Στη Μυτιλήνη όπου ο κόσμος πήρε με τ' αυγά και τις ντομάτες τον Άδωνη Γεωργιάδη ο οποίος δεν κατάφερε να κάνει καμία δημόσια εμφάνιση, εκεί έγινε και το παραπάνω πραγματικά σουρεαλιστικό γεγονός!! Αστυνομικοί βαθμοφόροι και απλοί αστυφύλακες που υπηρετούν στο νησί, έκαναν πορεία διαμαρτυρίας για τις περικοπές των μισθών τους και τις συνθήκες της δουλειάς τους, τραγουδώντας με την κιθάρα τους επαναστατικά τραγούδια όπως της "Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" του Θεοδωράκη ή "Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία" του Λοϊζου... και φωνάζοντας συνθήματα "Ντροπή, ντροπή να δίνετε στους ένστολους χαριστική βολή", ή "είμαστε κι εμείς λαός, φθάνει πια ο εμπαιγμός"!! Εεεε ομολογώ ότι αυτό δεν το περίμενα να το δω όσο ζούσα... Βρεεε πώς αλλάζουν οι καιροί...
Τούτο το γραμματόσημο μοιάζει προφητικό... μοιάζει σαν να μας λέει ότι κάποτε η Ελληνική Δημοκρατία θα γίνει το κατασπαραγμένο από τα δόντια του θηρίου, ελάφι ...
Έτρεξες να σωθείς, να φύγεις από την απέραντη γυμνή στέππα
που προδότης έμοιαζε του εαυτού σου...
σαν το ελάφι του Αισώπου που έτρεξε να σωθεί από το στόμα του λιονταριού
και στα πυκνά κλαδιά του δάσους νόμισε πως θα κρυφτεί...
και να που τα πυκνά κλαδιά φυλάκισαν τα κέρατά του
και τώρα το λιοντάρι έτοιμο να το κατασπαράξει...
άμοιρη πατρίδα, των ονείρων μας και των κρυφών ελπίδων μας ...
ελαφάκι που πίστεψε τα κλαδιά για φίλους
κι έτσι βρέθηκε φυλακισμένο στα νύχια του άγριου θηρίου της τρομερής ακολασίας
που με τον καιρό εξημερώθηκε... κι έγινε ο νέος τρόπος ζωής...
Ενώθηκαν οι παληάνθρωποι σαν τις σάπιες σταφίδες
κι αυτούς που νόμισες για φίλους κοίτα τώρα πως φαντάζουν,
ανέκφραστα προσωπεία τα πρόσωπά τους
Η αρετή δραπέτευσε κι άφησε την αδικία και την κακία να μιλάνε ελεύθερα
η δυστυχία τώρα απλώνει δίχτυα σκοτεινά στο φως... θηρία άγρια οι άνθρωποι που κατέχουν δύναμη ίση με το πάθος τους
κι εσύ πώς να σωθείς από την απληστία και την κακία τους;
Ξέχασες πως τον φίλο από τον εχθρό δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις
αν δεν βρεθείς μπροστά σε κάποια κρίσιμη ανάγκη...
κι αυτοί που κάποτε φίλους σου τους νόμιζες,
προδότες αποδείχθηκαν και τη ζωή σου παρέδωσαν στ' αρπαχτικά...
και τώρα πληρώνεις γιατί έτρεξες μπροστά χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου...
ξέφυγες από το παρελθόν και τις ρίζες σου και δέντρο μοναχό ξεριζωμένο
στου βοριά την άγρια λύσσα τώρα αργοπεθαίνεις...
Ναι ξημέρωσε και η φετεινή επέτειος της 17 Νοέμβρη...
Πόσο μακρινή και χωρίς ουσία φαντάζει πλέον σήμερα εκείνη η μέρα, εκείνος ο παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών...
Σήμερα που όλοι συνειδητοποιούμε ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης και της δημοκρατίας που πιστέψαμε ότι αποκτήσαμε με αίμα, δεν ήταν παρά μια περίοδος εκκόλαψης της νέας ύπουλης και δολοφονικής Δικτατορίας των Τραπεζιτών... της παγκόσμιας αυτής Νέας Τάξης Πραγμάτων που σαν μια λερναία ύδρα άπλωσε τα πλοκάμια της ανάμεσά μας και ξεγελώντας μας με το ζεστό και σφιχτό αγκάλιασμά της πέτυχε σήμερα να κόψει την ανάσα μας και να μας φέρει μπρος στον επιθανάτιο ρόγχο της Ελλάδας... που τον παρακολουθούμε παγωμένοι και ανίκανοι να αντιδράσουμε...
