Eίναι η ζωή μας μέρα που περνά...

Η φωτογραφία είναι του @φίλου μου του ηλιογράφου

Χθες γιόρτασα τα γενέθλια ενός καλού @φίλου...
Σήμερα η θλίψη για δύο απρόσμενους θανάτους ήρθε και φώλιασε στην ψυχή μου...
Δεν είναι οι άνθρωποι που "έφυγαν"... αυτό που με πικραίνει μόνο...
Είναι αυτό το ρίγος της απέραντης μοναξιάς που νοιώθεις όταν ο θάνατος ... φτερουγίζει στη ... γειτονιά σου... ανάμεσα στους φίλους σου, στους συναδέλφους σου, στους πιο δικούς σου ανθρώπους κάποτε...
Είναι το ρίγος που νοιώθεις όταν σ' αγγίζει με την παγερή φτερούγα του...
Ο Δημήτρης "έφυγε" χθες βράδυ... ήταν ένας καλός συνάδελφος, κι η είδηση του χαμού του ήταν μαχαιριά για όλους μας...
Ο Κώστας, σήμερα έμαθα ότι "έφυγε" πριν λίγες μέρες, νομικός κι αυτός, παλιός αγαπημένος φίλος, που μου στάθηκε με πολλή αγάπη και υπομονή στα πρώτα μου βήματα στη δουλειά μου... Γι αυτόν πόνεσα πιο πολύ... Ήταν ένα κομμάτι αγαπημένο της ζωής μου... και φεύγοντας το πήρε μαζί του...
Είχαμε χαθεί τα τελευταία χρόνια... δεν επικοινωνούσαμε... όμως μάθαινε για μένα και εγώ μάθαινα για κείνον, από κοινή μας φίλη, ήξερα ότι είχε προβλήματα υγείας, που όμως έλεγαν ότι τα είχε ξεπεράσει...
Η είδηση του θανάτου του, ήρθε να μου θυμίσει ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε παρά μόνον κομπάρσοι του θεάτρου της ζωής... ο καθένας πρέπει να παίξει το ρόλο του... και μετά να αποχωρήσει, από τη σκηνή, μόλις ο ρόλος αυτός τελειώσει...
Οι ρόλοι του Δημήτρη και του Κώστα μάλλον ήταν σύντομοι και τέλειωσαν γρήγορα...
Ως εδώ ήταν... έφυγαν αθόρυβα βυθίζοντας στο πένθος τους αγαπημένους τους ανθρώπους...

Το δειλινό γι' αυτούς έφθασε και η δύση τους αγκάλιασε γλυκά για να τους αναπαύσει...
Σαν τα Δειλινά της Μαρίας Πολυδούρη

Περνάει εμπρός μας η μέρα
σημάδι φωτεινό.
Και πάντα έτσι μας βρίσκει
απάντεχο από πέρα
βαρύ το δειλινό.

Το φως σου θα στερέψεις
ελπίδα μας χρυσή
θα σε σιμώσουν οι ήσκιοι
κι έτσι μοιραία θα γνέψεις
στο δειλινό και σύ...

Δυό δάκρυα και αυτό το αφιέρωμα σε δύο νέους ανθρώπους που η ελπίδα τους, έγνεψε στο δειλινό τόσο αναπάντεχα...
.