Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ...

Η Μπλακίνα μας 19 ετών!

Είναι η ζωή μια θάλασσα και εμείς καπεταναίοι...
Μια θάλασσα που σ' αυτήν πλέουν μεγάλα και σπουδαία σκαριά, από βαπόρια μεγαλοπρεπή και ποντοπόρα μέχρι μικρά καϊκια, και ασήμαντες βαρκούλες, που το ταξίδι τους αρχίζει και τελειώνει μέχρι εκεί που απλώνεται ο μικρός γυαλός της ασήμαντης πορείας τους.
Ζωή και θάνατος σφιχτά αγκαλιασμένοι, στη θεατρική σκηνή της ζήσης μας, παίζουν το ρόλο τους και ορίζουν τη μοίρα κάθε πλάσματος σε τούτη την πλάση...
Και έρχεται η στιγμή που το ταξίδι τελειώνει, το σκαρί μεγάλο ή μικρό φθάνει στο τελικό του λιμάνι και τότε η ζωή γίνεται θάνατος κι η θάλασσα αδειάζει στη ματιά σου και παγώνει την ψυχή σου ο πόνος της οριστικής και αναπόφευκτης απώλειας...
Τι σημαίνει "θάνατος" και τι σημαίνει "θάλασσα"?
Αν αποκριθώ στο ερώτημα τι σημαίνει "θάνατος" θα μπορέσω ν' αποκριθώ και στο ερώτημα τι σημαίνει "θάλασσα". Η θάλασσα σα θεά είναι κάτι πλατύτερο από το θάνατο, κάτι που σε υψώνει σ' ένα παράθυρο, απ' όπου μονάχα το σύμπαν ατενίζεις... αναπνέεις βαθιά τη θάλασσα και νομίζεις ότι μπορείς να πεθάνεις... Όταν όμως τη νοσταλγείς και δεν την αναπνέεις, δεν τη ρουφάς μ' όλο σου το είναι, τότε νοιώθεις το θάνατο, σαν ένα απόλυτο κενό που αόριστα σ' αιχμαλωτίζει, σε κάνει δέσμιο έστω και για λίγα δευτερόλεπτα...
Η ζωή σου δίνει την εντύπωση πως δεν υπάρχει παρά σ' ένα μόνο, μόνιμο σημείο, κι αυτό είναι ακριβώς το ...φευγαλέο...
Ταξιδιώτες είμαστε και προσωρινοί προσκυνητές πάνω στη γη, άνθρωποι και ζώα...
Τόσο διαβατικοί, ώστε εκεί ακριβώς που βρίσκεις τη βεβαιότητα πως υπάρχεις, εκεί μπορεί ν' αφήσεις τη μοναδική πραγματική εντύπωση της παρουσίας σου, στη μνήμη, στην ψυχή αυτών που σ' αγάπησαν και να σβήσεις και να εξαφανιστείς....
Η είδηση χθες το απόγευμα, από τον πατέρα μου, απλή, αναμενόμενη, αναπόφευκτη μα απίστευτα θλιβερή... Η Μπλακίνα μας έφυγε...  Η γατούλα που από το 1992 το Φεβρουάριο που γεννήθηκε με συντρόφεψε στη ζωή μου, σε χαρές και λύπες, που βίωσε τη γέννηση της κόρης μου, που με συντρόφευε στον καναπέ δίπλα μου, όταν εγώ θήλαζα το μωρό και αυτή χουρχούριζε και "ζύμωνε" με τα πατουνάκια της, σαν να θήλαζε η ίδια το μωρό "μας"...  έσβησε χθες το μεσημέρι, πλήρης ημερών, όπως θα λέγαμε αφού έφθασε σχεδόν 19 ετών!


