Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Ένας θάνατος χλωμός, ο ίδιος για όλους, χτυπάει καλύβια των φτωχών, παλάτια βασιλιάδων... Οράτιος

 

Ο πόνος που νοιώθουμε στην ψυχή είναι το μάθημα που μας δίνει η ζωή...(George Bernand Shaw)...
Συμφωνώ... είναι το μάθημα της ζωής που μπορεί και η ίδια η ψυχή μας να έχει προγραμματίσει μέσα στα στάδια της εξέλιξής της...
Όμως ακόμη κι αν είναι έτσι... η απώλεια αγαπημένου προσώπου δεν αντέχεται, ειδικά η απώλεια ενός παιδιού!! Πώς να συμβιβαστείς με την απώλεια ενός παιδιού;;
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας μπορεί να είναι και η άλλη της όψη, όμως μας τρομάζει γιατί μας διδάσκει πως δεν πρέπει να αναβάλλουμε τίποτα για την επόμενη μέρα, καθώς δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει επόμενη μέρα και σημασία έχει η χαρά της στιγμής...

Σήμερα δεν έχω όρεξη να πολιτικολογήσω, κουράστηκα πια να προσπαθώ να ερμηνεύσω όλη αυτή την παράνοια που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό και η είδηση η χθεσινή, γι' άλλη μια φορά ανέτρεψε τις προτεραιότητές μου και αγκίλωσε το κορμί και το μυαλό μου!
Μόλις φθάσαμε στον καλοκαιρινό μας προορισμό... κι όπως πάντα συναντήσαμε αγαπημένους φίλους και συγγενείς για το καλωσόρισμα...
Πρόσωπα ευγενικά, καλωσυνάτα και εγκάρδια,  μα τούτη τη φορά, αφόρητα θλιμμένα...  Λες και το χωριό είχε βουβαθεί...
Τι συμβαίνει;; ρωτήσαμε με εμφανή ανησυχία...
Σε άσχημη μέρα ήρθατε... χθες σκοτώθηκε ο Μ.... το παιδί του Β...... 19 χρονών!!!
Το νέο έσκασε σαν βόμβα στα κεφάλια μας! το κλάμα της κόρης μου γοερό, γιατί ήταν φίλος της, στην παρέα τους μέσα την καλοκαιρινή και λίγο πριν ξεκινήσουμε από Αθήνα είχαν ανταλλάξει μηνύματα στο κινητό, να ειδωθούν μόλις φθάσουμε...
Το παιδί έπαθε σοκ! Είναι δυνατόν!!!!!!!!;;;;; φώναζε... Ψέμματα, είναι ψέμματα, μου λέτε ψέμματα!!!
Κι όμως σαν ψέμα είναι η ζωή μας ολόκληρη... σαν ένα ψέμα πότε εφιαλτικό και πότε γλυκό και αναγκαίο... κι όταν το δείλυ φθάσει τότε κοιτώντας πίσω μας αναρωτιόμαστε: έφθασε το τέλος; αυτό ήταν το ταξίδι; Εκεί σκέφτεσαι άξιζε τον κόπο; κέρδισες κάτι από αυτό το ταξίδι; και τι;;
Κι εκεί κάνεις τον απολογισμό σου και αναρωτιέσαι αν είχες δεύτερη ευκαιρία τι θα διόρθωνες και τι θα ήθελες να ζήσεις που δεν μπόρεσες...
Όμως όταν χάνεται ένα 19χρονο παλληκάρι, δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει απολογισμός, δεν υπάρχει καν ...ταξίδι!! Μόνο ένα ΚΕΝΟ ένα απέραντο κενό στο μυαλό και στην καρδιά, αδειάζει κάθε λογική μέσα σου και νοιώθεις μετέωρος στο χάος... αναζητώντας τη λύτρωση μέσα από έναν σκοπό! Υπάρχει σκοπός για το θάνατο ενός παιδιού; κι αν υπάρχει πώς να τον δεις; που τα μάτια σκοτεινιάζουν και η ψυχή φωλιάζει στην άβυσσο του τρόμου και του πόνου;;



