Διαχρονικές εικόνες - κειμήλια του Κώστα Μπαλάφα που έφυγε σήμερα...

Βλέποντας το παραπάνω αρχείο του Κώστα Μπαλάφα, που ο @συνεργάτης  μου Άνεμος είχε την έμπνευση να μετατρέψει από τα σπάνια αρχεία της ΕΡΤ και να το μοιραστεί μαζί μας, η ψυχή μου σφίχτηκε... Ένοιωσα μια  ανείπωτη θλίψη βλέποντας τις εικόνες αυτές ... που ο μεγάλος ηπειρώτης φωτογράφος διέσωσε στο μοναδικό του αρχείο... 

Εικόνες που εμείς οι νεώτεροι μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες ίσως έχουμε δει ή σε παλιές φωτογραφίες των παππούδων ή των γονιών μας. 

Κι όμως διαισθάνομαι ότι τούτες οι εικόνες ξανάρχονται σιγά σιγά στην Ελλάδα... 

Στην Ελλάδα που τη γύρισαν πίσω από εκεί που είχε ξεκινήσει και είχε ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της, με τιτάνιες προσπάθειες...  Τώρα πάλι η ζωή στον άγιο αυτό τόπο,  ξανάγινε ρημάδια και αποκαϊδια...

Κάποιοι που έλεγαν ότι θα μας σώσουν, εδώ και χρόνια, έγιναν κροίσσοι, ξεπουλώντας και  εξαθλιώνοντας μια χώρα περήφανη που σήμερα αρχίζει πάλι να θρηνεί τις πεθαμένες πόλεις και τα χωριά της...

Μια χώρα που θάβει τα όνειρα των παιδιών της, άλλη μια φορά και κανείς δεν κατάλαβε το πώς και γιατί έγινε αυτό... 

Δεν είχαμε πόλεμο, δεν ήρθαν στην πόλη οι εχθροί με τα όπλα και τα κανόνια τους, κι όμως την κατέλαβαν ύπουλα, καταχθόνια και με σατανική στρατηγική των Εφιαλτών της μεταπολίτευσης ... που άνοιξαν τις κερκόπορτές της, στους κατακτητές.

Που είσαι Λεωνίδα με τους τριακόσιους πολεμιστές σου; Κοίτα τη χώρα που εσύ και οι συμπολεμιστές σου, κάποτε προστατέψατε με τη ζωή σας, πως την ξεπουλήσανε οι σύγχρονοι Εφιάλτες μας!

Η καταχνιά απλώνεται παντού από το βορρά ως το νότο της, κι η Ελλάδα βαλκανοποιείται πλέον ραγδαία και αναπόφευκτα...

Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας ή άλλων πόλεων αρκεί για να μπορέσει κανείς να δει ότι τίποτε δεν θυμίζει πια το παρελθόν.. Ερημιά και σκοτεινιά, μαγαζιά κλειστά, άνθρωποι ελάχιστοι σκυθρωποί και αγριεμένοι, άνεργοι οργισμένοι και πλατείες παραδομένες σε εκατοντάδες μετανάστες και τοξικομανείς, που τις έχουν μετατρέψει σε υπαίθρια «ξενοδοχεία». 

Η εγκληματικότητα φόβητρο και του πιο θαρραλέου πλέον περιπατητή...

Έρημοι δρόμοι, έρημες πλατείες, έρημα μαγαζιά, έρημοι άνθρωποι... 

Εικόνες κατοχής και πείνας σαν αυτής που αποτυπώθηκε στο φακό του Κώστα Μπαλάφα...

Μιας κατοχής, όμως πιο άγριας και πιο τρομερής, αφού σήμερα, μπορεί να μην έχει λάσπες και χωματόδρομους ή βομβαρδισμένα κτίρια, όμως έχει τσιμέντο, αποξένωση και διχασμό.

Μια κατοχή χωρίς εκείνη την ανθρώπινη αλληλεγγύη της κατοχής των προγόνων μας... με την οποία και κατάφεραν αυτοί να επιβιώσουν... 

Έφθασε η εποχή που ανθρώπινες σκιές γατζωμένες στους μεγάλους κάδους σκουπιδιών ψάχνουν τα ψίχουλα των πιο τυχερών για να γλυκάνουν τον πόνο της πείνας τους...

Έφθασε ο καιρός που τα χωριά  και η ύπαιθρος, η ελληνική μεθόριος, αφανίστηκαν! Έκλεισαν υπηρεσίες, απαραίτητες στη διαβίωσή των ανθρώπων εκεί στις εσχατιές της Ελλάδας, όπως Εφορίες, Κέντρα Υγείας, Αγροτικά Ιατρεία, Στρατιωτικές Μονάδες, Αστυνομικά Τμήματα, Τελωνεία, απαραίτητα για την ασφάλειά τους. Οι κάτοικοι πήραν τα μάτια τους, μετανάστευσαν, εγκατέλειψαν τις πατρικές τους εστίες, έβαλαν λουκέτα στα σπίτια και τα νοικοκυριά τους που με κόπους μιας ζωής είχαν στήσει. Πώς να ζήσουν σε έναν τόπο όπου ούτε σχολείο δεν άφησαν για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Το κράτος τους άφαντο για κοινωνική πρόνοια και φροντίδα. Μόνο για είσπραξη χαρατσιών και κεφαλικών φόρων εμφανίζεται με το βούρδουλα ακόμη και στο πιο απόμακρο χωριό... που μέχρι τώρα δεν ήξερε ούτε καν αν υπάρχει...

Καφενεία κλειστά, χωράφια εγκαταλειμένα και λιγοστοί γέροντες απόμαχοι της ζωής  περιμένουν το τέλος αναπολώντας τους μάταιους αγώνες τους, τους χαμένους κόπους τους και τις χαμένες ελπίδες τους, που κατέστρεψαν όλοι οι πολιτικοί απατεώνες που διαχρονικά κυβέρνησαν τούτο τον τόπο...

Καλό ταξίδι, Κώστα Μπαλάφα... εσύ έφυγες πριν προλάβεις να αποτυπώσεις γι' άλλη μια φορά την ΚΑΤΟΧΗ στην Ελλάδα...

Ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει... κι εμείς την ανθρώπινη συγκίνηση και πόνο, που εσύ έψαξες να νοιώσεις και να μαρμαρώσεις στα φίλμ σου, κρατάμε βαθειά στην καρδιά μας και υποσχόμαστε να τη ζωντανέψουμε ξανά, να την κάνουμε φλόγα στα μάτια και θέρμη στην ψυχή μας και  να δώσουμε τα χέρια αγκαλιασμένοι για να βγούμε από αυτό το μαύρο τούνελ που μας φυλάκισαν... οι διαχρονικοί "σωτήρες" μας....