Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου... Σολωμός.

 

Σύννεφα... πυκνώσατε πάλι...
αντάρα η μορφή σας...  έτοιμη να λυτρώσει τα ψαροκάϊκα από την αδυσώπητη αλμύρα...
Στο βάθος το γκρίζο φωτίζεται... σημάδι ότι το φως υπάρχει πίσω από το μαύρο και θα βρει το δρόμο του ξανά να φωτίσει τα σκοτάδια μας...

Θάλασσα ανταριασμένη... θάλασσα θυμωμένη...  με πείσμα ανταγωνίζεσαι τον ουρανό και προσπαθείς να του μοιάσεις... σαν το χαμαιλέοντα μιμείσαι τα χρώματα του και αφρίζεις μανιασμένα θέλεις κι εσύ με τα κύματά σου να μοιάσεις στα σύννεφα... και να λουστείς το κρυμμένο φως τους...

Απάνεμη φωλιά το μικρό λιμανάκι, για τα  μοναχικά σκαριά που λικνίζονται μ' εμπιστοσύνη στη ασφαλή υγρή αγκαλιά του.... βαμμένα στο μαβί του δειλινού...που αναγκαία σε λίγο θα συναντήσει το ασημόφως του φεγγαριού...

Μοιάζει ποτάμι που χύνεται στη θάλασσα... μα όχι δεν είναι... Είναι η θάλασσα που ζήλεψε το ποτάμι και θέλησε να πάει αντίστροφα και κόντρα στο πεπρωμένο της. Είναι η θάλασσα που πήρε ανάποδα το δρόμο και λες και κίνησε να ανέβει στη στεριά, λες και θέλησε ν' ανατρέψει το μονότονο και να φέρει τα πάνω κάτω... γι' αυτό ξεχύθηκε και πλημμύρισε στην αλμύρα της, τις καλαμιές...

Είναι όμορφα τα ελληνικά νησιά... που δαντέλες στολίζουν τα πελάγη και τους κόλπους μας... λευκό, γαλάζιο και το χωμάτινο πιθάρι να μας θυμίζει τη ρίζα μας, να μας ξυπνά το αρχαίο και  μ' αυτό να μας θυμίζει το χρέος μας...

 

Και το μικρό ξωκκλήσι στο δρομάκι που πάει στο γιαλό... δείγμα τρανό της πίστης του Έλληνα στο μαγικό και στο θείο...  Με ανείπωτη γλύκα και λάμψη το πύρινο φως του ήλιου που βουλιάζει στη δύση, λαμπρύνει το μικρό καμπαναριό με υπερκόσμια... γαλήνη...

Το πέτρινο σπίτι με την κεραμοσκεπή και την πλακόστρωτη αυλή και τη γωνιά με το μπαμπού σαλονάκι του, χάρμα οφθαλμών και νότα παράδοσης και ποιότητας στον περίπατό μας..

Κλασικά λευκά σπιτάκια με τα γαλάζια τους παραθυρόφυλλα και τις ανθισμένες αυλές και βεράντες τους, ...

 

... τις γεμάτες με αμέτρητες γλάστρες, με λογιών λογιών λουλούδια της άνοιξης ...  που δίνουν χρώμα στην άχρωμη και μουντή ζωή μας...

Τι αναπαυτικά που τεμπελιάζει η γατούλα κουλουριασμένη στην καρότσα του παλιού τρίκυκλου... με βία ανοίγει το ένα μάτι να δει τους περιπατητές που της ψυθίρισαν ...ψιτ...ψιτ... μα σημασία δεν δίνει... ξέρει ότι αυτοί που περνούν μπροστά της είναι φίλοι... και η αύρα τους εκπέμπει αγάπη για όλα τα πλάσματα του κόσμου...

Νάτος και ο άλλος υπομονετικός φίλος μας... χαμηλοβλέποντας με υφάκι σοβαρό και αυστηρό... στέλνει το μήνυμα ότι δεν γουστάρει πολλά πολλά... έχει δουλειά δική του να χαρεί το γρασίδι και τις μαργαρίτες του Απρίλη...

 

Ο Χειμώνας αφήνει γειά... παρά την ψύχρα που ακόμη τραβάει στους ώμους τη ζακέττα, τα χρώματα των λουλουδιών, ο παιχνιδιάρης με τα σύννεφα ήλιος και η θαλπωρή των δυνατών αχτίδων του προμηνύουν το καλοκαιράκι που είναι προ των πυλών..

 

Χαμομηλάκια. Δεν αντέξαμε στον πειρασμό... γεμισαμε μια σακούλα με τα μικρά αυτά χρυσά ανθάκια που αποπνέουν άρωμα μωρού και γλύκα ανείπωτη και γεύση... βάλσαμο και φάρμακο για το κάθε τι...

δίπλα στο χρυσάφι με τις μαργαρίτες και τα μωβ αγριολούλουδα και τις μολόχες όλα μαζί να δένουν σε μια πανδαισία ανοιξιάτικης ομορφιάς και λαμπρής χαράς της ύπαρξής μας...

 

Νάτα και τα ξανθά κεφαλάκια απλωμένα στο ταψάκι να στραγγίξουν, να ξεραθούν και να μπουν στη γυαλα στο ντουλάπι με τα ελληνικά βότανα... που κάποιοι κάνουν τη δαιμονική σκέψη να απαγορέψουν τη συλλογή τους... στα πλαίσια του κώδικα alimentarius που ήδη έφθασε στην πόρτα μας...

Ας κρατήσουμε στη σκέψη μας και στη μνήμη μας εικόνες Ελλάδας σαν τις παραπάνω, ας μη σταματήσουμε να αναγνωρίζουμε το όμορφο και το ποιοτικό του τόπου μας και με πείσμα ας αρνηθούμε την παραχώρηση των δικών μας αξιών και των δικών μας δίκαιων σ' αυτούς που τόλμησαν να σκεφτούν να μας τα πάρουν!!