Αχ μη κλαις...

Από το παράθυρο έμπαινε ο ήχος μιας αόριστης θλίψης...
Κοιτάγαμε τότε το μεγάλο φεγγάρι. Σωπαίναμε. Οι σκιές μας χάνονταν στα βάθη του χρόνου, ως τα βάθη της ηλικίας μας. Δεν φεύγω είπες, δεν ήμουν, δεν είμαι. Πάντα βρισκόμουν ανυπολόγιστα μακριά...
Το σφύριγμα του τραίνου, μαχαιριά που σκίζει τα σωθικά... για μια στιγμή τη ματιά σου σκοτεινιάζει η θύμηση... τότε που εκείνος έπρεπε να φύγει... τότε που εκείνος έπρεπε να μοιράσει τη λύπη στα δυο και να σ' αφήσει παίρνοντας μαζί του, για πάντα το μερίδιο που του αναλογούσε...
Εσύ έμεινες... για να θυμάσαι, να πονάς, να ονειρεύεσαι πως κάποτε θα πας να τον βρεις... για να πετάξετε ενωμένοι... σε έναν ουρανό μιας κοινής πατρίδας... που θα χωρά μόνο την αγάπη και δεν θα έχει περίσσευμα χώρου για τα μίση των ανθρώπων...
Τα χρόνια πέρασαν... τα όνειρα μαράζωσαν... η ζωή σε παρέσυρε στο ρεύμα της και σήμερα ζευγαρωμένη με έναν άνδρα που δεν ξέρεις αν αγαπάς, δεν ξέρεις αν θέλεις να σ' αγαπά... δεν ξέρεις αν θα συνεχίσεις το ταξίδι μαζί του...

Κρατάς σφιχτά το χεράκι της μικρής σου κόρης... και ελπίζεις... χωρίς να ξέρεις τι... Το βλέμμα του παιδιού πικρό, θλιμμένο και τα χειλάκια του σφιγμένα για να μη κλάψουν... Λυπάται γιατί λυπάσαι, κλαίει γιατί κλαις και συμπονά τον άνδρα που αφήνεις... λες και ξέρει ότι αυτός είναι η ζωή σου... κάνει προσπάθεια να του χαμογελάσει... νοιώθει ότι πρέπει να τον παρηγορήσει... τα μωρά έχουν ένστικτο... νοιώθουν τη μάνα...
Τώρα ξέρεις καλά πως άλλοι ορίζουν τις τύχες των ανθρώπων, άλλοι ορίζουν την ευτυχία των αγαπημένων... κι η ζωή είναι μια ετεροχρονισμένη διαδρομή... Μια διαδρομή που ποτέ δεν βρίσκεις το σωστό timing και πάντα τρέχεις να προλάβεις εκείνο που δεν έζησες... Ένας διαρκής χωρισμός από όσα αγάπησες, από όσα πόθησες και μ' όλη τη δύναμη της ψυχής σου λαχτάρισες, από όσα έλπισες, από όσα με μανία αναζήτησες... Ένας αδυσώπητος χωρισμός, με καρδιές κομμένες στα δυο...



Ο ένας μένει πίσω στους σταθμούς και στα λιμάνια να αποχαιρετά και ο άλλος μετανάστης ή πρόσφυγας, ή απλά γιατί ανήκει αλλού, παίρνει την ελπίδα μαζί του και φεύγει... φεύγει χωρίς τη θέλησή του, για μια χώρα άγνωστη σ' αυτόν, που τώρα θα είναι ο ακούσιος και αφιλόξενος προορισμός του ή για μια ζωή, που ο ίδιος δεν θα ζει...
Σφίγγεις τα χείλη... θέλεις να κλάψεις... προσπαθείς να χαμογελάσεις... μα το μόνο που καταφέρνεις είναι να γεύεσαι την αλμύρα της βροχής που πλημμύρισε το βλέμμα σου...
Πάντα τα πρέπει σου έπνιγαν τα θέλω σου, η καρδιά σου υποχωρούσε στα προστάγματα της λογικής και τώρα στα μέσα της διαδρομής σου αναμετράς τις χαμένες ευκαιρίες σου, αναμετράς τις απώλειές σου, νοιώθεις σαν ένα πλοίο που δεν έφθασε ποτέ στο λιμάνι του προορισμού του, σαν ένα πλοίο που μόνο θαλασσοδάρθηκε στους ωκεανούς και πάντα έβγαινε σε λάθος μπάρκα!
Και σε λίγο θα σκουριάζει σε ένα ξεχασμένο καρνάγιο...
Τον κοιτάς για τελευταία φορά, δεν αντέχεις τον πόνο που σφράγισε το πρόσωπό του...
Η απελπισία, η απόγνωση, το απόλυτο μηδέν της ζωής του... είναι εκεί, μπροστά του, έτοιμο να τον καταπιεί... μόλις εσύ του γυρίσεις την πλάτη και να τον ρίξει στο σκοτάδι που μόνον οι νεκροί γνωρίζουν...
...Αν χαθείς ξανά στης καρδιάς το μαχαλά...
Το τραγούδι ξεχύνεται και κατακλύζει την ακοή, το μυαλό, την ψυχή... βάλσαμο γλυκό... θα 'μαι δίπλα σου εγώ... χάρτης που διψώ το μελάνι της πορείας σου να πιω...
Στίχοι μάταιοι, αχ μη κλαις... τα ντουμάνια στου τραίνου τις γραμμές σου δείχνουνε το χθες, θες δεν θες... Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές, ανάψανε φωτιές...
Αχ μη κλαις...

Υ.Γ. Το ποστάκι αυτό εμπνεύστηκα από την ανάρτηση του @Άνεμου, πριν κάμποσο καιρό

"Στους σταθμούς των τραίνων ποτέ μην κοιτάς πίσω. Είναι σαν να αφήνεις μια υπόσχεση"

Και το αφιερώνω σε όλους όσους έζησαν τον αθέλητο χωρισμό και βίωσαν την ανείπωτη θλίψη του.
.