Μακάρι οι ξεχασμένες μνήμες του ξεσηκωμού του 1973 να ζωντανέψουν και να γίνουν φλόγα που θα ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές μας, θα κοχλάσει το "πεθαμένο" αίμα στις φλέβες μας και θα ξανανάψει την πυρκαγιά της σφοδρής επιθυμίας για μια κοινωνία ανθρώπινη, για μια δημοκρατία αληθινή, για μια πατρίδα περήφανη, μικρή μα δυνατή που θα στηρίζεται στις δικές της αποκλειστικά δυνάμεις και στο δικό της μαχητικό και περήφανο ανθρώπινο δυναμικό...
Θέλω να μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, θέλω να μπορώ ακόμη να πιστεύω ότι ζω σε μια χώρα ελεύθερη που κάποτε έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας στην ανθρωπότητα...
Γι' αυτό θα ανασύρω πάλι από το χρονοντούλαπο της ζωής μου, τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες της πρώτης επετείου αυτής της ηρωϊκής ημέρας, που κάποιοι ονειροπόλοι πίστεψαν στο όραμα και ξεχύθηκαν στους δρόμους και στα πανεπιστήμια δίνοντας το αίμα τους για να ζωντανέψουν το όνειρο ενός φοβισμένου και "γυψωμένου" λαού....
Δεν πρέπει να ξεχνάμε... δεν πρέπει να παραδινόμαστε... δεν πρέπει να υποτασσόμαστε.... Το χρωστάμε στη μνήμη αυτών που χάθηκαν τότε... το χρωστάμε στον εαυτό μας, που τότε πιστέψαμε στο όραμα... το χρωστάμε στα παιδιά μας... που τους επιφυλάξαμε ένα σκοτεινό μέλλον...
Και το όνομα αυτού ...Πετσάλνικος;;;
Θα μας πει κανείς?!!!!!!!!!!!!!!!!
Αντε να ηρεμήσουμε επιτέλους!! και να συγχαρούμε και να ευχηθούμε ...καλά ξεμπερδέματαααα!!
Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται...
Αυτό το θέατρο που ξεκίνησε αμέσως μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ και του ΓΑΠ στο τιμόνι της χώρας, τότε που μας έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν ενώ υπόγεια είχαν ήδη συνεννοηθεί να μας χώσουν στις δαγκάνες του ΔΝΤ!!
Το θέατρο που εξελίσσεται σε θρίλερ με την υπογραφή μνημονίων και μεσοπροθέσμων, που τσακίζουν αυτούς που δεν έφταιξαν και μια ζωή πεινούσαν, ενώ πλουτίζουν με την εκτόξευση των spreds και cds στα ύψη, οι συνήθεις ύποπτοι, οι μονίμως πλουτίζοντες και μονίμως διαφεύγοντες την τιμωρία!
Και ενώ μας φώναξαν κατάμουτρα οι σκασμένοι από το φαϊ ότι μαζί τα φάγαμε... συγχρόνως δάκρυζαν για τις θυσίες του ελληνικού λαού... και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, εκείνος ο 84χρονος γέροντας που μία δέχεται τον έναν, μία δέχεται τον άλλο, την άλλη τους δέχεται όλους μαζί τους κομπάρσους της καταστροφής μας και το μόνο που κάνει είναι να σφίγγει χέρια, να κάθεται, να σηκώνεται και να χαιρετά, λες και τον έχουν βαλσαμώσει μόνο για τις ανάγκες της ...φωτογράφησης!
Αυτό το θέατρο που έφθασε στην πλήρη κορύφωση της τραγωδίας μας με το βεγγαλικό του δημοψηφίσματος για να συνεχιστεί με την παρωδία της ψήφου εμπιστοσύνης στον ...υφιστάμενο πρωθυπουργό για να του ...δώσουν λέει ... την εντολή να παραιτηθεί...
Τα πιο κουφά που έχουν ποτέ συμβεί σε όλο τον κόσμο συνέβησαν εδώ στην Ελλάδα! πρωτοπόρα σε μαφιόζικες τακτικές! το είπε κι ο Καρατζαφέρης... δεν σηκώνει λέει "τακτικισμούς" χαχααα!!
και καλά του είπε η Παπαρήγα... "καλά να πάθει.. αφού τον θέλουν για συγκολλητική ουσία"!!
Και πάνω που ηρεμήσαμε και είπαμε άντε καλέεε.. ο Πετσάλνικος;; μα αυτός δεν είναι ο "αχυράνθρωπος" του ΓΑΠ;; Καλά πια ο Αντωνάκης τι κάνει εκεί πέρα; εεε τελικά δεν είναι λένε ούτε ο Πετσάλνικος!
