Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Μάθημα ζωής από τη Γκιζέλα Ντάλι!!



"Περιμένω το τέλος"
Πάνε κάμποσες μέρες, που διάβασα την προσωπική περιπέτεια της υγείας της Γκιζέλα Ντάλι...



Βλέπει κατάματα το θάνατο, του χαμογελάει, του κλείνει πονηρά το μάτι και τραγουδάει Δημήτρη Μητροπάνο και «Οσοι με το χάρο γίναν φίλοι»!
Αυτή είναι η Γκιζέλα Ντάλι. Παλικάρι μέχρι την τελευταία στιγμή.
«Μοναξιά μου όλα»,
αλλά με υπερηφάνεια και ψηλά το κεφάλι. Οι αφηγήσεις της σοκάρουν. «Αρχισα να πετάω πράγματα. Γιατί να περιμένω άλλοι να μαζεύουν το σπίτι μου; Δεν το θέλω. Θα τα φτιάξω όλα μόνη μου!» εξομολογείται στην «Espresso».
Και ενώ επιδεινώνεται η κατάσταση της υγείας της, ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση στα οστά- χαμογελάει και δίνει μαθήματα ζωής.

"Νόμιζα ότι θα ζούσα αιώνια" λέει. "Στενοχωριόμουν που μου πήρε το σπίτι ο ποταμός ή γιατί μου έσπασε ένα φλιτζάνι. Είναι πολύ ωραία η ζωή αν σταματήσουμε να την παίρνουμε στα σοβαρά, όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι τίποτα. Πρέπει να περνάμε καλά, να γελάμε. Είναι αυτό που έχει πει ο Επίκουρος: “Η ανάγκη είναι κακό, αλλά δεν είναι ανάγκη να έχεις ανάγκη”. Αν δεν έχεις ανάγκη τίποτα, είσαι ελεύθερος και όταν είσαι ελεύθερος είσαι ευτυχής».

Με άγγιξε ιδιαίτερα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή της κάτω από τη σκιά του θανάτου... το νόημα στα μικρά και απλά πράγματα που δίνει... και σκέφτηκα πόσοι από εμάς, μπορούμε να δώσουμε νόημα στην ανιαρή καθημερινότητά μας?

Αλήθεια γιατί να περιμένουμε να μας αγγίξει η ανάσα του θανάτου, για να αναλογιστούμε ότι η ζωή είναι ωραία??
.

21 σχόλια:

Aristodimos είπε...

Δυστυχως Μαριάννα μου , μονο οταν νιώσουμε τα χνώτα του καταλαβαίνουμε οτι τιποτα δεν ειναι δεδομένο και βλέπουμε το μεγαλείο του δωρου αυτου που λέγεται ΖΩΗ.

Καλό μηνα

Αρης

Άστρια είπε...

Μακάρι αυτά τα λόγια να τα θυμόμαστε όχι μόνο όταν νοιώθουμε κοντά το τέλος και να νοιώθουμε και να κρατάμε κάθε χαμόγελο από κάθε όμορφη στιγμή που μας χαρίζεται.

Μαριάννα μου, καλό μήνα με πολλά χαμόγελα σου εύχομαι:))

monahikoslikos είπε...

Η ζωή Μαριάννα μου δεν είναι ωραία για όλους και είναι υποκρισία να λέμε το αντίθετο...
Και πιο παλιά πριν τη χτυπήσει η αρρώστεια η Γκιζέλα είχε απομονωθεί -πικραμένη από τους ανθρώπους- είχε συμβιβαστεί με τον εαυτό της και ακολουθούσε το δικό της δρόμο.
Στην κατάστασή της προφανώς δεν μπορεί να την βοηθήσει -ουσιαστικά- κανένας και η επιλογή της δείχνει να είναι επιλογή αξιοπρεπούς "αναχώρησης"...
Ας της ευχηθούμε όσο ζήσει να ζήσει χωρίς πόνους κι όταν έρθει η ώρα να φύγει, να φύγει με το κεφάλι ψηλά όπως η ίδια επέλεξε να κάνει.

Thalassenia είπε...

Πολλοί λόγοι συμβάλλουν στη στάση του καθενός απέναντι στο θάνατο.
Είναι ένα θέμα που πονάει.
Όταν το συναντώ θέλω να γράψω τόσα και στο τέλος κλαίω.
Έμαθα και πως συμβολίζεται
το δάκρυ :΄(

Καληνύχτα σας.

BUTTERFLY είπε...

Δεν ειναι τυχαιο που υπηρξε τοσο χαρισματικη! Οι ανθρωποι που εχουν αστρο συνηθως διαθετουν μια διαισθητικη ενοραση της ζωης.
Ελπιζω να της δοθει η ευκαιρια να περασει τον υπολοιπο χρονο της στον κοσμο αυτο οσο πιο ευχαριστα γινεται, οπως ακριβως εκεινη θελει!
Κι ο θανατος, οταν ερθει, να ειναι ευγενικος μαζι της, να την οδηγησει στην επομενη διασταση οσο πιο ανωδυνα γινεται!

Yannis Kapnidis είπε...