Το ξέρω... δεν γινόταν αλλιώς...  Την περασμένη Κυριακή πήγα και την είδα στην Αίγινα, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια με τους γονείς μου... ήταν άρρωστη, δεν έτρωγε πια, μονο νεράκι έπινε και όσο την κράταγαν τα πόδια της ήθελε να βγαίνει στον κήπο, να βλέπει τη φύση, ν' ακούει τα πουλιά, να οσμίζεται τη θάλασσα, να ακούει τον ήχο των κυμάτων της,  να χρυσώνεται από τον ήλιο και μετά να αποσύρεται στο κονάκι της και να πέφτει σε βαθύ ύπνο.

Όταν με είδε, μου μίλησε... κι εγώ κατάλαβα... με αποχαιρέτησε... ήξερε και ήξερα ότι δεν θα ξανανταμώναμε...
Τώρα κοιτώ ένα κοχύλι στο γραφείο μου. Τι σχήμα κυματιστό! Αποτύπωμα του ρυθμού των κυμάτων σε μικρογραφία... το κοιτάζω και συλλογίζομαι:
Το περιεχόμενο νεκρώθηκε, ξεράθηκε, σκορπίστηκε, έγινε σκόνη, το περίβλημά του όμως μένει και μ' ευφραίνει, αυθύπαρκτο, αυτοσκοπός! Η ουσία είναι εδώ, η μορφή του έγινε περιεχόμενο...
Η γατούλα μου είναι εδώ, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στη φωτογραφία που στολίζει το γραφείο μου... είναι εδώ σαν το κοχύλι που ομορφαίνει το βλέμμα μου και στο μυαλό μου φέρνει τον ήχο των κυμάτων της γαλάζιας θεάς, της πλατύτερης από το θάνατο, θάλασσας....
Στο καλό Μπλακίνα μου... ξέρεις εσύ από τα δάκρυά μου... πολλές φορές στάθηκες στην αγκαλιά μου... όταν αυτά έβρεχαν τη γυαλιστερή γούνα σου...
Τώρα τα δάκρυα αυτά κυλάνε για σένα... και μου λείπει τόσο πολύ το χουρχουρητό σου και το "ζύμωμα" των μαλλιαρών πατουνιών σου....

41 σχόλια:

Side21 είπε...

Πλήρης ημερών ...
Δυστυχώς φίλη μου
ο θάνατος είναι μέρος της ζωής ...
Κι ο αποχωρισμός αφίνει ουλές !!!
Η γέννηση μέσα από πόνους χαράζει
την ελπίδα για αδιάλειπτη συνέχεια ...
Σου στέλνω email να διαλέξεις !!!

monahikoslikos είπε...

Τα ζωντανά Μαριάννα μου γίνονται μέλη της οικογένειας και η απώλειά τους πονάει το ίδιο που πονάει η απώλεια κοντινού μας προσώπου.
Να είσαι καλά να τη θυμάσαι, έχω 2 σκύλους και πραγματικά δεν ξέρω τι θα κάνω αν κάποια στιγμή τους χάσω.

Swell είπε...

Ταξιδιώτες είμαστε όλοι, άνθρωποι και ζώα σ' αυτήν τη ζωή. Εμείς οι άνθρωποι ενώ ξέρουμε τον προορισμό μας, ζούμε το ταξίδι σαν να μην έχουμε ιδέα γι΄ αυτόν. Τυχερή η γατούλα σου, που είχε πάντα μια ζεστή αγκαλιά. Πιο τυχερή εσύ Μαριάννα, που της πρόσφερες αυτήν την αγκαλιά.

OSTRIA είπε...

.....εχω ζησει κατι παρομοιο...μεγαλη απωλεια...

GIORGOS είπε...

Λυπάμαι πολύ.
Είναι πεποίθησή μου όμως πως ό,τι αγαπήσαμε και μας αγάπησε δε θα φύγει ποτέ πραγματικά απο κοντά μας.
Ίσως δεν είμαι ο πιο θρήσκος του πλανήτη για να ελπίζω σε μετέπειτα ζωές...
Αλλά δεν υποκρίνομαι στο ότι κλαίω κι εγώ μαζί σας αυτή τη στιγμή.Ειλικρινά!!!

faraona είπε...

