Το γράμμα...

Είναι κάποιες στιγμές που έτσι στα ξαφνικά γίνεται κάτι και το ρολόι του χρόνου γυρίζει πίσω...
Σαν σε όνειρο, μια συνάντηση, μια λέξη, ένα τραγούδι και εσύ λες και βρίσκεσαι... σε άλλες εποχές, τότε που όλα μοιάζαν πιο ανθρώπινα με αληθινές αγκαλιές, με ζεστές κουβέντες και με αληθινό σφίξιμο του χεριού...  τότε που τα συναισθήματα έσκαβαν βαθειά και ρίζωναν στα σπλάχνα των ανθρώπων μια για πάντα!
Και ήξερες πως όποιος μια φορά αγαπά, για πάντα αγαπά!

Τότε που την απόσταση του χωρισμού γεφύρωνε ένα γράμμα αληθινό με χαρτί και μελάνι... τότε που έσταζε νοσταλγία ο φάκελλος και τις σελίδες του μάτωνε η μοναξιά, μα και η βαθειά αγάπη γι' αυτόν που η μορφή του, όσο μακριά κι αν ήταν στοίχειωνε την ύπαρξη και η θύμησή του θόλωνε το βλέμμα...

Δεν το περίμενες απόψε... η κόρη σου να θυμηθεί το τραγούδι σου... αυτό που της τραγούδαγες μωρό, αυτό που τώρα τελευταία προσπαθούσες να θυμηθείς τη μελωδία του και πάντα σου ξέφευγε...  και να που απόψε η μικρή το άκουσε εκεί που διασκέδαζε με τους φίλους της και αμέσως θυμήθηκε εσένα ...τη μάνα της, και το κινητό σου χτύπησε για να σου πει με θρίαμβο: Μαμά άκου: το τραγούδι σου!!
"..Γεια και χαρά σας, αγάπες μου, γεια χαρά σας... ας ήταν όνειρο που είμαι μακριά σας...
η μοναξιά την καρδιά μου λιώνει, τη ματώνει, τη ματώνει..."

Πάντα σε πόναγαν τα τραγούδια που είχαν μέσα χωρισμό, τα τραγούδια που μίλαγαν για γράμματα γαλάζια, για μοναχούς ανθρώπους που απέμειναν να περιμένουν και για άλλους που ξεκίνησαν γι' αλλού, να  φυλάξουν φαντάροι το χρέος τους ή  να βρουν μετανάστες το όνειρό τους...
Ο στίχος γλυκός μα και πονεμένος...
"...να δώσεις δυό φιλάκια στη Μυριοκαλή κι αυτό το λουλουδάκι για σένα κι αύριο μη ξεχάσεις που 'ναι Κυριακή να βάλεις τα καλά σου για μένα, σ' αγαπώ πολύ....σ' αγαπώ πολύ... "
Σου θυμίζει εκείνες τις  Κυριακές που οι άνθρωποι φόραγαν τα καλά τους το πρωί για την εκκλησιά, τα σπίτια μοσχοβολούσαν το κυριακάτικο κοκκινιστό, που το μεσημέρι τιμούσαν στο οικογενειακό τραπέζι όλα τα μέλη της οικογένειας και τα παιδιά ανυπόμονα λαχταρούσαμε την απογευματινή μας Κυριακάτικη έξοδο...
Όλα λιγοστά, στερημένα, μα με περισσή χαρά κατακτημένα...
"Είχε μια γλύκα ο φετεινός χειμώνας, εβγαλε ανθάκια ακόμα κι ο στρατώνας, χθες βγήκα και πήγα στο Βαγγέλη, χαιρετίσματα σου στέλνει..."

Στίχοι που επεκτείνουν αστραπιαία τις όμορφες αναμνήσεις σου και σε κάνουν να βλέπεις στο μάταιο χθες,  μεγαλύτερα όσα πίστεψες πως χάθηκαν και τ' αποζητάς χρόνια τώρα...
Σε κάνουν να πλάθεις όνειρα μακρύτερα, να θέλεις να ανοίξεις πανιά πλατύτερα και να ζωγραφίσεις τα σχέδιά σου τώρα πια καλύτερα, με χρώματα αλήθειας και καμβάδες ποτισμένους με το στερεωτικό της αγάπης και της ανθρωπιάς που τόσο έλειψαν στις μέρες μας...

"...Γράψε μου θέλω να μάθω το πως περνάτε και η Αννούλα μας αν με θυμάται, γιατί η γαρδένια μου στο μπαλκόνι μαραζώνει... μαραζώνει..."
Θλίψη γεννούν οι γαρδένιες που  μαραζώνουν... πάντα πάσχιζες να τις κρατήσεις ζωντανές στα μπαλκόνια ή στις αυλές... τις θυμάσαι να ξοδεύουν περίσσιο το άρωμά τους και ύστερα να κιτρινίζουν και αναίτια πάντα στο τέλος να μαραζώνουν...
Αναπόφευκτη η μοίρα τους... λες κι ήταν... όπως των ανθρώπων...