Ζούμε από τύχη άραγε;;;.....

Ήταν Μεγάλο Σάββατο πρωί.
Βρισκόμαστε πια στην Αίγινα οικογενειακώς, από τη Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι.
Έγιναν και οι τελευταίες δουλειές του σπιτιού και χαλαρή και αποφασισμένη να επιτρέψω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να πάω στο σούπερ μάρκετ με την κόρη μου και να ψωνίσουμε μαζί αυτά που έλειπαν για το γιορτινό τραπέζι αλλά και να χαζέψουμε λίγο στα παιχνίδια, λαμπάδες, αυγά μέχρι και στα αφρόλουτρα και διάφορα καλυντικά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε τραγουδώντας!
Η καγκελλόπορτα του γκαράζ του κήπου ήταν ήδη ανοιχτή από το πρωί και με τη σιγουριά της οδηγού που επί σειρά ετών οδηγεί και ατέλειωτες φορές έβαλε και έβγαλε το αμάξι μέσα στον κήπο κίνησα για την έξοδο.
Χμ... σκέφτηκα αυτός ο γείτονας απέναντι (Αλβανός) πάντα έχει ένα λόφο άμμο έξω από τη μάνδρα του και κλείνει το μισό μικρό δρομάκι του σπιτιού μας. Εντάξει θα πάρω λίγο κλειστά το τιμόνι και θα βγω χωρίς να πέσω πάνω στην άμμο! θα χωρέσω σκέφτηκα και έστριψα δεξιά το τιμόνι τσουλώντας ελαφρά το αυτοκίνητο στον κατηφορικό τσιμεντένιο διάδρομο.
Εκείνη τη στιγμή ακούγεται εκείνος ο αντιπαθητικός θόρυβος του πίσω δεξιού προφυλακτήρα που κάπου "βρήκε"!
Ωχ λέω!! Δεν είχα προσέξει ότι η πόρτα δεν ήταν τελείως ανοιχτή αλλά περίσσευε ένα μικρό τμήμα της που έκλεινε λίγο την έξοδο. Πάνω εκεί "βρήκα" η ...ξανθιά!!
Η κόρη μου στη θέση του συνοδηγού, έντρομη μου λέει: "μαμά πάει το αμάξι"!!
Βγαίνω έξω για να δω τί ζημιά πάθαμε και πριν προλάβω να κάνω μισό βήμα ακούω έναν τρομακτικό θόρυβο και η καγκελόπορτα που βλέπετε στη φωτογραφία, όλη από σίδερο μασίφ 280 κιλών φεύγει από τον "οδηγό" της (ήταν συρρόμενη) και πέφτει με πάταγο, πάνω στο δεξί τμήμα του αυτοκινήτου, μέσα στο οποίο ακόμη βρισκόταν το παιδί!!!!
Από τα ουρλιαχτά μου έτρεξαν οι ηλικιωμένοι γονείς μου και η νύφη μου (η σύζυγος του αδελφού μου).
Ευτυχώς το αμάξι είχε κρατήσει καλά το βάρος της καγκελόπορτας και το παιδί δεν είχε πάθει τίποτε. Την κράτησαν λίγο οι γονείς μου και η νύφη μου, στηρίζοντάς την προς τα πίσω και κατάφερα να τραβήξω το "λαβωμένο" αμάξι από κάτω και να βγάλω με ασφάλεια το παιδί από αυτό.
Τότε πήγα κι εγώ κοντά στους άλλους και μαζί με εμένα και η κόρη μου να βοηθήσουμε να στηρίξουμε πάλι την πόρτα στον οδηγό της, από τον οποίο είχε ξεκρεμαστεί και ήταν μεταίωρη!!