Χθες μου διηγήθηκαν μια άλλη φρικτή μα αληθινή ιστορία:
Το μεγάλο παιδί μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά, με τη δίκυκλη μηχανή του είχε σκοτώσει από αμέλεια, πριν κάμποσα χρόνια ένα 16χρονο κορίτσι. Το σπίτι του κοριτσιού από τότε έκλεισε και μέχρι σήμερα ο πατέρας κυκλοφορεί αξύριστος με γένεια σαν παππάς! πέρασαν τα χρόνια και το μικρότερο παιδί της ίδιας οικογένειας έγινε 21 ετών... Η μηχανή του μεγάλου αδελφού του, μετά το δυστύχημα σάπιζε παρατημένη σε μια αποθήκη... Μέχρι που ο βενιαμίν θέλησε να την επισκευάσει και να τη χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του. Και το έκανε!
Η μηχανή επισκευασμένη και λειτουργική πλέον έτοιμη να εξυπηρετήσει τον οδηγό της ξεκίνησε... Την ίδια πρώτη μέρα της λειτουργίας της, ο νεαρός αναβάτης της εκτράπηκε της πορείας του και στην ξέφρενη και δαιμονική θα έλεγα εγώ πλέον εκτροπή της, η μηχανή χτύπησε σε δέντρο και σκότωσε ακαριαία τον οδηγό της!!!
Και δεν ξέρω αν θα το πείτε σύμπτωση όμως:  Το δυστύχημα αυτό έγινε προχθές σε άλλο χωριό, την ίδια ακριβώς ημερομηνία και την ίδια ώρα που πριν χρόνια η ίδια μηχανή οδηγούμενη από το μεγάλο αδελφό του τωρινού αναβάτη της, σκότωσε το 16χρονο κοριτσάκι...
Όνειρο που φεύγει είν' η ζωή, μέσα στ' όνειρό μου είσαι και συ...  λέει ο Παντελής Θαλασσινός και έχει τόσο μα τόσο δίκιο...  Μόνο που καμιά φορά το όνειρο είναι μόνον ένας αβάσταχτος εφιάλτης!!

16 σχόλια:

ria είπε...

αμάν ρε κορίτσι μου, μας μαύρισες την καρδιά!

κρίμα για τα νέα παιδιά. αλλά οι μηχανές είναι σκοτώστρες. αποδεδειγμένα...

καλό καλοκαίρι να περάσετε στο χωοριό και ψυχολογική υποστήριξη στο κορίτσι που πρέπει να το πήρε κατάκαρδα για το 19χρονο φίλο της.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Α ρε Μαριάννα....αν σκεφτόμαστε μια φορά τη μερα μονο το θάνατο, πόσο καλυτεροι άνθρωποι θα γινόμαστε....

-Το εχω ζήσει το δευτερο περιστατικό σε συγγενικο σπίτι.Το δέυτερο παιδί την ώρα που έκλαιγε πάνω απο το πρώτο νεκρό αδερφό του, επασε η καρδιά του
Την επόμενη το βράδυ, άλλο φέρετρο μέσα στο ιδιο σπιτι.Το απογευμα εθαψαν το πρώτο, αμέσως μετά έφεραν τον δεύτερο,
Και....και, δυο αν δε κάνω λάθος μετά. και το τρίτο...απο μηχανη...
Ο Θεός να φυλάει....

marianaonice είπε...

@ria μου
Δεν το ήθελα, μα σε τέτοιες στιγμές η ψυχή ξεφορτώνει το βάρος της στα γραφόμενά μας...
Νάσαι καλά καλή μου, καλό καλοκαίρι και σε σένα!

@Ρίκη μου
Άστα μη τα ρωτάς!! Απίστευτες συμπτώσεις να έλεγε κανείς ή προγραμματισμένο κάρμα των ανθρώπων?
Πάντως σε τέτοιες στιγμές αισθάνεται κανείς την αδυναμία του μπροστά στο σύμπαν και σ' αυτό που καθορίζει την τύχη μας...
Και έχεις δίκιο αν έστω και μια φορά τη μέρα αναλογιζόμαστε ότι ο θάνατος είναι δίπλα μας και μαζί μας τότε ίσως θα είμαστε καλύτεροι άνθρωποι και η ανθρωπότητα ολόκληρη θα ήταν διαφορετική...
:(

zeidoron dtsoukas είπε...

