Ποιός είναι ο θύτης και ποιός το θύμα??

Στο κελί ο 14χρονος που σκότωσε τον πατριό του

Τον δρόμο για τις φυλακές του Αυλώνα πήρε χθες, μετά την απολογία του στον ανακριτή, ο 14χρονος από τη Σητεία, που πυροβόλησε και σκότωσε τον 39χρονο πατριό του. Φανερά καταβεβλημένος, ο ανήλικος, συνοδευόμενος από ισχυρή αστυνομική δύναμη για την αποφυγή επεισοδίων, οδηγήθηκε χθες το πρωί ενώπιον του δικαστικού λειτουργού, όπου με δάκρυα στα μάτια άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για το μίσος που έτρεφε για τον άνθρωπο που τον είχε «υιοθετήσει» και ταυτόχρονα κακοποιούσε τον ίδιο αλλά και τα υπόλοιπα αδέρφια του.

Η είδηση δεν ξαφνιάζει, δεν εκπλήσσει, μόνο πονάει, μαχαιρώνει βαθιά την ανθρωπιά μας, κομματιάζει τις ευαισθησίες μας, πληγώνει την υποτιθέμενη αξιοπρέπειά μας και τελικά ανατρέπει το νόμο που προστάζει ο γονιός, ακόμη και ο θετός, να προστατεύει και να αγαπά το παιδί του!
Ανατρέπει την ίδια τη φύση, φέρνει το ανάποδο στη ζωή μας, και οργιζόμαστε για μοναδική φορά ίσως, όχι με τον πατροκτόνο αλλά με το δολοφονημένο!!

Ένα παιδί ακόμη, σήμερα δεν προσδοκά την ανάσταση της ψυχής του, δεν προσδοκά τη Λαμπρή με τα τσουρέκια και τα κόκκινα αυγά, δεν προσδοκά τη χαρά, μόνο βυθισμένο στην ανείπωτη δυστυχία του, απλά φυλακίζεται γιατί δεν άντεξε τον τόσο άδικο πόνο της ζωής του, δεν άντεξε που ήταν παιδί ενός ανάλγητου και διεστραμμένου θετού πατέρα, ένα παιδί που σήμερα ξανασταυρώνεται...
Και είναι πολλά αυτά τα σταυρωμένα παιδιά στον κόσμο!
Καθημερινά και νέα κρούσματα βίας κατά ανηλίκων όχι μόνον από ξένους αλλά από τους ίδιους τους γονείς τους, τους παππούδες τους και τους συγγενείς τους, κατακλύζουν τις ειδήσεις...
Ποτέ δεν θα ξεχάσω στην αρχή της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, σε μία επαρχιακή πόλη ένα ανήλικο πάλι, αγόρι 15χρονο τότε, παραφύλαξε και σκότωσε με καραμπίνα τον σατράπη και γεμάτο κακότητα φυσικό, αλλοίμονο, και όχι θετό πατέρα του, τον πυροβόλησε και του διέλυσε το κεφάλι, ενώ κοιμόταν σε μία αγροικία τους.
Δεν άντεξε κι αυτό να τον βλέπει μέθυσο να ξεσπά στη μάννα, να τη χτυπά αλύπητα, να ξερνά πάνω της το μεθύσι του και να κοιμάται στη συνέχεια σαν ένα κτήνος, ανίκανο να νοιώσει τον παραμικρό οίκτο ακόμη και για το ίδιο του το σπλάχνο!!

Μαχαίρι στην ψυχή μου, αυτά τα ανήλικα ορφανεμένα από αληθινούς πατέρες, παιδιά... που την ψυχή τους πλημμύρισε το απύθμενο μίσος για τον άνθρωπο που θάπρεπε να λατρεύουν!
Και δεν υπάρχει πιο μεγάλη πίκρα να νοιώθεις "ορφανός", παρότι οι γεννήτορες σου, φυσικοί ή και θετοί, ζουν και βασιλεύουν...