ΩΩΩ!Την γατούνα σου...καλό της ταξίδι Μαριαννούλα μου.Γριούλα ηταν πιά δεν πειράζει.Να την θυμάσαι.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Ωχ Μαριαννα μου, καταλαβαινω πως νιωθεις.....

Meropi είπε...

Μαριάνα μου γλυκιά,
καταλαβαίνω πώς νιώθεις, όχι γιατί αγαπώ πολύ τις γάτες, αλλά γιατί ξέρω πόσο τις αγαπάς εσύ.

Aνεμος είπε...

Η ζωή σου δίνει την εντύπωση πως δεν υπάρχει παρά σ' ένα μόνο, μόνιμο σημείο, κι αυτό είναι ακριβώς το ...φευγαλέο...
Ταξιδιώτες είμαστε και προσωρινοί προσκυνητές πάνω στη γη, άνθρωποι και ζώα...
Τόσο διαβατικοί, ώστε εκεί ακριβώς που βρίσκεις τη βεβαιότητα πως υπάρχεις, εκεί μπορεί ν' αφήσεις τη μοναδική πραγματική εντύπωση της παρουσίας σου, στη μνήμη, στην ψυχή αυτών που σ' αγάπησαν και να σβήσεις και να εξαφανιστείς....

Maria Tzirita είπε...

Αχ αυτά τα ζωάκια μας... σαν παιδιά μας είναι... Ο αποχαιρετισμός σου ήταν αυτός που της άξιζε κι η γραφή σου πάντα μοναδικά συγκινητική...
Φιλιά Μαριάννα μου...

Βάσσια είπε...

Είναι μέρος της ζωής μας, της οικογένειά μας γι αυτό και όταν φέυγουν...μετράμε απώλειες.

Έμειναν 19 χρόνια συντορφιάς και αναμνήσεων από την Μπλακίνα σας.

Σε καταλαβαίνω Μαριάνα μου..

Καλημέρα
:-)

leondokardos είπε...

Έτσι δενόμαστε με τα ζωάκια μας Μαριάνα και όταν αυτά μας λείψουν, είναι σαν να χάσαμε έναν δικό μας άθνρωπο.Μη ξεχνάς οτι αυτά τα ζωάκια συχνά γίνονται πιο απαραίτητα για μας απο κάποιους δήθεν ανθρώπους.

Άστρια είπε...

Μαριάννα μου, σε νιώθω!.. σε καταλαβαίνω!
Με τα ζώα μας φτάνουμε να έχουμε άλλους βαθμούς επικοινωνίας. Και όταν τα χάνουμε δεν χάνουμε μόνο την αγάπη τους αλλά και την γνώση αποδοχής και αναγνώρισης της δικής μας προς αυτά.
Και αυτό είναι κάτι που μετά μας πονάει και μας λείπει ίσως ακόμα πιο πολύ.

Σε φιλώ καλή εβδομάδα και καλό μήνα!

phlou...flis είπε...

δενε ίχα ποτέ μου ζώο για να δεθώ μαζίτου, δεν το επιδίωξα καίτοι φιλόζωος, με την κυριολεξία της λέξης. Γι αυτό, δε μπορώ να φανταστώ πόη θλίψη αφήνει ο θάνατος ενός ζώου. Ή μάλλον μπορώ να φανταστώ, όσο ενός ανθρώπου. Κάνω λάθος;

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΤΟ ΚΑΚΟΜΟΙΡΟ!!!ΜΕ ΤΑ ΖΩΑ ΔΕΝΕΣΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.

Idea Studio είπε...

Έχω χάσει και εγώ δυο τέτοιους συντρόφους...αυτό με κρατάει να μην υιοθετήσω ξανά κάποιο ζωντανό! Τα αγαπώ πολύ, δένομαι μαζί τους τόσο που καημός γίνεται αβάσταχτος!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα...
Με συγκίνησες...
Να είσαι πάντα καλά

Ανώνυμος είπε...

καλή μας Μαριάνα,
Τι μου θύμησες....

