Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ;


Διαβάζοντας το σημερινό ποστ του Γεράσιμου μου ήρθαν πάλι στο μυαλό μου πολλές σκέψεις για το τι είμαστε, που πηγαίνουμε, αν υπάρχουμε μετά το θάνατο και όλα όσα βασανίζουν την ανθρωπότητα αιώνες τώρα και φυσικά βασανίζουν και την αφεντιά μου.

Τότε που ο χρόνος περίσσευε για να φιλοσοφώ και να σκέφτομαι διάβαζα ανάμεσα σε άλλα και το βιβλίο "Θρησκειολογία και Ψυχολογία" του Κάρλ Γιούνκ.
Εκεί ο συγγραφέας προσπαθεί ν΄ αποδείξει ότι η τάση του ανθρώπου να στρέφεται προς το θείο είναι αρχέτυπη, (καλούπι) πάνω στο οποίο έχουμε φτιαχτεί.
Θα πίστευα ακόμη ότι ίσως όλα αυτά είναι μόνο δημιουργήματα του εγκεφάλου μας και τίποτε περισσότερο αν πριν δυόμισυ περίπου χρόνια δεν είχα μία φοβερή ονειρική εμπειρία που με συγκλόνισε και ανέτρεψε τις μέχρι τότε πεποιθήσεις μου: Θέλω να σας τη διηγηθώ, ίσως και κάποιος άλλος να είχε παρόμοια, ή ίσως κάποιος να ξέρει να μου την εξηγήσει.

