Ένας θάνατος χλωμός, ο ίδιος για όλους, χτυπάει καλύβια των φτωχών, παλάτια βασιλιάδων... Οράτιος

 

Ο πόνος που νοιώθουμε στην ψυχή είναι το μάθημα που μας δίνει η ζωή...(George Bernand Shaw)...
Συμφωνώ... είναι το μάθημα της ζωής που μπορεί και η ίδια η ψυχή μας να έχει προγραμματίσει μέσα στα στάδια της εξέλιξής της...
Όμως ακόμη κι αν είναι έτσι... η απώλεια αγαπημένου προσώπου δεν αντέχεται, ειδικά η απώλεια ενός παιδιού!! Πώς να συμβιβαστείς με την απώλεια ενός παιδιού;;
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας μπορεί να είναι και η άλλη της όψη, όμως μας τρομάζει γιατί μας διδάσκει πως δεν πρέπει να αναβάλλουμε τίποτα για την επόμενη μέρα, καθώς δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει επόμενη μέρα και σημασία έχει η χαρά της στιγμής...

Σήμερα δεν έχω όρεξη να πολιτικολογήσω, κουράστηκα πια να προσπαθώ να ερμηνεύσω όλη αυτή την παράνοια που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό και η είδηση η χθεσινή, γι' άλλη μια φορά ανέτρεψε τις προτεραιότητές μου και αγκίλωσε το κορμί και το μυαλό μου!
Μόλις φθάσαμε στον καλοκαιρινό μας προορισμό... κι όπως πάντα συναντήσαμε αγαπημένους φίλους και συγγενείς για το καλωσόρισμα...
Πρόσωπα ευγενικά, καλωσυνάτα και εγκάρδια,  μα τούτη τη φορά, αφόρητα θλιμμένα...  Λες και το χωριό είχε βουβαθεί...
Τι συμβαίνει;; ρωτήσαμε με εμφανή ανησυχία...
Σε άσχημη μέρα ήρθατε... χθες σκοτώθηκε ο Μ.... το παιδί του Β...... 19 χρονών!!!
Το νέο έσκασε σαν βόμβα στα κεφάλια μας! το κλάμα της κόρης μου γοερό, γιατί ήταν φίλος της, στην παρέα τους μέσα την καλοκαιρινή και λίγο πριν ξεκινήσουμε από Αθήνα είχαν ανταλλάξει μηνύματα στο κινητό, να ειδωθούν μόλις φθάσουμε...
Το παιδί έπαθε σοκ! Είναι δυνατόν!!!!!!!!;;;;; φώναζε... Ψέμματα, είναι ψέμματα, μου λέτε ψέμματα!!!
Κι όμως σαν ψέμα είναι η ζωή μας ολόκληρη... σαν ένα ψέμα πότε εφιαλτικό και πότε γλυκό και αναγκαίο... κι όταν το δείλυ φθάσει τότε κοιτώντας πίσω μας αναρωτιόμαστε: έφθασε το τέλος; αυτό ήταν το ταξίδι; Εκεί σκέφτεσαι άξιζε τον κόπο; κέρδισες κάτι από αυτό το ταξίδι; και τι;;
Κι εκεί κάνεις τον απολογισμό σου και αναρωτιέσαι αν είχες δεύτερη ευκαιρία τι θα διόρθωνες και τι θα ήθελες να ζήσεις που δεν μπόρεσες...
Όμως όταν χάνεται ένα 19χρονο παλληκάρι, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει απολογισμός, δεν υπάρχει καν ...ταξίδι!! Μόνο ένα ΚΕΝΟ ένα απέραντο κενό στο μυαλό και στην καρδιά, αδειάζει κάθε λογική μέσα σου και νοιώθεις μετέωρος στο χάος... αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από έναν σκοπό! Υπάρχει σκοπός για το θάνατο ενός παιδιού; κι αν υπάρχει πώς να τον δεις; που τα μάτια σκοτεινιάζουν και η ψυχή φωλιάζει στην άβυσσο του τρόμου και του πόνου;;



Χθες μου διηγήθηκαν μια άλλη φρικτή μα αληθινή ιστορία:
Το μεγάλο παιδί μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά, με τη δίκυκλη μηχανή του είχε σκοτώσει από αμέλεια, πριν κάμποσα χρόνια ένα 16χρονο κορίτσι. Το σπίτι του κοριτσιού από τότε έκλεισε και μέχρι σήμερα ο πατέρας κυκλοφορεί αξύριστος με γένεια σαν παππάς! πέρασαν τα χρόνια και το μικρότερο παιδί της ίδιας οικογένειας έγινε 21 ετών... Η μηχανή του μεγάλου αδελφού του, μετά το δυστύχημα σάπιζε παρατημένη σε μια αποθήκη... Μέχρι που ο βενιαμίν θέλησε να την επισκευάσει και να τη χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του. Και το έκανε!
Η μηχανή επισκευασμένη και λειτουργική πλέον έτοιμη να εξυπηρετήσει τον οδηγό της ξεκίνησε... Την ίδια πρώτη μέρα της λειτουργίας της, ο νεαρός αναβάτης της εκτράπηκε της πορείας του και στην ξέφρενη και δαιμονική θα έλεγα εγώ πλέον εκτροπή της, η μηχανή χτύπησε σε δέντρο και σκότωσε ακαριαία τον οδηγό της!!!
Και δεν ξέρω αν θα το πείτε σύμπτωση όμως:  Το δυστύχημα αυτό έγινε προχθές σε άλλο χωριό, την ίδια ακριβώς ημερομηνία και την ίδια ώρα που πριν χρόνια η ίδια μηχανή οδηγούμενη από το μεγάλο αδελφό του τωρινού αναβάτη της, σκότωσε το 16χρονο κοριτσάκι...
Όνειρο που φεύγει είν' η ζωή, μέσα στ' όνειρό μου είσαι και συ...  λέει ο Παντελής Θαλασσινός και έχει τόσο μα τόσο δίκιο...  Μόνο που καμιά φορά το όνειρο είναι μόνον ένας αβάσταχτος εφιάλτης!!