Πολύ σωστή η ερώτηση και η απάντηση είναι ότι η ματαιοδοξία έχει γίνει μέρος της φύσης μας και δεν την αποβάλλουμε πέον εύκολα, παρά μόνο ότα φτάσουμε κοντά στο τέλος. Κι ακόμη κι εκεί δηλαδή δυσκολευόμαστε... είναι αυτό που λένε ότι πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.

Εύχομαι να διατηρήσει την ειρήνη της ψυχής της αυτή η γυναίκα, η οποία παρόλη την έντονη ζωή της κατάλαβε τη σημασία των πραγμάτων και βρήκε το δρόμο της.

logia είπε...

...γιατί είμαστε αχάριστοι και δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε αυτά που έχουμε...
...και είναι θησαυρός...

phlou...flis είπε...

Ευτυχώς που η αιώνια φυγή μας δεν έρχεται προγραμματισμένα. Για να μπορούμε -και αυτό πρέπει- να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή ξεχωριστά. Έστω κι αν είναι αργά

mareld είπε...

Μαριάννα μου!

Πριν πάρω το "Δρόμο του Ζεν" από το γραφείο μου και κλείσω τον υπολογιστή,
είπα να σου πω μια καληνύχτα και για δεύτερη φορά συναντάω σήμερα τον καρκίνο..
που ομολογώ έχω ειδικότητα..είμαι και βιοχημικός καρκίνου..
και αυτό γιατί κάποτε πίστευα ότι είναι απλό να σώσεις τον κόσμο..
δεν ήξερα ότι θα χάσω τους αγαπημένους μου φίλους και αυτοί ερευνητές καρκίνου
όταν μας εξόντωσαν από τη πίεση για παραγωγή λίγο πριν από τη παγκοσμιοποίηση,
επειδή ήθελαν να μας πουλήσουν ακριβά..και φυσικά τώρα πολλοί είναι αστερόσκονη..
και εγώ με ανοιχτές πληγές..

Αγαπημένος φίλος σήμερα, πήρε απάντηση μετά από εξέταση για μετάσταση..
ότι απλά ο χάρος τον έχει στο χέρι..
δεν είμαι σοκαρισμένη..απλά πολύ λυπημένη..
γι αυτό σας άφησα και τον λατρεμένο Χικμέτ..

Τώρα ξανά στο δρόμο του Ζεν..ένας δρόμος για τη λύτρωση..
απλούστατα φαίνεται ότι προσφέρει μια κατάσταση ολοκληρωτικής ένταξης στο σύμπαν,
δια μέσου της χαράς της ζωής και της αποδοχής του θανάτου..
δεν είμαι βουδίστρια γιατί είμαι ανάσα της θάλασσας και αν και διαλογίζομαι από 4χρόνων..
αυτός που μου μιλάει κατ΄εθείαν στη καρδιά μου είναι ο Χικμέτ και όλοι αυτοί που τα λόγια του ρέουν στις φλέβες τους...

Συγκινήθηκα..με τη Γκιζέλα Ντάλι..εύχομαι να φύγει σαν πουλάκι..να μην ταλαιπωρηθεί..να μην πονέσει πολύ..
θυμήθηκα και τις δυο λατρεμένες μου φίλες που πήγαμε μαζί μέχρι το τάφο....
άργησα να αποδεχτώ ότι ήμουν τυχερή που συναντηθήκαμε..
ότι δεν θα τις ξαναδώ παρά μόνο σαν αναμνήσεις..

Γι΄αυτό ας τραγουδάμε και ας γελάμε όσο περισσότερο γίνεται κάθε στιγμή..

Φιλιά καρδούλα μου!
Καλή σου νύχτα!

thumbelina είπε...

Πραγματικά εντυπωσιακή και αξιέπαινη η στάση που κρατά απέναντι στην ασθενειά της μα και στον ίδιο τον θάνατο, θέλει μεγάλα αποθέματα δύναμης μια τέτοια αντιμετώπιση...
Είναι λυπηρό αλλά συνήθως πρέπει να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια απώλεια για να εκτιμήσουμε τη χαρά της ζωής, δεν είναι λίγες οι φορές που γκρινιάζουμε για πράγματα ασήμαντα, χάνοντας την ουσία τελικά....

καλό ξημέρωμα!

Silia είπε...

Διαβάζοντας το αυτό το ποστ σου , ξαναθυμήθηκα κάτι που είχα πει παλιότερα :
- Θά' θελα να πεθάνω , χωρίς πόνο .
Πιστεύω τώρα πως για τον πόνο , κάτι γίνεται τα τελευταία χρόνια . Γι αυτό , αναθεωρώ και λέω :
- Θά' θελα να πεθάνω , χωρίς φόβο .
Καλημέρα Μαριάννα , και καλό μήνα .

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ Η ΓΚΙΖΕΛΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Γιατί άραγε;
Ισως, γιατί δεν είμαστε όλοι καλοί μαθητές...
Η, ίσως, γιατί κοιτάμε μόνο μέσα μας, κι' όχι γύρω μας...
Η Γκιζέλα πάντως, μάλλον είναι καλή μαθήτρια...