Λοιπόν μόλις είχε χαθεί ο 19χρονος γυιός του αδελφού του άνδρα μου σε τροχαίο δυστύχημα και μετά την κηδεία είχα τόσο πολύ συγκλονιστεί που νόμιζα ότι εκεί σταματούσε ο χρόνος και η ζωή για την οικογένειά μας. Έπεσα να κοιμηθώ σε έναν ύπνο βαθύ, άρρωστο θα έλεγα, χωρίς ξεκούραση. Ξαφνικά βλέπω τον εαυτό μου να ψάχνω να βρω την κόρη μου που την είχα χάσει. Τη βλέπω σε ένα περιφραγμένο με συρματόπλεγμα γήπεδο, να φορά γαλάζια μπλούζα και να παίζει με ένα αγόρι. Προσπάθησα να πάω κοντά τους αλλά το συρματόπλεγμα με εμπόδιζε. Κάπου βρέθηκε μία σκάλα που την κατέβηκα ελπίζοντας να βρω δίοδο για να περάσω μέσα στο γήπεδο. Βρέθηκα σε ένα υπόγειο όπως των εμπορικών κέντρων, με καταστήματα που μόλις είχαν κλείσει, με χαμηλωμένα φώτα και άνθρωποι, πολλοί με αχνά σκούρα κουστούμια ανέβαιναν μία ξύλινη σκάλα σαν κυλιόμενη. Έτρεξα και εγώ εκεί για να προλάβω να ανέβω μαζί τους πριν κλείσει το υπόγειο. Κάποια στιγμή βρέθηκα ν΄ ανεβαίνω μόνη μου, ψηλά μέσα στον ουρανό και σαν να βρέθηκα σε ένα καλάθι γερανού και με προσπάθεια προσπαθούσα να στηριχθώ για να μην πέσω σε έναν ωκεανό που έχασκε από κάτω. Ο γερανός με ακούμπησε πάνω σε ένα περβάζι παραθύρου με παντζούρια γαλλικά και κουρτίνες άσπρες. Πήδηξα μέσα σε ένα δωμάτιο με δύο κρεββάτια δεξιά και αριστερά στον τοίχο, στρωμμένα μέχρι κάτω με κατάλευκα σεντόνια, ατσαλάκωτα.
Ένας ξερακιανός τύπος, με κουστούμι υπηρέτη σε πύργο, (γιλέκο και παπιγιόν) σφουγγάριζε το πάτωμα που ήταν μαύρο - άσπρο πλακάκι, (τύπου σκάκι). Ένας ήλιος χρυσαφένιος έμπαινε από το παράθυρο και το πάτωμα στέγνωνε σχεδόν αμέσως. Κάθησα με προσοχή στο προσκέφαλο του ενός κρεββατιού και τότε παρατήρησα ότι στα πόδια του κρεββατιού μόλις είχε έρθει και είχε καθίσει ένας άγνωστος σε μένα άνδρας, εύσωμος με σγουρά καστανά μαλλιά, γκρί κουστούμι και άσπρο πουκάμισσο.
Γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει "...εμένα που με βλέπεις είμαι μόνον 48 ετών...".
Τη στιγμή εκείνη με ξύπνησε ο άνδρας μου. Είχε ξημερώσει.
Διηγήθηκα το όνειρο στον κουνιάδο μου, το ίδιο βράδυ στις ατέλειωτες συζητήσεις που τότε κάναμε για παρηγοριά πρώτα των γονιών του παιδιού και ύστερα δική μας. Τότε ο κουνιάδος μου μου είπε ότι 48 ετών ήταν ένας πολύ αγαπημένος φίλος τους που είχε χαθεί πρόσφατα και δέκα μέρες πριν το δυστύχημα του παιδιού ήταν τα "σαράντα" του.
Η περιγραφή που μου κάνεις ταιριάζει με αυτόν, μου είπε.
Αν σου δείξω φωτογραφία θα τον γνωρίσεις;
Και βέβαια του λέω. Ήταν τόσο καθαρά τα χαρακτηριστικά του, όταν τον είδα, πράγμα σπάνιο στα όνειρα όταν βλέπουμε αγνώστους, που και στο δρόμο να τον έβλεπα θα τον γνώριζα.
Ήρθε στο σπίτι του κουνιάδου μου ο αδελφός του θανόντος και μας έφερε φωτογραφία του. Τότε τα 'παιξα!!
Ήταν αυτός που είχε έρθει στο όνειρό μου!! Δεν τον ήξερα, δεν γνώριζα την ύπαρξή του ούτε το θάνατό του. Και όμως τον είδα στον ύπνο μου το βράδυ της κηδείας του ανηψιού μας.
Εδώ σταματά κάθε λογική εξήγηση του τύπου ότι όλα είναι στον εγκέφαλό μας, γιατί αυτός ποτέ δεν ήταν στο δικό μου εγκέφαλο!
Το αστείο είναι ότι η σύζυγος του αδελφού του θανόντος μου είπε όταν τη ρώτησα ότι όταν τον κήδεψαν φορούσε γκρι κουστούμι αλλά σιέλ πουκάμισσο. Την άλλη μέρα όμως μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι η μάννα του, που θυμόταν καλλίτερα τι ρούχα φόρεσε στον άτυχο γυιό της για το τελευταίο του ταξίδι, της είπε ότι του φόρεσε άσπρο πουκάμισο. Δηλαδή αυτό με το οποίο τον είδα εγώ!!!
Που πάμε άραγε όταν πεθάνουμε; Τι ήταν αυτό το δωμάτιο, ψηλά μέσα στον ουρανό; Πως βρέθηκα εγώ εκεί; Μήπως είχα αυτό που λένε εξωσωματική εμπειρία; Και τι είναι αυτό;

Ακόμη περιμένω εξήγηση!!

29 σχόλια:

ΩΣΗΕ είπε...

Οι αποδείξεις ότι δεν είμαστε μόνο ότι φαινόμαστε είναι πολλές. Φαίνεται πως σε κάποιους επιτρέπεται -δεν ξέρω πως γίνεται η επιλογή και γιατί- να έχουν τέτοιες εμπειρίες. Προβληματίζει όμως το γεγονός ότι φερ' ειπείν και οι Ινδοί που πιστεύουν στη μετενσάρκωση έχουν να παρουσιάσουν αποδείξεις γιαυτό, ενώ εμείς έχουμε να λέμε για τις εμπειρίες που αποδεικνύουν τη δική μας πίστη περί αιώνιας ζωής της ψυχής. Πάντως όταν πεθάνουμε ελαφραίνουμε κατά 21 γραμμάρια, αυτή πρέπει να είναι η ψυχή!!!