Thalassenia είπε...

Η μαμά πίστευε ότι συνομιλούσε με τον "μπιμπίκο" το καναρίνι μας.
Κι εγώ το πίστευα.
Εκείνη του μιλούσε και εκείνο κελαϊδούσε σαν τρελό.
Έτσι όπως εσύ ένιωσα, όταν το "χάσαμε" μετά από πολλά χρόνια.

Φιλιά θαλασσένια.

ξωτικό είπε...

όποιος δεν το έχει ζήσει δύσκολα καταλαβαίνει πόσο πονάει...σαν να φεύγει ένα μυστικό κομμάτι της ψυχής μας .....
μια γλυκιά αγκαλιά στέλνω.

marianaonice είπε...

@Side21
Η γέννηση μέσα από πόνους χαράζει
την ελπίδα για αδιάλειπτη συνέχεια...
Σ' ευχαριστώ πολύ για την προσφορά σου @φίλε μου, μα είμαστε ...κομπλέεε!!
Ήδη έχουμε κι ένα μικρούλη γατούλι όσο η χούφτα μας που μας τρελλαίνει με τα παιχνίδια του...
:))

@Μοναχικέ μου Λύκε
Μέλος της οικογένειας!
Αυτό ήταν! Πονέσαμε όλοι μας!
Ο πατέρας μου που ζούσε κοντά της τον τελευταίο καιρό έκλαιγε...
Αναπόφευκτο το τέλος... για όλα τα πλάσματα της γης...
Και πάντα το αντέχουμε...
Δεν γίνεται αλλιώς.

@Swell
Ταξιδιώτες, ακριβώς, άνθρωποι και ζώα... σ' αυτή τη ζωή!
Τυχερή κι αυτή τυχερή κι εγώ @φίλε μου, που απόλαυσα τη συντροφιά της και βίωσα τέτοια όμορφα συναισθήματα αγάπης και προσφοράς κοντά της... Είναι μοναδικό να προσφέρεις την αγκαλιά σου σε ένα πλάσμα που τη χρειάζεται και το κάνει πιο συναρπαστικό όταν αυτό το πλάσμα είναι τετράποδο και μαλλιαρό, κι όμως νοιώθει και καταλαβαίνει όπως εσύ...

marianaonice είπε...

@OSTRIA
Καλώς ήλθες!
Μεγάλη απώλεια, όντως...

@GIORGOS
Σ' ευχαριστώ @φίλε για τα ζεστά σου λόγια... Ό,τι αγαπήσαμε πράγματι ποτέ δεν μας αφήνει... το κουβαλάμε πάντα μέσα στην καρδιά μας.

@faraona μου
Γριούλα.. μα γλυκούλα μέχρι τέλους!
Θα τη θυμάμαι...
Νάσαι καλά @φιλενάδα!
:))

marianaonice είπε...

@Ρίκη μου
Το ξέρω ότι εσύ καταλαβαίνεις...
:))

@Μερόπη μου
Αχ εσύ με έχεις ζήσει εδώ και χρόνια και σίγουρα παντα με θυμάσαι να αγωνιώ και να κλαίω για μια γάτα...
χαχαχα!
Θυμάσαι στο γραφείο που είμασταν μαζί, το φίλο μας το Βασίλη, που όταν τότε πάλι έκλαιγα γιατί ήταν άρρωστη μια γατούλα μου, κορόϊδευε και μου έλεγε να την πάμε στο νοσοκομείο και θα έρθει να της φέρει ανθοδέσμη... χαχαχα!!

@Ανεμε
Αυτό το κομμάτι που ξεχώρισες είναι όλο το νόημα της ανάρτησής μου, όλη η ουσία της μάταιης αυτής ζωής μας και του εφήμερου της ύπαρξής μας...

marianaonice είπε...

@Μαρία Τζιρίτα
Σαν παιδιά μας...
και δεν έχει καμία σημασία αν έχουμε ή δεν έχουμε δικά μας παιδιά..
το ζώο κατέχει πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά αυτού που το έχει ζήσει...
Χαίρομαι που άρεσε η γραφή μου σε μια συγγραφέα σαν εσένα...
:)))
Φιλιάαα!

