτερικής σου μοναξιάς!

Έκτη αλήθεια: Πάλι παραπονιέσαι;; Πάντα παραπονιόσουν!
Το τραγούδι ηχεί στ’ αυτιά σου:…«έκλαψα χθες σαν μέτρησα τους πόνους της ψυχής μου….και εσύ δεν ήσουν πλάι μου αστέρι της ζωής μου».
Αναρωτιέσαι γιατί πάντα στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου δεν ήταν ποτέ δίπλα σου αυτοί που εσύ ήθελες; Γιατί νοιώθεις ακόμη πιο μόνη;;
Μήπως οι απαιτήσεις σου, για αποκλειστικότητα τρομάζουν τους άλλους;;
Μήπως κουράστηκαν πια να σε στηρίζουν;; Μα τι λες τώρα;;
Γιατί παραπονιέσαι;; Τόσοι φίλοι δεν νοιάζονται για σένα;;
Όχι! Μη ρωτάς και ξαναρωτάς: Νοιάζονται;;
Πάψε πια να δυσπιστείς, πάψε πια να απορρίπτεις, πάψε να απαιτείς!!
Η φιλία και η αγάπη δεν απαιτούνται! Προσφέρονται!!! Εσύ το λες αυτό!!
Πάρε λοιπόν ό,τι σου προφέρεται…έστω και τα ψίχουλα και προχώρα!
Τη μάχη θα τη δώσεις πάλι μόνη σου! Εσύ θ’ αντιμετωπίσεις τον εχθρό!!
Κατάλαβέ το επιτέλους… πάψε να παραπονιέσαι και μάθε να συγχωράς… όσους δεν σ’ αγάπησαν και δεν σε πόνεσαν όσο εσύ θα ήθελες…

Έβδομη αλήθεια: Η δουλειά σου σκληρή, ψυχοφθόρα, άδικη με σένα αλλά απαιτεί δικαιοσύνη για τους άλλους, και εσύ πονάς για τη δικαιοσύνη του κόσμου!!
Η φύση της δουλειάς σου είναι τέτοια που πλέον δεν επέτρεπε περιττά ξεφαντώματα, δεν επέτρεπε ανοιχτές παρέες, δεν σου άφηνε δηλαδή και το χρόνο, για ένα καφέ να απολαύσεις με μία αγαπημένη φίλη, όλα στην τρεχάλα, στην αγωνία, στο πνίξιμο, μέχρι τελικής πτώσεως!!
Ήρθε και η οικογένεια, οι υποχρεώσεις και η μοναξιά επανήλθε δριμύτερη στον ορίζοντα!! Ατελείωτες ώρες δουλειάς στο γραφείο σου, με τον υπολογιστή μοναδική σου πλέον παρέα… Όμως εσύ τη μοναξιά δεν την αντέχεις! Γι’ αυτό βρήκες άλλους δρόμους ν’ αναζητήσεις φίλους…και έτσι το blogging μπήκε στη ζωή σου…και σε συντροφεύει πια στα μοναχικά σου βράδια, που πρέπει να τα περάσεις δουλεύοντας για το δίκιο των ανθρώπων που καταφεύγουν σε σένα…και εναποθέτουν τη μοίρα τους στα χέρια σου… και εσύ πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς, γιατί δεν πρέπει να αδικηθούν…
Εσύ καταλαβαίνεις από αδικία… πάντα καταλάβαινες …και τώρα ακόμη περισσότερο!
Και ξέρεις ότι δεν αντέχεται!!!

Πέρασε η ώρα… η διαδρομή έφτασε στο τέλος της… έσβησες τα λαμπιόνια από το περιβραχιόνιό σου, το κινητό χτύπησε, ο άνδρας σου ανησύχησε… άργησες περισσότερο σήμερα… το ταξίδι ήταν μακρύτερο… και οι επτά αλήθειες της ψυχής σου βρήκαν την ευκαιρία και ξεδιπλώθηκαν για να τις αφιερώσεις με την @αγάπη σου στις φίλες σου faraona και παλμό που στο ζήτησαν.
.