Ανώνυμος είπε...

Ένας κόμπος στο λαιμό μου έφτασε και δεν λέει να φύγει! Έχω αρκετές τέτοιες ιστορίες να πω από κοντινά μου πρόσωπα, αλλά μάλλον οι περισσότεροι θα γελάσουν. Τι να πω! Αν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε όλα αυτά θα είχαμε μια δύναμη που ίσως σκοπίμως δεν μας δίνεται. Ως τι υπάρχουμε μόνο δεν ξέρω. Ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε βέβαιο για μένα. Η δύναμη μας σταματάει εκέι που τελειώνουν και οι ερμηνείες μας. Θα επανέλθω. Καλή μέρα.

mania είπε...

Αμάν βρε Μαριάνα του Πάγου, πάγωσα η δόλια πρωί πρωί. Σκιάχτηκα με αυτά που γράφεις. Άσε που έχω και μέτριο μυαλό και δεν μπορώ να τα εξηγήσω.
Καλημέρα

Meropi είπε...

Μαριάνα μου, την καλησπέρα μου.
έχω μια μελαγχολική διάθεση απόψε, μόλις τέλειωσα και μια μελαγχολική ανάρτηση. Ήρθα από τη γειτονιά σου και η μελαγχολία μου ήρθε κι έδεσε...Δεν έχω εξήγηση για το όνειρο σου. Σε μεταφυσικά πάντως δεν πιστεύω...

marianaonice είπε...

Καλοί μου Ωσηέ, freedula και mania είναι ατέλειωτες οι συζητήσεις πάνω σ΄ αυτό το θέμα. Δεν ξέρω γιατί θέλησα να σας διηγηθώ αυτό το ανεξήγητο όνειρο για μένα. Δεν σας κρύβω ότι πάντα τα όνειρά μου τα φοβόμουν, γιατί πολλές φορές, τα άσχημα ήταν προειδοποιήσεις για γεγονότα που μου συνέβησαν στο άμεσο μέλλον. Σίγουρα ήταν προφητικά όνειρα τα οποία άλλωστε παραδέχεται και ο Φρόϋντ.
Τέλος πάντων όμως, ελπίζω να μην με περάσετε για καμμιά ονειροπαρμένη... Είμαι καλά προσγειωμένη στη γη και με τα δυο μου πόδια, αλλά κάποιες φορές νιώθω να ίπταμαι λιγάκι...Παντρέφτηκα με πολιτικό γάμο αλλά βάφτισα το παιδί μου στην εκκλησία. Λέτε να είμαι διχασμένη προσωπικότητα;

Φιλενάδα μου Μερόπη,
Το ξέρω ότι εσύ είσαι ακόμη πιο προσγειωμένη από εμένα και πολλές φορές με βοηθάς να προσγειώνομαι και εγώ. Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να πιστέψει στα μεταφυσικά, ίσως γιατί έχω πολύ απογοητευτεί από τα εγκόσμια. Τι σύμπτωση, και εγώ σήμερα είχα πολύ μελαγχολική διάθεση, που επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο στην άχαρη πια και έτσι όπως έχει καταντήσει μάταιη ...δουλειά μου!!
Θα τα πούμε αύριο τηλεφωνικά.

spy είπε...

ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ!
ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΔΑΝ ΦΩΤΙΑ, ΝΟΜΙΖΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ!
ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ, Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ!
ΟΤΑΝ ΕΞΗΓΗΣΑΝ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΕ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ, Ο ΘΕΟΣ ΠΑΛΙ ΑΛΛΑΞΕ! ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
ΣΕ ΛΙΓΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Ο ωσηε ΛΕΕΙ ΟΤΙ 21 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ! ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΟΜΩΣ ΤΟΣΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΥΓΡΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΟΠΟΣ ΟΤΑΝ "ΦΕΥΓΕΙ"!
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ,ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ!
ΕΣΥ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ!
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ!!

marianaonice είπε...