@Βάσσια μου
Όταν φεύγουν σίγουρα μετράμε απώλειες!
19 ολόκληρα χρόνια! Μια ζωή!!
Σχεδόν μεγαλώναμε μαζί... ωριμάζαμε μαζί... μα αυτή έφυγε πρώτη...
Καλό ξημέρωμα @φίλη μου.

@Λεοντόκαρδε
Αυτό ξαναπές το! Τα ζωάκια συχνά γίνονται πιο σημαντικά και απαραίτητα για μας από κάποιους δήθεν ανθρώπους!! Μεγάλη αλήθεια!
:))

marianaonice είπε...

@Άστρια μου
Μας λείπει αυτό που λες! Η γνώση της αποδοχής και αναγνώρισης μας προς αυτά... λες και ξάφνου αδειάζει η δεξαμενή που μέσα αποθήκευες συναισθήματα αγάπης και στοργής μοναδικά...
Φιλιά, καλό ξημέρωμα!

@phlou...flis
Το ότι είσαι φιλόζωος με την κυριολεξία της λέξης αποδεικνύεται ακριβώς από αυτό που λες: Ότι η θλίψη που αφήνει ο θάνατος ενός ζώου είναι όσο ενός ανθρώπου...
Δεν μπορείς να το μετρήσεις... πονάει πολύ πάντως...

@JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ
Αυτή η γάτα δεν μπορείς να φανταστείς @φίλε μου πόσο καταλάβαινε τα πάντα...
Διαισθητικά καταλάβαινε και πότε θα πάμε στο εξοχικό όπου ζούσε με τους γονείς μου και μας περίμενε από το πρωί στη μάνδρα του κήπου...
Καλό ξημέρωμα.

marianaonice είπε...

@Idea Studio
Σ' ευχαριστώ πολύ Ευτυχία που πέρασες από @εδώ για να μου αφήσεις δυο ζεστά λόγια για την απώλεια της γατούλας μου...
Κι εσύ με συγκίνησες...
Να είσαι πάντα καλά
:))

@Ανώνυμε
Οι περισσότεροι έχουμε να θυμόμαστε κάποια απώλεια ενός ζώου που αγαπήσαμε... νομίζω...
Σ' ευχαριστώ, νάσαι καλά...
Θα χαιρόμουν αν το σχόλιό σου συνόδευε ένα χαρακτηριστικό ψευδώνυμό σου, έτσι για να ξέρω κάθε φορά ποιός ανώνυμος είσαι...
:))

@Thalassenia
Σε καταλαβαίνω ακριβώς πως ένοιωσες...
Πονάει το ίδιο τι κι αν είναι καναρινάκι, τι κι αν είναι μαλλιαρό γατάκι, τι σκυλάκι, ζωούλα αγαπημένη είναι που έφυγε κι αυτό πονάει...
Φιλιά καλή μου!

marianaonice είπε...

@ξωτικό
Όποιος το έχει ζήσει σίγουρα καταλαβαίνει...
έτσι σαν να χάνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου...
:))

Μ είπε...

Σε καταλαβαίνω γιατί πολλές φορές το έχω ζήσει με γατάκια, σκυλάκια και καναρίνια...

zoyzoy είπε...

Αυτό είναι η χειρότερη εμπειρία με τα ζώα!
Όταν σε συντροφεύει μια ζωή πονάει πολύ όταν φεύγει!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα!

Καλό ΠΣΚ με φιλιά θαλασσινά!

