Διψάσαμε από συναίσθημα...

Πλησιάζει Πάσχα... που σημαίνει μέρες γιορτινές, κατανυκτικές, με αγάπη, ζεστασιά, οικογενειακή θαλπωρή και ευωδιά πασχαλιάς και τσουρεκιού...
Μα δεν ξέρω, φέτος τίποτε δεν μοιάζει σαν άλλοτε...
Μια βουβαμάρα, παγωμένα πρόσωπα, μετρημένα λόγια, συγκρατημένα χαμόγελα και ευχές, σαν να μη τις πιστεύουμε πια, και καμία διάθεση για να φθάσουμε στην ανάσταση της ψυχής μας και στην ανάταση των ελπίδων μας!

Μνήμες περασμένων εποχών, σήμερα μόνο θλίψη φέρνουν...
Λες και στέρεψε πια κάθε συναίσθημα μέσα μας...
Εκείνο το συναίσθημα της αληθινής φιλίας, εκείνη η ζεστασιά της παρέας, εκείνη η πραγματική έγνοια για τον φίλο ή την φίλη, εκείνο το ανυπόκριτα ερωτικό, το δειλό αυθεντικό συναίσθημα του έρωτα, που πατούσε πάνω σε μια σχέση τρυφερή του λίμπιντο κι έβγαινε με μια πράξη συμπαράστασης, με μια ματιά θαυμασμού, μ' ένα άγγιγμα, μ' ένα φιλί, εκείνος ο σεβασμός του άλλου, εκείνη η ζεστή ατμόσφαιρα σ' ένα σπίτι φιλικό, σε μια ταβέρνα, σ' ένα χορό, εκείνος ο αέρας του αληθινού φιλότιμου που απλωνόταν σε μια συγκέντρωση ανθρώπων φτωχών στα λεφτά μα πλούσιων στα αισθήματα, εκείνη η μερακλίδικη εκτόνωση με μια κιθάρα, μ' ένα μπουζούκι, με τραγούδια, με ένα χορό, με μια αθώα πλάκα, πάνε χάθηκαν, εδώ και καιρό, έγιναν πια γλυκόπικρες αναμνήσεις...

Ίσως κάποιοι νομίζουμε ότι ζούμε πιο ποιοτική ζωή σήμερα... όμως εγώ αναπολώ την εποχή που ο πατέρας ερχόταν στο σπίτι και κουβαλούσε απροειδοποίητα και ένα φίλο του ή τον κουμπάρο ή τον αδελφό του, έτσι στα ξαφνικά, με την παρέα τους και στη στιγμή στηνόταν φαγοπότι από αυτά που βρίσκονταν στο σπίτι, αρκεί να υπήρχε ένα χαρτί μακαρόνια, λίγο τυρί, ντομάτα, αγγουράκι και ούζο... απλά χωρίς έγνοια, χωρίς επιτήδευση και χωρίς την πρόσθετη φιοριτούρα των δεξιώσεων που δίνονται σήμερα στα σαλέ των πολυτελών ξενοδοχείων!
Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι πριν κάποιες δεκαετίες τα πάντα έπαιρναν φως και ομόρφαιναν μόνο με την καλή καρδιά, ζέσταινε η κάμαρη με το αγνό συναίσθημα μιας άδολης αγάπης, με την κουβεντούλα, με το κουτσομπολιό, ακόμη, της πλάκας, όλα καλοπροαίρετα για να ξεκουράζονται οι ψυχές των ανθρώπων??...

Δεν λέω και τότε υπήρχαν οι αντιθέσεις και οι τσακωμοί για τα πολιτικά και στο κάτω κάτω τι ενδιαφέρον θα είχε η ζωή αν ήταν όλοι αριστεροί ή όλοι δεξιοί? Ο διαχωρισμός ήταν τόσο φυσικός όσο και ο άλλος ο ποδοσφαιρικός, που άλλοι ήταν Παναθηναϊκοί κι άλλοι Ολυμπιακοί.
Σκέφτομαι ότι χωρίς αντιθέσεις κοινωνία δεν γίνεται, όμως σήμερα οι αντιθέσεις δεν είναι οι ίδιες, παροδικές που να μη σπάνε τη συναισθηματική σχέση...
Θυμάμαι ο νονός του αδελφού μου πρώην χωροφύλακας, δεξιός μέχρι το κόκκαλο, ήταν ο φύλακας άγγελός μας και παντού πρώτος να προστρέξει σε βοήθεια κάθε γείτονα, κι ο πατέρας μου αν και αριστερός ήταν ο καλός του ο κουμπάρος!
Η αγάπη, η αλληλεγγύη και το μπόλικο συναίσθημα εκδηλωνόταν με πράξεις κι όχι με υποκριτικές φράσεις του στυλ: "αγάπη μου", "φίλε μου", "αδελφέ μου", "ψυχή μου" και τέτοια άνευ σημασίας και επιφανειακής καθαρά έκφρασης!
Ένα ατύχημα, μια αρρώστια, ακόμη κι ένας χωρισμός ζευγαριού, μια φωτιά στο μαγαζί ή στο σπίτι του γείτονα, χωρίς να καλέσει κανείς προσκλητήριο έβλεπες να προστρέχουν οι φίλοι όλοι κοντά σ' αυτόν που είχε ανάγκη για να προσφέρει ο καθένας ό,τι βοήθεια μπορούσε...
Ήταν μία κοινωνία δεμένη με περισσή αλληλεγγύη κι αγάπη...

Σήμερα όμως οι άνθρωποι ζουν ή στην απομόνωση ή μέσα στις σχέσεις φυτρώνει το μίσος και η απόρριψη, ενώ η αλληλεγγύη και η αγάπη έγιναν λέξεις κενές, δίχως νόημα που τις προσπερνάμε όλοι μας, πνιγμένοι στο άγχος της καθημερινότητάς μας και παραδομένοι μέχρι θανάτου στη με κάθε τρόπο διάσωση του εαυτούλη μας και μόνον!!.
Γι' αυτό η ζωή κατάντησε ανυπόφορη και μάταιη...

Ας γράψουμε το μίσος και την έχθρα μας στο χιόνι κι ας τα βάλουμε στον ήλιο...
Αλλιώς πάμε χαμένοι!!