Spy μου, συμφωνώ μαζί σου. Ίσως όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε ανεξήγητα, αύριο να εξηγούνται επιστημονικά και να μας φαίνονται αυτονόητα.
Κανείς δεν ξέρει ακόμη μέχρι που φτάνει η ενέργεια της ύλης μας.
Καλό σου βράδυ και σ΄ ευχαριστώ που πέρασες από τη γειτονιά μου.

Takiz είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνα
Δυστυχώς δεν έχουμε της απαντήσεις στα ερωτήματα που προκύπτουν.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σε κόσμους άγνωστους για το ανθρώπινο μυαλό τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να φοβόμαστε το άγνωστο ή να το αναζητάμε.
Άγνωστο ον ο άνθρωπος


Καλό σου βράδυ

marianaonice είπε...

Καλωσόρισες στη γειτονιά μου Τάκη.
Χαίρομαι που είσαι καλά.
Συμφωνώ μαζί σου και πιστεύω ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε το άγνωστο γιατί έτσι θα μείνει για πάντα άγνωστο. Εμένα προσωπικά με γοητεύει να το ψάχνω καμιά φορά.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φοβόμουνα τον θάνατο, τείχος ήταν, μέχρι που πέθανε ο πατέρας μου. Όχι , αδύνατο να δεχτώ πλέον σαν φόβητρο το μέρος όπου πήγε, αδύνατο να δεχτώ πως δεν πήγε. Το απίστευτο στη Ζωή, είναι η ίδια η Ζωή. Όποιος θέλει να αναλογιστεί τον θάνατο, ας αναλογιστεί και την Ζωή. Πως άρχισε, από που, και από που αυτό το που;Μοιάζουμε σε πρώτη εντύπωση μικροί κι ασήμαντοι, κι από την άλλη, όλα όσα υπάρχουνε υπάρχουνε μέσα στο δικό μας όνειρο, το μεγαλείο κι η σπουδαιότητα τους παύει μόλις πάψει το όνειρο μας. Το μετά καμία σημασία δεν έχει, γιατί είναι χωρίς εμάς... Ανύπαρκτο για εμάς... Ή μήπως όχι;Τότε γιατί νοιαζόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας όχι μόνο για όσο είμαστε ζωντανοί;Γιατί γράφουμε, γιατί ζωγραφίζουμε, γιατί νοιαζόμαστε για υστεροφημία και το τι γράφει η ιστορία;
Αφού υπάρχει Ζωή,αυτό το απίστευτο μυστήριο, όλα είναι δυνατά. Και οι τάσεις των ανθρώπων το μαρτυρούνε. Ναι υπάρχει ο κόσμος των πνευμάτων , ίσως κι άλλα πολλά που αγνοούμε. Και σίγουρα δεν υπάρχει θάνατος. Δεν ξέρω αν έχουνε δίκιο οι βουδιστές κι η μετενσάρκωση, ή ο δικός μας Χριστός, το σίγουρο είναι πως ο θάνατος, σαν όριο τερματισμού, δεν υπάρχει. Επειδή όμως Μαγκελάνοι στον θάνατο δε χωράνε, κι ούτε νόημα έχει να αναλωνόμαστε σε άπειρες συζητήσεις που πουθενά δε καταλήγουν, ας σταθούμε στο εδώ, στο παρόν. Εδώ τώρα είναι ο αγώνας μας, εδώ η αποστολή μας αν υπάρχει. Και ...δεν ξέρω γιατί, μα νοιώθω, και το κρατώ σαν αξιωματική αλήθεια αυτό:Πως όλα, Ζωή και Θάνατος, ψάρια και δέντρα, πέτρες και άνθρωποι, ως τα πιο μακρινά άστρα, αποτελούμε μέρος του Όλου. Αυτό κρατώ, και η μοναξιά μέσα μου γλυκίζει, και μικραίνει.

marianaonice είπε...

