ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ...

Η Μπλακίνα μας 19 ετών!

Είναι η ζωή μια θάλασσα και εμείς καπεταναίοι...
Μια θάλασσα που σ' αυτήν πλέουν μεγάλα και σπουδαία σκαριά, από βαπόρια μεγαλοπρεπή και ποντοπόρα μέχρι μικρά καϊκια, και ασήμαντες βαρκούλες, που το ταξίδι τους αρχίζει και τελειώνει μέχρι εκεί που απλώνεται ο μικρός γυαλός της ασήμαντης πορείας τους.
Ζωή και θάνατος σφιχτά αγκαλιασμένοι, στη θεατρική σκηνή της ζήσης μας, παίζουν το ρόλο τους και ορίζουν τη μοίρα κάθε πλάσματος σε τούτη την πλάση...
Και έρχεται η στιγμή που το ταξίδι τελειώνει, το σκαρί μεγάλο ή μικρό φθάνει στο τελικό του λιμάνι και τότε η ζωή γίνεται θάνατος κι η θάλασσα αδειάζει στη ματιά σου και παγώνει την ψυχή σου ο πόνος της οριστικής και αναπόφευκτης απώλειας...
Τι σημαίνει "θάνατος" και τι σημαίνει "θάλασσα"?
Αν αποκριθώ στο ερώτημα τι σημαίνει "θάνατος" θα μπορέσω ν' αποκριθώ και στο ερώτημα τι σημαίνει "θάλασσα". Η θάλασσα σα θεά είναι κάτι πλατύτερο από το θάνατο, κάτι που σε υψώνει σ' ένα παράθυρο, απ' όπου μονάχα το σύμπαν ατενίζεις... αναπνέεις βαθιά τη θάλασσα και νομίζεις ότι μπορείς να πεθάνεις... Όταν όμως τη νοσταλγείς και δεν την αναπνέεις, δεν τη ρουφάς μ' όλο σου το είναι, τότε νοιώθεις το θάνατο, σαν ένα απόλυτο κενό που αόριστα σ' αιχμαλωτίζει, σε κάνει δέσμιο έστω και για λίγα δευτερόλεπτα...
Η ζωή σου δίνει την εντύπωση πως δεν υπάρχει παρά σ' ένα μόνο, μόνιμο σημείο, κι αυτό είναι ακριβώς το ...φευγαλέο...
Ταξιδιώτες είμαστε και προσωρινοί προσκυνητές πάνω στη γη, άνθρωποι και ζώα...
Τόσο διαβατικοί, ώστε εκεί ακριβώς που βρίσκεις τη βεβαιότητα πως υπάρχεις, εκεί μπορεί ν' αφήσεις τη μοναδική πραγματική εντύπωση της παρουσίας σου, στη μνήμη, στην ψυχή αυτών που σ' αγάπησαν και να σβήσεις και να εξαφανιστείς....
Η είδηση χθες το απόγευμα, από τον πατέρα μου, απλή, αναμενόμενη, αναπόφευκτη μα απίστευτα θλιβερή... Η Μπλακίνα μας έφυγε...  Η γατούλα που από το 1992 το Φεβρουάριο που γεννήθηκε με συντρόφεψε στη ζωή μου, σε χαρές και λύπες, που βίωσε τη γέννηση της κόρης μου, που με συντρόφευε στον καναπέ δίπλα μου, όταν εγώ θήλαζα το μωρό και αυτή χουρχούριζε και "ζύμωνε" με τα πατουνάκια της, σαν να θήλαζε η ίδια το μωρό "μας"...  έσβησε χθες το μεσημέρι, πλήρης ημερών, όπως θα λέγαμε αφού έφθασε σχεδόν 19 ετών!

Το ξέρω... δεν γινόταν αλλιώς...  Την περασμένη Κυριακή πήγα και την είδα στην Αίγινα, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια με τους γονείς μου... ήταν άρρωστη, δεν έτρωγε πια, μονο νεράκι έπινε και όσο την κράταγαν τα πόδια της ήθελε να βγαίνει στον κήπο, να βλέπει τη φύση, ν' ακούει τα πουλιά, να οσμίζεται τη θάλασσα, να ακούει τον ήχο των κυμάτων της,  να χρυσώνεται από τον ήλιο και μετά να αποσύρεται στο κονάκι της και να πέφτει σε βαθύ ύπνο.

Όταν με είδε, μου μίλησε... κι εγώ κατάλαβα... με αποχαιρέτησε... ήξερε και ήξερα ότι δεν θα ξανανταμώναμε...
Τώρα κοιτώ ένα κοχύλι στο γραφείο μου. Τι σχήμα κυματιστό! Αποτύπωμα του ρυθμού των κυμάτων σε μικρογραφία... το κοιτάζω και συλλογίζομαι:
Το περιεχόμενο νεκρώθηκε, ξεράθηκε, σκορπίστηκε, έγινε σκόνη, το περίβλημά του όμως μένει και μ' ευφραίνει, αυθύπαρκτο, αυτοσκοπός! Η ουσία είναι εδώ, η μορφή του έγινε περιεχόμενο...
Η γατούλα μου είναι εδώ, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στη φωτογραφία που στολίζει το γραφείο μου... είναι εδώ σαν το κοχύλι που ομορφαίνει το βλέμμα μου και στο μυαλό μου φέρνει τον ήχο των κυμάτων της γαλάζιας θεάς, της πλατύτερης από το θάνατο, θάλασσας....
Στο καλό Μπλακίνα μου... ξέρεις εσύ από τα δάκρυά μου... πολλές φορές στάθηκες στην αγκαλιά μου... όταν αυτά έβρεχαν τη γυαλιστερή γούνα σου...
Τώρα τα δάκρυα αυτά κυλάνε για σένα... και μου λείπει τόσο πολύ το χουρχουρητό σου και το "ζύμωμα" των μαλλιαρών πατουνιών σου....