Μαριάννα μου πραγματικά και τα δυο περιστατικά μας γέμισαν θλίψη αλλά δυστυχώς είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.
Κρίμα κι άδικο να χάνονται νέα παιδιά και τα παιχνίδια της μοίρας πως να τα θεωρήσεις σύμπτωση όταν είναι τόσα πολά!7 χρόνια πριν χάσαμε και μεις την ανιψιά μας μόλις τελείωσε το λύκειο πάλι σε τροχαίο με μηχανή.
Ο πόνος της μάνας αβάσταχος και μάλλον δεν ξεπερνιέται ποτέ.
Εχει πολύ δίκιο η Ρίκη,όσο καιρό δούλευα στην Ελετσίνα θέλοντας και μη κάθε μέρα το σκεπτόμουν μ' αυτά που έβλεπα στη διαδρομή ειδικά από το Δαφνί μέχρι τον Ασπρόπυργο.Πολύ αίμα στην άσφαλτο,πολλές ζωές έφυγαν από στιγμιαία απροσεξία.
Καλά να περάσετε,όσο γίνεται και τα μάτια σας στην κόρη!

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Τραγικές περιπτώσεις!...Τραγικές συμπτώσεις!(;)Και δυστυχώς ο "κατάλογος" δεν έχει τελειωμό!...

Καλημέρα,φίλη μου!

marianaonice είπε...

@Ζείδωρον
Να μη συμβαίνει τέτοιο κακό σε μια οικογένεια! Όλων πλέον η ζωή αλλάζει και όσο για τους γονείς είναι ζωνταντοί νεκροί...
Κάποιες δε συγκυρίες δεν μπορείς πάντα να τις θεωρήσεις απλές συμπτώσεις, μοιάζει σαν κάποιος ή κάτι να παίζει μαζί μας... παιχνίδια φρίκης!
Καλό μήνα Δημήτρη!

@Ψυχούλα μου
Τραγικές όντως! Όμως άραγε είναι συμπτώσεις? πάντα θα με βασανίζει αυτό το ερώτημα!
Καλημέρα και καλό σου μήνα!!
:)))

Unknown είπε...

Ειμαι απο οικογενεια που η ΔΥΝΑΤΗ μανα [ η γιαγια μου ] αρχισε να θαβει παιδια, απο 30 χρονων και εγγονια.
Το πρωτο κοριτσι [ δευτερο παιδι ] σε ηλικια 10 ετων την ημερα π ου εμπαινε ο Ελληνικος Στρατος στην Θεσ/νικη το 1912....σε κλινικη της πολης........
Εχω την βεβαιωτητα πως ΕΙΧΕ ΚΟΨΕΙ καθε σχεση με τον ΘΕΟ.
Ωρες, ωρες μου θυμιζε την 'ΜΑΝΑ'του Γκοργκι.
Οσο για ο,τι επεκρατησε να χαρακτηριζουμε 'μεταφυσικο' εχω μερικες προσωπικες εμπηριες που με κανουν να νοιωθω αδυναμη...

Sidepap21 είπε...

Ο θάνατος πράγματικά
είναι μέρος της ζωής ...
Δυστυχώς όμως μερικές φορές
η ζωή γίνεται μέρος του θανάτου
ειδικά γι' αυτούς που μένουνε
όταν χάνεται νέος άνθρωπος !!!
Καλό μήνα σου εύχομαι ...

Κωνσταντίνος Ν. Αθανασιάδης είπε...

Τραπεζικός έρωτας ή Πολιτικοβασία

“...υπό τις παρούσες έκτακτες συνθήκες...”
“...οι αρνητικές επιπτώσεις θα είναι αλυσιδωτές και τεράστιες εις βάρος του συνόλου του τραπεζικού (άλλως βλ. ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ) συστήματος..”

Κύριε Βενιζέλο σας ευχαριστώ, έστω και καθυστερημένα, για την κρυπτογραφημένη απάντηση του μυστικού μηνύματος σας, ΚΑΙ δια του παραλληλισμού στο άρρηκτο των πρακτικών αξιών ενός συνταγματολόγου κατά την προσέγγιση λύσης ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ προβλημάτων, όπως Περί Πολιτικομικτών και Πολιτικοεραστών τόσο εν αργία ως αντιπολίτευση (http://diaploki-diafthora.blogspot.com/2008/02/blog-post_10.html ), όσο και εν σπουδή από θέση κυβερνητικής ευθύνης στα περί Οικονομικτών και Οικονομοεραστών.