Χαίρομαι που πέρασες από τη γειτονιά μου Νικόλαε.Ο θάνατος κάποιου πολυαγαπημένου μας πράγματι γκρεμίζει το αδιαπέραστο τείχος μεταξύ της ζωής μας και του μυστηρίου του θανάτου.! Τότε μας κατακλύζει η επιθυμία να γνωρίσουμε το μυστήριο αυτό και με όχημα τον πόνο μας ανεβαίνουμε το σκοτεινό του μονοπάτι και ίσως βρίσκουμε επαφή μ΄ αυτό που λέμε ...άλλο κόσμο! Κανείς δεν ξέρει! Το σίγουρο είναι ότι όπως τη ζωή έτσι και το θάνατο τα κουβαλάμε μέσα μας.
Να είσαι καλά πάντα και να θυμάσαι τον πατέρα σου, γιατί έτσι μένει ζωντανός στον ...κόσμο του!

kalynama είπε...

όλες αυτά τα βιώματα..και τα αντίστοιχά τους ομολογώ πως δεν τα έχω δει στην πραγματικότητα...
σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποια παραιτέρω χαρίσματα απο τους υπόλοιπους...
Εξήγηση δε γνωρίζω αν υπάρχει...

Καλό βραδάκι να έχεις :-)))

marianaonice είπε...

Καλή μου kalynama,
Λες εγώ να είμαι από αυτούς που έχουν τα περαιτέρω χαρίσματα;;;
Δεν νομίζω, ίσως κάποιες στιγμές όλοι μας να εκδηλώνουμε τέτοιου είδους χαρίσματα.
Καλό σου ξημέρωμα.

Ανώνυμος είπε...

Μαριάνα πέρασα να σου αφήσω μια καλημέρα που έρχεται δειλα δειλά.


Νικόλα ρίγησα με αυτή σου την πίστη. Στα αλήθεια.

kalynama είπε...

Ίσως να έχεις δίκιο Μαριάνα μου...όπως και να έχει....καλή σου μέρα...γεμάτη χαμόγελα σου εύχομαι

Να είσαι καλά :-))

roadartist είπε...

ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ....
"τίποτα" δεν ξέρουμε..

marianaonice είπε...

Φίλες μου καλές,
freedula, kalynama kai roadartist
σας ευχαριστώ που περάσατε από τη γειτονιά μου πάλι.
Άργησα να φτιάξω καινούριο post, παρότι στο μυαλό μου έχω χιλιάδες πράγματα που θέλω να σας πω!!
Όμως η δουλειά μου αυτό τον καιρό με έχει πνίξει!!
roadartist μου είδες πόσο διαχρονική είναι η ελληνική αρχαιότητα;;
Καλό σας μεσημέρι.

Haris είπε...

Αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακή εμπειρία.
Η εισαγωγή προϊδεάζει για ένα θείο θαύμα, κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωση αυτή.
Το βλέπεις όμως, πολύ ορθολογιστικά. Δεν σημαίνει πως επειδή τον είδες εκείνον στο όνειρο, πως υπάρχει και μεταθανάτιο ζωή. "Μην περνάς από μια περιγραφική πρόταση σε μια προστακτική..."
Φυσικά μπορείς να μου πεις, και τι θα πίστευες σε μια τέτοια περίπτωση; Επειδή μου έτυχε κάτι το ίδιο φοβερό, μόνο που εγώ ήμουν ξύπνιος, δεν ξέρω τι να πω. Αλλά ότι δεν μπορεί να καταλάβει η λογική, ας μην το στέλνει για επίλυση στο θεό...

Haris είπε...