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Καλή μου Μαριάνα !!!
Η αγάπη δεν ξεχωρίζει συνομοταξίες...
Δεν είναι μοναδικος της προνομιούχος ο άνθρωπος.
Εγώ τις προάλλες αναλύθηκα σε δάκρυα προς μεγάλη απορία του παιδιού μου, όταν είδα ξαφνικά ένα νυχτολούλουδο που τόχω πως και πως ,μισοπεθαμένο.Ευτυχώς το ανέστησα πάλι.
Είδα κι έπαθα να πείσω εαυτόν αλλά και τα παιδιά ότι και τα καναρίνια πεθαίνουν ,και τα χρυσόψαρα στην γυάλα..Όλοι κι όλα κάποτε φεύγουν .
Η αγάπη όμως πάντα μένει και περιμένει αποδέκτες....

Νάσαι πάντα καλά και να παραμένεις γλυκιά και τρυφερή σε πείσμα της πικρής σκληρής εποχής των ανθρώπων.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Μαριάννα, την αλλη Κυριακη θα ειμαι Αθηνα, θα χαρω πολυ, μα παρα πολυ να σας δω απο κοντα κι εσενα και τον Ανεμο

Sweet December είπε...

κρίμα για το γατάκι σου!τα ζώα δίνουν μια μοναδική αγάπη και η σχέση μας μαζί τους δεν συγκρίνεται με τίποτα με τις υπόλοιπες σχέσεις.Είναι μια σχέση ξεχωριστή.Εγώ έχασα το 14 ετών αηδόνι μου πριν μήνες και ενώ ήταν ένα πουλάκι σε κλουβί, χωρίς να το χαιδεύω ή να το έχω στον καναπέ, μου στοίχισε πολύ!Σε καταλαβαίνω!
φιλιά!
ωραίο blog....!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Για φαντάσου... πεθαίνουν και οι εφτάψυχες!

tzonakos είπε...

Ω, 19 ετών γάτα !
Σαν να λέμε άνθρωπος 99 ετών ας πούμε ; Πόσο δενόμαστε με τα ζώα ...
Συχνά ουτε άνθρωπος δεν μας λείπει τόσο όσο η συντροφιά ενός ζώου.
Αυτο που γράφεις για τα κοχύλια πολυ καλό, κι εμένα μου αρέσουν, μολις πριν λιγο έφερα μερικά απο μακριά που ήμουν.

NdN είπε...

Μαριάννα καλησπέρα,

Δεν είχα ποτέ κατοικίδιο, αλλά φαντάζομαι ότι είναι μεγάλη θλίψη να αποχαιρετά ένα ζωντανό που σου καρτούσε συντροφιά για τόσα πολλα χρόνια.

Μ είπε...

Μαριάννα καλή εβδομάδα! Ένα μουσικό δωράκι σε περιμένει εδώ:

http://whoisherewhoishere.blogspot.com/2010/06/blog-post_1853.html

Yannis Kapnidis είπε...

Το έχω περάσει κι εγώ το στάδιο αυτό του αποχωρισμού με το σκυλάκι μου και σε καταλαβαίνω. Ο συναισθηματικός δεσμός, μπορεί να μην είναι ανθρώπινος, είναι όμως πολύ δυνατός και στέρεος, κι ας μη γίνεται πολλές φορές κατανοητός από ανθρώπους που δεν έχουν σχέσεις με ζώα.

Είναι σίγουρο πάντως, από αυτά που λες, ότι η Μπλακίνα μας επιτέλεσε το έργο της και με το παραπάνω.

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμη θα φανώ, δεν έχει σημασία. Σε νοιώθω πάρα πολύ. Είχα έναν γατούλι, που μου έφυγε 17 χρονών. Τον είχα ξεγεννήσει, διότι είχα την μητέρα του πρώτα. Ένα μαλλιαρό γκριζόασπρο σύννεφο, που δεν εννοούσε να γεννηθεί, και τον τράβηξα. Ήταν τεράστιος!! Το τι κουβεντολόι κι αγκαλίτσες κάναμε!!! Παρέα του ένα γκρίζο κανισάκι. Μου έφυγαν με μήνες διαφορά.. Το τελευταίο μου ήταν ένα πεκινουά, αδέσποτο το βρήκα, 15 χρονών μου έφυγε... Τρεις τάφοι στον κήπο μου, μέρος για κουβεντούλα. Μου λείπουν και τα τρία φοβερά, παρόλο τον νεαρό που είναι στην αγκαλιά μου τώρα. Κράτα την ανάμνησή της στηνκαρδιά σου. Εκεί θα ζει για πάντα

marianaonice είπε...