Είναι όντως άξιον το έργο συμβολή σας τόσο στην οικονομική καταβαράθρωση τις οικονομίας όσο και στην ικανοποίηση δικαιοβατικών ενστίκτων επί του ΔΙΚΑΙΟΥ της Εκκλησίας του Δήμου.
Το δε σύγκλινον πνεύμα τις κρυπτογραφημένης απάντησης επί του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ θέματος, ----“...υπό τις παρούσες έκτακτες συνθήκες...” -- -- που μάλλον θα ίσχυαν διαχρονικά για ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ λόγους και τότε, όπως έξω από το θέατρο Ολύμπιον στην πλατεία Αριστοτέλους όπου σας ανέφερα για ένα θέμα το οποίο .. “..αξίζει να το προσέξετε ιδιαιτέρως, καθώς ως εκπρόσωπος του κοινοβουλίου αλλά επιπλέον και ως “καταξιωμένος” νομικός και δη συνταγματολόγος..”, ίσως να μη θυμάστε το αποτρόπαιο του ιδίου δράματος των τραυμάτων του φυλακισμένου θύματος και πρότερο θύτη ΒΙΑΣΜΟΥ κατά την προβολή τις ταινίας "EDUARD",, σίγουρα αύξησε το ενδιαφέρον σας ως προς την αναγκαιότητα τις θωράκισης του ΔΙΚΑΙΟΥ των πολιτών ΔΙΑ του ευνομούμενου τις Πολιτείας.

Μάλλον το κέντημα τις γραμματέας σας δεν θα έχει αποπερατωθεί, καθώς η Οδύσσεια του Ελληνικού δράματος έχει ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ τις ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και η Ιθάκη φαντάζει ακόμα περισσότερο απόμακρη και δυσδιάκριτη στο αδιαχώριστο ενός μέλλοντα ομιχλώδη ορίζοντα.

Από την διαφάνεια τις αποκρυπτογράφησης του μηνύματός σας, ----“...οι αρνητικές επιπτώσεις θα είναι αλυσιδωτές και τεράστιες εις βάρος του συνόλου του τραπεζικού συστήματος..”----

Αντιλαμβάνομαι πλήρως τον παραλληλισμό εκτόνωσης ενστίκτων τις σχέσης, ΠολιτικομικτώνΠολιτικοεραστών και Οικονομικτών και Οικονομοεραστών.

Διότι αν επιλαμβανόσασταν του ΜΑΓΑΛΕΙΟΥ τις ΔΟΞΑΣ, και ως συνταγματολόγος, δε θα υποκλινόσασταν στις τότε διαχρονικές ΜΗ “...παρούσες έκτακτες συνθήκες...”, ΑΛΛΑ και θα επεμβαίνατε ώστε οι “...αρνητικές επιπτώσεις...” να μη συνέχιζαν να διαιωνίζουν τις “...αλυσιδωτές και τεράστιες εις βάρος του συνόλου του τραπεζικού συστήματος..”, αντιλαμβάνομαι ότι ως θεματοφύλακας του ΔΙΚΑΙΟΥ, και ΜΑΧΗΤΗΣ κατά των διαπλεκόμενων στη διαφθορά, ότι το ίδιο σθεναρά υπό το ίδιο σκεπτικό που εκφράσατε στο έγραφό σας προς την Γενική Διεύθυνση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, συνδράμετε και για τις ΜΗ αρνητικές επιπτώσεις και κατά του πολιτικού συστήματος.

Όχι ότι κι αυτή νοιάζονται περισσότερο, καθότι είναι μια επανδρωμένη ασφαλιστική δικλείδα, που όμως χρειάζεται και την πολιτική κάλυψη, έστω και δια ενός εγγράφου, έτσι κι αλλιώς οι υπάλληλοι δεν έχουν την ΔΙΚΗ ΣΑΣ ασυλία δια του νόμου που εσείς περάσατε μέσω της βουλής, προδιαγράφοντας την απάληψη μελλοντικών ανήθικων ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ παρεμβάσεων παράκαμψης αποφάνσεως διοικητικών οργάνων του κράτους.