Έλεος μωρέεε!! πτωχεύστε μας να τελειώνουμε! δηλαδή πτωχεύστε μας επίσημα γιατί ανεπίσημα μας έχετε καταπτωχεύσει... το επίσημα θα μας βλάψει; απλά η επίσημη πτώχευση θα βλάψει εσάς γιατί θα μας αδειάσετε τη γωνιά, αφού δεν θα υπάρχει κράτος για να παριστάνετε τους "κυβερνήτες", άσε δηλαδή που μπορεί έτσι να κάτσει και κανένας σας στο σκαμνί...
Το μόνο θετικό όλης αυτής της παρανόησης είναι ότι οι μάσκες έπεσαν... Αντωνάκηδες και Γιωργάκηδες έδειξαν τα δόντια τους... και φανερά πια απέδειξαν ότι για το μόνο που νοιάζονται είναι να εξασφαλίσουν τους δικούς τους, να συμψηφίσουν τα γαλάζια και πράσινα σκάνδαλά τους, μη τυχόν και καταφθάσει κανένας σοβαρός άνθρωπος εδώ, και μάλιστα τεχνοκράτης, που δεν θα χαμπαριάζει από τέτοιου είδους μαφιόζικες τακτικές και αρχίσει να κάνει εκκαθάριση άσχετα αν καίγοντας τα ξερά θα κάψει και τα χλωρά...
Η κατοχική κυβέρνηση δίνει πια τα ρέστα της!
Δεν της κάθεται πρωθυπουργός! Δεν της φεύγει ο Γιωργάκης, δεν συναινεί ο Αντωνάκης, θυμώνει ο Καρατζαφέρης και η Παπαρήγα γελά!!
Σκέτη τρέλλα! Έχω ξεραθεί να γελώ... κι ελπίζω να μη μας βγουν σε κακό τα γέλια...
Οταν οι επίσημοι καθιστοί μιλάνε στα κινητά τους τη στιγμή που περνά η ελληνική σημαία μπροστά τους, τότε το μόνο που τους αρμόζει είναι η μούτζα που πήραν από το γενναίο, αριστούχο, Λαρισαίο μαθητή!
Τόλμησαν να κατηγορήσουν το παιδί για έλλειψη σεβασμού και μάλιστα υπάρχει η πληροφορία ότι θέλουν να το αποβάλλουν και από τα σχολεία. Το έσχατο σημείο της υποκρισίας και της "σοβαροφάνειάς" τους!
‟Από όλους τους ανθρώπους, οι πιο κακοί και άξιοι της μεγαλύτερης τιμωρίας είναι εκείνοι που ενώ είναι οι ίδιοι ένοχοι, τολμούν και κατηγορούν γι' αυτά τους άλλους”
Ισοκράτης
Και ενώ όλα γύρω μου καταρρέουν...
Ενώ η μανία της απληστίας και της αλλαζονίας σκοτώνει ανθρώπους, κοινωνίες, κράτη και καταντάει τον άνθρωπο ένα μηδενικό στο τίποτα της μιζέριας και της απανθρωπιάς... εγώ ψάχνω μέσα μου τη λύση...
Ζητώ ν' αγγίξω την ουσία του ανθρώπου, να θυμηθώ το σχέδιο της ζωής που εγώ επέλεξα για μένα, ίσως πριν ακόμη γεννηθώ, με μόνο σκοπό να τελειωθώ και να απογειωθώ από το βούρκο και τη σαπίλα που μ' ανάγκασαν να ζω...
Φαντάζομαι έναν κόσμο ενωμένο, χωρίς πολέμους, μ' ανθρώπους ευτυχισμένους, κι η αγάπη νάναι ο μόνος βέβαιος οδηγός του... ask.... don olumden, αγάπη, φως!! Δύο γυναίκες τραγουδούν! Μία Τουρκάλα και μία Ελληνίδα: Sertap Erener και η Μαντώ...
Ενώνουν τις φωνές τους και η γλώσσα πια δεν ξεχωρίζει... Τουρκική και Ελληνική... οι καρδιές γνωρίζουν και δεν λαθεύουν... η αγάπη σ' όποια γλώσσα κι αν εκφραστεί αυτό που αντανακλά είναι φως και μόνο φως! Αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους... αγάπη ανάμεσα στους λαούς!
