Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!... Lyall Watson

"Το μαζικό ασυνείδητο βρίσκεται παντού. Αποτελεί το θεμελίωμα αυτού που οι αρχαίοι ονόμαζαν: συμ-πάθεια όλων των πραγμάτων". CARL GUSTAV JUNG

Ήρθε επιτέλους η ώρα ν΄ ανταποκριθώ στην πρόσκληση των αγαπημένων @φίλων μου roadartist και lockheart για να παρουσιάσω και εγώ αποσπάσματα από ένα βιβλίο που κάποτε διάβασα.
Πήρα λοιπόν αυτό που ακόμη μένει παρατημένο στην άκρη του κομοδίνου μου, παρ΄ ότι πάει καιρός που το τελείωσα. Όμως, δεν ξέρω γιατί, όταν νοιώθω να με πλημμυρίζουν οι μεταφυσικές αναζητήσεις μου και η ανάγκη να αφουγκραστώ τον κόσμο γύρω μου, το ξεφυλλίζω πάλι και ψάχνω τις απαντήσεις μου, μήπως και βρω την ψυχική μου ηρεμία...
Πριν παραθέσω τις τρεις παραγράφους από τη σελίδα 123, σύμφωνα με την πρόσκληση, θεωρώ σωστό να σας πω λίγα λόγια για το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού:

"Στην ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ο συγγραφέας, ο οποίος είναι Ιρλανδός, καθηγητής Βιολογίας, εξετάζει απ΄ την επιστημονική άποψη όλες τις πρόσφατες εξελίξεις στην αστρονομία, στη βιολογία και στην ψυχολογία. Συνδυάζει τις νέες αυτές γνώσεις με το συνηθισμένο ποιητικό του τρόπο και με τις προσωπικές εμπειρίες δέκα χρόνων έρευνας στις περιοχές του μυστηρίου. "Φαίνεται" λέει, "πως σήμερα είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι από άλλοτε στην προσπάθειά μας ν΄ανασηκώσουμε κάποιες πτυχές απ΄ το πέπλο του μυστηρίου που μας περιβάλλει και να ρίξουμε μια ματιά πέρα απ΄ την άκρη του αγνώστου". Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ εξετάζει τη νέα συνειδητοποίηση από την εξελικτική άποψη και καταλήγει στο συμπέρασμα πως είμαστε υπεύθυνοι για πολλά απ΄ τα πράγματα που εξακολουθούν να μας προβληματίζουν, όπως τα φαντάσματα, τα τέρατα, τα UFO, φαινόμενα που ανάγουμε συνήθως σε υπερφυσικό εξωγήινο επίπεδο. Κι ακόμα ο Dr Lyall Watson υποστηρίζει την ύπαρξη παραγόντων που ξεφεύγουν απ΄ το αυστηρό επιστημονικό μάτι...Μέσα στο βυθό του ασυνειδήτου, μέσα στην αέναη κίνηση της ζωϊκής παλίρροιας, υπάρχουν απαντήσεις για τα μυστήρια της μνήμης, της ομιλίας, του ονείρου, της οπτασίας, του θεού, του διαβόλου, της ύπνωσης, της υστερίας, της προφητείας, της μετενσάρκωσης, της δημιουργικότητας και της συνείδησης. Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είναι ένας ύμνος στη βιολογία, που όπως λέει ο συγγραφέας "με γεμίζει με το υπέροχο συναίσθημα του θαυμασμού και της αδιάκοπης συμμετοχής στους βαθύτερους ρυθμούς της ζωής".