Μετά τιμής
Επιμένων από τα τάρταρα τις πολιτικής απαξίωσης
ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ,
Αθανασιάδης Ν. Κωνσταντίνος
Μετανάστης/Σουηδία
http://diaploki-diafthora.blogspot.com/

tzonakos είπε...

Δεν ξέρω τι μπορεί ενα παιδί να χρωστάει ωστε τη ζωή του να χάσει νωρίς, ξέρω οτι δεν ειναι η ζωή δίκαιη κι αυτο το μαθαίνουν όσοι πίσω μένουνε να θρηνήσουν χαμένες νιότητες.
Τι να πω, δεν ξέρω.
Καλό σου βράδι.

Aνεμος είπε...

για τον δικο μου αδερφικο φιλο που χαθηκε στα 18 και για αυτο το παιδι και ολα τα παιδια..χωρις σχολιο..
Από παρέες τριγυρισμένος,
δε τους φοβάσαι, δε σ' αγαπούν.
Και η ζωή να περνάει λαθραία,
μα εσύ φοβάσαι,
φοβάσαι να κοιμηθείς
και το ταξίδι ξαναρχίζεις.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνω βόλτες σε κάποιο νεκροταφείο.
Εξοικειώνομαι με την κοινή μοίρα όλων μας...

marianaonice είπε...

@Τασούλα μου
Μάλλον ο Θεός της ζωής μας είμαστε εμείς οι ίδιοι... λένε ότι έχουμε προγραμματίσει πριν ενσαρκωθούμε τις μάχες που θα δώσουμε στη ζωή αυτή...
Δεν ξέρω τι να πω... η αλήθεια είναι ότι μπροστά σε τέτοιο πόνο σταματά ο νους και η καρδιά...
:(

@Sidepap21
Όταν η ζωή γίνεται μέρος του θανάτου τότε όλα μοιάζουν πεθαμένα γύρω μας...
Καλό μήνα @φίλε μου...

@Κωνσταντίνος Ν. Αθανασιάδης
Η αλήθεια είναι ότι αδυνατώ να σε κατανοήσω πλήρως, όμως κι εσύ δίνεις τη μάχη σου... κι εύχομαι καλή δύναμη και τύχη.

marianaonice είπε...

@Τζονάκο μου
Κανείς δεν ξέρει γιατί... και κανείς δυστυχώς δεν θα μάθει...
Λένε ότι το θάνατο δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ, γιατί όταν τον συναντήσουμε θα είμαστε ήδη πεθαμένοι...
Καλό βράδυ φίλε μου.

@Άνεμε
Ναι θυμάμαι την ιστορία του 18χρονου φίλου σου και ξέρω πόσο πονάει η θύμησή του... γι' αυτό και νοιώθω την κόρη μου, που ήταν στην παρέα τους το αγόρι αυτό κάθε καλοκαίρι και φέτος δεν είναι...
:(

@Ασκαρδαμυκτί μου
Αυτή τη βόλτα στο νεκροταφείο την είχα κι εγώ καθιερώσει κάθε Κυριακή απομεσήμερο εδώ και χρόνια... επισκεπτόμουν αγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες και έβρισκα ευκαιρία να εξοικειωθώ με το μυστήριο αυτό...
Σε μια τέτοια βόλτα μου αποτύπωσα τις σκέψεις μου σε μερικούς στίχους...
Πάνε χρόνια όμως που σταμάτησα αυτή τη βόλτα, ας όψονται οι έγνοιες της ζωής που πλήθυναν και έχασα την επαφή μου με την άλλη όχθη...
Η κοινή μοίρα όλων μας όμως δεν πρέπει να ξεχνιέται... Ισως τότε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι...

mortal είπε...

Τι λες, βρε Μαριάννα, έχω συγκλονιστεί. Η Παναγιά η Αγιασώτισσα να απαλύνει τον πόνο στην ψυχή συγγενών και φίλων.

marianaonice είπε...

@mortal μου
Άστα... πίκρα,σκέτη πίκρα...
:(

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!