Που να κρατηθούν όμως 280 κιλά από άμαχο πληθυσμό;; παπούδες και γυναίκες;;;
Οι άνδρες του σπιτιού έλειπαν!!
Ούτε που κατάλαβα πώς η πόρτα ξέφυγε από τα χέρια μας και εγώ βρέθηκα ανάσκελη στο έδαφος ενώ η πόρτα "ξάπλωσε" ολόκληρη επάνω μου, κοπανώντας με στο κορμί αλλά και στο κεφάλι που μόλις είχα προλάβει, όπως εκ των υστέρων μου είπαν, να στρέψω στο πλάϊ!!!!!!!!!!
Ναι, μην απορείτε, 280 κιλά έπεσαν πάνω στο κορμί μου και στο κεφάλι μου!!
Η νύφη μου με αυτοθυσία που ειλικρινά με εξέπληξε, παρά τη μεγάλη αγάπη που έχουμε μεταξύ μας, φωνάζοντας : "Μαριανάαακι μουυυυ", έτρεξε και άρπαξε την πόρτα την ώρα που αυτή έπεφτε, με αποτέλεσμα να την πετάξει και εκείνη κάτω στο πλάϊ και προς τα έξω, ευτυχώς, (χτύπησε κάπως ελαφρά) ανακόπτονας όμως τη φόρα της έτσι ώστε αυτή να πέσει πάνω μου με λιγότερη ορμή!
Εκείνη τη στιγμή χάθηκα, μούδιασε όλο μου το κορμί και το πρόσωπο, άκουγα τους άλλους να κλαίνε και να ουρλιάζουν, την κόρη μου να φωνάζει "μανούλα μου μη πεθάνεις" κι εγώ... "στην κοσμάρα μου"!!
Δεν μπορούσα κάν να κάνω ούτε ένα νεύμα να τους πω ότι εντάξει εδώ είμαι δεν "έφυγα".
Έτρεξαν οι γείτονες και με τη βοήθεια όλων σηκώθηκε η καγκελόπορτα από κάτω και εγώ ανασύρθηκα και τοποθετήθηκα σε μία καρέκλα, σαν σακί άδειο!!
Ακόμη δεν είχα καταλάβει τι μου είχε συμβεί!!
Μόνο κατάφερα να ψελλίσω "καλά είμαι" για να πάψουν να κλαίνε όλοι τους και κυρίως το παιδί και η μητέρα μου!!
Να μη σας τα πολυλογώ με πήγαν σχεδόν αμέσως στον Πειραιά στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου μετά από μία τρίωρη (ευτυχώς), ταλαιπωρία και αφού διαπιστώθηκε ότι το μόνο που έπαθα ήταν θλάση μυών θώρακα και μέσης και μώλωπες στο κεφάλι και στο σώμα, ξαναγυρίσαμε στην Αίγινα!
Στην Ανάσταση το βράδυ του Σαββάτου φυσικά δεν πήγα, οι πόνοι αφόρητοι θα κρατήσουν 20 μέρες μου είπαν οι γιατροί, αλλά εγώ νοιώθω ότι πρέπει να είμαι ευτυχισμένη που ζω!!
Και που έκανα Πάσχα στο σπίτι μου, ανάμεσα στους δικούς μου ανθρώπους και όχι στο νοσοκομείο!! Το μόνο που στερήθηκα ήταν η θάλασσα που συνηθίζω να την απολαμβάνω κολυμπώντας κάθε χρόνο από το Πάσχα και το ίδιο είχα σκοπό να κάνω και φέτος.
Τώρα αρκούμαι να κοιτώ τους "φαλακρούς" αχινούς που τον περασμένο Οκτώβρη μάζεψα μόνη μου από το βυθό... και λέω ότι αξίζει να ζει κανείς ακόμη και γι' αυτή τη μικροχαρά!!
Αλλά και για κάθε μικροχαρά όπως το να βλέπεις την ανθισμένη φύση ή να ατενίζεις τη θάλασσα όταν το καράβι σχίζει τα νερά ζωγραφίζοντας αφρισμένες πινελιές μέσα στο απέραντο γαλάζιο....

Πονάω ακόμη φυσικά και σέρνομαι.... όμως σκέφτομαι:
Οι γιατροί όταν τους είπα τι συνέβη, ειδικά ο νευροχειρούργος, με κοίταζαν σαν περίεργο φαινόμενο και μου είπαν τυχερή είσαι!!!
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΡΑΓΙΣΜΑ!!!
Μήπως οφείλω τη ζωή μου σε ένα θαύμα;;
Τελικά νομίζω ότι από τύχη ζούμε!!
.