Ενώστε τα χέρια, φορέστε την πανοπλία της αγάπης και τραγουδείστε: Φως τούτο το φως
Σβήνει πληγές και μίση παλιά! Αψηφίστε τους δυνάστες και προχωρείστε! φαντάζουν τόσο γελοίοι μέσα στη δυστυχία της ανέραστης μοναξιάς τους και της κενότητας της "στερημένης" γυαλιστερής χλιδής τους.. .
Η ανθρωπότητα θα προχωρήσει χωρίς αυτούς... η αγάπη θα γίνει μοχλός για να ανασηκωθούμε από το βάραθρο που μας πέταξαν... Θα φτιάξουμε κοινωνίες για τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος για τους καρεκλοκένταυρους πονηρούς που λες και νομίζουν ότι ανακάλυψαν το Θεό. Η Αγάπη είναι το φως για να ζήσουν τα ανθρώπινα όντα τη ζωή που τους αξίζει με ανθρωπιά, όπως αρμόζει στην ουσία των ανθρώπων και όχι των σκλάβων!! Εμείς για εμάς μπορούμε να κάνουμε πράξη την ανθρώπινη κοινωνία ακυρώνοντας όλα αυτά τα παχύδερμα που θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους να μας κυβερνούν ενώ είναι απλά ξεγάνωτοι τενεκέδες!
Ask, kac buyumden
Ask, don olumden
Ask, bir sebepten
Gel, gir dunyama
(Αγάπη, δραπέτευσε από τη μαγεία μου
Αγάπη, επέστρεψε από το θάνατο
Αγάπη, με κάποια αιτία
Έλα, μπές στον κόσμο μου)
Ask, don olumden
Bir sebepten, gir dunyama
Ask, don olumden
Gec tenimden, gel gir dunyama
(Αγάπη, επέστρεψε από το θάνατο
Με κάποια αιτία
Μπες στον κόσμο μου
Αγάπη, επέστρεψε από το θάνατο
Πέρνα το δέρμα μου
Έλα, μπες στον κόσμο μου)
Φως αν μου γελάς
Φως σαν μου μιλάς
Αχ! Μη με φοβάσαι
Μη μου το χαλάς
Φως σε δυο καρδιές
Πες ότι θες με τα φιλιά Φως τούτο το φως
Σβήνει πληγές και μίση παλιά
Gel artik, sozum sabrim kalmadi
Beni duysana,
duysana duysana duysana
(Έλα τώρα, δεν έχω άλλη υπομονή
άκουσέ με, άκου άκου άκου)
Ακούω το τραγουδάκι αυτό και ονειρεύομαι μια Ελλάδα αναστημένη που θ' ανήκει στους Έλληνες και θ' αγκαλιάζει πανανθρώπινα τον πόνο καθενός πολίτη του κόσμου, που έτυχε να βρεθεί στην αγκαλιά της...
Βλέποντας το παραπάνω αρχείο του Κώστα Μπαλάφα, που ο @συνεργάτης μου Άνεμος είχε την έμπνευση να μετατρέψει από τα σπάνια αρχεία της ΕΡΤ και να το μοιραστεί μαζί μας, η ψυχή μου σφίχτηκε... Ένοιωσα μια ανείπωτη θλίψη βλέποντας τις εικόνες αυτές ... που ο μεγάλος ηπειρώτης φωτογράφος διέσωσε στο μοναδικό του αρχείο...
Εικόνες που εμείς οι νεώτεροι μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες ίσως έχουμε δει ή σε παλιές φωτογραφίες των παππούδων ή των γονιών μας.
Κι όμως διαισθάνομαι ότι τούτες οι εικόνες ξανάρχονται σιγά σιγά στην Ελλάδα...
Στην Ελλάδα που τη γύρισαν πίσω από εκεί που είχε ξεκινήσει και είχε ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της, με τιτάνιες προσπάθειες... Τώρα πάλι η ζωή στον άγιο αυτό τόπο, ξανάγινε ρημάδια και αποκαϊδια...
Κάποιοι που έλεγαν ότι θα μας σώσουν, εδώ και χρόνια, έγιναν κροίσσοι, ξεπουλώντας και εξαθλιώνοντας μια χώρα περήφανη που σήμερα αρχίζει πάλι να θρηνεί τις πεθαμένες πόλεις και τα χωριά της...
Μια χώρα που θάβει τα όνειρα των παιδιών της, άλλη μια φορά και κανείς δεν κατάλαβε το πώς και γιατί έγινε αυτό...
Δεν είχαμε πόλεμο, δεν ήρθαν στην πόλη οι εχθροί με τα όπλα και τα κανόνια τους, κι όμως την κατέλαβαν ύπουλα, καταχθόνια και με σατανική στρατηγική των Εφιαλτών της μεταπολίτευσης ... που άνοιξαν τις κερκόπορτές της, στους κατακτητές.