Θέλω να συμληρώσω, πως ο τίτλος του ποστ, είναι υπερβολικά πετυχημένος. :)
Και κάτι ακόμα. Διαφωνώ με τον νικόλαο που είναι σίγουρος πως υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Επίσης διαφωνώ με τον spy, που είναι σίγουρος πως δεν υπάρχει. Αυτό το θέμα, είναι πέραν των δυνατοτήτων μας. Το απόδειξε ο Καντ.
Ωστόσο, η γνώμη μου γι' αυτό είναι να ζεις χωρίς ελπίδα. "Νίκησε τον στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα." Πιστεύω πως έτσι πρέπει να ζούμε. είτε υπάρχει Μετά, είτε όχι, να ζούμε σαν να μην υπάρχει. Εγώ έτσι ζω πάντως.

marianaonice είπε...

Μικρέ φίλε Haris γι΄ άλλη μια φορά με εντυπωσίασες με τη μεστή σου σκέψη. Σ΄ ευχαριστώ που πέρασες από τη γειτονιά μου.
Όπως έχω ξαναπεί κάποιες φορές με γοητεύει το άγνωστο και θέλω να το ψάξω. Όμως τις περισσότερες πείθομαι ότι όλα όσα σήμερα φαντάζουν μεταφυσικά αύριο ίσως εξηγούνται με επιστημονικό τρόπο, όπως εξηγήθηκαν τόσα άλλα μέχρι σήμερα. Άλλωστε και το γεγονός ότι επικοινωνούμε σήμερα μέσα από έναν άψυχο ηλεκτρονικό υπολογιστή σαν θαύμα δεν μοιάζει; Μπορεί όλα λοιπόν να οφείλονται στην ενέργεια της ύλης μας που ακόμη δεν έχουμε πλήρως κατανοήσει.
Καλό σου ξημέρωμα.

Haris είπε...

Μα φυσικά! Ακόμα η ύλη δεν ελευθερώθηκε! Κατά 'κει οδεύει ο άνθρωπος με πολύ αργούς ρυθμούς.

(Απλά, νόμιζα πως το θέμα του ποστ είχε κάτι το μεταφυσικό και απάντησα έτσι.)

Πάντως, αυτήν την έλξη για το άγνωστο, την έχω και εγώ. Πάντοτε την είχα βασικά. Μικρότερος, ήθελα να πεθάνω απλά και μόνο για να δω τι είναι ο θάνατος...
Ήδη, στον αιώνα μας, έχουν εξηγηθεί πάρα πολλά πράματα που παλαιότερα ήταν κάτι το άπιαστο. Είναι φανερό: ο άνθρωπος παίρνει το δέντρο και το κάνει λογοτεχνία. Κάπως έτσι θα γίνει και με πολλά άλλα πράματα.

Haris είπε...

Ξημέρωσε:)

Ακέστωρ είπε...

Στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, επάνω από την πύλη των Δρουγγαρίων (Odun Kapu), σώζεται η επιγραφή: Μνήμη θανάτου χρησιμεύει τω βίω. Έθιξες ένα τεράστιο θέμα που μπορεί να προσπελασθεί λογικά ή εμπειρικά. Μέχρι να πεθάνουμε, και οι δύο προσεγγίσεις ισχύουν. Τη στιγμή του θανάτου, θα μας λυθούν όλες οι απορίες. Αλλά να πεθάνουμε λεβέντικα, όχι σαν το Ζαχόπουλο, ο οποίος ευτέλισε και τη στιγμή του θανάτου. Να ζήσουμε ενθυμούμενοι το θάνατο αλλά και μη φοβούμενοι.

marianaonice είπε...

Καλώς όρισες ακέστωρ στη γειτονιά μου. Η προσέγγιση που δίνεις στη φοβερή αυτή εμπειρία μου δεν λύνει τις απορίες μου. Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί ένα τέτοιο θέμα να προσπελαθεί λογικά! Εμπειρικά ίσως.
Πάντως ένα είναι βέβαιο. Ότι τη στιγμή του θανάτου μας θα τα μάθουμε όλα!! Και ας ευχηθούμε όπως λες να είναι λεβέντικος και καμία σχέση να μην έχει με τύπους σαν το Ζαχόπουλο!
Καλό σου βράδυ.