Αντιγράφω από τη σελίδα 123:
"Η φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού μοιάζει μ΄ αυτό που συμβαίνει σε μια κυψέλη μόλις μπει μέσα μια σφήκα. Οι εργάτριες μέλισσες, που έχουν αναλάβει την άμυνα της κυψέλης, μόλις δουν τη σφήκα, ορμάνε πάνω της κι αρχίζουν να την τσιμπούν μέχρι να τη σκοτώσουν. Κατά τη διάρκεια της πάλης συμβαίνει μια από τις εργάτριες να πληγωθεί ή και να σκοτωθεί. Το μελίσσι μπορεί να πληρώσει το τίμημα του θανάτου μιας εργάτριας, για τη σωτηρία του συνόλου. Αντίθετα η παράλογη αντίδραση του οργανισμού μοιάζει με μιά εργάτρια που θυσιάζεται για να τσιμπήσει ένα φυλλαράκι ή ένα πέταλο από λουλούδι, που ο αέρας το παρέσυρε μέσα στην κυψέλη. Τέλος τα συμπτώματα των ασθενειών αυτοκτονίας μοιάζουν μ΄ έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο, που ξεσπά ανάμεσα στις μέλισσες, όπου η μία σκοτώνει την άλλη μέχρι να εξοντωθούν όλες.
Δεν υπάρχει καμία εξήγηση και κανένα φανερό πλεονέκτημα από την εκδήλωση των παράλογων αντιδράσεων του αμυντικού οργανισμού που οδηγούν στην αυτοκτονία. Κανείς δεν κερδίζει από μια τέτοια κατάσταση, ούτε στο επίπεδο των κυττάρων ούτε στο επίπεδο των γονιδίων ούτε στο επίπεδο των ειδών. Από βιολογική άποψη μπορεί να δοθεί μόνο μία εξήγηση, κι αυτή υποθετική. Μ΄ άλλα λόγια ένα πολύπλοκο οργανικό σύνολο, από τη στιγμή που αποφασίζει την αυτοκτονία του, σημαίνει πως έχει παραδεχτεί την αποτυχία του να επιζήσει. Αυτοκαταστρέφεται γιατί σαν συνασπισμός ενός τεράστιου πλήθους απλών βιολογικών μονάδων, δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντά τους.
Είναι, οπωσδήποτε, μια μελαγχολική άποψη. Ίσως μέσα της να κρύβεται κάποια αλήθεια, έστω και ηθική, αλλά αυτό που μ΄ ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να ερευνήσω την καταγωγή της και να σας εμπιστευτώ ό,τι πιστεύω για το νόημα του μεγάλου διαχωρισμού που υπάρχει μέσα στο πνεύμα της φύσης. Για το σκοπό αυτόν μόνο μία άποψη του αμυντικού συστήματος μας ενδιαφέρει. Αυτή που σχετίζεται με τις πρόσφατες μορφές ανάπτυξης της εξελικτικής μας πορείας, προπαντός με την εκλέπτυνση της κοινωνικής συμπεριφοράς και που κατάγεται από την αρχέγονη ευαισθησία, από την πρώτη εκείνη αναγνώριση κυττάρου από κύτταρο".

Και για να έχετε πιο ολοκληρωμένη άποψη αυτού που προσπάθησα να σας παρουσιάσω παραθέτω και μερικές σειρές από τον επίλογο του βιβλίου αυτού: Ο συγγραφέας καταλήγοντας, αναφέρεται σε ένα εξάχρονο κοριτσάκι που γνώρισε στο Παράρτημα Παιδιατρικών Ερευνών στο Πανεπιστήμιο του Νότινγκαμ, με νοητική υστέρηση, το οποίο από την πρώτη στιγμή που απέκτησε μπογιές και κραγιόνια από τριών χρόνων "το καθυστερημένο και βουβό" παιδί μεταμορφώθηκε σ΄ ένα επιδέξιο καλλιτέχνη με θαυμάσια αίσθηση της προοπτικής και ζωγράφιζε τα πάντα εκ του φυσικού. Τα άλογα με τους καβαλλάρηδες θαρρείς πως πηδούσαν έξω από το χαρτί, η ζωντάνια τους μπορούσε εύκολα να συναγωνιστεί τα αριστουργήματα οποιουδήποτε ενήλικου ζωγράφου. Όταν όμως η μητέρα του πέθανε και κλείστηκε σε ένα ίδρυμα για αυτιστικά παιδιά, όπου προσπάθησαν να το μάθουν να μιλάει και να το εντάξουν και προσαρμόσουν σε ένα λογικό τρόπο ζωής, το παιδί αυτό έχασε την ικανότητά του να ζωγραφίζει και ό,τι απέμεινε από το καταπλητικό ταλέντο της για να συμβολίζει το αδιέξοδο της κοινωνίας και της λογικής μας, είναι ένα σχέδιο που παρουσιάζει ολοζώντανο ένα άλογο και ένα καβαλλάρη να κοιτούν να ξεφύγουν από το τζάμι, που άχνισε η ανάσα του φοβισμένου παιδιού και χάραξε το δάχτυλό του, τη στιγμή που κανένας δάσκαλος ή επιτηρητής δεν το κοιτούσε.
Και τελειώνει "...Θα είναι θλιβερό και μοιραίο αν συνεχίσουμε να συννεφιάζουμε τον πεντακάθαρο ουρανό της αντίληψης των παιδιών. Μερικές φορές, πριν μάθουν ακόμα τους κανόνες του δικού μας συμβατικού κόσμου, μοιάζουν σαν να βλέπουν, πέρα μακριά στο σύμπαν, ανάμεσα στις χαραμάδες του κοσμικού αυγού, το πραγματικό πρόσωπο της αλήθειας. Έτσι αφιερώνω αυτό το βιβλίο σε όλους εκείνους που νοιώθουν ακόμα τη ζωντανή ροή της παλίρροιας και έχουν το θάρρος να την αφήσουν να τους παρασύρει, όπου κι αν πάει!!...".