THANASIS MAKEDONAS είπε...

ΠΑΓΜΑΤΙ Η ΓΚΙΖΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΗΤΑΝ.Αλήθεια γιατί να περιμένουμε να μας αγγίξει η ανάσα του θανάτου, για να αναλογιστούμε ότι η ζωή είναι ωραία??ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΥΓΕΙΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

marianaonice είπε...

@Άρη μου
Κάποτε πρέπει να το αλλάξουμε, όμως αυτό και να μάθουμε να εκτιμάμε το δώρο της ζωής...
Νάσαι καλά Φίλε μου!

@Άστρια μου
Μακάρι... Γι' αυτό έκανα αυτό το ποστάκι, για να σκεφτούμε τι αξίζει να εκτιμάμε...

Μοναχικέ μου Λύκε
Διαφωνώ εδώ. Η ζωή όσες ασχήμιες κι αν έχει για ορισμένους ίσως, ανθρώπους, έχει περισσοτερες ασχήμιες παρά ομορφιές, πάλι αξίζει να την περάσουμε, σαν ένα ταξίδι εμπειρίας, που θα πάρουμε μαζί μας, όταν θα "φύγουμε" για άλλη διάσταση...
Με εντυπωσίασε πράγματι ο τρόπος ζωής της Γκιζέλα Ντάλι...

Καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα.

@προς όλους
Αυτή την εποχή έχω πολλή δουλειά που δεν μου επιτρέπει να σας @επισκεφτομαι και να σας @φιλοξενώ, όσο θα ήθελα... Ας ελπίσουμε να περάσει...

marianaonice είπε...

@Thalassenia μου
Ααα μπράβο, κι εγώ δεν ήξερα πώς συμβολίζεται το δάκρυ...
Νάσαι καλά...

@πεταλουδίτσα μου
Το πιστεύω κι εγώ αυτό που λες, για την ενόραση ορισμένων ανθρώπων, κυρίως αυτών που είναι κοντά στο θάνατο...

@Hellenic Potion
Ματαιοδοξία!
Τα λέει όλα!

marianaonice είπε...

@logia μου
Ίσως να είναι έτσι... αχάριστοι στο δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε...όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι για ορισμένους η ζωή δεν μοιάζει δώρο αλλά κατάρα...
:(

@phlou...flis μου
Έχεις δίκιο. αλλοίμονο αν ξέραμε πότε θα έρθει η ώρα της "φυγής" μας!

@mareld μου
Συγκλονιστικές οι αναφορές σου, όπως πάντα!
Λυπήθηκα για τις δύο φίλες σου, που θα τις ξαναδεις μόνο στις αναμνήσεις σου... και δάκρυσα για τον αγαπημένο φίλο που πήρε την απάντηση στις εξετάσεις του...
Γι' αυτό ας τραγουδάμε και ας γελάμε όσο περισσότερο γίνεται κάθε στιγμή!!
Έχεις δίκιο!!
Φιλιά γλυκειά μου!!
:))

@thumbelina
Γι' αυτό έκανα την ανάρτηση!
Μήπως και παραδειγματιστούμε...

marianaonice είπε...

@Silia μου
Εσύ ...ξέρεις περισσότερα και έχεις δει περισσότερα...
Είναι αλήθεια τόσο δύσκολο να ξεπεράσουμε το φόβο του θανάτου? Είναι δύσκολο να τον δούμε σαν ένα φυσικό φαινόμενο, όπως την άλλη πλευρά της ζωής??
Φιλιά!
:)

@JK SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Ναι κι εμένα με εντυπωσίασε...
Καλό μήνα και σε σένα φίλε μου, έστω και καθυστερημένα...
:))

@Βιολίστριά μου
Είναι θέμα μάθησης άραγε, ή θέμα ένστικτου και βιώματος?

marianaonice είπε...

@Θανάση μου
Έχεις δίκιο. Όσο θυμάμαι μικρή πριν τα πρώτα -άντα, νόμιζα ότι ήμουν αθάνατη. Τώρα όσο περνάει ο χρόνος, τόσο καταλαβαίνω πόσο σύντομοι και περαστικοί είμαστε σ' αυτό τον κόσμο..
:))

Καλό σας βράδυ!!

Φυρί-φυρί είπε...

Πως γίνεται, ένα θέμα τόσο σκληρό που πονάει πιο δυνατά απ` οτιδήποτε άλλο, να σε παρηγορεί μα και να σε δυναμώνει; Η απάντηση είναι στον τρόπο παρουσίασης αλλά και στα περισσότερα σχόλια που το ακολουθούν. Ευχαριστώ για το Δευτεριάτικο ταρακούνημα. Καλή εβδομάδα.

marianaonice είπε...

@Φυρί-φυρί
Κι όμως αν αναλογιζόμαστε ακριβώς αυτό το θέμα του πόσο εφήμεροι είμαστε σ' αυτό τον κόσμο τότε θα είμασταν αληθινοί άνθρωποι.
Εγώ σ' ευχαριστώ που με τιμάς με την εκλεκτή @παρουσία σου.

Όταν κοιτάς από ψηλά την ανατολή !!