@Μαργαρίτα
Μόνο όσοι το έχουν ζήσει καταλαβαίνουν...

@zoyzoy μου
Μια ζωή όντως, μας συντρόφεψε η γατούλα μας...
Και έφυγε αφήνοντας κενό πίσω της...
Καλό ξημέρωμα.

@Λυγερή μου
Η αγάπη καλά λες διαχέεται από παντού προς όλα... Ποιός το είπε ότι τα λουλούδια δεν αισθάνονται?
Κι αυτά θέλουν την παρουσία μας για ν' ανθίσουν και να βλαστήσουν... το έχω παρατηρήσει με τις γλάστρες μου... επομένως είναι φυσικό να πονάμε όταν κάποιο μας "πεθαίνει".
Σ' ευχαριστώ καλή μου για τα τόσο ζεστά σου λόγια...
Η εποχή μας είναι πολύ σκληρή και πολύ πικρή έχεις δίκιο, μα με ανθρώπους αγωνιστές σαν εσένα αποκτά νόημα και ουσία και η ελπίδα ποτέ δεν παύει να ανατέλλει...

marianaonice είπε...

@Ρίκη μου
Τα είπαμε και στο δικό σου μπλογκ.
Δεν ξέρω για τον @Ανεμο γιατί δεν μένει Αθήνα, αλλά εγώ ελπίζω να τα καταφέρω να σε δω...


@Sweet December
Καλώς ήλθες από τα @μέρη μου!
14 ετών αηδόνι??? Μα ζουν τόσο πολύ κι αυτά??
Φαντάζομαι τη θλίψη σου...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Φιλιά!

@Ασκαρδαμυκτί μου
Κι όμως ...πεθαίνουν...
:))

marianaonice είπε...

@Τζονάκο μου
133 χρονών άνθρωπος!!!
Γιατί ένα έτος για τον άνθρωπο είναι 7 έτη για τη γάτα λένε.
Τα κοχύλια πράγματι περισώζουν τη μορφή τους και μετά το θάνατό τους κι αυτό για μένα είναι εκπληκτικό!
Μακριά ήσουν? μα γι' αυτό χάθηκες...
Ας είναι! Να περνάς καλά όπου κι αν πας!!
:)))

@NdN
Νίκο μου πράγματι λυπηθήκαμε πολύ και μας λείπει...

@Μαργαρίτα μου
Πέρασα και πήρα το μουσικό μου δώρο... τα είπαμε άλλωστε...
σ' ευχαριστώ πολύ πολύ!!

marianaonice είπε...

@Hellenic Potion
Μόνο όταν το περάσεις κάτι παρόμοιο καταλαβαίνεις το μεγεθος της απώλειας...
Η Μπλακίνα ήταν μία πανέξυπνη γάτα, σε σημείο που εγώ την έλεγα "μετεμψυχωμένη"...
:))

@Ανώνυμη
Ααα είχες κι εσύ ένα γεροντάκο γάτο?
ΈΤσι κι εμείς τη Μπλακίνα από γεννητούρι την είχαμε... κουβεντολόϊ πραγματικό κανεις μ' αυτά τα ζωντανά. Ξέρεις τι σου λένε και ξέρουν τι τους λες!
Η Μπλακίνα ήταν τόσο συνεννοήσιμη που μια φορά που είχε κλειστεί σε ξένη αυλή με ψηλό μανδρότοιχο για να τη βγάλω από μέσα της έριξα με σκοινί ένα καλάθι και μπήκε μέσα και περίμενε να την τραβήξω πάνω μέχρι που την έβγαλα!!
Η ανάμνηση τους ποτέ δεν ξεριζώνεται πιστεύω...
Νάσαι καλά!

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!