Μάθημα ζωής από τη Γκιζέλα Ντάλι!!

"Περιμένω το τέλος"
Πάνε κάμποσες μέρες, που διάβασα την προσωπική περιπέτεια της υγείας της Γκιζέλα Ντάλι...



Βλέπει κατάματα το θάνατο, του χαμογελάει, του κλείνει πονηρά το μάτι και τραγουδάει Δημήτρη Μητροπάνο και «Οσοι με το χάρο γίναν φίλοι»!
Αυτή είναι η Γκιζέλα Ντάλι. Παλικάρι μέχρι την τελευταία στιγμή.
«Μοναξιά μου όλα», αλλά με υπερηφάνεια και ψηλά το κεφάλι. Οι αφηγήσεις της σοκάρουν. «Αρχισα να πετάω πράγματα. Γιατί να περιμένω άλλοι να μαζεύουν το σπίτι μου; Δεν το θέλω. Θα τα φτιάξω όλα μόνη μου!» εξομολογείται στην «Espresso».
Και ενώ επιδεινώνεται η κατάσταση της υγείας της, ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στα οστά- χαμογελάει και δίνει μαθήματα ζωής.

"Νόμιζα ότι θα ζούσα αιώνια" λέει. "Στενοχωριόμουν που μου πήρε το σπίτι ο ποταμός ή γιατί μου έσπασε ένα φλιτζάνι. Είναι πολύ ωραία η ζωή αν σταματήσουμε να την παίρνουμε στα σοβαρά, όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα. Πρέπει να περνάμε καλά, να γελάμε. Είναι αυτό που έχει πει ο Επίκουρος: “Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι ανάγκη να έχεις ανάγκη”. Αν δεν έχεις ανάγκη τίποτα, είσαι ελεύθερος και όταν είσαι ελεύθερος είσαι ευτυχής».

Με άγγιξε ιδιαίτερα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή της κάτω από τη σκιά του θανάτου... το νόημα στα μικρά και απλά πράγματα που δίνει... και σκέφτηκα πόσοι από εμάς, μπορούμε να δώσουμε νόημα στην ανιαρή καθημερινότητά μας?

Αλήθεια γιατί να περιμένουμε να μας αγγίξει η ανάσα του θανάτου, για να αναλογιστούμε ότι η ζωή είναι ωραία??
.