Spitogata είπε...

Η λογική μας είναι καταδικασμένη να φορά παρωπίδες.

Τα όνειρα είναι η πόρτα μας στο ασυνείδητο και το υποσυνείδητο.

Όσοι είναι προικισμένοι με την δύναμη των ονείρων, μπορούν να δουν πέρα από τα όρια της πραγματικότητας, έστω και για λίγο την αλήθεια.

Το μήνυμα που είδα στο όνειρο σου είναι η συνείδηση του θανάτου. Ασχέτως ηλικίας, κανένας δεν είναι ποτέ έτοιμος για αυτόν, ακόμα και εάν είναι το μόνο δεδομένο στην πορεία της ζωής μας, μετά τη γέννησή μας.

marianaonice είπε...

Καλημέρα spitogata.
Το θάνατο το συνηδειτοποιείς για λίγο μόνο, όταν επισκέπτεται κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο! Τότε απλώνεις όλες σου τις αισθήσεις για να κατανοήσεις το μυστήριο που πληγώνει τη ζωή σου!! Ίσως σε τέτοια φάση με βρήκε το όνειρο που έχεις δίκιο πράγματι ήταν μία στιγμιαία συνείδηση θανάτου!!
Σ΄ ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.

Ανώνυμος είπε...

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει που θα πάει όταν πια φύγει από αυτόν τον κόσμο... Συνεχίζει άραγε και εκεί η ταλαιπωρία; Αν και είμαι ακόμα αρκετά μικρή για να μπορώ να κρίνω έτσι τη ζωή, το λέω αυτό γατί πολύ απλά ζώ και εγώ σ΄αυτόν τον κόσμο και βλέπω παντού τη δυστυχία άλλες φορές σε μικρότερο βαθμό και άλλες σε μεγαλύτερο. Εκτός από αυτό όμως βλέπω και την ίδια μου την οικογένεια να ταλαιπωρείται με δουλειές και υποχρεώσεις που ποτέ δεν τελειώνουν. Τέλος πάντων όμως.. Ξέφυγα λίγο από το θέμα...!
Εγώ πιστεύω σε μεταφυσικά γεγονότα. Και ξέρω καλά ότι εσύ δεν είσαι καμιά αλλοφρονημένη αλλά είσαι καλά προσγειωμένη και με τα δυο σου πόδια στη γη. Το ξέρω ότι όλα αυτά που διηγείσαι έχουν συμβεί και έχουν αφήσει και εμένα άφωνη!
Το κορμί φεύγει, η ψυχή όμως μένει.

marianaonice είπε...

Σίσσυ μου,
Τώρα είδα το σχόλιό σου αυτό!
Με καθυστέρηση ενός χρόνου και 2 μηνών!!!
Έχεις δίκιο κορούλα μου γλυκειά, εμείς ξέρουμε ότι αυτά συνέβησαν και τα ζήσαμε μαζί...

tzonakos είπε...

Μαριάννα εκπληκτικό !
Απίστευτο, απο αυτά που δυσκολεύεσαι να πιστεψεις πραγματικά, ενω εσένα σε συγκλόνισε.
Πιστεύω οτι η περίοδοι που βλέπουμε όνειρα ειναι περίοδοι αλλαγής και μετάβασης σε άλλη φάση της ζωής μας, κάτι που αποδεικνύεται οχι άμεσα, αλλα στην πορεία.
Για μενα ειναι πιο δημιουργικές οι εποχές που βλέπω όνειρα, οπωσδήποτε όμως κατι σαν κι αυτο το δικό σου, θα με έκανε να συνέλθω μόνο μετά απο καιρό !
Παλιότερα έβλεπα τον ίδιο εφιάλτη μιά φορά τον μήνα επι μήνες ... ίσως γράψω γι αυτό.
Καλή εβδομάδα.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!