Που είσαι Λεωνίδα με τους τριακόσιους πολεμιστές σου; Κοίτα τη χώρα που εσύ και οι συμπολεμιστές σου, κάποτε προστατέψατε με τη ζωή σας, πως την ξεπουλήσανε οι σύγχρονοι Εφιάλτες μας!
Η καταχνιά απλώνεται παντού από το βορρά ως το νότο της, κι η Ελλάδα βαλκανοποιείται πλέον ραγδαία και αναπόφευκτα...
Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων αρκεί για να μπορέσει κανείς να δει ότι τίποτε δεν θυμίζει πια το παρελθόν.. Ερημιά και σκοτεινιά, μαγαζιά κλειστά, άνθρωποι ελάχιστοι σκυθρωποί και αγριεμένοι, άνεργοι οργισμένοι και πλατείες παραδομένες σε εκατοντάδες μετανάστες και τοξικομανείς, που τις έχουν μετατρέψει σε υπαίθρια «ξενοδοχεία».
Η εγκληματικότητα φόβητρο και του πιο θαρραλέου πλέον περιπατητή...
Εικόνες κατοχής και πείνας σαν αυτής που αποτυπώθηκε στο φακό του Κώστα Μπαλάφα...
Μιας κατοχής, όμως πιο άγριας και πιο τρομερής, αφού σήμερα, μπορεί να μην έχει λάσπες και χωματόδρομους ή βομβαρδισμένα κτίρια, όμως έχει τσιμέντο, αποξένωση και διχασμό.
Μια κατοχή χωρίς εκείνη την ανθρώπινη αλληλεγγύη της κατοχής των προγόνων μας... με την οποία και κατάφεραν αυτοί να επιβιώσουν...
Έφθασε η εποχή που ανθρώπινες σκιές γατζωμένες στους μεγάλους κάδους σκουπιδιών ψάχνουν τα ψίχουλα των πιο τυχερών για να γλυκάνουν τον πόνο της πείνας τους...
Έφθασε ο καιρός που τα χωριά και η ύπαιθρος, η ελληνική μεθόριος, αφανίστηκαν! Έκλεισαν υπηρεσίες, απαραίτητες στη διαβίωσή των ανθρώπων εκεί στις εσχατιές της Ελλάδας, όπως Εφορίες, Κέντρα Υγείας, Αγροτικά Ιατρεία, Στρατιωτικές Μονάδες, Αστυνομικά Τμήματα, Τελωνεία, απαραίτητα για την ασφάλειά τους. Οι κάτοικοι πήραν τα μάτια τους, μετανάστευσαν, εγκατέλειψαν τις πατρικές τους εστίες, έβαλαν λουκέτα στα σπίτια και τα νοικοκυριά τους που με κόπους μιας ζωής είχαν στήσει. Πώς να ζήσουν σε έναν τόπο όπου ούτε σχολείο δεν άφησαν για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Το κράτος τους άφαντο για κοινωνική πρόνοια και φροντίδα. Μόνο για είσπραξη χαρατσιών και κεφαλικών φόρων εμφανίζεται με το βούρδουλα ακόμη και στο πιο απόμακρο χωριό... που μέχρι τώρα δεν ήξερε ούτε καν αν υπάρχει...
Καφενεία κλειστά, χωράφια εγκαταλειμένα και λιγοστοί γέροντες απόμαχοι της ζωής περιμένουν το τέλος αναπολώντας τους μάταιους αγώνες τους, τους χαμένους κόπους τους και τις χαμένες ελπίδες τους, που κατέστρεψαν όλοι οι πολιτικοί απατεώνες που διαχρονικά κυβέρνησαν τούτο τον τόπο...
Καλό ταξίδι, Κώστα Μπαλάφα... εσύ έφυγες πριν προλάβεις να αποτυπώσεις γι' άλλη μια φορά την ΚΑΤΟΧΗ στην Ελλάδα...
Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει... κι εμείς την ανθρώπινη συγκίνηση και πόνο, που εσύ έψαξες να νοιώσεις και να μαρμαρώσεις στα φίλμ σου, κρατάμε βαθειά στην καρδιά μας και υποσχόμαστε να τη ζωντανέψουμε ξανά, να την κάνουμε φλόγα στα μάτια και θέρμη στην ψυχή μας και να δώσουμε τα χέρια αγκαλιασμένοι για να βγούμε από αυτό το μαύρο τούνελ που μας φυλάκισαν... οι διαχρονικοί "σωτήρες" μας....
